หลังจากที่หนานกงมู่พูดจบต้นไม้ขนาดใหญ่ส่องแสงออกมาพร้อมกับดอกไม้ที่ผลิบานเต็มต้น
อะไรนะ?
ดอกไม้บานบนต้นไม้น้ำแข็งได้ยังไง?
กลิ่นอายทรงพลังมาก!
ผู้คนต่างถอยหลังไปโดยไมรู้ตัวเมื่อเห็นดอกไม้บานบนต้นไม้น้ำแข็งกลิ่นอายที่ส่งออกมาทำให้พวกเขาอึดอัดโดยไม่รู้ตัว
ฉือกูเหยียนเองก็ได้ยินสิ่งที่หนานกงมู่พูดชัดเจน ผลิบาน?! หัวใจของนางเต้นรัวเมื่อมองไปบนกิ่งไม้เหนือหัวนาง
นางไม่มั่นใจถึงจุดประสงค์ของหนานกงมู่100%แต่นางมั่นใจว่าหนานกงมู่ไม่ได้มาที่นี่เพื่อชนะการประลองเท่านั้น
ข้าต้องหยุดหนานกงมู่! แสงดวงดาวในดวงตาของนางส่องประกายยิ่งขึ้น ก่อนที่มันจะกลายเป็นแสงห้าสีจางๆ
แม้แต่เงาด้านหลังของนางหางบริเวณเกล็ดก็กลายเป็นห้าสีเช่นกัน
นางพุ่งเข้าไปหาหนานกงมู่ทันที
ดาบของนางฉีกกิ่งไม้ออกเป็นชิ้นๆ
ฉือกูเหยียน! หนานกงมู่จ้องไปที่นางขณะที่นั่งคุกเข่าข้างหนึ่งอยู่ มือของเขาสั่นเล็กน้อย
แต่เขาก็พยายามฝืนใช้ดาบป้องกันบริเวณหน้าอกของตัวเอง
ตูม!
หิมะที่กองอยู่ถูกเป่ากระจุยดาบของทั้งสองคนปะทะกันอย่างรุนแรง
แคร้ง!
เสียงปะทะดาบเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องกลิ่นเลือดลอยไปทั่วลานประลอง แต่ไม่มีใครเห็นการต่อสู้ได้ชัดเจนเพราะหมอกหนาที่ลอยอยู่ แม้พวกเขาจะเห็นแค่เงาพวกเขาก็สามารถบอกได้ว่ามันเป็นการต่อสู้ที่รุนแรงแค่ไหน แข็งแกร่งมาก!
มันเป็นการต่อสู้ของเซียนยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาเหนือชั้นกว่าเซียนทั่วไปเสียอีก ข้าไม่เคยเห็นการต่อสู้แบบนี้มาก่อน!
แม้ผู้คนจะเคยเห็นการต่อสู้ของเซียนมาก่อนแต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะเห็นการต่อสู้ที่รุนแรงในระดับนี้
มู่เอ๋อร์อย่าเสียเวลาไปมากกว่านี้! ในที่สุดท่าทีของหนานกงเทียนก็เปลี่ยนไป ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
ด้านมู่ฉิงเฟิงศิษย์ศาลาเต๋าสวรรค์ ปิงหยาง กำลังมองไปที่ร่างในหมอกด้วยความกังวล
ตูม!น้ำแข็งและหิมะถูกแรงระเบิดกระเด็นอออกมาอีกครั้ง ทำให้เกิดช่องว่างบนหมอกหนาเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยดาบจำนวนมากบนลานประลอง
มันแสดงให้ถึงพลังจำนวนมากที่ทั้งคู่มี
อั้ก! มีคนหนึ่งกระอักเลือดออกมา หนานกงมู่เบิกตาวกว้างเขาไม่เชื่อ เขาไม่เชื่อในผลลัพธ์ที่ออกมา อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาไม่มีแรงเหลือแล้ว
ตึ้ง!เขาล้มลงกับพื้น ชุดเกราะสีขาวบนตัวเขาค่อยๆจางหายไปกับอากาศ
มีคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหน้าเขา…นางยืนอยู่โดยใช้ดาบพยุงกระโปรงสีชมพูของนางท่วมไปด้วยเลือด แต่ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นเลือดของใคร
เห็นได้ชัดว่าฉือกูเหยียนก็ถึงขีดจำกัดเช่นกัน
อย่างไรก็ตามหางงูด้านหลังของนางยังคงเคลื่อนไหวไปมา
พร้อมกับบรรยากาศอันทรงพลัง
เจ้า…เจ้าแพ้แล้ว! ฉือกูเหยียนพยายามพูดออกมา
ไม่…ข้าไม่… หนานกงมู่พยายามยืนขึ้นร่างของเขาเต็มไปด้วยเลือดเช่นกัน
มู่เอ๋อร์! กูเหยียน!
พี่เหยียน!
เสียงของหนานกงเทียนปิงหยาง และมู่ฉิงเฟิงดังขึ้นแทบจะพร้อมๆกัน
ข้า…ข้ายังไม่แพ้!… หนานกงมู่ยังคงพยายามดิ้นรน
ฉือกูเหยียนเดินเข้าไปหาหนานกงมู่ช้าๆด้วยความยากลำบาก
ทุกคนต่างตกตะลึงกับฉากที่เห็นอย่างไรก็ตามไม่มีใครพูดอะไรออกมา
ในที่สุดฉือกูเหยียนก็หยุดอยู่หน้าหนานกงมู่
เจ้าแพ้แล้ว…
ไม่…ข้าไม่!!!
ฉึก!ดาบของนางแทงเข้าไปที่แขนของหนานกงมู่ เลือดสาดกระเซ็นออกมา ดาบฟ้าเขียวของหนานกงมู่ร่วงหล่นพื้น
ครื่น ต้นไม้ยักษ์เริ่มสั่นไหวรอยแตกเริ่มกระจายไปทั่วต้น
เจ้าแพ้แล้ว! ฉือกูเหยียนพูดอีกครั้ง
ฉือกูเหยียนมันเป็นไปไม่ได้..สำหรับข้า…แพ้ไม่ได้! หนานกงมู่พูดออกมาอย่างหนักแน่น
ฉือกูเหยียนดึงดาบออกจากแขนของหนานกงมู่และแทงไปที่เอวอีกครั้งรอยแผลปรากฎให้เห็นชัดเจน
อ้าก!! ดวงตาของหนานกงมู่แดงก่ำขณะกรีดร้อง เขาไม่อยากยอมรับความพ่ายแพ้ แต่เขาไม่มีพลังเหลือแล้ว
ครืน
ต้นไม้ยักษ์แตกออกอย่างสมบูรณ์กลายเป็นจุดแสงสีขาวกระจายไปทั่วท้องฟ้า
เจ้าแพ้แล้ว! ฉือกูเหยียนเงยหน้ามองต้นไม้ที่ค่อยๆละลายหายไป ขาของนางสั่นราวกับพร้อมจะล้มลงทุกเมื่อ
หนานกงมู่ไม่ได้ตอบอะไรอีกเพราะเขารู้ว่าฉือกูเหยียนพูดถูก เขาแค่ไม่อยากยอมรับเท่านั้น
ยอมรับความพ่ายแพ้ซะไม่งั้นครั้งหน้าดาบของข้าจะแทงไปที่หัวใจของเขา ฉือกูเหยียนกล่าว แต่สายตาของนางมองข้ามหนานกงมู่ไป
เห็นได้ชัดว่าคำพูดของนางส่งไปให้หนานกงเทียน
หนานกงเทียนกำมือแน่นดวงตาของเขาเยือกเย็น เขามองไปที่หนานกงมู่ที่ล้มอยู่ จากนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมา รอบนี้พวกเราแพ้แล้ว!
รอบนี้?! มู่ฉิงเฟิงแปลกใจเล็กน้อย เจ้าจะส่งคนจากตระกูลออกมาอีกงั้นหรือ?!
นี่เป็นการแข่ง3รอบพวกเราเสมอกันที่1-1 แน่นอนว่าพวกเราต้องส่งอีกครออกมา หนานกงเทียนพยักหน้า
ใคร?
แน่นอนว่าเป็นศิษย์ของตระกูลเรา มู่ฉิงเฟิงพยักหน้าเล็กน้อยจากนั้นก็หันไปมองฉือกูเหยียน ข้าเข้าใจแล้ว กูเหยียนเข้ามาพักก่อน ที่เหลือข้าจัดการเอง
พัก?ข้าคิดว่าคงไม่ได้? ริมฝีปากของหนานกงเทียนขดเป็นรอยยิ้ม
ทำไม?ตามกฎไม่ได้บังคบให้จำเป็นต้องใช้คนเดียวสู้ต่อเนื่องในทุกรอบเสียหน่อย? มู่ฉิงเฟิงขมวดคิ้ว
อย่ากังวลไปข้าไม่ได้หมายถึงกฎ หนานกงเทียนส่ายหัว
ไม่เกี่ยวกับกฎ?แล้วเจ้าหมายความว่ายังไง?
เฮาเอ๋อร์เจ้าแพ้ฉือกูเหยียนเมื่อหลายปีก่อน วันนี้เป็นวันที่เจ้าจะได้เอาเกียรติยศของเจ้ากลับคืนมา! หนานกงเทียนไม่ตอบคำถามของมู่ฉิงเฟิง
เฮาเอ๋อร์?!
เขาพูดว่าเฮาเอ๋อร์…
หรือจะเป็นหนานกงเฮา?! ทุกคนต่างตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งที่หนานกงเทียนพูดทุกคนรู้ข่าวเรื่องที่เกิดขึ้นที่ศาลาเต๋าสวรรค์เมื่อไม่กี่เดือนก่อน ทั้งการหายตัวไปของหนานกงเฮาและเทียนซิง
หนานกงเฮา?เขาไม่ได้ตายไปพร้อมกับเทียนซิงแล้วงั้นหรือ? ทุกคนต่างมองหน้ากันด้วยความสงสัย
อย่างไรก็ตามทันใดนั้น..
พวกเขาได้ยินเสียงสัตว์อสูรดังขึ้นบนท้องฟ้า
มีคนหนึ่งยืนอยู่บนหลังของมันเขาสวมชุดสีขาว สะพายดาบสีขาวใสอยู่ด้านหลัง
เป็นไปไม่ได้!
ทำไมศิษย์น้องหนานกงถึงยังมีชีวิตอยู่?
ถ้าเขามีชีวิตนั่นหมายความว่า…ประตูสวรรค์เปิดออกแล้วงั้นหรือ?!
ผู้อาวุโสศาลาเต๋าสวรรค์เบิกตากว้างเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าหนานกงเฮามีชีวิตรอดมาได้ยังไง?
พี่ใหญ่…พี่ใหญ่ยังไม่ตาย?! หนานกงมู่เองก็เบิกตากว้างเช่นกัน เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ก่อนจะหันไปมองหนานกงเทียน พี่ยังมีชีวิตอยู่ แต่ท่านพ่อรู้ได้ยังไง…หรือว่าท่านพ่อจะรู้มาตลอดว่าพี่ใหญ่ยังไม่ตาย?!
หนานกงเฮายังไม่ตายงั้นหรือ? ฉือกูเหยียนขมวดคิ้ว
แน่นอนเขาได้ยินสิ่งที่หนานกงมู่พูด
มันทำให้นางสับสนงงงวย
’หนานกงมู่เองก็ไม่รู้เรื่องนี้งั้นหรือ?’
’แต่ดูเหมือนหนานกงเทียนจะรู้มาตลอด’
’เป็นไปได้ยังไงเกิดอะไรขึ้นที่ศาลาเต๋าสวรรค์กันแน่?’
ในใจของนางเต็มไปด้วยความสับสนนางไม่สามารถหาคำตอบของสิ่งตรงหน้าได้
อย่างไรก็ตามหนานกงเฮากระโดดลงมาจากท้องฟ้าแล้วจากนั้นเขาก็รีบเข้าไปช่วยหนานกงมู่และอุ้มไปหาหนานกงเทียน ดูเหมือนเจ้าจะโต้ขึ้นมากในช่วงเวลาแค่ไม่กี่เดือน! หนานกงเทียนกล่าวกับหนานกงเฮา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
ท่านพ่อท่านไม่คิดจะสนใจอาการบาดเจ็บของน้องมู่หน่อยงั้นหรือ? หนานกงเฮาถามกลับอย่างสงบ
แน่นอน…ในฐานะพ่อข้าต้องกังวลอนู่แล้วใครก็ได้เร็วเข้า…
ท่านพ่อท่านควรดูแลมู่เอ๋อร์ด้วยตัวเอง! หนานกงเฮาขัดหนานกงเทียน
ได้ข้าเข้าใจแล้ว! หนานกงเทียนดูอึกอักเล็กน้อย แต่เขาพยักหน้าและรีบรับหนานกงมู่ไปอย่างรวดเร็ว
ผู้อาวุโสศาลาเต๋าสวรรค์ต่างมองหน้ากัน
หนานกงเฮาเจ้าออกมาจากประตูสวรรค์ได้ยังไง? เกิดอะไรขึ้นที่ศาลาเต๋าสวรรค์? เสียงของผู้อาวุโสเต็มไปด้วยความกังวล
ศาลาเต๋าสวรรค์ไม่ควรกังวลเกี่ยวกับการแข่งขันก่อนงั้นหรือ? หนานกงเฮาตอบกลับอย่างสงบ
นี่เจ้า!ถ้าเจ้ามาที่นี่ได้ทำไมศาลาเต๋าสวรรค์ถึงไม่แจ้งอะไรพวกเราเลย?
ถ้าท่านเอาชนะข้าได้ข้าจะบอก หนานกงเฮายิ้มออกมา
กล้าดียังไง! ผู้อาวุโสโกรธมาก โดยไม่ลังเลเขาพุ่งเข้าไปโจมตีหนานกงเฮาทันที
……………………………………..
