บทที่ 433 คิดถึงฉันก็บอกมาตามตรง
“มู่วี่สิงล่ะ? ทำไมดูเหมือนว่าไม่เห็นเขามานานแล้วนะ”
ได้ยินคนอื่นถามถึง สีหน้าของเวินจิ้งก็แข็งทื่อ ใช่แล้วค่ะ……
เธอนึกว่ามู่วี่สิงกำลังยุ่งอยู่กับการทำงาน ดังนั้นจึงไม่ได้หาเขา
แต่ว่านี่มันวันที่สามแล้วนะ เวินจิ้งรู้สึกเริ่มทนไม่ไหวแล้ว
“คงจะยุ่งอยู่กับเรื่องของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป” เวินจิ่งพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ
“ถึงแม้จะยุ่งแค่ไหนก็สามารถมาเยี่ยมเธอได้นี่ ช่วงนี้พวกเธอกำลังคืนดีกัน ไม่ควรที่จะเบื่อที่มาอยู่ด้วยกัน……” หลิงเหยาคิด
เวินจิ้งเกาๆหัว เหมือนจะใช่……
หลังจากหลิงเหยาออกไป เวินจิ้งกำลังอ่านหนังสืออยู่ แต่ดูอย่างไรก็ไม่เข้าสมอง
กดโทรศัพท์ขึ้นมา อดใจไม่ไหวกดโทรไปยังเบอร์ของมู่วี่สิง
แต่คนรับสายกลับเป็นเกาเชียน
“ขอโทษครับ พี่เวิน ประธานมู่ยังอยู่ระหว่างการประชุม”
“เขาจะประชุมเสร็จเมื่อไร”?
“อาจจะต้องใช้เวลาอีก3ชั่วโมง”
“โอเคฉันเข้าใจละ”
วางสายโทรศัพท์ แล้วรู้สึกหงอยเหงามาก เวินจิ้งอ่านหนังสือไม่เข้าหัว ดังนั้นจึงมาอ่านข่าว
ช่วงนี้ข่าวดังกระหึ่มไปทั่วก็มีแต่เรื่องบริษัทฉีซื่อกรุ๊ปล้มละลาย และบริษัทใหม่ของมู่เหิงที่ก่อตั้งขึ้นมา
หลายคนในบริษัทคาดเดาว่าบริษัทฉีซื่อกรุ๊ปนั้นล้มละลายได้เร็วมาก ส่วนมู่เหิงนั้นเป็นหนึ่งในคนที่อยู่เบื้องหลังการล้มละลาย อย่างไรก็ตามมู่เหิงเคยทำงานที่บริษัทฉีซื่อกรุ๊ป แค่พริบตาเดียวบริษัทฉีซื่อกรุ๊ปล้มละลายส่วนมู่เหิงก็กลับเปิดบริษัทใหม่ขึ้นมา แรงจูงใจนั้นทำให้เกิดข้อสงสัย
เรื่องธุรกิจเวินจิ้งไม่ค่อยทราบ เห็นบทความของนักวิเคราะห์เหล่านี้แล้วเธอก็เข้าใจบ้าง
บริษัทใหม่ของมู่เหิง เวินจิ้งตรวจสอบดูแล้ว ก็เป็นบริษัทยาเช่นกัน ดูเหมือนจะมาเป็นคู่แข่งกับบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป
เมื่อเธอออกจากห่วงแห่งความคิด โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาทันที มู่วี่สิงโทรมา
เวินจิ้งรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย แล้วรีบกดรับสายโทรศัพท์ทันที
ในเวลานี้ ที่บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป
มู่วี่สิงเพิ่งกลับไปที่ถึงห้องสำนักงาน ข้างหูได้ยินเสียงอันคุ้นเคยสีหน้าอันบึ้งตึงก็ดูอ่อนนุ่มขึ้นมาไม่น้อย
“จิ้งจิ้ง” เขาเรียกเธอ
“อื่ม มู่วี่สิง คุณยุ่งมากใช่ไหม” น้ำเสียงของเวินจิ้งอ้อนนิดๆ เสียงหวานๆ
“อื่ม ยุ่งมาก” มู่วี่สิงยอมรับ
งานที่ทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้กองเป็นดินพอกหางหมูจะสำลักอยู่แล้ว
เวินจิ้งรู้สึกทุกข์ใจเล็กน้อย เธอรู้ว่ามู่วี่สิงเป็นคนที่ทุ่มเทให้กันงานอย่างเต็มที่
“ฉันจะออกจากโรงพยาบาลเร็วนี้แล้วนะ ถ้าไม่มีอะไรก็ไม่ต้องมาโรงพยาบาลก็ได้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองนั้นดีขึ้นเยอะแล้ว” เวินจิ้งพูดแบบกลับกัน ที่จริงแล้ว เขาหวังว่ามู่วี่สิงจะมา
แต่ก็ไม่อยากรบกวนงานของเขา
“ผมจะไปหาตอนค่ำๆนะ คิดถึงผมก็บอกมาตามตรง” มู่วี่สีแย่เธอ
เวินจิ้ง……
มากเกินไปละ
เธอเงียบลง ไม่พูดไม่จา
“แฟนจ๋า ผมคิดถึงคุณแล้ว” เสียงของมู่วี่สีผ่านเคลื่อนแม่เหล็กมาอย่างน่าฟัง
เวินจิ้งสีหน้าบึ้ง รอยยิ้มค่อยๆฟื้นคืนมาก็เพราะประโยคนี้
“ฉันรอคุณนะ”
เมื่อคำพูดจบลง เธอกดวางสายก่อน
ทำไมรู้สึกเหมือนว่านามแล้วไม่ได้พบกัน
แท้จริงแล้วเวลาที่ช้านานราวกับว่าเปลี่ยนมาเร็วแล้ว
เห็นเจ้านายราวกับจะออกไป ฝีเท้าของเขาก็ได้หยุดอยู่กับที่
หากเจ้านายออกไปแล้ว เอกสารที่กองเป็นภูเขาก็ต้องเขาเป็นผู้จัดการเองทั้งหมด……
“ท่านประธานมู่”
“ดึกๆฉันจะกลับมาจัดการเอง ปล่อยมันไว้เถอะ”
เกาเชียนรีบพยักหน้า “ท่านประธานมู่ ต้องการให้ผมติดตามไปไหมครับ”
“ไม่ต้อง”
เมื่อพูดจบ มู่วี่สีก็ขับรถออกไปเอง มาถึงที่สโมสรแห่งหนึ่งก่อน
โต๊ะบาร์บนดาดฟ้า เสี้ยงหงมาถึงก่อนแล้ว
ทั้งสองไม่ได้เจอกันตั้งนาน แต่เวลางานติดต่อกันอย่างใกล้ชิด
“วี่สิง คุณจะใช้อำนาจของหนานซาง?” สีหน้าของเสี้ยงหงดูหมองคล้ำมาก
“อื่ม อาทิตย์หน้าผมจะไปที่เมืองเป่ยเฉิงครั้งหนึ่ง จะผลิตยาด้วยตัวเองตัวหนึ่ง”
“ยาอะไรที่คุณต้องไปวิจัยพัฒนาด้วยตัวเอง?” เสี้ยงหงไม่คาดคิด
เห็นยาเม็ดสีขาวที่วางอยู่ตรงหน้า เสี้ยงหงดมแล้ว ดวงตาเย็นชา
ยาประเภทนี้ ไม่สามารถซื้อขายในตลาดได้
“คุณจะวิจัยพัฒนายาตัวนี้เหรอ?”
“อื่ม มันเกี่ยวข้องกับเวินจิ้ง”
พูดถึงเวินจิ้ง เสี้ยงหงก็เข้าใจแล้ว
แต่ว่าทำไมถึงต้องใช้ยาตัวนี้ล่ะ……
มู่วี่สิงนำเรื่องของเวินจี้บอกกับเสี้ยงหง ส่วนฉีเซิน เขาจะไม่ให้เขาหลุดพ้นจากคดีได้
“ฉีเซินไอ่สารเลวนั่นฉันก็ประเมินมันต่ำเกินไป” เสี้ยงหงก้มหน้าลง
“ความผิดของบริษัทฉีซื่อกรุ๊ปก็เพียงพอที่มันจะต้องติดคุกตลอดชีวิต แต่มันก็เป็นแบบนี้ ทำให้มันสบายไป” มู่วี่สิงพูดด้วยอารมณ์เคร่งขรึม
“อื่ม เศษสวะคนนี้ผมจะช่วยคุณจัดการมันเอง” เสี้ยงหงตบไหล่มู่วี่สิง ทั้งสองสายตาจ้องมองกัน ทำความเข้าใจโดยปริยาย
อยู่ในคุก ก็อย่าให้ฉีเซินได้อยู่เป็นสุข
“ส่วนเวินจิ้งนั้น คุณตัดสินใจจัดการอย่างไรกับชิปที่อยู่บนตัวเธอ” เสี้ยงหงขมวดคิ้ว
เทคนิคการแพทย์ของมู่วี่สิง สามารถนำออกมาได้ เพียงแต่ว่าเวินจิ้งเพิ่งมีการผ่าตัดครั้งสำคัญ อย่างน้อยก็ต้องรอนานถึง1ปีถึงจะสามารถทำการผ่าตัดครั้งนี้ได้
นอกจากนี้ ตำแหน่งของชิปก็เป็นตำแหน่งที่อันตรายมากเช่นกัน
“ตอนนี้กินยาไปก่อน” มู่วี่สิงพูดด้วยเสียงต่ำ นี่เป็นทางออกเดียวเท่านั้น
เขากล่าว “เวินจิ้งประสบอุบัติเหตุและในการผ่าตัดวันนั้นรายชื่อทีมแพทย์และพยาบาลทั้งหมดฉันจะต้องเอามาให้ได้”
“ฝีมือการทำงานของผม คุณวางใจได้”
อำนาจของตระกูลเสี้ยงนั้นเกี่ยวข้องกับทุกธุรกิจ ยิ่งเป็นอุตสาหกรรมการแพทย์มีจุดยืนที่ชัดเจน
ทั้งเมืองหนาน เกือบครึ่งหนึ่งของโรงพยาบาลถูกสร้างขึ้นด้วยตระกูลเสี้ยงทั้งนั้น แต่ว่าอำนาจเหล่านี้ไม่เคยอยู่ที่สว่าง มีแต่เพียงมู่วี่สิงที่บอกกล่าวเรื่องนี้กับเพื่อนที่เติบโตมาด้วยกันถึงจะทราบ
“เสี้ยงหง รบกวนคุณแล้วนะ”
“รู้ว่ารบกวน งั้นก็อนุมัติใบลาออกให้ผมด้วยสิ” เสี้ยงหงยิ้ม
“คุณวางแผนจะกลับไปที่ตระกูลเสี้ยงจริงเหรอ?” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว
“อื่ม ว่างแผนจริงเหรอ พ่อชราที่บ้านไม่ค่อยไหวแล้ว ถ้าผมไม่ได้ไปดูแลทรัพย์สินที่บ้านบ้าง ผมก็จะเสียใจต่อสมาชิกของตระกูลเสี้ยง”
มู่วี่สิงและเขาชนแก้ว “หากต้องการความช่วยเหลือ ผมเคียงข้างอยู่กับคุณตลอด”
“แน่นอนครับ ต้องรบกวนคุณแน่ครับ”
หลังจากครึ่งชั่วโมง ในโรงพยาบาล
เวลาดึกแล้ว รถของมู่วี่สิงจอดไว้ที่ใต้อาคารนานมาก ถึงจะดับเครื่องยนต์
เวินจิ้งรอจนรู้สึกง่วงแล้ว แต่ก็ยังคงตั้งสติลุกขึ้นนั่ง มู่วี่สีบอกว่ามา ก็ต้องมา
ในที่สุด ก็ได้ยินเสียงเท้าค่อยๆเดิน
เวินจิ้งจ้องมองไปที่ประตู มีเงากระทบเข้ามา ในใจหวังว่าจะขยายใหญ่ เห็นแต่เพียงพยาบาล รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก
“คุณเวินคะ ฉันมาเก็บถ้วยชามค่ะ”
เวินจิ้งพยักหน้า มองที่โทรศัพท์ เวลาสี่ทุ่มแล้ว…..
มู่วี่สิงเกิดอะไรขึ้นระหว่างทางหรือเปล่า
พอคิดถึงที่นี่ ก็รู้สึกกังวลขึ้นมา
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหาเขา
เมื่อโทรติด เสียงสั่นก็ดังเข้ามา
เวินจิ้งเงยหน้าขึ้นแล้วก็ตะลึง เสื้อขาวกางเกงดำก้าวเท้าเข้ามา
พยาบาลออกไปอย่างรวดเร็วและปิดประตูให้ด้วย
“ขอโทษครับ เสียเวลาช่วงระหว่างทางไปบ้าง” มู่วี่สิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม
เดินไปถึงข้างตัวเธอ ยกคางเธอขึ้นมาจูบลงไปลึกๆ
เวินจิ้งยังคงอยู่ในห้วงของท่าทีที่กำลังตะลึงอยู่ พอเรียกสติกลับคืนมา ไม่รู้ตัวว่าไปแนบอกของมู่วี่สีงตั้งแต่เมื่อไร
สายตาของทั้งสองจ้องมองกัน เวินจิ้งกระพริบตาปิ้งปิ้ง รวบรวมเสียงแล้วกล่าวว่า “ดึกมากก็ไม่ต้องมาแล้ว”
“เวินจิ้ง เรื่องที่สัญญากับคุณ ผมต้องทำมันให้ได้”
เวินจิ้งแนบชิดเข้าไปในอ้อมกอดเขา แต่รู้สึกว่ารัศมีรอบของตัวเขาเย็นมาก ในเวลานี้ของเขา รู้สึกแปลกเล็กน้อย
ระหว่างทั้งสองเหมือนมีอะไรบางอย่างขวางกั้นไว้ หรือว่าเธออ่อนไหวต่อความรู้สึกมากเกินไป?
