บทที่ 951 ผู้ที่ช่วยฉัน คือใคร
ฉินซีทานเค้กเสร็จแล้ว ข่าวของอานหยันก็มาแล้วเช่นกัน
เธอเหมือนเครื่องมือตรวจสอบความคิดเห็นสาธารณะที่มีชีวิตเลย ตอนนี้เริ่มรายงานอีกครั้งจนถึงเช้า เรื่องราวของฉินซีถูกระงับอย่างสมบูรณ์ คำค้นหายอดฮิตก็หายไปแล้ว
ผ่านการประชาสัมพันธ์เมื่อคืนวาน ระดับความร้อนแรงข่าวลือของฉินซีและหซู่เป่ยยังไม่ขึ้นมาอย่างเต็มที่ มันก็ถูกดับลงแล้ว
โชคดีที่จัดการได้ทันเวลา ข้อมูลส่วนตัวของฉินซียังไม่ถูกเปิดเผยมากนัก
ถึงแม้ว่าตอนนี้การถกปัญหายังคงดำเนินอยู่ แต่ฉินซีก็ไม่เก็บมาใส่ใจ
วันนี้ยังมีข่าวซุบซิบใหม่ๆ อีก ข่าวใหม่ๆ เกิดขึ้นไม่รู้จบอยู่เสมอ ความสนใจของสาธารณชนมักจะสั้นพวกเขาจะถูกข่าวอื่นเบี่ยงเบนไปอย่างรวดเร็วมาก เธอไม่คุ้มค่าที่จะสิ้นเปลืองสมองกับเรื่องนี้
เธอตอบข้อความขอบคุณอานหยัน อยากขึ้นไปชั้นบนเพื่อหยิบกล้องออกไปเดินเล่น แต่จู่ๆ ก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา
……
ตามคำสั่งของเธอ เมื่อพ่อบ้านตั้งชั้นวางภาพวาดสีน้ำมันริมทะเลสาบด้านหลังรีสอร์ทชิงหยวน สีหน้าค่อนข้างประหม่านิดหน่อย
คนอื่นอาจจะไม่รู้ แต่หนึ่งปีก่อนเขาเห็นฉินซีถูกนำมาที่นี่ด้วยตาของตัวเอง ดังนั้นจึงค่อนข้างกลัวที่นี่โดยธรรมชาติ
แต่สีหน้าฉินซีเรียบเฉย เขาก็ไม่กล้าถามอะไรมาก ทำได้เพียงตั้งชั้นวางตามคำสั่งของเธอ
ฉินซีปฏิเสธความช่วยเหลือของคนรับใช้ เหลาดินสออยู่ด้านข้างเอง
“ปีที่แล้วตอนที่ฉันได้รับความช่วยเหลือมาที่นี่ นายอยู่ที่นี่ไหม?” ฉินซีเหลาดินสอพลางถามอย่างสบายๆ
พ่อบ้านจ้องมองมีดอเนกประสงค์บางๆ ในมือเธอด้วยความกลัว พยายามเบี่ยงเบนความสนใจนิดหน่อยแล้วตอบกลับ “ครับ ผมอยู่ที่นี่”
“พวกนาย……เจอฉันได้ไง?” ฉินซีหยิบดินสอขึ้นมาแล้วดูมันสองสามวินาที แน่ใจว่าเหลาเสร็จแล้วก็วางมันลงข้างๆ
ถึงแม้รอบๆ รีสอร์ทชิงหยวนจะมีระบบรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดไม่ต้องอธิบายเธอก็รู้ แต่ที่นี่จริงๆ แล้วไม่ถือว่าเป็นภายในรีสอร์ทชิงหยวน แม้ว่าจะมีกล้องวงจรปิดที่นี่ แต่ก็ยากที่จะพบการกระทำเธอได้ทันเวลา
พ่อบ้านพยักหน้า “เรื่องนี้ผมก็ไม่รู้ครับ ผมตามหลังประธานลู่มา”
ฉินซีเลิกคิ้วเบาๆ “ลู่เซิ่นเจอก่อนเหรอ?”
พ่อบ้านนึกย้อนไปสองสามวินาที โบกมือปฏิเสธอย่างรู้สึกผิดนิดหน่อย “ผมจำรายละเอียดไม่ได้แล้วครับ ตามกระบวนการปกติ น่าจะเป็นฝ่ายรักษาความปลอดภัยพบสิ่งผิดปกติแล้วรายงาน แต่ผมจำได้รางๆ ว่าผมตามหลังประธานลู่มาทันที และทีมรักษาความปลอดภัยตามมาหลังสุด”
ตอนนั้นสถานการณ์มันวุ่นวาย เขาจำไม่ได้ก็เป็นเรื่องปกติ
ฉินซีคิดสักพักหนึ่ง สุดท้ายก็เอ่ยถามคำถามสำคัญขึ้นหนึ่งคำถาม “ตอนนั้น คนที่ช่วยชีวิตฉัน คือใคร?”
เธอสงสัยอย่างมากเกี่ยวกับคำถามนี้มาตลอด ในที่สุดตอนนี้ก็พบโอกาสที่จะถามคำถามนี้
ความพยายามฆ่าตัวตายของฉินซีคือจุดวิกฤติที่เธออยู่ที่รีสอร์ทชิงหยวน แต่ดูเหมือนลู่เซิ่นจะไม่ชอบให้เธอเอ่ยถึง ทุกครั้งที่เธอเอ่ยถึงก็จะถูกเขาเบี่ยงเบนความสนใจไปที่เรื่องอื่น ในตอนนั้นทั้งร่างเธอรู้สึกมึนงง ดังนั้นตลอดทั้งปี เธอยังไม่ค่อยเข้าใจอย่างยิ่งว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่เมื่อปีที่แล้ว
ครั้งนี้พ่อบ้านไม่ลังเล ตอบอย่างมั่นใจมาก “ประธานลู่ครับ”
ตอนนี้ฉินซีก็ค่อนข้างประหลาดใจ “ลู่เซิ่นเหรอ?”
พ่อบ้านพยักหน้า “ประธานลู่มาถึงก่อนใคร พวกเรายังไม่ทันเห็นสถานการณ์ เขาก็ถอดเสื้อนอกแล้วกระโดดลงน้ำ เมื่อเจ้าหน้าที่ความปลอดภัยทั้งหมดไปถึง เขาก็นำคุณขึ้นมาแล้ว”
การช่วยชีวิตคนตกน้ำนั้นอันตรายอย่างมาก ถ้าตัวเองไม่มีประสบการณ์เพียงพอ เป็นไปได้มากว่าจะถูกคนที่ตกน้ำลากลงไปในน้ำด้วย
ถึงแม้ตอนนั้นฉินซีจะไม่ดิ้น แต่จะนำเธอขึ้นมาสำเร็จนั้นไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเช่นกัน
เห็นสีหน้าประหลาดใจของฉินซี บนใบหน้าพ่อบ้านไม่รู้ทำไมเผยรอยยิ้มจางๆ ขึ้นมา “หลังจากที่เขาช่วยชีวิตคุณ ยังช่วยชีวิตคุณชั่วคราวด้วย”
ฉินซีขมวดคิ้วเล็กน้อย หันศีรษะไปมองพ่อบ้าน “ผายปอดเหรอ?”
พ่อบ้านพยักหน้า
ฉินซีขมวดคิ้ว ชีวิตนี้ก็คือติดหนี้ลู่เซิ่นอย่างสมบูรณ์
เมื่อก่อนเธอคิดว่าคนที่ช่วยชีวิตเธอคือผู้รักษาความปลอดภัยสักคนของรีสอร์ทชิงหยวน คิดว่าถามแล้วจะไปขอบคุณสักหน่อย ตอนนี้รู้แล้วว่าคือลู่เซิ่น แต่กลับไม่รู้ว่ามีอะไรที่ขอบคุณได้บ้าง
เธอติดหนี้ลู่เซิ่นเยอะมาก คิดคำนวณแล้วก็ยังไม่เข้าใจ แต่ในทางตรงกันข้ามก็รู้สึกสบายใจไม่กังวลกับหนี้
คิดถึงตรงนี้ ฉินซีก็ถอนหายใจเบาๆ พยักหน้าให้กับพ่อบ้าน “โอเคค่ะ ทางนี้ไม่มีอะไรแล้ว นายไปทำธุระเถอะค่ะ”
เธอกำลังออกคำสั่งขับไล่ ตามความเร็วของการตอบสนองของพ่อบ้านในปกติ ก็จะพยักหน้าและออกไปตั้งนานแล้ว
แต่ครั้งนี้เขากลับผิดปกติ ยืนอยู่ที่เดิมอย่างลังเล “คุณนาย คุณ……”
ฉินซีหันศีรษะกลับมามองเขาหนึ่งที เมื่อเห็นหางตาเขามองไปที่ทะเลสาบ ก็รู้ว่าเขากำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่ หัวเราะเบาๆ แล้วพูดขึ้น “ฉันจะไม่ทำเรื่องโง่ๆ อีก ไม่ต้องเป็นห่วง”
และไม่โทษเขา หนึ่งปีก่อนตัวเองค้นหาชีวิต ทิ้งปมในใจให้คนอื่น จึงมีความกังวลโดยธรรมชาติ
พ่อบ้านยังอยากพูดอะไรอีก แต่เห็นเธอเด็ดเดี่ยว ก็แค่พยักหน้า หันตัวเดินออกไป
อีกสักพักต่อมา ริมทะเลสาบขนาดใหญ่ก็เหลือเพียงฉินซีคนเดียว
เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วหยิบปากกาขึ้นมา
มูลเหตุเพราะเหยาหมิ่น ฉินซีได้สัมผัสภาพวาดสีน้ำมันไม่มากก็น้อย แต่การวาดภาพสีน้ำมันต้องใช้ความอดทนอย่างมาก ตอนนั้นเธอยังเด็ก ไม่ได้มีความอดทนในการวาดภาพ ดังนั้นจึงเรียนไปนิดหน่อยและไม่ได้เรียนต่อ
เมื่อก่อนเธอมักคิดว่าถ่ายรูปมันดี แค่กดชัตเตอร์ก็สามารถเก็บทิวทัศน์ได้ตลอดไป แต่การวาดภาพสีน้ำมันมันน่าเบื่อมาก สิบวันแปดเดือนก็ยังวาดไม่เสร็จ ไม่มีความหมายอะไร
หลังจากนั้นเธอก็ถ่ายรูปมากขึ้น รู้ว่าบางครั้งภาพถ่ายรูปดีๆ หนึ่งรูปก็ต้องใช้เวลารอยาวนานเช่นกัน ถึงได้ตระหนักว่าการถ่ายรูปก็เป็นเรื่องที่ต้องใช้ความอดทนเหมือนกัน
เธอใช้ดินสอร่างภาพบนกระดาษก่อน
ไม่ได้วาดนานมาก ทักษะเธอค่อนข้างเป็นสนิมแล้ว วาดออกมาเส้นก็ตรงไม่มากพอ ขนาดของภาพวิวลึกก็ทำได้ไม่ดี
แต่เธอไม่ได้ไร้ความอดทนเหมือนตอนเด็กๆ แล้ว ต้องให้เหยาหมิ่นกล่อมถึงจะพยายามวาดเสร็จได้ และตรวจสอบแก้ไขภาพร่างคนเดียว ค่อยๆ เริ่มระบายสี
ตอนนี้เธอมีเวลาเยอะมาก และมีความอดทนสูงเช่นกัน แต่แค่ไม่มีเหยาหมิ่นเป็นพยานเห็นทั้งหมด
ฉินซีอยู่ริมทะเลสาบนานมาก พ่อบ้านนำอาหารกลางวันให้เธอทานที่ริมทะเลสาบ ยังคิดอย่างไม่รู้ว่าตอนนี้ฉินซีกำลังจะเปลี่ยนอาชีพเป็นจิตรกร
เมื่อพระอาทิตย์เริ่มตกดิน มือฉินซีเต็มไปด้วยสี ภาพวาดสีน้ำมันตรงหน้ามีรูปร่างพื้นฐานแล้ว
“วาดได้ดี”
จู่ๆ ด้านหลังก็มีเสียงลู่เซิ่นดังผ่านมา
ฉินซีหันศีรษะไป เห็นเขาเดินเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน สายตาหยุดที่ภาพวาดตน
เธอรู้ตัวเองดีอยู่แล้ว ส่ายศีรษะไม่อยากได้คำชมนี้ “ฉันแค่วาดเรื่อยเปื่อยเท่านั้นเอง”
ลู่เซิ่นก็ไม่ได้ยืนกราน เขาหันศีรษะกลับมามองสำรวจภาพนี้อย่างตั้งใจ
ภาพวาดสีน้ำมันเผยอารมณ์ของคนได้ง่ายมากกว่าภาพถ่าย
