Gate of God – ตอนที่ 1019 ความตายและความจริงของจารึก

ตอนที่ 1019 ความตายและความจริงของจารึก

　　 เป็นเขาจริงๆ?!เขาคือเทพสงครามเมิ่งเทียน?  ท่าทีของเหยียนซิวเปลี่ยนไปทันที เขาจำใบหน้าตรงหน้าได้ดี

　　ฟางเจิ้งจือ

　　ในการต่อสู้ที่ภูเขาสวรรค์ฟางเจิ้งจือได้ร่วมมือกับฉือกูเหยียนจนเอาชนะเทพปีศาจมากได้และช่วยเหลือมนุษยชาติให้หลบหนี

　　จากนั้นฟางเจิ้งจือก็กลับไปที่หมู่บ้านภูเขาทางเหนือและไม่ได้เหยียบกลับเข้ามาในดินแดนศักดิ์สิทธิ์อีกเลย

　　จนกระทั่งตอนนี้…

　　ฟางเจิ้งจือได้ปรากฎตัวตรงหน้าเขาในฐานะของเทพสงครามเมิ่งเทียนเหยียนซิวจะไม่ตกใจได้ยังไง?

　　เขารู้สึกถึงความคุ้นเคย

　　เหยียนซิวรู้สึกคุ้นเคยกับฟางเจิ้งจือแม้เขาจะเคยพบกันเพียงครั้งเดียวที่ภูเขาสวรรค์ก็ตามอย่างไรก็ตามเขารู้สึกเหมือนเคยรู้จักกันมานานแล้ว

　　เกิดอะไรขึ้น?

　　ทำไมเขาถึงรู้สึกเช่นนี้?

　　ขณะที่เขากำลังคิดเสียงหนึ่งดังขึ้นอีกครั้งด้านหลังของเขา

　　 เต๋าซิงทีนี้เจ้าก็ตายอย่างสงบได้แล้ว  ฟางเจิ้งจือกล่าวพร้อมพุ่งไปที่ด้านหลังของฟางเจิ้งจือ

　　แสงสีฟ้าปรากฎขึ้น

　　มันเป็นเต๋าสวรรค์

　　ฟางเจิ้งจืออาศัยจังหวะที่เหยียนซิวกำลังตกใจย้ายตำแหน่งไปยังที่เต๋าซิงอยู่

　　 ไม่!!! เหยียนซิวได้สติและต้องการจะหยุดฟางเจิ้งจือ แต่มันสายเกินไป ดาบของฟางเจิ้งจือแทงลำคอของเต๋าซิงแล้ว

　　เลือดสดๆสัมผัสกับปลายดาบ　　เขารู้ว่าไม่มีทางหยุดฟางเจิ้งจือได้อีกต่อไปเขาทำได้เพียงยืนเงียบๆมองสิ่งที่เกิดขึ้น

　　 ใช่…ข้าควรตายจริงๆแล้วข้าควรตายไปนานแล้ว…ซิวเจ้าไม่ควรเสียใจ เพราะข้าไม่คู่ควร ไม่คู่ควรแม้แต่น้อย.. ความว่างเปล่าและโดดเดี่ยวปรากฎขึ้นในดวงตาของเต๋าซิง นางไม่ได้ดิ้นรนอีกต่อไป

　　 ใช่แล้วเจ้าไม่สมควรทำให้เหยียนซิวเสียใจด้วยซ้ำ  ฟางเจิ้งจือกล่าว

　　 ฟางเจิ้งจือ!ต่อให้เจ้าฆ่าข้าได้ แต่เจ้าไม่สามารถ… 

　　 เอาความทรงจำของเหยียนซิวกลับมา?เจ้าผนึกความทรงจำของเหยียนซิวใช่ไหมล่ะ?  ฟางเจิ้งจือขัดเต๋าซิง

　　 ข้าไม่เข้าใจนอกจากข้าและเต๋าฮุนไม่มีใครรู้เรื่องนี้ เจ้ารู้ได้ยังไง?  ร่างของเต๋าซิงสั่นสะท้านก่อนที่ท่าทีของนางจะกลับไปสงบเช่นเคย

　　ความตายมักจะทำให้คนสงบลงได้เพราะเต๋าซิงได้เลิกดิ้นรนเพราะรู้ว่านางไม่มีความหวังอีกต่อไปแล้ว

　　 ตั้งแต่ที่เจ้าได้พูดถึงการรวมกันของหยินและหยางข้าเองก็ได้คาดการณ์บางเรื่องไว้แล้วจากนั้นความเจ็บปวดบนใบหน้าของเจ้าก็ได้พิสูจน์การคาดการณ์ของข้า  ฟางเจิ้งจือตอบ

　　 ฮ่าฮ่า…ฟางเจิ้งจือเจ้าสามารถรู้ได้ว่าความทรงจำของเหยียนซิวนั้นผนึกอยู่บนตัวข้า ข้า…พูดไม่ออกจริงๆ  เต๋าซิงหัวเราะขึ้นมาอย่างกระทันหัน

　　 อะไรนะความทรงจำของเหยียนซิวถูกปิดผนึกอยู่ที่เต๋าซิง? 

　　 เกิดอะไรขึ้น? 

　　 นางทำแบบนั้นได้ยังไง? 

　　ผู้คนที่อยู่รอบๆต่างตกตะลึงเมื่อได้ยิน

　　ด้านเหยียนเฉียนหลี่และมู่ฉิงเฟิงต่างเบิกตากว้างพวกเขาไม่คาดคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น　　เต๋าซิงหลับตาลงโดยไม่กล่าวอะไรออกมา

　　ความทรงจำพุ่งเข้าสู่จิตใจของนางราวกับสายน้ำนางเห็นตอนที่เหยียนซิวเกิด สิ่งที่เหยียนซิวพบเจอ ความเป็นสหายระหว่างเหยียนซิวและฟางเจิ้งจือ

　　ความทรงจำเหล่านี้ปะปนอยู่กับความทรงจำของตัวนางเองบางทีมันก็ทำให้นางสงสัยว่านี่คือตัวนางหรือเหยียนซิวกันแน่

　　อย่างไรก็ตามมันไม่สำคัญอีกต่อไป

　　เพราะนางกำลังจะตาย

　　 ท่านพี่… เต๋าซิงพึมพัมราวกับนางกำลังเรียกหาบางคน

　　แฝดหยินหยาง

　　มันเป็นกรณีพิเศษมากที่ทำให้เต๋าฮุนและเต๋าซิงมีพรสวรรค์อันน่าสะพรึงกลัว

　　อย่างไรก็ตามน่าเศร้าที่พรสวรรค์อันน่าสะพรึงกลัวนี้ได้เกิดขึ้นในครอบครัวธรรมดาๆสุดท้ายมันได้กลายเป็นโศกนาฏกรรม　　การเกิดของเต๋าฮุนและเต๋าซิงเป็นโศกนาฏกรรม

　　ความจริงแล้วเต๋าฮุนไม่ได้ถูกเรียกว่าเต๋าฮุนในตอนที่นางเกิดนางชื่อว่า’หลี่ อวี้เหลียน’ ซึ่งเป็นชื่อสามัญธรรมดาๆเช่นเดียวกับครอบครัวของนางที่มีพ่อทำงานในกองทัพและแม่ที่เป็นชาวนาธรรมดาๆ

　　อย่างไรก็ตามไม่มีใครล่วงรู้ว่าสิบปีต่อมาแม่ของนางจะให้กำเนิดเต๋าซิงขึ้น

　　ในเวลานั้น…

　　พ่อของพวกนางได้ตายไปในสงครามตั้งแต่ห้าปีก่อน

　　ข่าวลือมากมายได้เกิดขึ้นและโจมตีครอบครัวของนางราวกับปีศาจร้ายคำครหาและคำดูถูกมากมายทำให้แม่ของพวกนางตรอมใจตาย

　　แฝดหยินและหยาง

　　ความน่ากลัวของการย้อนกลับของหยินและหยางเป็นเหตุผลว่าทำไมลูกคนที่สองถึงต้องใช้เวลาเกือบสิบปีอยู่ในครรภ์

　　พ่อได้ตายลงในสนามรบขณะที่แม่ของพวกนางเลี้ยงดูเต๋าฮุนที่มีอายุเพียงสิบเอ็ดปีและเต๋าซิงที่มีอายุเพียงขวบเดียวเท่านั้น

　　โชคดีที่…

　　พรสวรรค์ทำให้เต๋าฮุนค่อยๆมีพลังมากขึ้นนางค่อยๆเปิดเผยเต๋าซิงให้โลกภายนอกรับรู้ และในที่สุดเต๋าซิงก็กลายเป็นอัจฉริยะผู้ทรงพลังเช่นกัน

　　ตอนนั้นเองที่เต๋าฮุนพบกับชายอีกคน

　　ชายธรรมดาๆที่ทำให้เต๋าฮุนรู้สึกปลอดภัยทำให้จิตใจของนางสงบ

　　ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่สงบสุขทั้งเต๋าฮุนและชายคนนั้นมีพลังจากการบ่มเพาะเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

　　ในที่สุดชายคนนั้นได้ใช้พลังของตัวเองเพื่อท้าชิงตำแหน่งผู้สืบทอดศาลาหยินหยางได้สำเร็จ

　　ทุกอย่างดูเป็นไปได้ด้วยดี　　อย่างไรก็ตามมันเป็นวันที่ชายคนนั้นเข้าไปในห้องของเต๋าซิงและเต๋าฮุนรู้เป้าหมายที่แท้จริงของชายคนนั้น

　　แฝดหยินและหยาง

　　การรวมกันของหยินและหยางจะใช้งานได้ก็ต่อเมื่อหยินและหยางเชื่อมต่อกัน

　　การที่จะกลายเป็นผู้นำศาลาหยินหยางคนต่อไปชายคนนั้นต้องการทั้งเต๋าฮุนและเต๋าซิงให้กลายเป็นแหล่งพลังของเขา

　　มันเป็นวันที่ฝนตกหนัก…

　　เต๋าซิงยังจำวั้นนั้นได้ดีถึงหน้าตาที่บิดเบี้ยวของชายคนนั้นเขาตะโกนอย่างบ้าคลั่งขณะที่กระหน่ำแทงเต๋าฮุนที่พยายามห้ามเขา

　　สุดท้ายชายคนนั้นตายภายใต้คมดาบของเต๋าซิง

　　มันเป็นวันเดียวกันกับที่จิตใจของเต๋าซิงกลายเป็นนิ่งสงบนางรักษาอาการบาดเจ็บให้พี่สาวของนางและสวมหน้ากากเต๋าฮุนให้นาง

　　 ท่านพี่ตั้งแต่นี้ไปท่านไม่ใช่หลี่อวี้เหลียนอีก ท่านคือเต๋าฮุน! 

　　 เต๋าฮุน?! 

　　ตั้งแต่วันนั้นหลี่อวี้เหลียนได้หายไปจากโลกใบนี้มีเพียงเต๋าฮุนและเต๋าซิงที่ราวกับได้เกิดใหม่เท่านั้น

　　 ฆ่าข้า! เต๋าซิงลืมตาขึ้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเย็นชา ความโกรธเกลียดโลกใบนี้ นางเกลียดทุกสิ่ง

　　นางเคยสาบานว่าจะอยู่เหนือชายทุกคนบนโลกใบนี้เพื่อพิสูจน์ว่าผู้หญิงไม่ได้อ่อนแอไปกว่าผู้ชายและสามารถแข็งแกร่งได้มากกว่า

　　ตำแหน่งผู้นำศาลาหยินหยางไม่สามารถทำให้เต๋าซิงพึงพอใจได้อีกต่อไป

　　นางต้องการให้เต๋าฮุนกลายเป็นผู้นำของมนุษยชาติผู้นำกลุ่มพันธมิตรสวรรค์ ผู้ที่ปกครองโลกใบนี้ นางต้องการพิสูจน์ให้ชายที่ตายไปแล้วคนนั้นได้เห็นว่านางและพี่สาวสามารถขึ้นไปได้สูงกว่าที่ชายคนไหนเคยไปถึง

　　เต๋าซิงนั้นสู้เพื่ออำนาจและพลังมาตลอดชีวิตของนางอย่างไรก็ตามนางกลับตกหลุมรักเหยียนซิวเพราะนางผนึกความทรงจำของเขาเอาไว้

　　นางต้องการจะเล่าเรื่องราวของตัวเองให้เหยียนซิวฟังแต่นางกลัวว่ามันจะทำให้เขาอึดอัด

　　เพราะจริงๆแล้วนางไม่ได้มีพื้นภูมิอันสูงส่งรวมทั้งมีมลทิน

　　น้ำตาไหลออกมาอาบแก้มของเต๋าซิง

　　มันไหลลงไปถึงลำคอผสมกับเลือดสีแดงย้อมไปทั่วลำคอของนางจากนั้นมันไหลลงบนพื้นจนกลายเป็นแอ่งน้ำสีแดงขนาดย่อมๆ

　　เต๋าซิงทรุดลงบนพื้น

　　ฟางเจิ้งจือไม่ให้โอกาสแก่เต๋าซิงอีกต่อไป

　　 มันเป็นความรักที่เกิดจากการผนึกความทรงจำมันนับได้ว่าเป็นความรักที่แท้จริงงั้นหรือ?  ฟางเจิ้งจือไม่เข้าใจในความรักเท่าไรนัก แต่เขารู้ว่าเหยียนซิวไม่มีทางได้ความทรงจำคืนถ้าเขาไม่ฆ่าเต๋าซิง

　　การรวมกันของหยินหยางและวงจรหยินหยาง…ตอนที่เต๋าซิงช่วยเหยียนซิวนางได้ผนึกความทรงจำของเขาเอาไว้ที่จิตวิญญานของเต๋าซิง

　　มันได้ถูกกำหนดจุดจบไว้แล้ว

　　ตอนที่เต๋าฮุนตัดสินใจทำเรื่องนี้นางไม่ได้นึกถึงความเป็นไปได้ที่เต๋าซิงจะตกหลุมรักเหยียนซิวเพราะความทรงจำของเขา

　　แต่ตอนนี้…

　　เต๋าซิงตายแล้ว

　　เหยียนซิวทรุดตัวลงกับพื้น

　　เขาดูราวกับเจ็บปวดจนถึงขีดสุดดวงตาของเขาแดงก่ำ

　　 อ๊าก!.. เหยียนซิวเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นความทรงจำที่หายไปกำลังไหลทะลักเข้าสู่หัวของเขา　　 ซิวเอ๋อร์เจ้าเป็นอะไรมากไหม?!  เหยียนเฉียนหลี่ตรงไปหาเหยียนซิวทันที แต่ด้วยพลังบางอย่างรอบตัวเหยียนซิวทำให้เขาเข้าไปใกล้มากไม่ได้

　　ขณะเดียวกันฟางเจิ้งจือได้ไปถึงตัวเขา

　　เขาวางมือข้างหนึ่งลงบนไหล่ของเหยียนซิวทำให้ร่างกายของเขาสงบลง

　　จากนั้นดวงตาของเหยียนซิวพลันสงบลงสีแดงได้หายไป อย่างไรก็ตามท่ามกลางความสงบนั้นมันมีความเศร้าศร้อยเล็กน้อย

　　 ข้าสามารถทรยศทุกคนบนโลกได้ยกเว้นเพียงคนเดียว เหยียนซิวกล่าวคำพูดธรรมดาๆ

　　 อืม ฟางเจิ้งจือพยักหน้า เขารู้ว่าเหยียนซิวหมายถึงอะไร การที่เขาพูดเช่นนั้นเท่ากับความทรงจำของเขาได้กลับคืนมาแล้ว

　　แต่เขาก็ไม่ลืมเลือนความทรงจำเกี่ยวกับศาลาหยินหยาง

　　 ส่งร่างของนางมาให้ข้า เหยียนซิวหันไปหาเต๋าซิง

　　 ได้ ฟางเจิ้งจือพยักหน้าอีกครั้ง

　　เหยียนซิวไม่ได้พูดอะไรอีกไม่มีความเข้าใจผิดเกิดขึ้นระหว่างเขากับฟางเจิ้งจือ

　　 มันดีมากที่ยังมีชีวิตอยู่… 

　　 ใช่พวกเราทุกคนยังมีชีวิตอยู่ ฟางเจิ้งจือรู้ว่าเหยียนซิวกำลังคิดอะไรจากการที่เขาหันไปมองศพที่นอนอยู่บนพื้นรอบๆ

　　ปิงหยางกระโดดออกมาอย่างมีความสุขและวางมือลงบนไหล่ของเหยียนซิวข้างหนึ่งส่วนอีกข้างกอดเอวของฟางเจิ้งจือ

　　 เหยียนซิวข้าเป็นคนที่ช่วยให้เจ้าได้สติกลับคืนมาเลยนะ เจ้าจะขอบคุณข้ายังไงดี?  ปิงหยางกระพริบตาให้ฟางเจิ้งจือและกล่าวออกมา

　　 ข้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณเจ้า เหยียนซิวตอบ

　　 ทำไม? 

　　 ทำไมข้าต้องขอบคุณเจ้าด้วยในเมื่อเจ้าไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย 

　　 … ปิงหยางพูดไม่ออก

　　ด้านฟางเจิ้งจือเขาหัวเราะออกมาทันที

　　 เหยียนซิวเป็นเรื่องดีแล้วที่มีชีวิตอยู่  ฟางเจิ้งจือกล่าวอย่างยินดี

　　 ใช่แล้วพวกเรายังมีชีวิตอยู่  เหยียนซิวพยักหน้า

　　 … ปิงหยางยังคงพูดไม่ออก

　　ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเพราะทั้งสามคนสามารถรับรู้ได้ถึงความเป็นสหายยิ่งไปกว่านั้นมีเรื่องมากมายกำลังรอพวกเขาอยู่

　　เหยียนซิวค่อยๆหันไปมองเหยียนเฉียนหลี่ช้าๆจากนั้นเขาก็คุกเข่าลง  ข้าขอโทษ ท่านปู่ 

　　 ซิวเอ๋อร์เจ้าไม่จำเป็นต้องขอโทษ  เหยียนเฉียนหลี่พยุงเหยียนซิวให้ลุกขึ้นทันทีพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

　　เขาผู้ผ่านสนามรบมากมายได้หลั่งน้ำตาออกมาเพราะเหยียนซิวได้ความทรงจำกลับคืนมา!

　　ยิ่งไปกว่านั้นเขาดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

　　…

　　 เจิ้งจือข้าคิดว่าเจ้าน่าจะสนใจจารึก  เหยียนซิวชี้ไปที่แผ่นหินจารึกที่ตั้งอยู่ไม่ไกล

　　 จารึก? ฟางเจิ้งจือมองไปยังทิศทางที่เหยียนซิวชี้ไป

　　เขาเห็นแผ่นศิลาสีดำที่มีรอยขีดเขียนอยู่บนนั้น

　　อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่คำของโลกใบนี้มันราวกับเป็นตัวหนอนยึกยือหรือสัญลักษณ์พิเศษ

　　 หืม?ข้าคิดว่าข้ารู้จักอักษรเหล่านี้  ฟางเจิ้งจือกล่าวพร้อมกระพริบตามองอักษรบนศิลาหินอย่างตั้งใจ

　　……………………………………..