บทที่ 230 เตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุด
ตอนกลางคืน มู่วี่สิงยังไม่ยอมกลับมา
เวินจิ้งรับสายโทรศัพท์ของเจี่ยนอี วันนี้พาดหัวข่าวล้วนเป็นข่าวของบริษัทการผลิตยาเทียนอี เจี่ยนอีก็ต้องเห็นแล้ว
และมันเกี่ยวข้องกับฉืออี้เหิง เจี่ยนอียิ่งกังวล
“ลูกรัก บริษัทการผลิตยาเทียนอีเกิดเรื่องแล้ว”
“อืม” เวินจิ้งขมวดคิ้ว
ตอนนี้บริษัทการผลิตยาเทียนอีอยู่ในช่วงตรวจสอบ แผนกบุคคลได้แจ้งแล้ว ช่วงนี้หยุดงานชั่วคราว
ครั้งนี้ เหตุการณ์ของบริษัทการผลิตยาเทียนอี ร้ายแรงกว่าเหตุการณ์ล้มละลายเมื่อปีที่แล้ว
คิดถึงสีหน้าโกรธของลี่หนานเฉิงเมื่อเช้านี้ เวินจิ้งอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด
ฉืออี้เหิงเปิดเผยเรื่องนี้ ในนั้นอาจจะเป็นเพราะสาเหตุมาจากเธอ
“นี่หมายถึงจะต้องงานแล้วใช่ไหม”
“แม่ อย่ากังวลเลย ฉันก็เตรียมตัวสอบปริญญาโทอยู่ ตั้งใจจะลาออกอยู่แล้ว”
“เฮ่ย อย่างไรเธอก็ทำงานที่นั่นมาตั้งห้าปีแล้ว มีงานดีๆที่มั่นคงก็ดีแล้ว ไม่เอาแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมมาตัดสินใจจะสอบอีก แม่ให้คนแนะนำงานให้นะ เธอไม่ต้องกังวล….” เจี่ยนอีพูดด้วยความกังวล
เวินจิ้งขมวดคิ้ว เธอรู้ความคิดของแม่เสมอ ตอนไปทำงานที่บริษัทการผลิตยาเทียนอี แม้งานที่ทำไม่มีการเลื่อนตำแหน่งอะไร ข้อดีคือมีความปลอดภัย ถือได้ว่าเป็นชามข้าวเหล็ก เจี่ยนอีพอใจมาก
ตอนนี้ฉันต้องการเปลี่ยนแผนจากทำงานเป็นการไปเรียนต่อ สำหรับเจี่ยนอีแล้ว ไม่มีความแน่นอน
ยิ่งตอนนี้เวินจิ้งแต่งงานแล้ว มีครอบครัวของตัวเองก็ต้องให้ความสำคัญกับครอบครัวมากขึ้น
“แม่ ฉันได้ตัดสินใจแล้ว ตอนนี้ฉันจะไม่คิดเรื่องหางานใหม่” เวินจิ้งน้ำเสียงหนักแน่น
เธอไม่ค่อยปฏิเสธเจี่ยนอี หลายปีที่ผ่านมาทำตามที่เธอต้องการเสมอ แต่เรื่องสอบปริญญาโท เธอจะไม่เปลี่ยนใจแน่นอน
“ไม่ได้ เธอกลับมาเดี๋ยวนี้นะ เรื่องนี้หมอมู่เห็นด้วยไหม ปีนี้เธอยังไม่วางแผนมีลูก เธออายุเท่าไหร่แล้ว…….” เจี่ยนอีพำพึงตลอด
เวินจิ้งไม่สบายใจ วางสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
คิดถึงเรื่องลูก…..นั่นเป็นเรื่องที่ห่างไกลมาก
จนดึกดื่น มู่วี่สิงก็ยังไม่กลับมา เวินจิ้งปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไร แต่สุดท้ายก็ทนไม่ได้ที่จะโทรหาเขา
มู่วี่สิงเห็นสายเรียกเข้าจากเวินจิ้งหลังผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เพิ่งเลิกประชุม แต่เรื่องที่ต้องจัดการยังมีอีกไม่น้อย
เวินจิ้งวางโทรศัพท์ไว้ข้างหู แค่สั่นก็ได้ยินแล้ว กดปุ่มรับสายอย่างสะลึมสะลือ
“คุณนายมู่” เสียงมู่วี่สิงผ่านเข้ามา
“ฮือ”
“หลับก่อน เดี๋ยวฉันค่อยกลับไปหาคุณ”
“ต้องรอนานแค่ไหน” เวินจิ้งลืมตา ในห้องมีแต่ความมืด ไม่มีมู่วี่สิง ทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยว
“คุณนอนสักหนึ่งตื่น ฉันก็กลับมาแล้ว”
“จริงๆนะ”
เวินจิ้งง่วงมาก แต่ในใจก็คิดถึงมู่วี่สิง จึงครึ่งหลับครึ่งตื่น
“จริงๆ”
เชื่อมู่วี่สิง เวินจิ้งจึงหลับตาลงอย่างวางใจ โทรศัพท์ลื่นตกจากมือเธอ แต่ไม่ได้วางสาย
มู่วี่สิงได้ยินเสียงหายใจของเวินจิ้งผ่านทางโทรศัพท์ ริมฝีปากบางเบายกขึ้น
ณ ตอนนี้ ลี่หนานเฉิงเคาะประตูเข้ามา
“ผลการตรวจสอบจากโรงพยาบาลออกมาแล้ว ก่อนฉือซินเสียเขาทานยาสามชนิดที่บริษัทการผลิตยาเทียนอีการผลิตจริงๆ การตรวจสอบอีกขั้นต้องรอผลอีกหลายวัน”
“เกรงว่า บริษัทการผลิตยาเทียนอีจะรอไม่ได้แล้ว” ลี่หนานเฉิงสีหน้าดูอึมครึม
“หลักฐานที่ฉืออี้เหิงยื่น ตรวจสอบได้หรือยัง”
“ฉันได้จัดคนไปตรวจสอบแล้ว ล้วนเป็นเวชระเบียนและบันทึกการจ่ายยาของฉือซิน แต่ว่า นอกจากนี้ยังมีรายงานเกี่ยวกับยา แต่ถูกระงับชั่วคราว ฉันไม่สามารถตรวจดูได้”
“คุณไปตรวจสอบยาสามชนิดของบริษัทการผลิตยาเทียนอี ในตลาดมียาปลอมของบริษัทการผลิตยาเทียนอี ตรวจสอบด้วย”
“ฉันรู้แล้ว แต่ว่า ราคาหุ้นของบริษัทการผลิตยาเทียนอีลดลงแล้ว ชื่อเสียงก็สู้เมื่อก่อนไม่ได้ ฉันได้บล็อกความคิดเห็นเชิงลบทั้งหมดบนอินเทอร์เน็ตแล้ว แต่เกรงว่าจะช่วยให้ชื่อเสียงกลับมาเป็นเหมือนเดิมคงจะยาก”
“หลักฐานของฉืออี้เหิงยื่นไปก่อน อย่างน้อย ก็อย่าให้เขาออกมาได้” มู่วี่สิงน้ำเสียงเย็นชามาก
“ฉันไม่มีทางปล่อยเขาแน่ๆ แต่เบื้องหลังนี้ ก็ยังเป็นกำลังของบริษัทฉีซื่อกรุ๊ป”
“เมื่อเร็ว ๆ นี้ตระกูลมู่ก็มีการเคลื่อนไหว” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว
“ฉันจะจับตาดู แต่ฉันรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจ บริษัทการผลิตยาเทียนอีกลายเป็นตัวรับกระสุน”
มู่วี่สิงหน้าซีด สายตาเย็นชา
“เสี้ยวหงคนนี้มาถึงพรุ่งนี้ เขาบอกว่าเขาจะดูแลเรื่องนี้เอง” ลี่หนานเฉิงพูด
เสียงหยุดไป ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก ร่างสูงใหญ่ของเสี้ยงหงเดินเข้ามา
ลี่หนานเฉิงมองเขาอย่างแปลกใจ “ไม่ใช่พรุ่งนี้เหรอ”
“เลื่อนตั๋วเครื่องบินเร็วขึ้น”
“เสี้ยวหง ครั้งนี้ใครก็ช่วยบริษัทการผลิตยาเทียนอีไม่ได้” ลี่หนานเฉิงพูดต่ำ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่บริษัทการผลิตยาเทียนอีถูกโจมตี จากการคาดการของเขา บริษัทการผลิตยาเทียนอีไม่มีค่าตั้งนานแล้ว
เสี้ยงหงหรี่ตามอง เขาเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างตอนอยู่บนเครื่องบินแล้ว
เขารับช่วงต่อบริษัทการผลิตยาเทียนอีมาหนึ่งปี ถึงแม้รากฐานของบริษัทการผลิตยาเทียนอีจะไม่แข็งแรงมาก แต่ก็เป็นบริษัท ใหญ่ที่เก่าแก่ เป็นไปไม่ได้ที่จะล้มง่ายๆ
แต่ครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่ายาก
ปัญหาความปลอดภัยของยาเป็นเรื่องยากเสมอ ครั้งนี้เป็นเรื่องของชีวิต การตรวจสอบจึงมีความยากลำบาก
และฉืออี้เหิงมีการวางแผนมาอย่างยาวนาน ดังนั้นหลักฐานจึงไม่มีช่องโหว่
“ใครบอกหนานเฉิง ปล่อยให้ฉันจัดการเอง”
“น้องชาย ให้ฉันพูด สู้ประกาศว่าล้มละลายดีกว่า ตอนนั้นฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องกวาดซื้อ……” ลี่หนานเฉิงพูดอย่างไม่พอใจ
“เสี้ยวหง บริษัทการผลิตยาเทียนอีมอบให้คุณแล้ว หนานเฉิง คุณช่วยเสี้ยวหง” มู่วี่สิงสั่ง
“ฉันว่าคุณทั้งสองคนเคยมีประสบการณ์ในห้างสรรพสินค้า แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน……” ลี่หนานเฉิงไม่ค่อยเห็นด้วย
มู่วี่สิงกับเสี้ยวหงเห็นได้ชัดว่าตัดสินใจนานมาแล้ว ไม่ถึงวินาทีสุดท้าย จะไม่ยอมแพ้
กลับถึงการ์เด้นมูเจียวาน ก็เกือบจะเช้าแล้ว
เดินเข้าไปห้องนอน แสงอ่อนส่องลงมา ภาพเวินจิ้งหลับอยู่ผ่านเข้าตา
ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงก็อ่อนโยนลง ริมฝีปากบาง ๆ วาดเส้นโค้งเล็กน้อย
ก้มหน้าลง จูบของเขาตกลงที่ริมฝีปากของเวินจิ้ง เบามาก เวินจิ้งสะดุ้งตัวสั่น ยกมือขึ้นพลักเขาออกอย่างไม่ตั้งใจ
มู่วี่สิงดวงตาลึกลง จับไหล่เธอไว้ ท่าทางแข็งแรงมาก
ตอนเวินจิ้งลืมตา เผชิญกับผู้ชายดวงตาที่ลึก กระแสน้ำเชี่ยวลอย
“คุณ……”
เสียงยังไม่ทันเปล่งออกมา ก็โดนจูบแล้ว
หลังจากเวลาผ่านไปนาน เวินจิ้งเกือบจะต้านไม่ไหว มู่วี่สิงจึงยอมปล่อยเธอ
“กี่โมงแล้ว” เวินจิ้งขมวดคิ้ว
เช้าแล้วเขาจึงกลับมา
“ฉันไปอาบน้ำ คุณนอนต่อเถอะ”
กำลังจะยืนขึ้น เวินจิ้งจับข้อมือของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว
ขณะนี้เธอรู้ตัวพอสมควร
“เพราะยุ่งเรื่องของบริษัทการผลิตยาเทียนอีใช่ไหม”
“อืม”
“ยุ่งยากมาก”
“เตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุด” มู่วี่สิงพูดเสียงต่ำ
เวินจิ้งแววตาสั่น แววตาปกปิดความกังวลไม่อยู่
“ฉันสามารถทำอะไรได้บ้าง” เธอเป็นพนักงานของบริษัทการผลิตยาเทียนอี เธอนิ่งดูดายไม่ได้
“สิ่งที่เธอต้องทำคือตั้งใจเตรียมตัวสอบปริญญาโท อืม”
เวินจิ้งเม้มปาก ไม่พยักหน้าหรือส่ายหน้า
