บทที่ 48: ให้สุดที่รัก
เวินจิ้งสีหน้าขาวซีด เธอเหมือนเพิ่งรู้ตัวเหมือนกัน
“แกกลับไปเถอะ คุณหมอมู่ไม่ต้องการแก” เย่กวนกวนขวางอยู่หน้าประตู
“เย่กวนกวน” เสียงของมู่วี่สิงดังขึ้นจากข้างใน เย่กวนกวนชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ยังคงไม่ขยับไปไหน
เวินจิ้งขมวดคิ้ว อ้อมผ่านเธอแล้วเดินเข้าไป
เย่กวนกวนรีบดึงเธอไว้ แต่ขณะที่สบตาอันยะเยือกของมู่วี่สิง เธอกลับชะงักอีกครั้ง
“มู่วี่สิง คุณ…” เวินจิ้งมองดูสีหน้าขาวซีดของเขา ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามา
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ… มู่วี่สิงก็คงไม่เข้าโรงพยาบาลหรอก
“อย่าโทษตัวเอง ไม่เกี่ยวกับคุณ” มู่วี่สิงรู้ว่าเธอคิดยังไง เลยเอ่ยปากขึ้นก่อน
เวินจิ้งจับมือเขาเอาไว้ พูดด้วยเสียงต่ำ “ขอโทษนะ”
เย่กวนกวนเห็นสองคนที่กำลังนัวเนียอยู่ ยืนอยู่ตรงประตูอย่างทำตัวไม่ถูก
แต่เธอไปไม่ได้
“มู่วี่สิง หล่อนทำให้คุณเป็นแบบนี้” เย่กวนกวนวิจารณ์เธอ
มู่วี่สิงมองไปทางเย่กวนกวน ขมวดคิ้ว “คุณเย่ อย่าพูดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า”
“ฉันพูดผิดตรงไหน!”
“คุณแพ้อะไรอีก ตอนนี้บอกฉันมาเลย เดี๋ยวฉันจดไว้” เวินจิ้งพูดด้วยความรนรานแล้วหยิบสมุดบันทึกออกมา
อาการแพ้มีหนักมีเบา แต่เมื่อวานที่มู่วี่สิงกินมีแต่ของเผ็ด ไม่น่าปฏิกิริยาทางร่างกายถึงใหญ่ขนาดนี้
เห็นผิวเขาแดงเถือกเป็นแผ่น เวินจิ้งรู้สึกเจ็บใจมาก
มู่วี่สิงขยับริมฝีปากบาง กำลังจะพูด แต่โดนเย่กวนกวนชิงพูดก่อน “คุณหมอมู่กินอาหารขยะพวกนี้ไม่ชินใช่ไหม”
อาหารขยะ…
เวินจิ้งสีหน้าเปลี่ยนไป ปกติอาหารมื้อหลักของตระกูลมู่ถึงแม้จะเรียบง่ายแต่กลับประณีต…ถึงขั้นมาตรฐานมิชิลินเลยหละ
“เย่กวนกวน ออกไป” มู่วี่สิงมองไปทางเย่กวนกวน ทำท่าจะโทรให้คนมารับเธอไป
เย่กวนกวนกลัว รีบโบกมือขึ้น “ฉันไปก็ได้ คุณอย่าหาพ่อฉันเลย”
กว่าเธอจะแอบออกมาได้ จะโดนจับกลับไปอีกไม่ได้นะ
ห้องผู้ป่วยเงียบลงทันที เวินจิ้งมองไปทางมู่วี่สิง เอ่ยปากขึ้น “คุณกินไม่ถูกปากใช่ไหม”
“เปล่า แค่แพ่พริกเฉยๆ” มู่วี่สิงอธิบาย
“ทีหลังไม่กินอีกแล้ว”
“คุณชอบกินก็กิน ผมไปเป็นเพื่อน” สายตามู่วี่สิงเข้มขรึมแต่เร่าร้อน
เวินจิ้งกัดฟันแล้วส่ายหัว “ทีหลังอะไรที่คุณไม่ชอบ ฉันก็ไม่กิน”
เมื่อตั้งสติได้ เวินจิ้งถึงรู้จะตัวว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่…
พระเจ้า เธอพูดอะไรออกไป!
“ครับ ฟังคุณภรรยาแหละครับ” มู่วี่สิงพยักหน้ายิ้มๆ
เวินจิ้งหันหน้ามา แก้มทั้งสองข้างแดงก่ำขึ้นมา
อาการแพ้ของมู่วี่สิงสะเทือนหลายคน ไม่นาน ผอ. และหัวหน้าหมอของแต่ละแผนกมาเยี่ยมหมด รวมไปถึงนางพยาบาลในชุดชมพูอีกมากมาย
เวินจิ้งถูกเบียดออกไปนอกประตูในเวลาอันสั้น ด้านหน้าเต็มไปด้วยคน
เวินจิ้งลงไปซื้อของให้มู่วี่สิงกิน ตอนที่กลับมาอีกครั้งหนึ่งถึงจะค่อยโล่งหูโล่งตาหน่อย
แต่ในห้องผู้ป่วยเต็มไปด้วยของขวัญ ดูก็รู้ว่ามู่วี่สิงป็อบขนาดไหน
“เสน่ห์ของคุณหมอมู่ต้านทานไม่ได้เลยจริงๆ” เวินจิ้งพูดขึ้นแล้วหยิบกล่องของขวัญขึ้นมากล่องหนึ่ง
“คนมันหล่อ ช่วยไม่ได้”
เวินจิ้งจ้องเขม็งไปที่เขา “หน้าด้าน”
“คุณคิดว่าผมไม่หล่อหรอ” มู่วี่สิงเข้าใกล้มากขึ้นแล้วโอบไหล่เวินจิ้งไว้ เธอโดนดึงเข้าไปในอ้อมกอดทันที
หน้าหล่อเหลาของมู่วี่สิงมีผื่นแดงจำนวนไม่น้อย แต่ยังคงไม่ลดทอนความหล่อของเขาเลบ
เวินจิ้งมองสำรวจเขา จะบอกว่าไม่หล่อ….พูดได้ไงหละ
“หล่อชนอยากร้องไห้” เวินจิ้งแกล้งทำท่าร้อง ทำให้มู่วี่สิงหัวเราะออกมา
ปกติเขาแค่หัวเราะเบาๆ แต่รอยยิ้มจริงๆ แบบนี้ ดูน่าหลงไหลจริงๆ
เวินจิ้งก้มหน้าลง มุมปากก็โค้งอยู่อย่างงั้น
แกะของขวัญในมือออก ข้างในเป็นช็อคโกแลตกล่องหนึ่ง บนนั้นเขียนว่า: ให้คุณหมอมู่สุดที่รัก
สีหน้าเวินจิ้งเปลี่ยนไปทันที โยนช็อคโกแลตบนตัวมู่วี่สิงด้วยความโมโห
“สุดที่รักคุณให้มาหนะ”
