บทที่ 250 ความรักจะหวานชื่นกว่าแต่ก่อนแล้ว
“คุณนายมู่ ลองเชื่อใจผมสักครั้ง” ดวงตาเขาเป็นประกาย น้ำเสียงที่ฟังดูจริงจัง
เวินจิ้งหลบหลีกไม่ได้
เธอเองก็ไม่ใช่ไม่เชื่อมู่วี่สิง เพียงแต่ความสัมพันธ์ในช่วงนี้ เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะเดินต่อไปอย่างไร
เธออยากจะดึงตัวออก แต่กลับถูกเขากุมไว้
“ฉันมีหนึ่งเงื่อนไข” เธอมองที่เขา
“อืม?”
“อย่าก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของฉัน”
ขณะที่จัดการเรื่องส่วนตัว เธอต้องการเวลาและอิสระที่เพียงพอ
มู่วี่สิงหรี่ตาขึ้น “เป็นไปไม่ได้”
เขาไม่สามารถที่จะไม่สนใจเธอ
“ถ้างั้นคุณก็อย่าขอร้องให้ฉันเชื่อคุณ” เวินจิ้งผลักเขาออก
แต่กำลังของมู่วี่สิงไม่น้อย เธอยังคงถูกเขากุมตัวไว้
“คุณนายมู่ เก็บกรงเล็บของคุณไว้ ที่ผมทำก็เพื่อคุณนะ” น้ำเสียงของเขาทุ้มลงเล็กน้อย
“คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนี้ มู่วี่สิง ความสัมพันธ์ของเรา คุณยังไม่ชัดเจนอีกหรือ?”เวินจิ้งถามอย่างเย็นชา
มู่วี่สิงลดสายตาลง มือโอบเข้าที่เอวอันเรียวบางของเธอไว้ ค่อยๆกอดรัดแน่นขึ้น
เขาโอบเธอไว้แน่นขึ้น เวลานั้น ดูเหมือนว่าจะโอบแน่นจนเข้าไปในไขกระดูกเธอ
เธอรู้สึกถึงอารมณ์ของเขา
เขาใส่ใจเธอ ไม่ใช่หรือ?
เธอมองขึ้นไป นิ้วมือดึงที่ปกเสื้อของเขา พูดอย่างมั่นใจว่า “มู่วี่สิง คุณชอบฉัน”
ดูออกว่าเขาชอบเธออย่างชัดเจน
ได้ยินเช่นนั้น สายตาอันนิ่งงันของมู่วี่สิงก็ผุดขึ้น มือของเขาแนบไปกับใบหน้าอันเรียวเล็กของเธอ ความนิ่งงันกลายเป็นความลึกซึ้ง
แม้เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา
แต่สำหรับเวินจิ้งแล้ว ก็คือการยอมรับในสิ่งที่เธอพูด
แต่ว่า เธอเองก็ลืมคำพูดของมู่วี่สิงไม่ลงว่า : เขาจะไม่ชอบเธอ
“ทำไมคุณถึงไม่ยอมรับ คุณรู้ไหมว่าฉันมักจะรู้สึกขัดแย้งในตัวเอง ยิ่งนับวันฉันยิ่งต่อต้านความสัมพันธ์ช่วงนี้แล้ว ฉันไม่อยากเข้าใกล้คุณ แต่แรงดึงดูดที่คุณมีต่อฉัน ทำให้ฉันไม่สามารถต่อต้านคุณได้อีก”
“มู่วี่สิง ฉันชอบคุณ”
เวินจิ้งมองขึ้นไป มองที่เขาอย่างเป็นประกาย
เธอไม่อยากจะหลบหนีอีก เธออยากจะพัฒนาความสัมพันธ์กับเขาไปอีกก้าว
ความคิดเช่นนี้ไม่เคยรู้สึกแน่วแน่มาก่อน
เธอเชื่อใจเขา แต่เธอก็ยิ่งหวังว่าเขาจะยอมพูดกับเธออย่างตรงไปตรงมาบ้าง
เมื่อพูดจบ อารมณ์ในตาของชายหนุ่มก็เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว เวินจิ้งดูไม่ออก
แต่ท่าทีแข็งแรงของเขากลับเป็นการจะกลืนเหตุผลทั้งหมดของเธอไปด้วย
เวินจิ้งยกคอเธอขึ้น เขายิ่งรุ่มร้อนเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งมีความต้องการมากเท่านั้น
อารมณ์ที่เคยเรียบเฉยดูเหมือนว่าจะถูกจุดไฟขึ้น มือเธอดึงเขา กระดุมเสื้อเชิ้ตของมู่วี่สิงก็ร่วงหล่นลง มือของเธอยื่นเข้ามา
สายตาของชายหนุ่มที่ดูคึกคะนองไม่สะทกสะท้านได้แผ่กระจายออกไป
เขามองไปที่เธอ “คุณรู้มั้ยว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่?”
“ฉันรู้ มู่วี่สิง ฉันต้องการคุณ”
อีกวินาทีต่อมา จากที่เขาตั้งรับกลับเป็นฝ่ายรุก ทำให้ตัวเธอล้มลงไป เขากลายเป็นเสือผู้กระหายขึ้นมาทันที…………
เวินจิ้งอยู่ในอ้อมอกของมู่วี่สิง หัวใจเต้นรัว
ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าเธอก็จะมีมุมบ้าคลั่งเช่นนี้
อารมณ์ของเธอถูกกดไว้นานเกินไป ตอนนี้ไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น
แม้ว่าในอดีตจะเคยคบกับฉืออี้เหิง เธอก็ยังไม่เคยรุ่มร้อนเช่นนี้มาก่อน
เธอรู้อย่างแน่ชัดว่า ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขานั้นไม่สามารถควบคุมได้
“คุณนายมู่ ชอบไหม?” คางของเขาจรดกับศีรษะของเธอ น้ำเสียงฟังดูผูกพันด้วยความรัก
เวินจิ้งพยักหน้า ร่างกายที่มีรอยแดงยังไม่จางหายไป ร่างกายเธอดูเหมือนยังกำลังร้อนรุ่มอยู่
เธอมองขึ้นไป สายตาเป็นสิ่งยืนยัน
“แล้วคุณหล่ะ?” เธอถามเขา
มู่วี่สิงมองที่เธอ ริมฝีปากอันบางงุ้มขึ้น “อืม ผมชอบมากเลย คุณนายมู่”
สามพยางค์สุดท้าย ดูเหมือนว่าเสียงแทบจะหายไปกับท้ายประโยคที่เขาเปล่งออกมา
เมื่อเวินจิ้งได้ยินเขาพูดเช่นนั้น เธอเป็นฝ่ายเข้าไปจูบที่ริมฝีปากของเขา
จวบจนมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เวินจิ้งถึงได้ผลักเขาออกทันที
ใบหน้าร้อนฉ่า เธอรีบสวมใส่เสื้อผ้าด้วยความรีบร้อน
มู่วี่สิงกลับไม่รู้สึกรีบร้อนอะไร
เวินจิ้งมองที่เขา ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ดูดีจนไม่มีที่ติ
คนที่เข้ามาคือเกาเชียน ในอากาศดูเหมือนว่ายังคงฟุ้งกระจายไปด้วยกลิ่นไอเมื่อสักครู่ เขารู้สึกได้จึงก้มศีรษะต่ำลง หลังจากที่เขารายงานธุระเสร็จเรียบร้อยแล้วก็จะเดินออกจากห้องไป
เวินจิ้งอยู่ด้านหลังประตูของห้องพักผ่อน กำลังคิดวนอยู่กับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย
เธอเมื่อสักครู่ แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังรู้สึกแปลกหน้าในสิ่งที่ตัวเองกระทำ
แต่เธอก็ไม่รู้สึกเสียใจอะไร
เสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยเดินเข้ามาใกล้ขึ้น ยังไม่ทันได้เรียกสติกลับคืนมา เธอก็ถูกเขาดึงเข้าไปในอ้อมกอด
เธอถูกเขาดันไปที่บานประตู พร้อมกับจูบเธอด้วยความเร่าร้อน
ตอนนี้เวินจิ้งอารมณ์เย็นลงแล้ว กระพริบตามองไปที่เขา
ความรู้สึกอันแน่วแน่ในดวงตาของมู่วี่สิง เธอมองไม่ผิดแน่
เขานั้นก็ชอบเธอ
แต่ว่า เธอไม่รู้ว่าธุระของเขานั้นมากมายนัก
เธอยอมตกลงไปในหลุม แต่ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร เธอก็ไม่สามารถรู้ได้
แต่เขาเคยให้คำมั่นสัญญาว่าคุณนายมู่จะมีเพียงแค่เธอคนเดียว เธอยอมที่จะเชื่อใจเขา
ทันใดนั้น ท้องของเวินจิ้งก็ส่งเสียงร้อง “จ๊อก จ๊อก” มู่วี่สิงงุ้มปากขึ้น มือเขาแนบไปที่หน้าท้องของเธอ
“หิวแล้วหรือ?”
เวินจิ้งพยักหน้าแต่โดยดี
“อยากทานอะไร?”
“อยากทานคุณ”เวินจิ้งตอบอย่างซุกซน
คำพูดนี้ยั่วให้ดวงตาชายหนุ่มดูคุกรุ่นขึ้น เขาประคองหลังศีรษะของเธอ “คุณมั่นใจว่ายังพอรับไหวอยู่ใช่ไหม?”
เวินจิ้งรีบกดเขาไว้ เธอรู้พละกำลังของมู่วี่สิงดี เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาแน่
เธอจึงยอมแพ้แต่โดยดี “พวกเราไปทานไก่ทอดกันเถอะนะ”
“เจ้าผีตะกละน้อย” มู่วี่สิงลูบเข้าที่ผมของเธออย่างเอ็นดู ช่วยเธอสวมเสื้อผ้า
เวลาที่เขาแสดงความใส่ใจ ทำให้คนไม่อาจมีแรงต้านทานได้เลย
เวินจิ้งมองชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าของเธอ แล้วแอบจูบที่ปากเขาเบาๆหนึ่งครั้ง
มู่วี่สิงหรี่ตาขึ้น ลูบที่ใต้คางของเธอ สายตาของเขาที่ดูเหมือนว่าอีกไม่กี่วินาทีต่อมาเธอจะถูกกลืนกินเข้าไปในท้องของเขา
เวินจิ้งกลายเป็นคนเชื่อฟังเขาแล้วจริงๆ……
“ฉันหิวมากเลย” เธออ้อนเขาอย่างนุ่มนวล
มู่วี่สิงถึงยอมปล่อยเธอ แล้วจับที่มืออันเรียวเล็กของเธอไว้
เกาเชียนยืนอยู่ที่นอกประตู ตอนมาถึงเมื่อสักครู่ทั้งสองคนเพิ่งจะเพิกเฉยต่อกันอยู่เลย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าความรักจะหวานชื่นกว่าแต่ก่อนแล้ว?
สายที่ของเวินจิ้งที่มองเห็นเกาเชียน รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันใด
กลิ่นไอของลมหายใจยังไม่พัดผ่านไป เกาเชียนจะต้องรู้เป็นแน่……
เมื่อรู้สึกถึงความอึดอัดใจของเวินจิ้ง มู่วี่สิงพูดเข้าที่ข้างใบหูเธอ “ตอนนี้รู้จักกลัวแล้ว ทีเมื่อกี้ทำมาเป็นฝ่ายรุกเช่นนั้น?”
เวินจิ้ง : ……
ก็ไม่ใช่เพราะว่าผู้ชายที่มีแรงดึงดูดมหาศาลคนนี้หรอกหรือ!
“ช่วงนี้ให้มาทำงานที่บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป ผมยังขาดเลขาฯ”
“มีเงินเดือนไหมคะ?” สายตาของเวินจิ้งเป็นประกายขึ้น
เธอยังคงติดค้างเงินของมู่วี่สิงอยู่
มู่วี่สิงมองที่ตาของเธอ ลูบที่จมูกอันเรียวเล็กของเธอ “คุณยังขาดเงินใช้อีกหรือ?”
“ขาดสิ ขาดมากด้วยนะ!”
“บัตรเครดิตที่ผมให้คุณนั้นไม่จำกัดวงเงินนะ” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว
“แต่ว่านั่นเป็นเงินของคุณ ไม่ใช่ของฉัน”
“ของผมก็คือของคุณ” มู่วี่สิงหน้าตึง
หืม……
เวินจิ้งงุ้มหน้า สมัยก่อนเธอไม่เคยรู้สึกว่าเธอกับมู่วี่สิงคือสามีภรรยากันจริงๆ ดังนั้นเรื่องเงินจึงแบ่งแยกกันอย่างชัดเจน
แต่ว่า เธอเองก็รู้แต่แรกว่าจริงแล้วก็แบ่งแยกกันไม่ชัดเท่าใด
“คุณนายมู่ ในเมื่อชอบผม ก็จะต้องใช้เงินของผม” มู่วี่สิงมองว่าเธอยังรู้สึกลังเล เขาจึงสั่งเธอ
เวินจิ้ง : ……
“ไร้เหตุผล!”
“ยังมีข้อสงสัยกับผมหรอ? หืม?” สีหน้าของเขากลับดูอันตราย
เวินจิ้งตื่นตระหนก สบตาของมู่วี่สิงตอนนี้แล้ว ก็รู้สึกว่าตัวเองดูเหมือนจะถูกกลืนกินเข้าไปในท้องเขาอีกในไม่ช้า
“ไม่กล้าแน่นอนค่ะ……”
