บทที่ 17 ไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้น
โรงพยาบาล
มู่วี่สิงผ่าตัดเสร็จก็เย็นแล้ว คนขับรถส่งตำแหน่งของเวินจิ้งให้เขา อยู่ที่คลับระดับสูงแห่งหนึ่ง
“คืนนี้มีอะไรอีกมั้ย？”เขาถามหลี่ซานพยาบาลผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ
“คุณหมอมู่ คืนนี้คุณหมอมีประชุมวิชาการค่ะ”
“เลื่อนออกไป”
พูดจบ มู่วี่สิงก็ถอดกาวน์ออกแล้วออกไป พยาบาลสงสัย ปกติแล้วมู่วี่สิงคือพนักงานตัวอย่างเสมอ ทำไมช่วงนี้ถึงเลื่อนงานอื่นๆไปเยอะเลย
ตกดึก คลับหาวจิ้น
เวินจิ้งกับอั้ยเถียนเข้าไปข้างใน ส่วนเพื่อนคนอื่นๆต่างก็ถึงกันไม่น้อยแล้ว แต่เจ้าภาพยังไม่ถึง
บรรยากาศคึกคักแบบนี้เวินจิ้งไม่ค่อยชอบ แต่เธอชอบร้องเพลง พอนั่งลงก็เลือกเพลงไปเยอะเลย
“เวินจิ้ง ทำไมเธอยังเป็นเจ้าแม่นักร้องอยู่เนี่ย！”หัวหน้าห้องเยาะเย้ย
เวินจิ้งหัวเราะ เธอชอบร้องเพลง แต่ก่อนมักทำตัวบ้าๆร้องเพลงรักให้ฉืออี้เหิง ไร้เดียงสาซะจริง
อั้ยเถียนเล่นเป่ายิ้งฉุบ เล่นกันอย่างสนุกสนาน เวินจิ้งกับเพื่อนสองสามคนกำลังร้องเพลง บรรยากาศไม่เลวทีเดียว
ตอนนี้เองเจ้าภาพก็มาถึงแล้ว
เวินจิ้งกำลังร้องเพลงเร็ว พอฉืออี้เหิงเข้ามา บรรยากาศรอบๆก็เงียบลง มีแค่เสียงเพลงของเธอ
สายตาของฉืออี้เหิงเกือบจะไปอยู่ที่ตัวของเวินจิ้งทันที เธอสวมกระโปรงขาวอ่อน ผมสั้นกว่าเมื่อสามปีก่อนไปเยอะ ใบหน้าก็ไม่มีเบบี้แฟตแล้ว ผอมลงไปเยอะ
“อี้เหิง”พอเห็นอี้เหิงนิ่ง ฉินเฟยก็เรียกเขาด้วยเสียงทุ้ม
ตอนที่มองเวินจิ้ง สายตาเย็นชาก็ส่งมาให้
“วู้ว คุณฉือมาแล้ว”เพื่อนสมัยก่อนที่สนิทกับฉืออี้เหิงเดินเข้ามาหยอกล้อ
สีหน้าของฉืออี้เหิงยังมีรอยยิ้มบางๆ“อย่าเรียกอะไรแบบนั้น เรียกฉันว่าอาเหิงเหมือนเมื่อก่อนได้เลย”
เวินจิ้งปิดไมค์ไปนานแล้ว ตัวของเธอนิ่ง ไม่หันมาสักนิด
ฉืออี้เหิงนั่งห่างเธอไปหนึ่งเมตร สามปีแล้ว ในที่สุดเขาก็กลับมาอยู่ใกล้เธอขนาดนี้
เวินจิ้งรู้สึกเบ้าตาแผ่วร้อน อยากจะร้องไห้
ฉินเฟยสังเกตเวินจิ้งเสมอ เดินเข้าเอง“เวินจิ้ง ไม่เจอกันนานเลย”
เวินจิ้งสูดลมหายใจเข้า สบตากับฉินเฟยแล้วเก็บความรู้สึกไว้“ใช่ สามปีแล้ว”
“ฉันได้ยินว่าเธอยังโสด？”ฉินเฟยถามเธอ
เวินจิ้งขมวดคิ้ว ไม่ชอบถูกนินทาโดยเฉพาะยัยฉินเฟย
“ฉันจะโสดหรือไม่ เธอก็จะเป็นคุณนายฉือแล้วไม่ใช่เหรอ？”เวินจิ้งพูดเรียบๆ
ฉินเฟยจับแก้วเหล้าใบหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้ม“เหมือนว่าเธอยังจะไม่ลืมเรื่องตอนนั้นนะ”
“แน่นอน ฉันไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้น”ใบหน้าของเวินจิ้งหม่นลง
หลายปีมานี้ เธอรอเสมอมา สุดท้ายก็ไม่ใช่เธอ
“คุยอะไรกันเหรอ？”ฉืออี้เหิงเข้ามากอดจูบฉินเฟย
พวกเขามาแสดงความรักต่อหน้าฉันเหรอ？
เวินจิ้งมองบนใส่ บอกตัวเองว่าใจเย็นๆแต่ตอนนี้โกรธมากจริงๆ
“กำลังห่วงชีวิตรักของเวินจิ้งน่ะ เธอยังโสด นายว่าเราแนะนำให้เธอดีไหม？”ฉินเฟยลูบหน้าอกของฉืออี้เหิง น้ำเสียงอ่อนโยนมาก
“จริงเหรอ？เวินจิ้ง สามปีมานี้ยังไม่เจอคนที่ใช่อีกเหรอ？”ฉืออี้เหิงขมวดคิ้ว จ้องเวินจิ้ง
“นี่ไม่เกี่ยวไรกับพวกเธอ”ใบหน้าของเวินจิ้งซีดมีคำว่า“ไม่อยากตอบ”อยู่
“ฉันก็แค่ห่วงเธอ ทำไมต้องชักหน้าใส่เราด้วยล่ะ”ฉินเฟยหรี่ตาพูดเบาๆ แต่ว่าเพื่อนในห้องต่างได้ยิน
อั้ยเถียนเดินเข้ามาพูดด้วยความไม่พอใจ“หญิงร้ายชายเลวแบบพวกเธอ ไม่คู่ควรที่จะมาห่วงเวินจิ้ง！”
พูดจบอั้ยเถียนก็ดึงเวินจิ้ง“เราไปกันเถอะ เห็นสองคนนี้แล้วขยะแขยง”
