บทที่ 8 ที่จริงแล้วมู่วี่สิงไม่เคยมีแฟน
มู่วี่สิงที่มองเวินจิ้งก็ยกมุมปากขึ้น สายตามีรอยยิ้มออกมา
ขึ้นไปที่ห้องทำงาน เหลือแต่มู่เฉิงกับเวินจิ้ง เวินจิ้งอดไม่ได้ที่จะกังวล
“หลานสะใภ้ นั่งลงเถอะ”มู่เฉิงกลับไม่มีความจองหอง วางมาดอะไร
เวินจิ้งยิ้ม แต่ก็ยังนั่งตัวตรงไม่กล้าทำตัวชิล
“ชิลๆ คิดว่านี่คือบ้านตัวเองละกันนะ”
เวินจิ้งไม่กล้าทำอย่างนั้น แต่ก็ไม่กังวลมากแล้ว
“หนูกับหลานปู่รู้จักกันนานแค่ไหนแล้ว？”
“เดือนนึงค่ะ”
“ไวมาก！รู้จักกันได้ไง？”
“หนูไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล แล้วบังเอิญว่าคุณหมอมู่มาตรวจหนูค่ะ ก็เลยรู้จักกัน”
“หนูได้คิวของเขาได้ด้วย？”มู่เฉิงถามอย่างสงสัย
แม้แต่ปู่เขาก็ยังไม่เคยได้คิวของมู่วี่สิง！
“อืออือ ได้มาพอดีค่ะ！”สมองของเวินจิ้งคิดอย่างไว
“งั้นก็ช่างบังเอิญจริงๆ ใครจีบใครล่ะ？”
“แน่นอนว่าหนูจีบเขาค่ะ คุณหมอมู่เยี่ยมยอดขนาดนี้ ถ้าหนูไม่จีบเขา เขาไม่มีทางมาสนหนูแน่ค่ะ”
“ไม่หรอก เด็กนั่นนิสัยแย่ขนาดนี้ หล่อแล้วยังไง？ไม่เคยมีแฟนเลย ปู่คิดว่าเขาช่างโชคดีจริงๆที่ได้แต่งกับเด็กแบบหนูได้！”
เวินจิ้งมองมู่เฉิงอย่างนับถือ คุณปู่พูดได้ดีจัง！
แต่ว่า มู่วี่สิงไม่เคยมีแฟน？ฮี่ฮี่ ไม่เห็นเหมือนเลย เธอคิดว่าคนแบบเขาต้องผ่านมาอย่างโชกโชนซะอีก！
คุณปู่ต้องหลอกเธอแน่ๆ？
“หนูว่าหนูต่างหากค่ะที่โชคดี คุณหมอมู่คือไอดอลหนูค่ะ แต่งกับกับเขาคือความปรารถนาของฉัน ไม่คิดว่าจะเป็นจริงได้”เวินจิ้งแสดงท่าทางออกมาอย่างเคลิบเคลิ้ม
แน่นอน ท่าทางที่แสดงออกเมื่อกี้เธอซ้อมอยู่นาน
มู่เฉิงลูบคางอย่างพอใจ
“ฮ่าฮ่า เด็กนั่นมีแฟนคลับเหรอ？”
เวินจิ้งพยักหน้า ไม่ใช่หรือไง！
มู่วี่สิงมีแฟนคลับแล้วยังมีกลุ่มแฟนๆอีกน่าจะเทียบพวกดาราดังๆได้เลย
แต่ว่าถ้าแฟนคลับของเขารู้ว่าเขาแต่งงานแล้ว……เธอจะโดนก่อม็อบไหม？
พอคิดถึงชีวิตเล็กๆของตัวเอง เวินจิ้งตัดสินใจว่าจะเอาเรื่องแต่งงานกับมู่วี่สิงเก็บไว้เป็นความลับ！
ออกจากห้องทำงาน เวินจิ้งก็ว่าจะกลับบ้าน หัวหน้าแม่บ้านกลับพาเธอไปที่ห้องนอนของมู่วี่สิง
ตอนที่อยากออกไปประตูก็ถูกล็อค！
เวินจิ้งรีบไปเปิดประตูแต่ไม่มีประโยชน์
พอหมุนตัว มู่วี่สิงก็ออกมาจากห้องน้ำ ภาพผู้ชายหล่อๆออกมาจากห้องน้ำยังติดอยู่ในตาของเวินจิ้ง
ผมของเขาเปียก น้ำหยดติ๋งๆไปที่คิ้วที่สวยงามของเขา จมูกโด่งสวยงาม ปากเซ็กซี่ๆไปยันคอ ช่วงหน้าอกที่เพอร์เฟค หยดน้ำนั่นสะท้อนออกมาเป็นเงา
เขาไม่สวมเสื้อ ท่อนล่างมีแค่ผ้าคลุม น้ำพวกนั้นค่อยๆมาจากด้านบนไหลไปยันช่วงท้องน้อย
เวินจิ้งยืนนิ่งตาโต ในใจพูดว่า：ช่างน่าอายจริงๆ！
“หลงผมเหรอ？”มู่วี่สิงเดินเข้ามาใกล้ ยืนอยู่ด้านหน้าของเวินจิ้ง
เธอรู้สึกว่าร้อนๆอยู่ที่อก มีของเหลวไหลออกมาจากรูจมูกของเธอ
จ้องไปที่กล้ามหน้าอกของมู่วี่สิง เธอกระพริบตา สายตาเริ่มพร่ามัว ยกมือขึ้นอยากจะคว้าอะไรแต่กลับคว้าผ้าเช็ดตัวของมู่วี่สิงออกมา……
เขาขมวดคิ้ว กอดเวินจิ้งแน่นๆ ภาพสุดท้ายคือเธอมองมู่วี่สิงแล้วก็มึนล้มลงไป
“ตกใจเหรอ？”เสียงของมู่วี่สิงติดอ่างหน่อยๆ
ตอนนี้เอง ตรงนั้นที่เหมือนจะโดนจับไว้ ก้มลงมอง มือของเวินจิ้งจับอยู่ตรงนั้นอย่างหน้าไม่อายพอดี……
มู่วี่สิงหน้านิ่วพาเธอโยนไปบนเตียงอย่างแรงๆ
