จ้านเซินราวกับจะระเบิดออกมาทันที ควบคุมไม่ได้ นี่ทำให้ถังย่ากับเหยาจ้าวไม่รู้จะรับมือยังไง
มองจ้านเซินที่ท่าทางเสียสติอย่างนี้ จู่ๆถังย่าก็รู้สึกเสียใจ
เธอกังวลว่าจ้านเซินจะแบกรับการโจมตีเอาไว้ไม่ได้ แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ถังย่าจึงรีบเดินเข้าไปหาเขา: “จ้านเซิน นาย……”
เธออยากจะปลอบใจเขา แต่ตอนที่มือของถังย่ายังไม่ได้สัมผัสตัวเขา จู่ๆจ้านเซินก็หยุดเอาไว้ด้วยเสียงพูดเบาๆ จ้านเซินยืนอยู่กับที่ สายตาคมกริบมองไปที่เธอ: “อย่ามาแตะฉัน!”
เขาถอยหลังไปเล็กน้อย รักษาระยะห่างกับถังย่า
ท่าทางที่ห่างเหินนั้น ทำให้ในใจของถังย่าทนไม่ได้
ถังย่าพยายามระงับความเจ็บปวดในใจเอาไว้ เสียงแหบพร่าพูดขึ้น: “จ้านเซิน นายอย่าเป็นอย่างนี้ รู้สึกตัวสักหน่อยเถอะ คนในองค์กรทั้งหมดยังรอนายอยู่นะ”
เธอรู้สึกเหมือนหัวใจของตนเองกำลังโดนฉีกเป็นชิ้นๆ ยอมให้คนเหยียบย่ำ
แต่ถังย่ายินยอมที่จะวางทุกอย่าง เพียงแค่จ้านเซินดีขึ้น
สายตาที่อึมครึมของจ้านเซินมองเธอ: “ถังย่า ฉันเคยบอกไปแล้วนะ เรื่องของฉันเธอไม่จำเป็นต้องยุ่ง”
พูดจบ เขาก็ทิ้งถังย่ากับเหยาจ้าวเอาไว้แล้วออกไปทันที
มองเขาที่ท่าทางเลอะเลือน ถังย่าอยากจะตามไปมาก
แต่ เหยาจ้าวกลับห้ามเธอเอาไว้
เหยาจ้าวคว้าข้อมือของเธอ ถอนหายใจ: “ไม่ต้องไปแล้ว ให้เขาสงบสติอารมณ์ตามลำพังเถอะ”
สถานการณ์ตอนนี้ ที่ควรพูดก็พูดไปหมดแล้ว
ถ้ายังพูดมากกว่านี้อีก ไม่แน่ว่าจะทำให้จ้านเซินเกิดปฏิกิริยาต่อต้านได้
ถังย่ายืนเหม่อลอยอยู่ที่เดิม มองด้านหลังของจ้านเซินที่ไม่หันกลับมา ในดวงตาสีอำพันปรากฏความเศร้าเสียใจ
จนกระทั่งร่างของจ้านเซินหายไปตรงมุมทางเดิน ถังย่าจึงค่อยๆดึงสายตากลับมา
เธอก้มหน้า กำลังมองปลายเท้า ไม่พูดไม่จา
มองร่างที่บอบบางของเธอ เหยาจ้าวเอ่ยปากอย่างค่อนข้างเป็นห่วง: “ถังย่า คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ในวันปกติ ถังย่ามักจะทำอะไรด้วยท่าทีคล่องแคล่วเฉียบขาดเสมอ ดูแล้วไม่มีความกังวล นี่เป็นครั้งแรกที่เหยาจ้าวเห็นเธอตื่นตระหนกเช่นนี้
เหยาจ้าวไม่เคยมีประสบการณ์ด้านความรัก แต่เขาก็มองออกว่าถังย่าชอบจ้านเซินด้วยใจจริง
แต่เขาไม่รู้ว่าควรปลอบใจถังย่ายังไง จึงจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น
ถังย่าได้ยินเสียงของเขา ก็รู้สึกตัว
เธอส่ายหน้า ยิ้มบางๆ: “ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ”
ใบหน้าของถังย่าดูแล้วซีดเซียวขนาดนั้น ใต้ตาคล้ำๆแค่เห็นก็รู้แล้วว่าในช่วงนี้เพราะเรื่องของจ้านเซินกับฉินซีทำให้ไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่
เหยาจ้าวก็ไม่ชัดเจนในความสัมพันธ์ที่ยุ่งเหยิงนี้ รู้สึกพูดไม่ออก
เห็นๆอยู่ว่าถังย่ายอดเยี่ยมขนาดนั้น ไม่ด้อยไปกว่าฉินซีสักนิดเลย
ทำไมจ้านเซินถึงต้องไปชอบฉินซีด้วย แล้วยังจะแยกฉินซีกับลู่เซิ่นออกจากกันอีก
ถ้าคนที่จ้านเซินชอบคือถังย่า ก็จะดีกับทุกฝ่ายไม่ใช่เหรอ
ถังย่าสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามควบคุมอารมณ์เอาไว้
เธอจ้องมองไปที่เหยาจ้าว พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม: “เหยาจ้าว คุณบอกความจริงฉันมาเถอะ คุณไม่รู้ว่าฉินซีกับลู่เซิ่นอยู่ไหนจริงๆเหรอ? ระยะนี้ที่พวกเขาหนีไปได้ติดต่อกับคุณไหม?”
ถังย่าไม่ชอบอ้อมค้อม จึงถามอย่างตรงไปตรงมา
เธอจ้องเหยาจ้าวเขม็ง ดูท่าทางของเขา ถ้าเหยาจ้าวโกหก เธอจะรู้สึกได้ในทันที
เหยาจ้าวไม่ได้ทำอะไรผิด เขาไม่รู้ร่องรอยของฉินซีกับลู่เซิ่นจริงๆ ครั้งนี้เขาไม่ได้โกหกเลย ดังนั้นจึงไม่ต้องปกปิดอยู่แล้ว ยิ่งไม่จำเป็นต้องขาดความมั่นใจด้วย
เขาสบเข้ากับดวงตาใสแจ๋วของถังย่าคู่นั้นด้วยความสงบ พูดขึ้น: “ผมไม่รู้เรื่อง พวกเขาไม่เคยติดต่อผมเลย”
คำตอบของเขา ทำให้ถังย่าขมวดคิ้ว
ถังย่ายังไม่ค่อยแน่ใจ มองเขาอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง: “คุณไม่รู้จริงๆเหรอ?”
ริมฝีปากแดงๆขยับเล็กน้อย เธอถามขึ้นอีกครั้ง
บนใบหน้าของเหยาจ้าวปรากฏความจำใจออกมา: “ผมยอมรับ แต่ก่อนความสัมพันธ์ของผมกับฉินซีดีมาก เธอก็เคยหวังว่าผมจะสามารถช่วยให้เธอหนีไปได้ แต่จ้านเซินจับตาดูหนาแน่นขนาดนี้ ไม่เพียงแต่ฉินซี แม้กระทั่งผมเองก็ยังไม่สามารถเข้าออกได้อย่างอิสระ ต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางการจับตาดูของจ้านเซินอยู่ตลอด เรื่องนี้คุณก็น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอ?”
ตอนนั้นเป็นเพราะถังย่ากล่าวหา บอกว่าเขามีเจตนาร้ายแอบแฝงอยู่ คิดจะทรยศองค์กร ดังนั้นจ้านเซินจึงเพิ่มการระมัดระวังตัวจากเขา
ถังย่าเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไร
เธอไม่ตอบ แสดงว่ายอมรับแล้ว
เหยาจ้าวก็ไม่ได้บังคับให้ตอบ พูดต่อ: “ดังนั้น ตอนที่ฉินซีขอร้องให้ผมช่วย ผมจึงปฏิเสธไปทันที ตอนนั้นฉินซีจึงอยู่ในองค์กรอย่างเงียบๆมาโดยตลอด เพราะเธอรู้ว่าไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้ ภายหลัง เธอจึงเอาแต่หาโอกาส เดิมทีเธอบอกผมว่า เธอไม่ได้คิดจะออกไปจากองค์กรในทันที”
พูดถึงตรงนี้ เหยาจ้าวหยุดเล็กน้อย
คำพูดของเขา ทำให้ถังย่ายิ่งอยากรู้
ถังย่าจ้องไปที่เขา ใช้สายตาบ่งบอกให้เขาพูดต่อไป
เหยาจ้าวรู้ดีว่าเธอต้องอยากรู้ความลับที่อยู่ในนั้นแน่ๆ ก็เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าตนเองบริสุทธิ์ หลุดพ้นจากความน่าสงสัย จึงบอกความจริงเธอแต่ไม่ได้บอกทั้งหมด
“จริงๆแล้วฉินซีก็ลำบากใจ ด้านหนึ่งเธออยากอยู่กับลู่เซิ่น หลบหนีไปแสนไกล แต่อีกด้านหนึ่ง ก็รู้สึกผิดต่อองค์กร รู้สึกผิดต่อความคาดหวังที่จ้านเซินมีต่อเธอ สภาพจิตใจของเธอจึงย่ำแย่มาโดยตลอด ถึงจะได้รับการรักษา แต่ก็ยังไม่ถึงกับหายดี”
คำพูดของเขา ทำให้ในใจของถังย่าเต็มไปด้วยหลากหลายความรู้สึก
เธอถามขึ้นด้วยความสงสัย: “งั้นทำไมสุดท้ายแล้วฉินซียังเลือกที่จะหนีไป เป็นเพราะเธอคิดดีแล้วใช่ไหม?”
เผชิญหน้ากับคำถามของถังย่า เหยาจ้าวค่อยๆพูดขึ้น: “ไม่ใช่หรอก ครั้งนี้เดิมทีเธอคิดจะออกไปปฏิบัติภารกิจ เยี่ยมลู่เซิ่นแล้วก็จะกลับมา แต่กลับไม่คิดว่า คุณกับจ้านเซินจะวางกับดักเอาไว้ รอไปจับเธอ ดังนั้นเมื่อเธอโดนบีบบังคับอย่างเลี่ยงไม่ได้ จึงต้องหนีไปกับลู่เซิ่นทันที”
ทำไมถังย่าถึงไม่ได้คาดคิดเลย ความจริงของเรื่องนี้เป็นอย่างนี้นี่เอง
มิน่าล่ะ เธอถึงเอาแต่รู้สึกว่าในนั้นต้องมีความลับอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ
เท่าที่ถังย่าเข้าใจฉินซี เธอคงจะไม่ใช่คนที่ไม่ใส่ใจเรื่องอย่างนี้
ตอนนี้ดูแล้ว การคาดเดาของเธอถูกต้องทั้งหมด
นึกถึงตรงนี้ ถังย่าจึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ: “เฮ้อ……”
คิดๆแล้ว พวกเขาเอาแต่คิดว่าฉินซีทรยศองค์กรคิดจะหนีไป
แต่กลับไม่เคยคิดเลยว่า จ้านเซินกับพวกเขานั่นแหละที่ค่อยๆบีบบังคับให้ฉินซีเดินไปถึงทางตัน
ถังย่าก็ค่อนข้างเห็นใจฉินซี ความรู้สึกที่รักแต่ไม่ได้ครอบครองเธอเข้าใจดี
ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น บางทีจ้านเซินคงจะลงโทษอย่างเด็ดขาด แล้วปล่อยตัวไปทันที
แต่ เพราะจ้านเซินชอบฉินซี จึงไม่ยินยอมให้เธอจากไป
ตอนนี้ถังย่า ไม่รู้แล้วว่าควรพูดยังไงดี
วนเวียนอยู่ในใจของเธอ จู่ๆก็นึกถึงเรื่องที่สำคัญมากเรื่องหนึ่งได้
ถังย่ามองไปที่เขา ในดวงตาสีอำพันเปล่งประกาย ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง: “หมอเหยา คุณรู้สึกไหมว่า ช่วงนี้จ้านเซินแปลกไปมาก”
