บทที่ 727 ฆ่าเขาไปแล้วครึ่งชีวิต
ตอนนี้คนในสนามบินไม่ได้เยอะ แต่เพราะลี่หนานเฉิงพาคนมามากมายขนาดนั้น เลยดึงดูดความวุ่นวายไว้ไม่น้อย
ใบหน้าของเวินจิ้งซีดขาวแต่เยือกเย็น เธอเม้มริมฝีปาก มองไปทางลี่หนานเฉิงนิ่ง ๆ “ตอนที่ฉันออกมาเขาไม่ได้บอกว่าไม่ให้ฉันไป ลี่หนานเฉิง นายไม่มีสิทธิ์มาขวางทางฉัน”
ลี่หนานเฉิงในตอนนี้กระวนกระวายคล้ายถูกไฟแผดเผา ก้าวไปข้างหน้า คว้าแขนของเวินจิ้ง จากนั้นก็พาเธอเดินออกไปโดยตรง “เวินจิ้ง ตอนนี้ฉันกำลังกังวลเรื่องของวี่สิง ไม่มีเวลามาต่อปากต่อคำกับเธอ ดังนั้นขอพูดเลยนะว่า ถ้าตอนนี้เธอไม่ไปกับฉัน ฉันก็ไม่รับประกันว่าจะไม่ทำอะไรหยูจิ่งห้วน”
น้ำเสียงของเขาดูเย่อหยิ่งถือดี ในฐานะประมุขตระกูลลี่ วิธีการลงมือของเขาเทียบได้กับมู่วี่สิง
เวินจิ้งพูดออกมาด้วยเสียงเย็น “ทำไม ถ้าอย่างนั้นนายก็ลงมือกับฉันไปด้วยเลยสิ”
พูดจบ เธอก็ใช้แรงสะบัดลี่หนานเฉิงออกจากมือ
โทสะที่ลี่หนานเฉิงสยบเอาไว้ตั้งแต่แรก ในที่สุดก็ระเบิดออกมา “เธอทำทำร้ายเพื่อนของฉันอย่างใจจืดใจดำเพื่อผู้ชายคนนี้อย่างนั้นเหรอ เวินจิ้ง ทำไมเธอถึงได้โหดร้ายขนาดนี้!”
เวินจิ้งไม่แม้แต่กะพริบตา สีหน้าเย็นชาและเรียบนิ่ง “ฉันก็โหดร้ายแบบนี้แหละ เขาใช้มีดมาบังคับฉัน อย่ามาใส่ร้ายฉัน”
ลี่หนานเฉิงยังคงโมโหอยู่มาก “เธอเป็นภรรยาของเขา คิดจะหนีไปกับผู้ชายคนอื่นแท้ ๆ ยังจะพูดอย่างเต็มปากเต็มคำแบบนี้ได้อีกนะ! เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเธอเป็นคนผิด!”
เขาสูดหายใจ รู้สึกว่ายิ่งพูดก็ยิ่งเสียเวลา “ฉันไม่อยากพูดกับเธอแล้ว เธอรีบกลับไปพร้อมฉันเดี๋ยวนี้!”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว“นายอย่าให้มันมากเกินไปจะได้ไหม!”
ลี่หนานเฉิงโกรธมากแล้ว เขาถลึงตามองเวินจิ้งอย่างโมโห ตะโกนออกมาเสียงดังด้วยความโกรธ“วี่สิงเกิดอุบัติเหตุเพราะขับรถไล่ตามเธอ เธอยังบอกว่าฉันเกินไปอีกอย่างนั้นเหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขารักเธอ ตอนนี้ฉันก็ไม่มาสนใจหญิงโฉดชายชั่วอย่างพวกเธอสองคนหรอก!”
ตอนนี้เป็นหยูจิ่งห้วนที่นิ่งอึ้ง เวินจิ้งทำร้ายมู่วี่สิงอย่างนั้นเหรอ
มู่วี่สิง…ประสบอุบัติเหตุอย่างนั้นเหรอ
เวินจิ้งเองก็ชะงัก เธอรู้สึกมือเท้าเย็นเยียบ ไม่รู้ว่าตรงไหนของร่างกายสั่นสะท้านอย่างรุนแรง แต่เมื่อพูดน้ำเสียงที่ออกมากกลับสงบนิ่ง ดวงตามองไปยังลี่หนานเฉิง “ประสบอุบัติเหตุ…ถ้าอย่างนั้นเขาตายแล้วหรือยัง”
ลี่หนานเฉิงรู้สึกคล้ายจะหายใจไม่ออก ปฏิกิริยาตอบสนองแรกของเธอคือการถามว่ามู่วี่สิงตายแล้วหรือยัง
ลี่หนานเฉิงโกรธจนควันออกหัว เขากัดฟันอย่างดุร้ายแล้วพูดว่า “ตอนนี้เธอต้องรีบกลับไปกับฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะส่งเธอเข้าคุกในข้อหาพยายามฆ่า ให้เธอได้มีชีวิตอยู่อย่างไม่รู้เดือนรู้ตะวัน!”
หลังจากนั้นเขาก็ออกแรงลากเวินจิ้งออกมาจากสนามบิน เวินจิ้งไม่แม้แต่จะได้หยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนเก้าอี้ไปด้วย ก็ถูกลี่หนานเฉิงกระชากตัวออกไป
เธอไม่ได้ต่อต้าน ไม่รู้ว่าเพราะไม่มีแรงต่อต้าน หรือว่าไม่คิดจะต่อต้าน
ตอนที่เวินจิ้งถูกลี่หนานเฉิงพาตัวมาที่โรงพยาบาล มู่เฉิงก็มาถึงแล้ว
สีหน้าของเธอล่องลอย แต่ยังคงเย็นชา
มู่เฉิงใช้ไม้เท้าพยุงตัวเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ สีหน้าเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก ความตื่นเต้นถูกสะกดเอาไว้ “เวินจิ้ง”
เขาหายใจแรงทุกครั้งที่พูดแต่ละคำออกมา “เธอเป็นคนทำร้ายวี่สิง เขาประสบอุบัติเหตุเพราะขับรถไล่ตามเธอสินะ”
แพขนตาของเวินจิ้งขยับ เธอพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง “ใช่ค่ะ”
มู่เฉิงพยายามที่จะควบคุมอารมณ์เอาไว้ เขารู้ดีว่าตัวเองไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าไปจัดการเรื่องระหว่างพวกเขาทั้งสองคนนานแล้ว
ทว่าใบหน้าที่เรียบนิ่งไร้อารมณ์ของเวินจิ้งตอนนี้กระตุ้นความโกรธของเขาอย่างง่ายดาย เขาสูดหายใจแรง “ฉันยอมรับว่าฉันทำผิด ฉันทำผิดต่อเธอจริง ๆ เธอจะแก้แค้นฉันยังไงฉันก็ไม่ว่า แต่เวินจิ้ง…”
“วี่สิงทำผิดต่อเธอมากมายอะไรนักหนาเธอถึงอยากจะฆ่าเขา เขาทำอะไรที่ผิดต่อเธอ เธอพูดมาสิ!”
เวินจิ้งค่อย ๆ หลับตาลง เธอเพียงยืนอย่างเงียบ ๆ “เขาไม่ได้ทำอะไรที่ผิดต่อหนู หนูก็แค่อยากจะไปก็เท่านั้น คุณเข้าใจผิดแล้ว หนูไม่ได้อยากจะฆ่าเขา”
“เธอไม่คิดที่จะฆ่าเขา แต่ตอนนี้เธอก็ฆ่าเขาไปครึ่งชีวิตแล้ว!”
ใช้เวลานานกว่าที่มู่เฉิงจะสงบลง “เวินจิ้ง ฉันขอร้องเธอไม่มาก ถ้าเขายังมีชีวิตรอด เธอหยุดทำร้ายเขาได้ไหม”
เวินจิ้งไม่ได้สนใจคำพูดของมู่เฉิง เพียงแต่หาที่นั่งนั่งลงเงียบ ๆ นั่งรอไม่ขยับเขยื้อน
ลี่หนานเฉิงเหลือบตามอง จากนั้นก็ไปหาที่นั่งรอ
ตอนที่การผ่าตัดสิ้นสุดลงท้องฟ้าก็มืดแล้ว
ทันทีที่ประตูห้องผ่าตัดถูกเปิดออก ลี่หนานเฉิงก็พุ่งเข้าไปคนแรก “เป็นยังไงบ้าง เพื่อนฉันเป็นยังไงบ้าง จะฟื้นได้เมื่อไหร่”
มู่เฉิงก็เดินตามไป เขาถามอย่างเป็นกังวล “วี่สิงเป็นยังไงบ้าง”
คุณหมอถอดหน้ากากอนามัยออก พูดออกมาอย่างเหนื่อยล้า “คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว ตอนนี้กำลังจะย้ายไปห้องไอซียู หากไม่เกิดปัญหาร้ายแรงอะไรก็สามารถย้ายไปห้องพักฟื้นธรรมดาได้”
แผลที่ถูกแทงไม่ได้สาหัส ส่วนเรื่องอุบัติเหตุ มู่วี่สิงรู้ดีว่าควรทำอย่างไรให้ได้รับบาดเจ็บน้อยที่สุด ดังนั้นเขาจึงช่วยชีวิตตัวเองเอาไว้ได้
“เวินจิ้ง” เวินจิ้งกำลังก้มหน้า ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เสียงของมู่เฉิงดังขึ้นจากเหนือศีรษะของเธอ “ฉันอยากจะขอร้องอะไรเธอสักเรื่อง”
เวินจิ้งเงยหน้า “พูดมาสิคะ”
“ความรักความผูกพันระหว่างเธอกับวี่สิง ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนที่ไม่สามารถบังคับได้ ตาแก่เลว ๆ อย่างฉันเองก็ไม่มีวิธีจะไปบีบบังคับเขา ถ้าเธอไม่อยากอยู่กับเขาแล้วอยากจะไปจริง ๆ ฉันก็ไม่บังคับให้เธออยู่”
เขาถอนหายใจ น้ำเสียงในตอนนี้เต็มไปด้วยคำวิงวอน “แต่ว่านะเวินจิ้ง เธอเองก็รู้ว่าขนาดเขาบาดเจ็บขนาดนั้นก็ยังไม่ใส่ใจตัวเอง ยังคิดจะไล่ตามเธอต่อ ดื้อรั้นเสียมากมายขนาดนั้น ตอนนี้เขาบาดเจ็บหนัก…ไม่ว่าจะอย่างไร รอเขาอาการดีขึ้นแล้วค่อยคิดเรื่องหย่ากับเรื่องที่จะไปได้ไหม”
หลังจากผ่านความผันผวนของชีวิตแล้ว มู่เฉิงก็ทำได้เพียงแค่นี้
ในที่สุดเวินจิ้งที่ทำสีหน้าไร้อารมณ์มาตลอดก็รู้สึกสับสนมึนงง “อยู่ต่อเหรอคะ”
ถ้าเธอไม่ตกปากรับคำ จะดูไร้น้ำใจเกินไปไหมนะ
แต่ตอนนี้เธอไม่มีแม้แต่แรงจะพยักหน้า
รู้สึกแค่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ทำให้เธอหมดเรี่ยวแรง ทันใดนั้นเธอก็รีบลุกขึ้นยืน “หนู…หนูไม่รู้ ในเมื่อเขาไม่เป็นอะไรแล้ว หนูอยาก…”
พูดจบ เธอก็หมุนตัวเตรียมเดินออกไป
เวินจิ้งเดินอยู่บนถนนเพียงคนเดียว ความจริงแล้วเธอไม่มีที่ที่จะไป จากมู่วี่สิงไปแล้ว ดูเหมือนว่าเธออยู่ที่นี่ก็เหลือตัวเองเพียงคนเดียว
แต่เธอไม่เป็นไร…ดีเหมือนกัน
เธอเดินอยู่บนถนนที่พลุกพล่านนานกว่าครึ่งชั่วโมง อยู่ ๆ ใบหน้าดำมืดของลี่หนานเฉิงก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ “ฉันไม่สนใจว่าเธอจะสมัครใจหรือเปล่า ถึงยังไงถ้ามู่วี่สิงยังไม่หายดีเธอก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ถ้าเธอยังกล้าที่จะวิ่งวุ่นละก็…ฉันจะไม่ปล่อยหยูจิ่งห้วนเอาไว้แน่”
