บทที่ 85 เธอคือของฉัน
มู่วี่สิงไม่แสดงท่าทีใดๆจากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไป
เย่กวนกวนรีบลุกจากเตียงเธอรีบวิ่งไปกอดเขาไว้
มู่วี่สิ่งผลักเธอออกอย่างไร้ความปรานี เย่กวนกวนกัดริมฝีปากของเธอ น้ำตาคลอภายในดวงตา
เธอทำถึงขนาดนี้แล้ว มู่วี่สิงยังไม่มีความรู้สึกใดๆกับเธออีกหรือ?
“เธออยู่ไหน?” มู่วี่สิงหรี่สายตาจ้องมองด้วยสายตาที่อันตราย
เย่กวนกวนกัดริมฝีปากไม่ตอบ
คืนนี้ เธอตั้งใจแน่วแน่ว่าจะจัดการมู่วี่สิง
“เธอสวยไม่เท่าฉันแถมยังแก่กว่าฉันอีก หมอมู่ คุณตั้งสติเถอะ ฉันกับคุณเหมาะสมกันที่สุดแล้ว” เย่กวนกวนพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน
ความโกรธในดวงตาของมู่วี่สิงทะลุขึ้น ในครั้งนี้เขาบีบคอของเย่กวนกวนอย่างดุเดือด
เธอเบิกตาและเพดานปากดิ้นรน
แต่ถึงกระนั้นแล้วเย่กวนกวนก็ไม่ตอบ
เพื่อให้ได้มู่วี่สิงมา เธอยินดีที่จะจ่ายในราคาที่มหาศาล
“เย่กวนกวน เธออยู่ที่ไหน”
เย่กวนกวนหลับตาลง ชีวิตของเธอได้มู่วี่สิงช่วยเอาไว้ หากเธอต้องตายในมือเขาก็ถือซะว่าเป็นการยกชีวิตให้กับเขา
เมื่อมู่วี่สิงปล่อยเธอ เย่กวนกวนก็ล้มลงไปนั่งกับพื้น เธอลืมตาและใบหน้าของเธอดูดื้อรั้น
ประตูถูกล็อค เมื่อมู่วี่สิงเปิดโทรศัพท์ก็พบว่าสัญญาณถูกล็อคไว้โดยเย่กวนกวน
เย่กวนกวนเริ่มเข้ามาอีกครั้ง “หมอมู่ คุณก็ไม่ได้อยากให้ฉันตาย ใช่ไหม?”
มู่วี่สิงไม่สนใจเธอ เขาใช้งานโทรศัพท์มือถือและเชื่อมต่อกับสัญญาณได้ในไม่ช้า
มู่วี่สิงหรี่ตามอง เขาบีบคางเย่กวนกวนด้วยนิ้วที่เรียวยาวของเขา “เย่กวนกวน เธอต้องตอบแทนอย่างสาสม”
เมื่อพูดจบ ประตูก็ถูกเปิดโดยเกาเชียนผู้ที่เป็นผู้ช่วยของมู่วี่สิง ร่างสูงโปร่งก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
เย่กวนกวนนอนอยู่บนเตียงจากนั้นเธอก็ร้องไห้อย่างหนัก
เวินจิ้งเคาะประตูอยู่ตลอด ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกแล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นมองเขา เขาคือมู่วี่สิง!
ดวงตาเริ่มร้อนผ่าวเธอรีบวิ่งไปหา มู่วี่สิงจับมือเธอไว้แน่นและกอดเธอเอาไว้
“ขอโทษ” เขากล่าวอย่างร้อนใจ
เวินจิ้งส่ายหน้า เธอควรจะรู้ว่ามันเป็นแผนของเย่กวนกวน ทำให้เธอถูกขังเช่นนี้
แต่เพียงเธอไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องทำแบบนี้
“ออกจากที่นี่ก่อนเถอะ”
เวินจิ้งเดินอยู่ข้างๆกายเขา มู่วี่สิงเดินไวมาก เธอเดินตามแทบไม่ทัน
สายตาเธอมองเห็น คอด้านหลังของมู่วี่สิง…มีรอยริมฝีปาก
เธอมองอยู่นาน ไม่ได้ละสายตาไปไหน
รอยริมฝีปากนี่คือของเย่กวนกวน
ดังนั้น เกิดอะไรขึ้น?
เมื่อมองไปที่เสื้อของมู่วี่สิงก็พบว่ามีรอยยับกระดุมบางเม็ดถูกปลดออก
ใจของเวินจิ้งก็แทบร่วงหล่น
รถได้จอดอยู่ตรงหน้าประตู มู่วี่สิงได้ออกคำสั่งต่อเกาเชียนที่อยู่ข้างกายว่า “ให้เย่กวนกวนไปต่างประเทศอย่าให้กลับมาอีก”
ภายในรถมีพื้นที่ไม่ได้มากมายนัก ร่างกายของมู่วี่สิงยังคงมีกลิ่นน้ำหอม
“เกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณกับเธอ?” เวินจิ้งอดไม่ได้ที่จะถาม
เธอถูกขังอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง ในเวลานี้ ดูเหมือนว่าเป็นเวลาเพียงพอสำหรับการทำ…
แต่ทำไมในใจฉันถึงรู้สึกอึดอัดทนไม่ไหวกันนะ
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว เมื่อมองตามสายตาเวินจิ้งก็มองเห็นรอยริมฝีปาก
ความหงุดหงิดในดวงตาของเขาปรากฏขึ้น “วางใจเถอะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเกินเลย”
เวินจิ้งนิ่ง ควรถามไปตรงๆ
“เธอตั้งใจขังฉัน เพื่อที่จะ…ล่อลวงคุณ?”
“อืม” มู่วี่สิงไม่ปฏิเสธ
เวินจิ้งแทบไม่เชื่อมันเลย ใครๆก็รู้ถึงแม้เย่กวนกวนจะชอบมู่วี่สิง เธอนั้นยังเด็กนักดูไม่ได้เลวร้าย แต่กลับคาดไม่ถึงว่า….
“มู่วี่สิง คุณคือของฉัน” เวินจิ้งโกรธ ทันใดนั้นเธอก็คว้าแขนของมู่วี่สิงไว้แน่น แสดงความเป็นเจ้าของ
