บทที่ 608 เขาน่ากลัวมากเท่าไหร่ เธอก็จะต่อต้านมากเท่านั้น
เวินจิ้งมาถึงสนามบิน ถึงพบว่าห้องรอเครื่องเต็มไปด้วยผู้คน
หน้าจออิเล็กทรอนิกส์ขึ้นข้อมูลเที่ยวบินใหม่ เพราะไอซ์แลนด์ภูเขาไฟระเบิด สายการบินส่วนใหญ่ต้องหยุดชั่วคราว
เวินจิ้งตุ๊บๆอยู่ในใจ เดินไปถามข้างหน้า พนักงานเหนื่อยล้าพูดคำว่า “ขอโทษ” ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอเดินออกมาจากฝูงชนอีกครั้ง มองอีกด้านของสนามบิน เจ้าหน้าที่จำนวนมากกำลังออกกำลังกายเป็นกองทัพ ถึงขนาดเธอไม่สามารถหาที่นั่งได้ ดังนั้นทำได้แค่นั่งบนกระเป๋าตัวเอง เปิดโทรศัพท์
เว็บไซต์ข่าวในประเทศหลายแห่งได้ลงข่าวนี้แล้ว สถานการณ์จราจรบนน่านฟ้าของยุโรปไม่ขยับ นักท่องเที่ยวนับไม่ถ้วนติดอยู่ที่สนามบิน แถมการฟื้นสภาพของเส้นทางการบินจนกระทั่งตอนนี้ดูแล้วคงอีกยาวไกล
โทรศัพท์ของสถานทูตสายไม่ว่างตลอดเวลา ข่าวบนอินเทอร์เน็ตยังคงคลุมเครือไปหมด มีคนบอกว่าเที่ยวบินจะกลับมาบินได้ภายในสามวัน บางคนบอกว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งเดือน เวินจิ้งยืนขึ้นอย่างกระวนกระวายใจ อยากได้ห้องน้ำล้างหน้าให้ได้สติ ทันใดนั้นดวงตามองเห็นข่าวหนึ่งเล็กๆที่ขึ้นอยู่บนจอ
หลับตาสูดหายใจเข้าลึกๆ เวินจิ้งยังคงควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วเปิดดู
เขาอยู่ยุโรปเหรอ?
เวินจิ้งตกตะลึง มีความทรงจำที่วุ่นวายในชั่วขณะ
“มู่วี่สิงหมอสาขาเส้นประสาทมีอำนาจมาถึงยุโรปหลายวันก่อน เข้าร่วมการประชุมวิชาแพทย์ศาสตร์ระดับนานาชาติ…….”
ความรู้สึกพึ่งพาที่ไม่คุ้นเคยและห่างไกลก็แผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ เวินจิ้งท้อใจและอับอายมาก แต่ในเวลานี้ ทำให้เธอคิดถึงผู้ชายที่ทำได้ทุกอย่างเมื่อสามปีก่อน
“ไม่ได้ ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง……”ราวกับว่าความอ่อนแอเมื่อสักครู่นี้ค่อยๆหายไป เวินจิ้งลากกระเป๋าออกจากสนามบินอย่างรีบร้อน
เธอต้องรีบไปก่อนบางทีไฟยังไม่ลามไหม้ไปถึงยุโรปตอนใต้ อ้อมกลับประเทศ
แค่มาถึงสถานีรถก็พบว่า มันไม่ได้เป็นแบบที่เธอคิด
ฝูงชนหนาแน่นไปทุกที่ สถานการณ์นี้คล้ายกับการท่องเที่ยวในเทศกาลตรุษจีนจีน
เวินจิ้งเหมือนกับเรียงแถวในกองทัพอยู่ท้ายสุด จนกระทั่งนักท่องเที่ยวใจดีบอกกับเธอว่า ถ้าตอนนี้คุณจะไปทางใต้ จริงๆแล้วสนามบินในประเทศต่างๆก็ปิดแล้วด้วย ทำไมไม่อยู่รอที่สนามบินที่นี่
ดังนั้นเวินจิ้งรีบกลับไปสนามบินอีกครั้ง นั่งอย่างเหนื่อยล้าอยู่ที่หน้าประตู โจวเซิ่งโทรศัพท์มาอีกครั้ง ถามว่าเธอขึ้นเครื่องแล้วรึยังเวินจิ้งพูดอย่างจนปัญญา“ไม่รู้ว่าสายการบินจะบินอีกทีเมื่อไหร่”
พนักงานแจกน้ำและขนมปังทำได้แค่กลืนอย่างฝืนใจ เวินจิ้งนึกถึงหลินเวยที่ป่วยก็นั่งอย่างไม่เป็นสุข
เวลาผ่านไปแต่นาทีแต่ละวินาที คนที่สนามบินยิ่งเยอะขึ้นเรื่อยๆ อารมณ์หมดหวังและความหดหู่ลอยขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง
เธอนั้นรู้ดี ถึงแม้อากาศจะดีขึ้นอย่างกะทันหัน ตัวเองอาจจะยังไม่ได้ขึ้นเครื่องทันที
สงบสติลง เวินจิ้งคิดหาวิธีแก้ปัญหา
แค่ว่า เวินจิ้งเปิดเมลในโทรศัพท์ขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เข้าชื่อผู้ใช้งานและรหัส
คิดไม่ถึงก็คือ คาดไม่ถึงเข้าสู่ระบบแล้ว
มีเวลาครึ่งค่อนวัน เวินจิ้งรู้สึกเวียนหัว ไม่นานเธอก็บอกตัวเองไม่สามารถคิดอีกแล้ว บางทีเขาอาจไม่เคยเปลี่ยนรหัสผ่าน บางทีเขาอาจจะไม่สนใจก็ได้
แต่เธอ จะต้องสตรอง!
คิดถึงแค่นี้ เธอรีบปิดหน้าเว็บอีกครั้ง สูดลมหายใจลึกๆ เธอพยายามโทรไปที่สถานทูตครั้งแล้วครั้งเล่า
ใกล้ท่าเรืออัมสเตอร์ดัม มู่วี่สิงยืนอยู่ด้านหลังหน้าต่าง ดูทั้งหมดด้วยความเย็นชา
เพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยง เขาแค่อยากพักสักครู่ เกาเชียนโทรศัพท์เข้ามา
“ประธานมู่ มีคนเข้าเมลของท่านครับ”
บนโลกใบนี้ รู้รหัสผ่านนั้น มีแค่สองคน
“อืม”เขาวางแก้วน้ำลง สายตาหม่นนิด ๆ
“จะเปลี่ยนรหัสผ่านไหมครับ?”
“ไม่ต้อง”นิ้วเรียวยาวคลายเนคไท มู่วี่สิงเม้มริมฝีปากบางจนมองไม่เห็น
“รับทราบครับ”เกาเชียนไม่มีเวลาถามเยอะ ถึงแม้จะรู้ว่าคนที่เข้ารหัสนั้นคือเธอ
“ประธานมู่ ยืนยันกับท่านหน่อยนะครับ กำหนดเดินทางพรุ่งนี้คือฟินแลนด์….”
“เลื่อนออกไปก่อน”มู่วี่สิงพูดอย่างไม่คิด “ฉันอยู่ที่นี่สักสองวัน”
วางโทรศัพท์ มู่วี่สิงกลับไปที่ห้องสมุด หลังจากโทรศัพท์ ตรวจสอบอีเมลอย่าไม่ใส่ใจ
ครู่ใหญ่ เขาเข้าสู่อีเมลด้วยความสนใจ เขียนที่อยู่อย่างอดทน จากนั้นก็ส่ง
ปิดคอม มู่วี่สิงริมฝีปากดูถูกอย่างเย็นชา“ฉันรอคอยที่จะได้พบเธอที่นี่ จิ้งจิ้ง”
เช้าตรู่ ประเทศF“อาการป่วยหนักขึ้น”ในที่สุดโทรศัพท์เกือบทำให้เวินจิ้งเสียสติ
เธอถูกขังอยู่ในสนามบินเจ้ากรรมนี้ ถึงแม้ดึกเส้นผมทุกเส้นก็ไม่สามารถกลับไปได้
คิดไปคิดมา แม้ว่าตระกูลโจวจะมีอำนาจเพียงพอ แต่ก็ไม่สามารถให้เครื่องบินเจ็ตส่วนตัวไปรับเธอได้ และเวลาที่ใช้ในการเดินทางครั้งนี้นานเกินไป
แต่โจวเซิน…..เธอรู้ว่าเขาอยู่ยุโรป แต่ถึงวินาทีสุดท้าย เธอไม่อยากไปขอร้องเขา!
เขาน่ากลัวมากเท่าไหร่ เธอก็จะต่อต้านมากเท่านั้น
ตาที่แดง เวินจิ้งนึกถึงข่าวอีกครั้ง ป้อนรหัสด้วยมือสั่น เปิดอีเมลนั้นหนึ่งครั้ง มองเห็นอีเมลใหม่ล่าสุดที่ด้านบน นั่นคือที่อยู่ และไม่ไกลจากที่นี่
เขาสามารถช่วยได้เหรอ? หรือว่าจะ ถ้าได้ละก็…..จะยอมช่วยไหม?
เธอไม่มีแรงที่จะคิดอีกต่อไป หลังจากจดที่อยู่ เธอก็ลากกระเป๋าเดินทาง ผ่าฝูงชนไปอย่างยากลำบาก ออกจากสนามบิน
เมฆหนาบดบังแสงของท้องฟ้า ที่มู่วี่สิงอยู่นั้นหาไม่ยาก เวินจิ้งลงจากรถแท็กซี่ ก้าวเดินเบาๆ อยู่สนามบินหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ ตอนนี้เธอไม่มีความอยากอาหารแม้แต่น้อย
เอียงศีรษะเล็กน้อย เวินจิ้งริมฝีปากเย็น
ห่อเสื้อกันลมแน่น เธอก้มหัวลง ก้าวไปที่ประตูเหล็กสีดำที่ปิดสนิท กดออดประตู
ไม่นานก็มีคนมาตอบกลับอย่างสุภาพ“สวัสดีครับ ท่านมาหาใครครับ?”
เวินจิ้งบอกตัวตนและจุดประสงค์อย่างสั้น ๆ อีกฝ่ายหยุดชะงัก ตอบกลับอย่างสุภาพ “คุณมู่กำลังพักผ่อน ขอโทษด้วยครับ เวลาพักผ่อนเขาไม่อนุญาตให้คนมารบกวน หรือว่าเย็นๆหน่อยท่านค่อยมา”
เวลานี้เวินจิ้งไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอะไร อาจจะโล่งใจ คิดไม่ถึงว่ามู่วี่สิงจะอยู่ที่นี่จริงๆ หรืออาจจะ……ยังมีความลำบากใจที่ฝังลึก
เห็นได้ชัดว่าระหว่างพวกเขาไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างกัน แต่เธอมาที่นี่ ก็เพื่อขอร้องเขา
“งั้นฉันรอตรงนี้แหละค่ะ”เธอพูดอย่างเบาๆ
แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้เอ่ยปากขอให้เธอเข้ามา
“คุณมา ข้างนอกฝนตกครับ”
เมื่อพ่อบ้านเตือนนั้น มู่วี่สิงเพียงแค่เงยหน้าขึ้นเบา ๆ สายตามองอากาศข้างนอก สีหน้าซีด
“ข่าวบอกว่า ถ้าไฟภูเขาและฝนรวมด้วยกัน เป็นอันตรายต่อสุขภาพมาก”
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว สายตาไม่เบามาหนักกวาดมองพ่อบ้านเต็มไปด้วยผมขาวแต่กระฉับกระเฉง
“ผมใส่ใจก็คือ ผู้หญิงข้างนอกดูเหมือนจะไม่เอาร่มมาด้วย”
