บทที่ 728 ฉันเจ็บตัวแล้ว เธอมีหน้าสีหน้าแบบนี้เหรอ
หลังจากผ่านไปเนิ่นนาน เธอก็หลับตาลง “เขากำลังอยู่ในอาการโคม่าไม่ใช่เหรอ ฉันไม่อยากพักอยู่ที่โรงพยาบาล”
ไม่ว่าลี่หนานเฉิงจะบังคับข่มขู่เธออย่างไร เธอก็จะไม่ยอมกลับไปที่โรงพยาบาลอย่างแน่นอน เขาจึงเปิดห้องในโรงแรมที่อยู่ใกล้กับโรงพยาบาลมากที่สุด แล้วให้คนคอยจับตาดูเธอเอาไว้
ใบหน้าของเวินจิ้งไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ เธอกินข้าว อาบน้ำ ปิดผ้าม่าน แล้วนอนหลับไป
เส้นประสาทของเธออึดอัดมาก ดูเหมือนว่าจะไม่เคยเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน
นอกจากพักผ่อนแล้ว เธอไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น จึงดำดิ่งสู่ห่วงนิทราไปอย่างรวดเร็ว
มู่เฉิงอยู่ที่โรงพยาบาลตลอดเวลา จนกระทั่งคืนวันที่สองยาชาก็ค่อย ๆ หมดฤทธิ์ เขาตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ
ลี่หนานเฉิงตื่นเต้นจนเกือบจะร้องไห้ออกมา “ในที่สุดนายก็ฟื้นแล้ว”
เขาเดินเข้าไปในห้องพักฟื้นทั้งน้ำตา “ฉันตาเวินจิ้งกลับมาแล้ว นายจะให้จัดการกับคนทรยศอย่างหยูจิ่งห้วนยังไง”
ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สีหน้ารังเกียจค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “นายเป็นใคร ทำไมสีหน้าอัปลักษณ์แบบนั้น”
ลี่หนานเฉิงตกตะลึงไปก่อนพักหนึ่ง ยังคงไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่ ผู้ชายคนนั้นขมวดคิ้วแล้วพูดออกมาอย่างไม่พอใจ “เวินจิ้งล่ะ ทำไมเธอถึงไม่อยู่”
ลี่หนานเฉิงรู้สึกได้ถึงภาพลวงตาจากการตกจากสวรรค์ลงไปในนรก แล้วกลับมาอยู่ที่โลกมนุษย์ใหม่อีกครั้งหนึ่ง
เมื่อกี้นี้เขาจับใจความอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย พูดออกมาด้วยเสียงสั่น ๆ “เพื่อน เมื่อกี้นี้นายบอกว่าฉันอัปลักษณ์อย่างนั้นเหรอ”
เขาหล่อขนาดนี้จะหน้าตาน่าเกลียดได้อย่างไร
ตอนนี้มู่วี่สิงจะพูดอะไรก็ล้วนกินแรงไปเสียหมด แต่มันไม่ได้มีผลกระทบต่อการแสดงท่าทางรังเกียจของเขาต่อไป “นายท่านใหญ่อย่างนายกับทำท่าทางเหมือนสาวน้อยแบบนี้ นายไม่อัปลักษณ์แล้วใครอัปลักษณ์”
ลี่หนานเฉิง “…”
เห็นลี่หนานเฉิงตกตะลึง สีหน้าของมู่วี่สิงก็ยิ่งเย็นเยียบ “เวินจิ้งล่ะ”
เขาเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา คำที่พูดไม่ได้จะบอกว่ารังเกียจที่เขาอัปลักษณ์ แต่เป็นการถามว่าทำไมเวินจิ้งถึงไม่อยู่
ลี่หนานเฉิงถลึงตามองมู่วี่สิง สีหน้าเปลี่ยนเป็นมืดมนในทันที “เธอไม่ยอมมาหาฉันใช่ไหม”
หัวใจของลี่หนานเฉิงสั่นสะท้าน จากนั้นก็รีบตอบกลับไปทันที “ไม่มีอะไร ฉันจะไปพาเธอมาเดี๋ยวนี้ ดูเหมือนว่าเวินจิ้งจะโมโหนิดหน่อย ฉันจะไปคุมตัวเธอมา”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่นขึ้นกว่าเดิม แววตาเย็นเยียบ มองไปที่ลี่หนานเฉิงอย่างรังเกียจอีกครั้ง “นายยังไม่บอกเลยนะว่านายเป็นใคร”
ลี่หนานเฉิงรู้สึกว่าโลกของเขายุ่งเหยิงไปหมดแล้ว
สีหน้าของมู่เฉิงที่อยู่ด้านข้างแข็งค้างเสียยิ่งกว่า
“เพื่อน” ลี่หนานเฉิงกลืนน้ำลาย “เวินจิ้งเป็นอะไรกับนาย”
ชายหนุ่มชำเลืองตามองเขาอย่างไม่พอใจ ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว “ภรรยาของฉัน”
ลี่หนานเฉิงยื่นมือออกไป ชี้ไปทางมู่เฉิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สั่นสะท้านเสียยิ่งกว่าเดิม “ถ้าอย่างนั้นนายรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร”
มู่วี่สิงหันไปมองมู่เฉิง สีหน้าของเขาไม่น่ามองเป็นอย่างมาก จากนั้นก็หันกลับมามองลี่หนานเฉิงอย่างเย็นชา “ดูจากอายุน่าจะเป็นคุณปู่ของฉัน”
เขานิ่งอึ้ง รู้สึกไม่สบายใจเสียยิ่งกว่าเดิม “ฉันเป็นอะไร”
ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมองเขาด้วยสายตาเหมือนเขาเป็นคนป่วย
ลี่หนานเฉิงรู้สึกเจ็บเอามาก ๆ “เพื่อน ทำไมนายถึงเป็นแบบนี้ไปได้ นายลืมพวกเราแต่ยังคงจำผู้หญิงที่พยายามสวมเขาให้นายแล้วหนีไปจากนายได้…”
มู่เฉิงเหยียบลงไปที่ข้าวของลี่หนานเฉิงอย่างแรง เขาเดินขึ้นไปข้างหน้า “วี่สิง มีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบายไหม ปู่จะให้หมอมาตรวจแก”
มู่วี่สิงหลับตา เขาเจ็บร้าวไปทั่วทั้งศีรษะ พูดออกมาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ผมอยากเจอเวินจิ้ง เรียกเธอมา”
ตอนที่พูดประโยคนี้ น้ำเสียงของเขาแฝงไว้ด้วยโทสะเล็กน้อย
ลี่หนานเฉิงไม่กล้าชักช้า รีบออกไปทันที
มู่เฉิงเม้มริมฝีปาก คิดไปถึงท่าทีที่อยากจะหนีไปของเวินจิ้งตอนเมื่อคืนวาน ก็ถอนหายใจออกมายาว ๆ เขาพูด “วี่สิง ในเมื่อเธอมีคนที่ชอบแล้ว แตงที่ถูกบังคับเด็ดออกจากต้นมักจะไม่หวาน พวกแกปล่อยมือจากกันดีไหม ให้เธอไปเถอะ”
ใบหน้าของมู่วี่สิงเต็มไปด้วยความทุกข์ทน เขาขมวดคิ้วแน่น “ผมจำได้ว่าผมไม่เคยหย่ากับเธอ เดิมทีเธอก็เป็นแตงในสวนของผม จะเด็ดหรือไม่เด็ดก็ยังเป็นของผม”
ดวงตาดั่งหินออบซิเดียนดำลึก มู่เฉิงมองไม่เห็นความเจ็บปวดจากการอดกลั้นที่วาบเข้ามา
เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าเขากับสมองที่จดจำได้เพียงผู้หญิงคนนั้นเพียงคนเดียวของเขา แท้จริงแล้วเป็นอย่างไร
แต่เขาจำชื่อของเธอได้ จำได้ว่าเธอเป็นภรรยาของเขา และจำได้อย่างเลือนรางว่าเธอ…ไม่รักเขา
เมื่อกี้นี้ลี่หนานเฉิงก็พูด เธอถูกเธอสวมเขา…เธออยากจะหนีไปกับคนอื่น…
ความโกรธและความเสียใจได้ทำลายสติและเหตุผลของเขาในเวลาเดียวกัน
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขายังสามารถทนได้
ตอนที่ลี่หนานเฉิงกดกริ่ง เวินจิ้งยังคงนอนหลับอยู่บนที่นอน เธอคล้ายกับกำลังนอนหลับใหล กว่าเธอจะค่อย ๆ รู้สึกตัว เสียงกริ่งประตูก็ดังอยู่นาน
เธอลงจากเตียง เข้าห้องน้ำ แล้วเดินไปเปิดประตู
ลี่หนานเฉิงไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด มู่วี่สิงต้องบาดเจ็บและเข้าโรงพยาบาลเพราะเธอ แต่เธอยังคงมีท่าทีเกียจคร้านเฉื่อยชาแบบนี้อีก
เขาพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “มู่วี่สิงฟื้นแล้ว อยากจะพบเธอ”
“อ้อ” เวินจิ้งก็พอเดาได้ จึงเดินออกไป
ขณะที่กำลังเดินอยู่บนระเบียงทางเดินในโรงพยาบาล ทุกย่างก้าวของเธอราวกับกำลังเหยียบอยู่บนหัวใจของตัวเอง ความรู้สึกพวกนั้นเป็นความสับสนงุนงงที่พูดไม่ออก ทั้งยังค่อนข้างที่จะน่าหวาดกลัว
บางครั้งเธอก็รู้สึกไม่ค่อยแน่ใจ ระหว่างพวกเราสองคนเดินมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร
ชั่วขณะที่มือบิดลูกบิดประตูเพื่อเปิดออก ลี่หนานเฉิงก็รีบพูดขึ้นข้างหูของเธออย่างรวดเร็ว “เวินจิ้ง สมองของมู่วี่สิงมีปัญหานิดหน่อย เขาจำอะไรไม่ได้เลยนอกจากเธอ ถือว่าฉันขอร้องเธอก็ได้ อย่าได้ไปกระตุ้นเขา”
ฟังคำพูดนี้จบ มือก็ผลักประตูให้เปิดออก
เกือบจะในเวลาเดียวกัน ตอนที่เธอมองเห็นเขา เขาก็หันหน้ามองมา เมื่อเธอเห็นเพียงแวบแรก ดวงตาที่ลึกล้ำก็เต็มไปด้วยความปีติยินดี
เวินจิ้งโง่งม การแสดงออกของความสุขที่บริสุทธิ์เช่นนี้ เธอเคยเห็นมันเมื่อสี่ปีก่อน
พอเห็นว่าเธอไม่ยอมเดินเข้าไป ลี่หนานเฉิงที่อยู่ข้างหลังเธอก็ผลักเธอเข้าไป เขาผลักเธอเดินโซซัดโซเซไปข้างหน้าหลายก้าว จากนั้นก็ปิดประตู
ลี่หนานเฉิงไม่ได้แสดงออกว่าเกลียดชังอะไรเธอมากมาย เวินจิ้งเดาว่ามู่วี่สิงไม่น่าจะบาดเจ็บสาหัสอะไรมาก มือที่มองไม่เห็นที่กุมหัวใจของเธอไว้ก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง
เธอบังคับสีหน้าให้สงบนิ่ง เดินเข้าไป แล้วมองเขาอย่างเฉยชา
สายตาของเขามองมาที่เธอ ร้อนมาก ร้อนมากจริง ๆ เขามองเธอแบบนั้นอยู่นาน ก่อนจะพูดออกมาเบา ๆ ด้วยเสียงแหบพร่า “ฉันหิวน้ำ”
เวินจิ้งเข้าไปรินน้ำป้อนให้เขาอย่างไม่ลังเล
สายตาของเขายังไม่ละไปจากเธอ รู้ว่าเธอป้อนน้ำเสร็จ ก็เอาแก้ววางไว้ที่หัวเตียง
เขาไม่พอใจกับท่าทีนิ่งเงียบและเย็นชาของเธอเป็นอย่างมาก ทว่าเขายังกังวลเกี่ยวกับบางอย่าง ดังนั้นฉันจึงสะกดกลั้นอารมณ์นั้นไว้
“เวินจิ้ง ฉันเป็นสามีของเธอนะ ฉันเจ็บตัวแล้ว เธอมีหน้าสีหน้าแบบนี้เหรอ”
