เหมือนที่คุณปู่เช่กล่าวไว้ ฉินซีกับลู่เซิ่นอาจจะหลงไปทางอื่นระหว่างทาง ไม่เคยมาที่นี่เลยด้วยซ้ำ ที่นี่ทางคดเคี้ยว ก็อาจจะเป็นไปได้
มิเช่นนั้น ทำไมที่นี่ถึงไม่มีร่องรอยอะไรเลย สะอาดเกินไป
คุณปู่เช่ได้ยินที่พวกเขาพูด รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏบนใบหน้าเฒ่า “ตอนนี้พวกคุณก็ได้ตรวจค้นเรียบร้อยแล้ว ก็น่าจะตายใจได้แล้ว？”
เขาเดินไปตรงหน้าจั่วยี กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดุ “ฉันบอกแล้ว ฉันไม่เคยเจอสองคนนั้น พวกคุณก็ไม่ยอมเชื่อ จะต้องตรวจค้นให้ได้ ตอนนี้ออกไปได้แล้วสิ”
คุณปู่เช่อารมณ์ไม่ดีตั้งแต่แรกแล้ว ตอนนี้ถูกจั่วยีกดขี่เช่นนี้ อดทนได้ขนาดนี้ ก็ถือว่าดีมากแล้ว
หลังจากที่รู้ว่าพวกเขาไม่พบอะไรเลย เขาก็หยิ่งผยองขึ้นมาทันที
จั่วยีเม้มมุมปากซ้ำๆ เผชิญกับการต่อว่าของเขา จึงกำหมัดแน่น
ฉินซีในใจมีเหงื่อออก คิดว่าคุณปู่เช่น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว
ถ้าจั่วยีโมโหขึ้นมาจริงๆ แล้วฆ่าเขาจะทำอย่างไร
ขณะที่ทั้งสองชะงัก จั่วเอ้อก็เดินเข้ามา
จั่วยีตรึงความคาดหวังทั้งหมดไว้กับเขา ถามไปด้วยความคาดหวังว่า “จั่วเอ้อ ทางคุณสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง？”
เขาจ้องไปที่จั่วเอ้อจั่วเอ้อรู้สึกกดดันทันที
จั่วเอ้อตอบว่า “ทางฉันไม่พบอะไร”
เมื่อครู่เขาคิดว่าบางทีฉินซีกับลู่เซิ่นอาจจะออกไปแล้วก็เป็นได้ แล้วก็อ้อมออกไปข้างๆ แต่ว่ามีป่าอยู่รอบตัว รกร้างมาก ไม่มีคนเลย
ตามที่พวกเขาคิดไว้ ตอนนี้ลู่เซิ่นน่าจะบาดเจ็บสาหัส
แม้ว่าเขาจะหนีไปได้ แต่ไม่มียารักษา คิดว่าตอนนี้ก็น่าจะขยับตัวไม่ไหวแล้ว
ฉินซีกับลู่เซิ่นไม่น่าจะเคลื่อนย้ายได้เร็วขนาดนั้น ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ
จั่วเอ้อพูดได้จังหวะ “หรือว่าฉินซีกับลู่เซิ่นคิดว่าที่นี่เป็นเป้าหมายที่ชัดเจนเกินไป ดังนั้นจึงไม่กล้าอยู่ที่นี่ หรือว่าพวกเขาไม่ได้ขึ้นมาบนภูเขาเลย แต่เปลี่ยนรถระหว่างทางแล้วหนีไปแล้ว รถคันนั้นจอดอยู่ที่เชิงเขา แค่จงใจทำให้เราสับสน”
เขาคิดอยู่สักพัก และพูดความคิดเห็นของตัวเองออกมา
จั่วยีฟังอย่างเงียบๆ คิดว่าที่จั่วเอ้อพูดก็ฟังดูมีเหตุผลเช่นกัน
ฉินซีเป็นบุคลากรที่เก่งที่สุดขององค์กร ความสามารถในการคิดของเธอสูงกว่าเขากับจั่วเอ้อรวมกันอีก
ไม่แน่ นี่อาจจะเป็นหมอกที่บังตา เขากับจั่วเอ้อโดนหลอกแล้ว
คิดถึงตรงนี้ จั่วยีก็หงุดหงิดขึ้นมาทันที
เขาคิดว่าคราวนี้ความหวังอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว จะจับตัวฉินซีกับลู่เซิ่นได้จริงๆแล้ว ดังนั้นได้มีคำสั่งทหารต่อหน้าจ้านเซิน ใครจะรู้ว่าว่างเปล่าอีกแล้ว
จั่วยีกล่าวอย่างระคายเคือง “กลับกันเถอะ”
เขาโบกมือ หันหลังแล้วเดินจากไป
จั่วเอ้อเดินตามหลัง ไม่นานห้องครัวก็กลับสู่ความสงบเหมือนเดิม
คุณปู่เช่ยืนอยู่ที่เดิม มองดูพวกเขาจากไป นัยน์ตาขุ่นมัวเต็มไปด้วยแสงที่มืดมัว
หลังจากที่เห็นจั่วยีกับจั่วเอ้อจากไปแล้วจริงๆ เขาจึงถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก
บอกว่าไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด นั่นมันไม่จริง แต่ ณ เวลานี้ คุณปู่เช่ต้องใจเย็นๆ
ฉินซีกับลู่เซิ่นไม่ได้ออกมาทันที พวกเขากังวลว่าจั่วยีกับจั่วเอ้อจะย้อนกลับมาอีก
บางทีพวกเขาอาจมีกลวิธีอื่นอยู่ในใจ รอคอยพวกเขาจะระเบิดออกมา
คุณปู่เช่ก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน เขาทำซุปในครัวต่อไปอย่างใจเย็น
ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ จั่วยีกับจั่วเอ้อค้นหามาทั้งบ่าย แต่ไม่พบอะไรเลย
ตอนนี้เขาโกรธจริงๆแล้ว เขาโบกมือใหญ่ๆขึ้นมา “ดูเหมือนไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ ให้คนถอนตัว พวกเราไปตามถนนสายนี้ ค้นหาต่อไป”
จั่วยีจั่วเอ้อไม่กล้าเสียเวลาที่นี่ต่อไป มิฉะนั้นฉินซีอาจจะยิ่งหนียิ่งไกลออกไป จ้านเซินก็จะต้องโกรธมาก
“ตกลง”
จั่วเอ้อก็คิดว่าแยกย้ายกันตามหาน่าจะดีกว่า ดังนั้นรีบเคลื่อนย้ายกำลังคนลงมาจากบนเขา
ฉินซีกับลู่เซิ่นแอบอยู่ในมุมที่ซ่อนอยู่ เห็นจั่วยีกับจั่วเอ้อจากไปแล้ว ใจก็ค่อยๆผ่อนคลาย
ฉินซีเงยหน้าขึ้น มองไปรอบๆ ถามด้วยความงงๆ “อาเซิ่น คุณหาที่นี่เจอได้อย่างไร ทำไมฉันไม่สังเกตเห็น？”
เธอรู้สึกว่าที่นี่ดีมากเลย เป็นทางเอกที่ดีสำหรับการซ่อนตัว
“นี่คือสิ่งที่ฉันเพิ่งทำเสร็จเมื่อเร็วๆนี้”
ลู่เซิ่นพูดเบาๆ มองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน
ทันทีที่พูดออกไป ใบหน้าของฉินซีแสดงความประหลาดใจ “คุณเป็นคนทำ？”
เธอคาดไม่ถึงเลย ที่ซ่อนตัวดีๆแบบนี้ ลู่เซิ่นทำมันขึ้นมากับมือ
ฉินซีมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา “คุณทำตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันถึงไม่รู้？”
ช่วงนี้เธออยู่กับลู่เซิ่นตลอดทั้งวัน ลู่เซิ่นทำมันตั้งแต่เมื่อไหร่
ฉินซีคิดยังไงก็คิดไม่ออก มองเขาอย่างสงสัย
ลู่เซิ่นมองเธอที่เอียงหัวอย่างน่ารัก หัวเราะ “ก็ตอนที่คุณกับคุณปู่เช่ออกไปปลูกผัก ตอนนั้นฉันบาดเจ็บพวกคุณไม่ให้ฉันออกไป ดังนั้นก็เบื่อๆ ก็เลยทำเหล่านี้”
เขาเตรียมไว้เมื่อยามฉุกเฉิน คิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะได้ใช้จริงๆ
ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ฉินซีก็รู้แจ้งกระจ่างในฉับพลัน
ฉินซีขมวดคิ้ว มองเขาอย่างไม่พอใจ “คุณปู่เช่บอกให้คุณพักผ่อนเยอะๆ ทำไมคุณยังจะทำสิ่งเหล่านี้อีก เหนื่อยไหม？”
เธอกล่าวด้วยความเอ็นดู ถ้ารู้แต่แรกก็จะไม่ปล่อยให้ลู่เซิ่นอยู่บ้านคนเดียวแล้ว
ลู่เซิ่นลูบหัวเล็กๆของเธอ น้ำเสียงนุ่มนวลเหมือนสายน้ำ “ไม่เหนื่อย ฉันแบ่งทำหลายวัน ถึงจะทำเสร็จ ไม่รู้สึกเหนื่อย และถ้าฉันไม่ทำ วันนี้พวกเราก็จะถูกจับได้”
เขาจ้องมองฉินซีอย่างจริงจัง หวังว่าเธอจะไม่กังวล
ฉินซีพยักหน้าซ้ำๆ “ใช่”
ส่วนนี้ เธอก็เห็นด้วย
มองดูที่ซ่อนตัวที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ฉินซีอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “อาเซิ่น คุณยังมีอะไรอีกมากมายที่ฉันยังไม่รู้？”
เธอจ้องมองตรงไปที่ลู่เซิ่นดวงตาสีเหลืองอำพันเป็นประกายด้วยดวงดาว
ฉินซีรู้สึกว่าลู่เซิ่นก็เหมือนสิ่งล้ำค่าอย่างหนึ่ง ให้เซอร์ไพรส์ที่แตกต่างกับเธอได้ตลอดเวลา
คนในตอนนั้นเหมือนหน้ากากหนัง หลังจากที่ฉินซีกลับไปทำเซอร์ไพรส์ไปหลายวัน แล้วค่อยๆกลับมาเป็นปกติ
ตอนนี้ลู่เซิ่นทำรังเล็กๆที่เรียบง่ายขึ้นมาอีกอัน ดูเหมือนว่าในอนาคตถ้าพวกเขาออกไปข้างนอก ถ้าพบเจอลมแรงหรือฝนก็ไม่ต้องกังวลแล้ว เพียงแค่มีลู่เซิ่นอยู่ เขาทำได้ทุกอย่าง
ฉินซีรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก มีสามีที่ทำได้สารพัดอย่างเช่นนี้
ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยการบูชา ลู่เซิ่นมองดูดาวตาระยิบระยับของเธอ รู้สึกภาคภูมิใจมาก
“สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงน้ำจิ้ม รอวันหลังฉันจะแสดงให้คุณเห็นสิ่งที่งดงามกว่านี้”
ลู่เซิ่นกล่าวอย่างภูมิใจ ดูภูมิใจและอิ่มเอมใจมาก
แต่เขาไม่ได้พูดโอ้อวด “เอาอย่างงี้ รอตอนที่พวกเราจัดงานแต่งงาน ฉันจะสร้างบ้านหลังใหญ่ให้คุณ แอบซ่อนสาวสวยในบ้าน”
ลู่เซิ่นพูดอย่างตลก แล้วเอนไปหาฉินซี
