บทที่ 4 ผมแต่งงานกับคุณ
มู่วี่สิงเอามือเข้ามา ขายาวๆ สายตาสีดำนั่น วันนี้เชิ้ตที่เขาสวมคือสีดำสนิท ออร่านั้นทำให้ผู้คนรอบๆนิ่งสนิท
“งานของคุณคือนัดดูตัวกับผู้ชาย？”มู่วี่สิงไม่ตอบเธอ กลับถามเธอ
“ไม่ใช่”เวินจิ้งเดือดหน่อยๆ เขาคิดว่าเธออยากดูตัวมากเหรอ？
“อือ คุณขาด……สามีมากเหรอ？”มู่วี่สิงถามอีกรอบ
เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย แน่นอนว่าไม่ใช่ ก็แค่เจี่ยนอีกลัวว่าเธออายุมากไปจะขายไม่ออก ก็เลยรีบจัดหานัดดูตัวให้เธอ
อีกอย่างคือ——อยากให้เธอลืมฉืออี้เหิงได้
ที่จริงเธอไม่มีความรู้สึกอะไรให้เขามานานแล้ว แค่ว่าเจี่ยนอีไม่เชื่อ
“ฉันไม่ได้ขาดแคลนสามี นี่มันคือความกดดันของที่บ้าน คุณเข้าใจไหม？”น้ำเสียงของเวินจิ้งทุ้มลง
“พอดีเลย ผมก็เหมือนกัน”มู่วี่สิงลูบคาง สายตาแหลมคนมองมาที่เวินจิ้ง
เวินจิ้ง：？？
“เวินจิ้ง 25ปี พนักงานบริษัทการผลิตยาเทียนอี จบจากมหาวิทยาลัยหนานเฉิง ทำงานสามปี รายได้งั้นๆ ตำแหน่งไม่เคยขึ้น งานอดิเรกชอบอ่านนิยายวาย ดูละครวาย……”
“หยุด！”หน้าของเวินจิ้งแดงขึ้นมา ผู้ชายคนนี้ค้นหาข้อมูลเธอละเอียดขนาดนี้เมื่อไหร่เนี่ย？
“คุณอยากทำอะไรกันแน่เนี่ย！ฉันแค่ทำเสื้อเชิ้ตคุณสกปรก คุณต้องมายุ่มย่ามกับครอบครัวฉันด้วยเหรอ！”เวินจิ้งจ้องเขา เขายกมุมปากขึ้นอย่างเรียบๆ
“ดูจากท่าทางของคุณในปัจจุบันแล้ว ไม่ว่าจะนัดดูตัวกี่ครั้งต่างล้มเหลวไปหมดแน่ๆ”
เวินจิ้งจ้องตาโต คำที่ชายคนนี้พูดทำไมเธอไม่เข้าใจ？
อะไรคือไม่ว่าจะนัดดูตัวกี่ครั้งต่างล้มเหลวไปหมดแน่ๆ？
ตั้งแต่เล็กจนโต เธอได้รับจดหมายรักมาตั้งเยอะ！
“คุณหมายความว่าไง！”เวินจิ้งโกรธ
“ความหมายของผมก็คือ——ผมจะแต่งงานกับคุณ”มู่วี่สิงเถิบเข้ามา นิ้วเรียวยาวจับคางของเวินจิ้งให้มองมาที่เขา
แปปนึง เวินจิ้งก็ได้สติว่าเขาพูดอะไร“คุณจะแต่งงานกับฉัน？”
“ใช่”มู่วี่สิงนั่งตัวตรง จิบกาแฟอย่างเท่ๆ
เวินจิ้งกะพริบตา คิดว่าตัวเองกำลังฝัน
ใช่ ฝัน！
เธอเคาะหัวเบาๆ แล้วหยิกขาตัวเอง อ่าห์ เจ็บจัง！
“คุณจะแต่งงานกับฉันจริงๆ？”เวินจิ้งถาม
ฮี่ฮี่ ผู้ชายคนนี้หล่อแบบ360องศาจริงๆ แต่งงานกับเขา ต้องไม่ขาดทุนแต่ได้กำไรแน่ๆ
“แบมือคุณมา ผมจะตอบรับแต่งงานกับคุณ เพราะว่าพวกเราต่างต้องทำในสิ่งที่จำเป็นต้องทำ เข้าใจไหม？”ตาของมู่วี่สิงที่มีสายตาไม่พอใจมองมือของเวินจิ้งที่วางอยู่ที่อกเขาอย่างไม่ตั้งใจ
เธอตัวสั่น หดมือเข้ามา
ต้องทำในสิ่งที่จำเป็นต้องทำ เธอรู้แล้ว
“คุณโดนที่บ้านเร่งให้แต่งงานเหรอ？”
“อือ ผมต้องการภรรยา”
“งั้นทำไมต้องเป็นฉันล่ะ？”เวินจิ้งมองเขา
“เพราะว่า ผมไม่มีทางชอบคุณได้”
เวินจิ้งรู้สึกว่าหัวใจแตกสลายอย่างแรง หล่อขนาดนี้ทำไมปากเสียจัง！
ชอบเธอแล้วจะทำไม！
“ฉันทำไมเหรอ？ฉันว่าฉันก็ดี……”
“งั้นทำไมดูตัวมากว่า36ครั้ง ก็ยังล้มเหลวล่ะ？”มู่วี่สิงตัดบทเธออย่างไม่แยแส
ตอนนั้นเองเวินจิ้งนิ่งไป ดูตัวล้มเหลวเพราะว่าเธอไม่มีอารมณ์ไปดูตัว อีกอย่างโลกใบนี้ผู้ชายแย่ๆก็มีเยอะ！
“คุณเวิน นัดดูตัวเสียดายเวลาแบบนี้สู้มาแต่งกับผม คุณต้องการอะไร ผมให้คุณได้หมดไม่ดีกว่าเหรอ”
เวินจิ้งใจเต้น เธอรู้ว่าเจี่ยนอีต้องพอใจผู้ชายตรงหน้านี้แน่ๆและก็จะไม่บังคับให้เธอไปนัดดูตัวอีก
ตอนที่ลังเลนั่นเอง ชายคนนั้นก็ยื่นนามบัตรให้“ผมให้เวลาคุณคิดหนึ่งวัน”
กลับถึงบ้าน เวินจิ้งจ้องนามบัตรชื่อสีทองนั่น——มู่วี่สิง ทำไมชื่อนี้คุ้นๆนะ
