flash marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 877 เป็นการปลอบใจเธอ

บทที่ 877 เป็นการปลอบใจเธอ

ฉินซีรู้ว่าเขาจะทำจริงๆ และจะไม่หยุด จนกว่าจะบรรลุเป้าหมาย แล้วก็รีบพูดในทันที“คุณดูไม่ออกเหรอ ว่าแม่ของคุณไม่ชอบฉัน？ในตอนนั้น ฉันแค่ต้องทำตามความหมายของคุณ ไม่อย่างนั้นสูหวั่นไปเป็นผู้ช่วยของคุณ แม่คุณก็จะยิ่งเกลียดฉันน่ะสิ”

ลู่เซิ่นไม่เข้าใจ“คุณไม่ได้แต่งงานกับแม่ของผม คุณจะเอาใจเธอทำไม？”

ฉินซีไม่รู้ว่าจะอธิบายให้เขาเข้าใจได้ยังไง ถึงความสำคัญของความสัมพันธ์ ระหว่างแม่สามีกับลูกสะใภ้ หลังจากที่คิดอยู่พักหนึ่ง“ถ้าหากว่าในตอนนั้นฉันอยู่ข้างคุณ แม่คุณอาจจะเตะฉันออกไปทันที”

ลู่เซิ่นมองไปที่ฉินซีอย่างสงสัย

เขารู้ว่าตามอารมณ์ของสูหยิง ไม่ใช่ว่าเขาจะทำแบบนี้ไม่ได้ เพียงแค่……

“แต่คุณก็แค่เชื่อฟังเธอบ้าง แค่นี้คงไม่รู้สึกไม่สบายใจหรอกมั้ง？”ลู่เซิ่นก้มลงมองเธอใกล้ๆ

ฉินซียักไหล่

เธอเป็นคนพูดเอง ว่าให้สูหวั่นไปเป็นผู้ช่วยของลู่เซิ่น ในใจของเธอก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เพียงแค่เธอยังไม่เข้าใจว่า ทำไมในหัวใจของตัวเองถึงตะปุ่มตะป่ำแบบนี้ และไม่พร้อมที่จะให้ลู่เซิ่นรับรู้

ดังนั้นเธอจึงพูดอย่างคลุมเครือออกไปว่า“ยังไงก็ต้องยอมรับอยู่ดี”

เธอไม่ได้ยอมรับ และก็ไม่ได้ปฏิเสธ ลู่เซิ่นดูไม่ค่อยจะพอใจกับคำตอบของเธอมากนัก แล้วก็ก้มหน้าลง และเมื่อทั้งสองคนกำลังจะเข้าใกล้กัน——

ประตูก็ถูกเคาะอย่างกะทันหัน

“ใคร？”ลู่เซิ่นลุกขึ้นยืนอย่างหงุดหงิด และมองไปทางประตู

ประตูถูกเปิดออกอย่างเบามือ ที่ยืนอยู่ด้านนอกก็คือ คนที่พวกเขาเพิ่งจะพูดถึง——สูหวั่น

ในมือของสูหวั่นถือถาดอาหารไว้ เธอยิ้มอย่างเอาใจไปให้ลู่เซิ่น“ฉันเพิ่งจะได้ยินที่ฉินซีบอกว่า คุณจะดื่มนมร้อนก่อนนอน เพื่อช่วยให้นอนหลับได้ง่าย ดังนั้นจึงให้ห้องครัวอุ่นนมร้อนมาให้ ฉัน……ไม่ได้รบกวนพวกคุณใช่ไหม？”

เธอเดินเข้ามา ถึงได้เห็นลู่เซิ่นนั่งอยู่บนโซฟา และฉินซีก็นั่งอยู่ใกล้ๆ ดวงตาของเขานั้นเย็นชา ราวกับว่าถูกขัดจังหวะจากเหตุการณ์ดีๆ

ลู่เซิ่นไม่เคยทำอารมณ์เสียใส่เด็กผู้หญิง จึงทำได้เพียงพูดอย่างเย็นชา“ไม่ต้อง เธอเอามันไปเถอะ”

สูหวั่นกลับรู้สึกกังวล แล้วก้าวเข้ามาในห้องอีก“ฉินซีบอกอะไรผิดหรือเปล่าคะ？คุณไม่ได้ชอบดื่มนมเหรอคะ？งั้นคุณอยากดื่มอะไรคะ เดี๋ยวฉันจะให้ห้องครัวไปเตรียมให้！”

สายตาของลู่เซิ่นเย็นชาเพิ่มขึ้นอีกเขา เขาลุกขึ้นยืน แล้วเดินเข้าไปอยู่ตรงหน้าของสูหวั่น“สูหวั่น นี่เป็นบ้านของฉัน ฉันอยากดื่มอะไร จะไปที่ห้องครัวเอง ดังนั้นเธอไม่ต้องกังวล”

เดิมทีสูหวั่นที่เป็นคนตัวเล็ก และเขาที่ตัวสูง เมื่อเขามาอยู่ตรงหน้า ก็ยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนถูกกดขี่อย่างรุนแรง

เธออ้าปากราวกับอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกลู่เซิ่นขัดจังหวะ

เขาเอื้อมมือไปหยิบนมบนถาดอาหาร ส่ายไปมาตรงหน้าสูหวั่น แล้วกดหนักๆ วางกลับไปในถาดอาหารอีกครั้ง“ฉินซีไม่ได้พูดอะไรผิด ผมชอบดื่มนมก่อนนอนจริงๆ แต่เธอไม่ได้พูดว่า ผมจะดื่มนมร้อนจากคนเฉพาะเท่านั้น”

เขาไม่ได้บอกชัดเจนว่า“คนเฉพาะ”คนนั้นคือใคร แต่การที่เขาตั้งใจวางนมโดยไม่สนใจความรู้สึกเธอ เห็นได้ชัดว่าตั้งใจจะบอกกับสูหวั่น ว่าเธอไม่ได้เป็น“คนเฉพาะ”คนนั้น

สูหวั่นที่สุดแล้วก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ถูกทำให้อับอายขนาดนี้ ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และแทบจะมุดเข้าไปอยู่ใต้พื้นดินแล้ว

ในที่สุดฉินซีก็หาโอกาสที่จะพูดได้“ลู่เซิ่น อย่ารักแกคนอื่นสิ”

ลู่เซิ่นไม่พูดอะไรอีก

ฉินซีขมวดคิ้ว ลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปอยู่ข้างๆสูหวั่น“ลู่เซิ่นเขา……พูดเล่นน่ะ เธออย่าเอามาใส่ใจเลย”

แต่เห็นได้ชัดว่า สูหวั่นเก็บเอาไปคิดมากแล้ว เธอไม่สามารถควบคุมการแสดงออกทางสีหน้าได้ แล้วมองฉินซีด้วยความโกรธ จากนั้นก็เดินออกจากห้องพร้อมกับถาดอาหาร

“ลู่เซิ่น เธอทำอะไรอีกเนี่ย”ฉินซีฟังเสียงฝีเท้าที่ยุ่งเหยิง เดินห่างออกไปจากตรงทางเดิน ก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ“ต้องปฏิเสธ และก็ไม่จำเป็นต้องไร้หัวใจขนาดนี้ก็ได้ มันทำให้หัวใจของเด็กสาวแตกสลาย”

ลู่เซิ่นยิ้มเยาะ“นี่ถือว่าไร้หัวใจแล้วเหรอ？”

ฉินซีรู้ว่ายังไงก็พูดกับเขาไม่ได้ ส่ายหัว แล้วกลับไปที่โซฟา ลู่เซิ่นก็นั่งลงข้างๆ เธอ

แต่บรรยากาศที่ชวนฝันเมื่อกี้นี้ ได้พลันสลายหายไปแล้ว

“ลู่เซิ่น แม่ของคุณ ท่าน……ไม่ชอบฉันจริงๆ นะ”ฉินซีลังเลอยู่พักหนึ่ง เพื่อจัดการคำพูดให้มันชัดเจนที่สุด

ลู่เซิ่นไม่ปฏิเสธ

คืนนี้ท่าทางของสูหยิงนั้นชัดเจน เธอเกือบจะพูดว่า“หย่ากับฉินซี แล้วแต่งงานกับสูหวั่น”แล้ว

“คืนวันนี้ เธอ……ถามเกี่ยวกับเรื่องแม่ของฉัน”ฉินซีก้มหน้าลง

ลู่เซิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย“อะไรนะ？”

“เรื่องที่แม่ของฉันกระโดดตึกฆ่าตัวตาย มันก็ไม่ใช่ความลับอะไร”ฉินซีหายใจเข้าลึกๆ“แม่คุณจะถามขึ้นมา มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก”

จริงๆ แล้วเธอไม่อยากที่จะพูดเรื่องนี้ แต่บางทีแสงไฟในห้องของลู่เซิ่น ก็ดูอบอุ่นเกินไป ความกังวลในดวงตาของลู่เซิ่นนั้นชัดเจนมาก ทำให้เธออดไม่ได้ ที่จะแสดงด้านที่เปราะบางของเธอออกมา

แต่เพียงชั่วคราว ที่เธอได้สัมผัสกับความเปราะบางของตัวเอง เธอก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

เธอเงยหน้าขึ้นมองลู่เซิ่น ราวกับต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง และก็รีบพูดออกไปว่า“สรุปก็คือ แม่ของคุณไม่พอใจกับภูมิหลังของครอบครัวฉัน ดังนั้นจึงจัดหาคนใหม่ เพื่อที่จะมาแทนฉัน”

ลู่เซิ่นกลับส่ายหัว“ไม่หยุด”

ฉินซีไม่เข้าใจ“อะไรคือไม่หยุด？”

ลู่เซิ่นมองไปที่ประตู“คุณรู้ว่าสูหวั่นคือใครไหม？”

ฉินซีส่ายหัว

“เธอเป็นลูกสาวของลูกพี่ลูกน้องของแม่ผม แล้วครอบครัวนั้นได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุในต้นปี แม่จึงพาเธอเข้ามาอยู่ตระกูลสู”ลู่เซิ่นค่อยๆ พูด

ฉินซีขมวดคิ้ว แล้วคิดอยู่พักหนึ่ง“ถ้าอย่างงั้น……เธอเป็นลูกสาวบุญธรรมของแม่คุณเหรอคะ？”

ลู่เซิ่นยิ้มออกมา“ขนาดผม แม่ยังเลี้ยงได้ไม่ค่อยดี แล้วจะมาลูกสาวบุญธรรมอีก เธอจึงพาไปอยู่ตระกูลสู แล้วโยนไปให้ญาติห่างๆ เลี้ยงดูเธอให้เติบโตแทน”

ฉินซีมองไปที่ลู่เซิ่นอย่างสับสน ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงพูดกับเธอด้วยเรื่องแบบนี้

“เมื่อเธอพาสูหวั่นกลับมา ก็ถึงเวลาที่จะถือโอกาสแสดงน้ำใจ เกือบลืมไปว่า ได้ทิ้งสูหวั่นไว้กับญาติห่างๆ ไว้ จนในปีนั้นเธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้เกรดดี แม่ของผมรู้เข้า ถึงได้ติดต่อเธอไปอีกครั้ง ออกเงินเพื่อให้เธอไปต่างประเทศ เพื่อไปเรียนมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดของประเทศM เมื่อเธอต้องการจะซื้อใจคน เธอจะมีวิธีการ หลังจากนั้นเป็นต้นมา สูหวั่นแทบจะเชื่อและปฏิบัติตามทุกอย่าง คิดว่าสิ่งที่เธอพูด เป็นสิ่งที่ถูกต้อง ไม่ว่าแม่สั่งให้เธอทำอะไร เธอก็ทำอย่างนั้น”

ฉินซีเมื่อได้ฟัง ก็ตกตะลึง เธอแทบจะไม่เคยได้ยิน ลู่เซิ่นพูดยาวมากขนาดนี้มาก่อนเลย และรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่า เบื้องหลังของสูหยิงและสูหวั่นยังมีเรื่องราวอีกมากมาย

“สรุปก็คือ แม่ผมก็เป็นคนแบบนี้ เธอจะปฏิบัติเฉพาะกับคนที่มีประโยชน์กับเธอเท่านั้น”ลู่เซิ่นพูด พร้อมกับมองไปที่ฉินซี

ฉินซีหลังจากผ่านไปไม่นาน ถึงมีการตอบสนองกลับมาอย่างรู้ซึ้ง

ที่ลู่เซิ่นพูดมาเยอะขนาดนี้……หรือเป็นการปลอบใจเธอ？

ราวกับว่ามองทะลุความคิดของฉินซี ลู่เซิ่นก็ขมวดคิ้วขึ้น แต่ก็ไม่ได้เปิดโปงความคิดของเธอ ทำได้เพียงพูดต่อว่า“สูหวั่นที่เอาแต่ตามติดผม ไม่แน่ว่าจะชอบผมมาก หรือบางที……เป็นแม่ของผมที่ให้เธอทำแบบนี้”

เดิมที……ที่ลู่เซิ่นอธิบายสิ่งต่างๆ ที่สูหวั่นได้ทำ ไม่ใช่เพียงแค่พยายามจะปลอบใจเธอ

ฉินซีวูบหนึ่งก็คิดเข้าข้างตัวเอง อีกวูบหนึ่งก็รู้สึกสับสน

หรือว่าสูหวั่นจะชอบเขาจริงๆ……ที่จริงแล้วก็ไม่จำเป็นต้องพูดกับเธอใช่ไหม？

แต่ในไม่ช้า ความสนใจของเธอก็เปลี่ยนไป

“คุณบอกว่า……เธอทำตามที่แม่ของคุณบอก เพื่ออยู่ใกล้ๆ คุณเหรอ？”ฉินซีขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย