บทที่ 964 ทะเลาะกันแบบนี้ครั้งแรก
“ทำไมพวกคุณอยู่ข้างนอกกันหมด?”
ลู่เซิ่นเห็นร่างหลายคนยืนอยู่หน้าประตูห้องผู้ป่วยจากไกลๆ ก็ขมวดคิ้ว
เดินมาถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วย เห็นชัดๆ ว่าทุกคนยืนอยู่หน้าประตูผู้ป่วย ฉินซีก็สูดหายใจเข้าเบาๆ
อาการป่วยของสูหยิงครั้งนี้ไม่ได้ทำให้หลายๆ คนตกใจ ดังนั้นคนที่ยืนอยู่หน้าประตูจึงมีแต่คนในครอบครัว
ลู่โยวโยวร้องไห้อย่างงดงาม หน้าก็แต่งแล้ว ลู่เจิ้นก็มีใบหน้ากังวลเช่นกัน
นี่มันอยู่ในความคาดหมายทั้งหมด
สิ่งที่ทำให้ฉินซีประหลาดใจ ก็คือลู่เหวย
ลู่เหวยเหมือนก่อนหน้านี้ที่เคยพบกัน สวมชุดสูทรองเท้าหนัง แต่กลับไม่มีความสง่าผ่าเผยเลย
——เพราะเขาดูเหมือนได้รับความทรมานอะไรบางอย่าง
ทรงผมถูกดึงจนยุ่งเหยิง ใบหน้าข้างหนึ่งบวม มีรอยนิ้วมือห้านิ้วอย่างชัดเจน ใบหน้าอีกข้างหนึ่งถึงจะไม่บวม แต่ก็ยังมีรอยขีดข่วนหลายจุด คอเสื้อขาดและยับยู่ยี่ มีรอยรองเท้าบนกางเกง
สีหน้าลู่เซิ่นอึมครึมและตึงเครียด เอ่ยประโยคหนึ่งโครมๆ “พ่อ! เกิดอะไรขึ้นกับพ่อ!”
ลู่เหวยไม่ได้อธิบาย แค่ส่ายศีรษะ “พ่อไม่เป็นไร……”
ลู่เซิ่นเห็นเขาทำหน้าไม่อยากพูด หันศีรษะไปมองลู่โยวโยวและลู่เจิ้น แต่ทั้งสองคนกลับส่ายศีรษะด้วยใบหน้าซับซ้อน
ลู่เซิ่นกำลังจะเอ่ยปากถาม ก็ถูกลู่เหวยตบบ่าเบาๆ “แม่ตื่นแล้ว ลูกเข้าไปหาเธอก่อนเถอะ”
ลู่เซิ่นหายใจเข้าลึกๆ ทิ้งประโยคหนึ่งไว้ด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เดี๋ยวผมออกมาคุยต่อ”
ถึงได้เปิดประตูห้องผู้ป่วย
ฉินซีอยากตามเข้าไปด้วยจิตสำนึก แต่ถูกลู่เหวยมาขวางไว้เบาๆ
ฉินซีเงยศีรษะมองเขาด้วยความสงสัยนิดหน่อย ลู่เหวยแค่ส่ายศีรษะให้กับเธอ
……สูหยิงและลู่เซิ่นอาจจะมีอะไรที่ไม่อยากให้คนนอกได้ยินก็ได้มั้ง
คิดถึงตรงนี้แล้ว ฉินซีก็ไม่ได้เดินไปข้างหน้า
ลู่เหวยยื่นมือไปปิดประตูให้ลู่เซิ่น
แต่ช่องว่างตอนปิดประตู ฉินซีเหมือนเห็นสูหวั่นนั่งข้างเตียงสูหยิง
เธอขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว
มีเรื่องอะไร……ที่สูหวั่นเข้าร่วมได้ แต่เธอเข้าร่วมไม่ได้?
……
ลู่เซิ่นเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย ไม่รอให้ฉินซีเดินตามเข้ามา ก็ได้ยินเสียงประตูถูกปิดลง
……สูหยิงไม่ได้ชอบฉินซีตั้งแต่แรก ที่เธอไม่เข้ามาก็อาจจะอยากให้สูหยิงได้พักฟื้นอาการป่วยเป็นอย่างดี
ถึงจะคิดแบบนี้ แต่ลู่เซิ่นก็ยังแอบกัดฟัน คิดว่าเดี๋ยวจะออกไปคิดบัญชีกับเธอ
ตอนนี้ในเมื่อเขาเข้ามาแล้ว จึงทำได้เพียงเดินไปข้างเตียงสูหยิง
“แม่? เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ผมได้ยินว่าแม่หัวใจวาย หลายปีแล้วที่ไม่เป็นอะไร ทำไมตอนนี้จู่ๆ ก็เกิดอาการ? ”
สูหยิงได้ยินเสียงเขาก็หันศีรษะมา สายตาจ้องเขาอย่างแผดเผา
ลู่เซิ่นถูกแววตาเธอจ้อง ลางสังหรณ์ก็รู้สึกแปลกๆ แต่ก็ยังถามต่อ “ทำไมทุกคนยืนข้างนอกกันหมดเลย ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนแม่เลย? ”
สูหวั่นที่นั่งข้างเตียงผู้ป่วยก็ถูกเขาเมินเฉยแบบนี้
สูหยิงกลับไม่ตอบแม้แต่คำถามเดียว แค่จ้องมองเขา
ขณะที่ลู่เซิ่นกำลังจะหมดความอดทน คิดจะกดกริ่งเรียกให้แพทย์เข้ามาดู สูหยิงก็เอ่ยปากทันที
“ลู่เซิ่น” เสียงเธอค่อนข้างแหบพร่า “ถ้าลูกอยากให้แม่รอดชีวิต หย่ากับฉินซีเดี๋ยวนี้”
สีหน้าลู่เซิ่นแย่ลงทันที “แม่ แม่เป็นบ้าแล้วเหรอ? ”
……
นอกประตูห้องผู้ป่วย ลู่เหวยสั่งให้ลู่โยวโยวและลู่เจิ้นเฝ้าประตูให้ดี จากนั้นก็บอกให้ฉินซีเดินตามตนมา
ฉินซีรู้สึกสับสน มีลางสังหรณ์ว่าลู่เหวยอยากพูดอะไรที่ไม่ดี แต่ก็ยังเดินตามไป
สูหยิงอาศัยในห้องผู้ป่วยที่ดีที่สุดในโรงพยาบาล ไม่มีคนอยู่ชั้นนี้เลย แต่ลู่เหวยก็ยังเลือกมุมที่จะไม่มีใครได้ยินแน่นอน พูดกับฉินซีว่า “มาสิ ฉันจะค่อยๆ พูดกับเธอ”
ฉินซีเดินไปอย่างช้าๆ
ลู่เหวยไม่มองเธอ แต่พิงราวจับ ยื่นบุหรี่มวนหนึ่งออกมา จากนั้นก็ตระหนักได้ว่าไม่สามารถสูบบุหรี่ในโรงพยาบาลได้ จึงถือไว้ในมือ
เขาผลุบตาลงมองบุหรี่ในมือ เอ่ยปากถาม “แปลกมากใช่ไหม ว่าทำไมฉันถูกคนต่อยจนเป็นแบบนี้? ”
ฉินซีพยักหน้า
ตามสถานะของลู่เหวย คนธรรมดาไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้ คนที่สามารถเข้าใกล้เขาได้……และไม่มีใครที่สามารถต่อยเขาแบบนี้ได้
เทียบกับการสั่งสอนลู่เหวยอย่างจริงจัง มันเหมือนการตบตีจากผู้หญิงอารมณ์ร้ายมากกว่า
จริงๆ ในใจฉินซีมีการคาดเดาแล้ว คนที่ทำอะไรตามอำเภอใจกับลู่เหวยได้แบบนี้ มีแค่สูหยิงเท่านั้น
แต่เห็นท่าทางย่ำแย่ของเขาแบบนี้ ก็ปฏิเสธการคาดเดานี้
สูหยิงเป็นคนที่มาจากครอบครัวใหญ่โต ทำไมทะเลาะจนกลายเป็นแบบนี้
ลู่เหวยหัวเราะขมขื่น “ภรรยาเป็นคนตบตีฉันเองแหละ”
ฉินซีเบิกตากว้าง
เป็นเธอจริงๆ ด้วย
“ทำไมเธอ……”
ฉินซีสงสัยมากเกินไป แต่ไม่รู้ว่าควรเอ่ยปากพูดอย่างไรถึงจะเหมาะสม
อย่างไรแล้วลู่เหวยและสูหยิงก็เป็นผู้ใหญ่ของเธอ ไม่ว่าเธอจะถามอย่างไรก็ดูเหมือนเป็นการละเมิด
ลู่เหวยส่ายศีรษะ “ถึงสูหยิงเธอจะเป็นคนที่อารมณ์ร้อนจริงๆ แต่แต่งงานกันมาตั้งหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทะเลาะแบบนี้”
ฉินซียังคงขมวดคิ้วเล็กน้อย “แต่ไม่ว่าจะยังไง……เธอก็ไม่ควรตบตีคุณแบบนี้นะคะ”
เธอยังรู้สึกว่ามันแปลกๆ ถ้าเป็นเรื่องในครอบครัวลู่เหวยและสูหยิง ตามนิสัยของพวกเขาทั้งสอง จะต้องไม่ทะเลาะกันต่อหน้าเด็กๆ เป็นไปไม่ได้ที่ลู่เหวยจะอยากคุยกับเธอโดยลำพัง
แต่……ความขัดแย้งของพวกเขาทั้งคู่ จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวเธอเหรอ?
ฉินซีกำลังคิดเพ้อเจ้อ ก็ได้ยินลู่เหวยเอ่ยปาก “ตอนฉันรีบมาที่โรงพยาบาล เธอเพิ่งฟื้นพอดี พอเห็นฉัน เธอก็ทั้งเตะทั้งต่อย ปากก็ด่าว่าฉันมีชู้ สมควรตาย”
ฉินซีเผยอปากเบาๆ หันศีรษะไปมองลู่เหวย “คุณ……”
“แต่ฉันไม่รู้เลยว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร” ลู่เหวยส่ายศีรษะยิ้มขมขื่น “ฉันมาก่อนพวกเธอนิดหน่อย โดนเธอข่วนไปหนึ่งที หมอกลัวว่าเธอจะเกิดอารมณ์ผันผวนมากเกินไปมันจะไม่ดีกับเธอ เลยให้ฉันออกมา สูหวั่นส่งพวกเราออกมา บอกรอพวกเธอมา ก็จะได้รู้เหตุผล”
ฉินซีทำหน้าตาประหลาดใจ “รอเรามาเหรอคะ? ”
“ใช่” ลู่เหวยพยักหน้า “ฉันเลยมาถามเธอโดยเฉพาะ สูหยิงเธอรู้อะไรมา ถึงได้เข้าใจผิดคิดว่าฉันมีชู้?”
ใบหน้าฉินซีเต็มไปด้วยความสับสน “แต่……เราไม่รู้อะไรเลยนะคะ……”
“งั้นเหรอ?” ลู่เหวยขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไม่ออกว่าเชื่อคำพูดของฉินซีหรือไม่
“คืนนี้คุณนายเธอไปไหนมา?” ฉินซีคิดสักพักก็ถามขึ้น “คุณบอกว่าคุณรีบมาที่โรงพยาบาลทีหลัง แล้วตอนที่คุณนายเป็นลม คุณไม่ได้ข้างๆ เหรอคะ?”
ลู่เหวยพยักหน้า “คืนนี้เธอมีธุระออกไปข้างนอก ผู้ช่วยตัวเองก็ไม่ได้พาไป พาแค่สูหวั่นออกไป ที่เธอเป็นลมไปสูหวั่นก็เป็นคนมาแจ้งข่าวกับฉัน”
สูหวั่น……
ฉินซีครุ่นคิดไม่กี่วินาที เงยศีรษะขึ้นมองลู่เหวย “ถ้างั้นคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น อาจจะมีแค่สูหวั่นเท่านั้นที่รู้คำตอบ”
ลู่เหวยยังไม่ทันพูด ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าผ่านมา
ลู่โยวโยวรีบวิ่งเข้ามา “พ่อ! พี่สะใภ้! พวกคุณอยู่ที่นี่เองเหรอ! แม่เรียกให้พวกคุณรีบเข้าไปในห้องผู้ป่วย!”
ฉินซีและลู่เซิ่นมองหน้ากัน ยกเท้าเดินตามไป
