บทที่ 240 เธอเท่านั้น ที่จะเป็นคุณหญิงมู่
“ฉันไม่อยากอยู่ด้วยกันกับคุณ คุณกลับไปเถอะ” เวินจิ้งพูดเสียงเย็นชา
สิ้นสุดเสียง เธอมองไปที่ฉีเซิน
ฉีเซินดึงเธอมาไว้ข้างกาย พูดเสียงเงียบ “มู่วี่สิง ได้ยินเวินจิ้งพูดแล้ว?”
“เธอเป็นภรรยาของฉัน ไม่ต้องให้นายมาพูด” ดวงตาของเขาหรี่ลงอย่างรุนแรง
ฉีเซินหัวเราะเบาๆ “เหรอ? อย่างน้อยฉันก็ให้เกียรติเธอ คุณล่ะ?”
“มู่วี่สิง คุณให้ฉันใจเย็นลงก่อน หลังจากช่วงนี้ แล้วฉันจะกลับไป”
รอให้เธอตรวจสอบชัดเจนก่อน ค่อยกลับมาคิดความสัมพันธ์กับมู่วี่สิงใหม่ เธอจะพูดกับเขาให้เข้าใจ
แต่ไม่ใช่ตอนนี้
“กลับบ้านกับฉัน ฉันจะให้พื้นที่ว่างกับเธอ” น้ำเสียงของมู่วี่สิงอ่อนลงบ้างเล็กน้อย
เมื่อครู่อารมณ์ของเขาไม่คงที่ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเวินจิ้ง การควบคุมของเขาเกือบจะเป็นศูนย์
“ฉันพักที่นี่ คุณวางใจได้”
“คุณหญิงมู่ เธอตัวคนเดียว ฉันไม่สามารถวางใจได้”
“ฉันปกป้องเธอได้ มู่วี่สิง ตอนนี้เวินจิ้งไม่อยากเจอนาย” ฉีเซินที่อยู่ข้างกายพูด
สายตาที่เย็นชาของมู่วี่สิงจ้องมองไป ฉีเซินมองกลับอย่างไม่เกรงกลัว ริมฝีปากเรียวยิ้มอย่างแอบแฝง
ฉากนี้ เขามีความสุขที่ได้เห็นความสำเร็จ
ไม่ได้สนใจทั้งสองคน เวินจิ้งกลับไปบ้านเก่าตัวคนเดียว ล็อคประตูไว้
ด้านนอก มู่วี่เซินเผชิญหน้ากับฉีเซิน
“นายรู้ตัวตนของเธอ ก็ควรชัดเจนดี ว่าตอนนี้เวินจิ้งเป็นคนในครอบครัวของฉัน ฉันไม่มีทางให้นายทำร้ายเธอ” ใบหน้าของฉีเซินนิ่งเงียบ
“นาย? นายไม่คู่ควร?” มู่วี่สิงพูดเยาะเย้ย
“ตอนนี้เธอไม่เชื่อนาย มู่วี่สิง ฉันจะทำให้พวกนายหย่ากัน” ฉีเซินพูด
มู่วี่เซินหรี่สายตาขึ้นมา ความเย็นชากระจายไปทั่วตา
มองไปยังประตูที่ปิดสนิท เขายืนอยู่หน้าประตู ไม่ไปไหน
เป็นเวลานาน เขาโทรหาเกาเชียน
“อำเภออันหนิง หมายเลข15 402 ซื้อให้ฉันเดี๋ยวนี้ทันที!”
เกาเชียงงุนงง กำลังจะถามเหตุผล เกาเชียนนึกขึ้นได้ทันทีว่าที่อยู่นี้อยู่ตรงข้ามบ้านของเวินจิ้ง”
“ฉันรู้แล้วค่ะ”
เวินจิ้งออกมาจากการ์เด้นมู่เจียวานหยิบแค่หนังสือกี่เล่มมา ในบ้านไม่ได้ขาดแคลนอะไร แต่ก็ว่างเปล่า เคยชินกับการอยู่กับมู่วี่สิง
คุณแม่ไปอย่างรีบเร่ง ของในห้องไม่ได้เอาอะไรไป เวินจิ้งเดินไป
มีรูปที่เธอถ่ายกับเจี่ยนอีเมื่อสามปีก่อนแขวนอยู่บนกำแพง อันที่จริงไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่พบว่าเธอไม่มีอะไรที่เหมือนกันกับเจี่ยนอีเลย แต่ไม่เคยคิดว่าเธอกับเธอจะไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด
เวินจิ้งหยิบรูปถ่ายขึ้นมา นิ้วมือหยุดไว้ที่ใบหน้าที่มีรอยยิ้มสดใสของเจี่ยนอี เธอยิ้ม ตอนนั้น ดีจังเลย
แม้ว่าเจี่ยนอีจะขี้บ่นไปบ้าง แต่ความใส่ใจของเธอนั้นพิถีพิถันมาโดยตลอด
“แม่ ฉันคิดถึงคุณ” เวินจิ้งนั่งลงมา ดวงตาเผยความเสียใจ
เธอคิดถึงเธอมาก
แต่เธอก็เข้าใจ เธอไม่ควรไปรบกวนความสุขของเจี่ยนอี
…
วันถัดไป เวินจิ้งออกไปตลาดเพื่อซื้อของใช้ในชีวิตประจำวัน
ฉีเซินอยู่ชั้นล่าง เห็นได้ชัดว่ากำลังรอเธอ
เวินจิ้งขมวดคิ้ว “นายมาได้ยังไง?”
“มาส่งอาหารเช้าให้เธอ”
สิ้นเสียง ฉีเซินยื่นโจ๊กให้เธอหนึ่งชุด
เวินจิ้งงุนงง เธอหิวจริงๆ ในบ้านไม่มีอะไรเลย
“ขอบใจ ฉันจะไปซื้อของ นายไปทำงานเถอะ และไม่ต้องมาอีก”
“ฉันไปด้วย”
“ไม่จำเป็น” เวินจิ้งตอบ และเดินไปอีกทาง
ฉีเซินเดินตามไป เวินจิ้งสะบัดเขาไม่ออก
เธอขมวดคิ้ว “ฉีเซิน ไม่ว่านายจะเป็นคนในครอบครัว แต่ว่าฉันชินกับการอยู่คนเดียวตั้งนานแล้ว นายไม่ต้องมาสนใจฉัน”
“นี่เป็นคำสั่งของแม่”
เวินจิ้งงุนงง หลินเวย?
“เธอรอเธอมาตลอด” ฉีเซินมองเธอ
“ฉันรู้แล้ว” เวินจิ้งหัวเราะเบาๆ
ฉีเซินได้เห็นรอยยิ้มที่แสนยากของเธอ ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย
ยังคงหลงใหล
เขาหลบสายตา
ฉีเซินเดินตามตลอด เวินจิ้งก็ทำอะไรเขาไม่ได้ เดินรอบตลาดแล้วไปจ่ายเงิน
บัตรที่เธอใช้เป็นของมู่วี่สิง เวินจิ้งงุนงง ไม่ได้ยื่นไป
เมื่อสติกลับมา ฉีเซินได้ช่วยเธอจ่ายเงินแล้ว
“แล้วฉันจะจ่ายคืนให้”
“ไม่ต้องเกรงใจ” ฉีเซินพูดอย่างไม่พอใจ ช่วยเธอถือของอย่างเอาแต่ใจ
“ยังอยากไปเดินที่ไหนอีกไหม?” ฉีเซินถามอย่างสุภาพ
เวินจิ้งส่ายหัว เธอควรกลับไปทบทวนแล้ว
เมื่อกลับถึงชั้นล่างในชุมชน สายตากระทบเข้ากับรถยนต์คันหนึ่งที่คุ้นเคย
เป็นมู่วี่สิง
เวินจิ้งหยุดฝีเท้า และไม่ได้เห็นร่างของเขา
“ฉันจะกลับแล้ว วันนี้ขอบใจ” เวินจิ้งพูดขอบคุณ
ฉีเซินยังไม่ไปไหน จ้องมองไปที่รถยนต์ สายตาเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ
กลับถึงบ้าน เวินจิ้งก็ไม่ได้เห็นร่างของมู่วี่สิง แต่เมื่อมองลงไปจากระเบียง รถของมู่วี่สิงยังคงอยู่
ไม่คิดมาก เธอจึงทบทวนอย่างตั้งใจ
จนระทั่งกลางคืน รู้สึกหิว เธอกำลังจะต้มอะไรกิน มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอก
ฉีเซิน?
เวินจิ้งมองออกไปจากช่องตาแมว เห็นมู่วี่สิง สีหน้านิ่งลงมา
เธอเปิดประตู “ฉันไม่อยากเจอคุณ”
“ฉันรู้ แต่ให้ฉันได้มองเธอทานข้าว หืม?” มู่วี่สิงพูด และได้จับข้อมือของเธอ แล้วพาเธอไปประตูถัดไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
เวินจิ้งเบิกตากว้าง เห็นมู่วี่สิงเดินไปบ้านตรงข้าม
อย่างตกตะลึง
เขา…พักที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?
อาหารได้เสริฟ์ไว้บนโต๊ะแล้ว กลิ่นหอมโชยเข้าจมูก
“มู่วี่สิง คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” เวินจิ้งมองเขา
“ตอนนี้ที่นี่เป็นบ้านของฉัน เธอไม่กลับไป ฉันก็จะอยู่ที่นี่กับเธอ”
เวินจิ้ง: …
เธอไม่ได้นั่งลงมา ยังคงป้องกันตัวเองจากมู่วี่สิง
“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้”
“เธออยากรู้อะไร ฉันตอบเธอทั้งหมด” มู่วี่สิงกุมมือของเธอไว้ ไม่ให้เธอหลบหนี
เวินจิ้งหัวเราะเยาะ เธออยากรู้อะไร?
เธออยากรู้อะไร มู่วี่สิงจะบอกเธอได้เหรอ?
เธอเคยถามถึงเรื่องของฉินเฟยแล้วหนึ่งครั้ง แต่เขาไม่ตอบ เธอก็จะไม่ถามอีก
ความสัมพันธ์ระหว่างเขาสองคนมีเพียงแค่ใบทะเบียนสมรสที่ผูกไว้
เพราะเธอคาดหวังไว้มากเกินไป
เธอควรแก้ไขอารมณ์ของตัวเอง หรือว่า ใช้โอกาสยุติความสัมพันธ์โดยเร็วที่สุด
“มู่วี่สิง คุณแต่งงานกับฉัน เป็นเพียงแค่ความกดดันจากทางบ้าน ใช่ไหม?” เป็นเวลานาน เวินจิ้งถึงจะเอ่ยปาก
มู่วี่สิงพยักหน้า
“คนๆนั้น ไม่ใช่ฉัน ก็อาจจะเป็นคนอื่น ใช่ไหม?”
ดวงตาสีดำออบซิเดียนของมู่วี่สิงจ้องมองเธอ ดวงตาลอยอารมณ์ความรู้สึกที่คาดเดาได้ยาก
“เธอเท่านั้น ที่จะเป็นคุณหญิงมู่” มือของเขาโอบกอดเธอแน่น น้ำเสียงลงต่ำและลึกมาก
หลังจากฟังอย่างระมัดระวังแล้ว ในน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย
แต่ว่า เวินจิ้งฟังไม่ออก
เธอยิ้มอย่างเย็นชา “มู่วี่สิง ทำไมต้องเป็นฉัน? เดิมทีฉันกับคุณไม่เคยรู้จักกัน ไม่ใช่เหรอ?”
“ต้องเป็นเธอเท่านั้น คนอื่นไม่ได้” มู่วี่สิงพูดอย่างเงียบๆ
เวินจิ้งตกใจกับน้ำเสียงของเขา เธอยังได้ยินเสียงหวาดระแวงเล็กน้อย
หัวใจของเธอวุ่นวายและชา “แต่ว่า ถ้าหากฉันไม่อยากล่ะ?”
“ไม่อยาก?” แววตาโกรธของมู่วี่สิงเผยออกมา ผลัก เวินจิ้งนั่งลงไปที่โซฟาอย่างรุนแรง
ท่าทางที่น่ากลัวของเขาทำให้เวินจิ้งอยากหนีไป
