บทที่ 86 การเปลี่ยนรูปแบบ
อารมณ์ที่โกรธเคืองของมู่วี่สิงก็กระจายหายไป ริมฝีปากบางๆของเขาก็ยิ้มขึ้นเบาๆ
“นี่คือสิ่งที่เธอพูดด้วยตัวเอง” ดวงตาของมู่วี่สิงนั้นร้อนแรงขึ้นเล็กน้อย
เวินจิ้งไม่เข้าใจอารมณ์ในสายตาของเขา จนกระทั่งกลับมาถึงบ้าน เธอก็ถูกเขากดเอาไว้
“เวินจิ้ง ฉันคือของเธอ ใช่ไหม?” เสียงของเขาช่างคลุมเครือ
เวินจิ้งอดตัวสั่นไม่ได้เลย เธอคิดอยากจะส่ายหน้า แต่เมื่อมองไปในดวงตาของมู่วี่สิง เธอได้แต่พยักหน้า
“งั้นดี”
ผลที่ตามมาคือ เธอถูกเขาจัดการจนกระทั่งแสงตอนเช้าสาดส่อง
เธอไปกระตุ้นหมาป่าตัวนี้เมื่อไหร่กัน
วันหยุดสุดสัปดาห์ ทั้งสองอยู่บ้านด้วยกัน เวินจิ้งก็ถูกเขาจัดการทั้งคืน และได้นอนในวันถัดไป
มู่วี่สิงเดินยิ้มเข้ามาพร้อมกับอาหารเช้า “เวินจิ้ง มาบำรุงสุขภาพหน่อย”
เวินจิ้งจ้องมองเขาอย่างโกรธเคือง “คุณจะแกร่งเกินไปแล้ว!”
“อืม แล้วยังไง ผ่อนคลายไหม?” มู่วี่สิงขยับเข้ามาใกล้ เพลิงในดวงตาของเขาราวกับว่ากำลังจะก่อขึ้นอีกครั้ง
จิตสำนึกของเวินจิ้งบอกให้ถอย แต่ร่างกายก็ถูกโอบล้อมเอาไว้
ผ่อนคลาย…
มันผ่อนคลายสบายมากก็จริง…แต่ตอนนี้เธอเหนื่อยมาก..
“คราวหลังฉันจะให้เนื้อคุณกิน”
ใบหน้าของเวินจิ้งเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ผู้ชายคนนี้ต่อหน้าคนอื่นนั้นแทบจะเป็นนักบวช แต่เมื่ออยู่บนเตียงนี้…ช่างทรงพลัง
“กินมากไปก็เลี่ยนนะ” เวินจิ้งกล่าวด้วยท่าทีไร้อารมณ์และรับอาหารเช้ามา
“ถ้าแบบนั้นก็เปลี่ยนรูปแบบ” มู่วี่สิงจูบที่แกมเธอ
เวินจิ้ง : ………
ตกดึก เวินจิ้งได้รับโทรศัพท์จากอั้ยเถียน เธอร้องไห้ เวินจิ้งเป็นห่วงมากจึงรีบออกไปหาเธอ
มู่วี่สิงที่เพิ่งเดินออกจากห้องทำงาน ในเวลานี้เข้าสวมแว่นตาที่ไร้ขอบ เขาดูหล่อและสง่างาม
“ไปไหน?” เขาถามพลางขมวดคิ้ว
“เถียนเถียนเหมือนจะมีปัญหา ฉันจะไปหาเธอ”
“ไปที่ไหน?”
“บาร์หลิงตู้”
มู่วี่สิงเตือนเธอ “อย่าดื่มเหล้า”
“รู้แล้ว”
ในกลางดึก เป็นเวลาที่บาร์เพิ่งเปิดดังนั้นเสียงจึงค่อนข้างดัง
ตรงมุมกำแพง เวินจิ้งพบอั้ยเถียนอย่างรวดเร็ว เธอไม่ได้ดื่มอะไรมากนัก แต่เธอมองโทรศัพท์ของเธอและน้ำตาของเธอก็ตกลงมา
“เถียนเถียนเกิดอะไรขึ้น?”
เวินจิ้งนั่งลง เธอเหลือบดูข้อมูลบนโทรศัพท์มือถือของเธอและรู้ทันที
ในนั้นเป็นข่าวของวันนี้ เป็นภาพเสี้ยวหงและนางแบบสาวเข้าออกจากโรงแรม คาดว่าเป็นแฟนกัน
“เธอสวยมากใช่ไหม?” อั้ยเถียนถามอย่างขมขื่น
ปรากฏว่า ผู้ที่สามารถเป็นแฟนของเสี้ยวหงต้องได้รับการปรากฏตัวเช่นนี้
“ไม่สวย” เวินจิ้งหยิบโทรศัพท์เธอออกมา
“จิ้งจิ้ง ฉันเหนื่อย ไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว” อั้ยเถียนซบไหล่เธอและพูดเสียงเบา
“ปล่อยวางใจเย็นก่อน เถียนเถียน อย่าเพิ่งคิดไปเอง”
อั้ยเถียนเป็นราชินีในชีวิตของเธอเสมอ แต่หลังจากเข้าใกล้เสี้ยวหงเธอก็ไม่ค่อยจะเป็นตัวของตัวเอง
“เธอมีผู้ชายดีๆแนะนำฉันบ้างไหม?” อั้ยเถียนถาม
เวินจิ้งนึกถึงฉีเซินขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว เขา ช่างมันเถอะ
คาดไม่ถึงว่า เพียงแค่นึกถึงเขา เขาก็โผล่มา
เห็นได้ชัดว่าฉีเซินกำลังพูดคุยกับเพื่อนๆของเขา จากนั้นเขากำลังจะเดินผ่านไปและเห็นเวินจิ้งเขาจึงหยุด
“เวินจิ้ง เราถูกชะตาพามาเจอกันอีกแล้ว” ฉีเซินทักทายอย่างคุ้นเคยและนั่งลง
สายตาที่ต่อต้านของเวินจิ้งเป็นประกาย
อั้นเถียนตาโต “นี่มันคนหล่อ!”
“สายตาแหลมคม! วันนี้คนหล่อจะเลี้ยงเหล้าเอง!” เมื่อพูดจบ ฉีเซินก็สั่งเบียร์มาหนึ่งลัง
“จิ้งจิ้ง เธอรีบแนะนำสิ” อั้ยเถียนพูดอย่างตื่นเต้น
เมื่อเวินจิ้งเห็นเช่นนี้ในใจเธอจริงๆก็ค่อนข้างผิดหวัง
ถ้าหากฉีเซินเบี่ยงเบนความสนใจจากเธอได้นั่นก็ยังดี
“ฉีเซิน อั้ยเถียน”
“เป็นชื่อที่สัมผัสได้ถึงความหวานจริงๆ”
ฉีเซินนี่ช่างปากหวานนัก
ไม่นานนักอั้ยเถียนก็หัวเราะขึ้น
“จิ้งจิ้ง ทำไมคู่นัดบอดเธอถึงดีแบบนี้ แม่เธอเสียเงินไปเท่าไหร่เนี่ย!”
