Gate of God – ตอนที่ 872 ไม่เกี่ยวข้องอีกต่อไป

　　แสงสีแดงปรากฎขึ้นบนฝ่ามือของผู้อาวุโส

　　ทันใดนั้นผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังหนานกงเฮารีบเข้ามาขวางผู้อาวุโสไว้ทันที

　　 หนานกงเทียน! 

　　 เขาเองก็อยู่ในระดับเซียน! 

　　 ดูเหมือนเขาจะแข็งแกร่งกว่าผู้อาวุโสศาลาเต๋าสวรรค์ด้วย?! 

　　ทุกคนต่างไม่คาดคิดว่าวันนี้จะมีเซียนที่พวกเขาไม่รู้จักปรากฎตัวขึ้นมามากขนาดนี้

　　 ผู้อาวุโสศาลาเต๋าสวรรค์คิดจะรังแกคนอื่นหรือไงกัน? หนานกงเทียนพูดขึ้นด้วยความสงบ เขาไม่แม้แต่จะหันไปมองผู้อาวุโส

　　 เจ้า… ผู้อาวุโสต้องการเข้าไปต่อสู้อีกครั้งแต่เขาเห็นสายตาของมู่ฉิงเฟิง

　　 หัวหน้าตระกูลหนานกงท่านปิดบังพลังได้ดีเหลือเกิน  มู่ฉิงเฟิงกล่าวขึ้นมา　　 ท่านก็ชมข้าเกินไป หนานกงเทียนยิ้ม มองไปรอบๆก่อนจะพูดต่อ  ในเมื่อท่านเป็นผู้จัดการประลองนี้ขึ้น ท่านคิดจะเอาเปรียบตระกูลหนานกงในเรื่องจำนวนงั้นหรือ? 

　　 ท่านไม่คิดว่าท่านกล่าวเกินจริงไปหน่อยงั้นรึ? 

　　 ข้าพูดผิดงั้นรึที่พวกผู้อาวุโสเข้ามาโจมตีเฮาเอ๋อร์เพราะกลัวแพ้ในการประลองงั้นสิ?  หนานกงเทียนเยาะเย้ย

　　 เจ้า… 

　　 มากเกินไปแล้วนะ! 

　　 หนานกงเฮาทำเรื่องเลวร้าวกับศาลาเต๋าสวรรค์ยิ่งไปกว่านั้นเขาเป็นศิษย์ของศาลาเต๋าสวรรค์ ทำไมพวกเราจะทำอะไรเขาไม่ได้? 

　　 ฮ่าฮ่าดูเหมือนศาลาเต๋าสวรรค์จะวางแผนไว้จริงๆสินะ อย่างไรก็ตามตระกูลหนานกงไม่มีทางหวาดกลัว!  หนานกงเทียนโบกมือ จากนั้นคนจำนวนหนึ่งก็ยืนขึ้นมา

　　ศิษย์จากสำนักอื่นๆต่างมองหน้ากันพวกเขาถอยกลังออกไปโดยไม่รู้ตัว

　　 การประชุมพันธมิตรสวรรค์จะกลายเป็นการต่อสู้ที่ยุ่งเหยิงแล้วงั้นหรือ? เสียงของเต๋าฮุนดังขัดขึ้นมา

　　 ผู้อาวุโสถอยกลับมาก่อน มู่ฉิงเฟิงกล่าว พร้อมหันไปมองหนานกงเทียนอีกครั้ง  หนานกงเทียน เจ้าคิดจะส่งหนานกงเฮาเข้าร่วมในรอบที่สามจริงๆงั้นหรือ? 

　　 แน่นอน หนานกงเทียนพยักหน้า

　　 เจ้าคิดจะส่งหนานกงเฮาแต่เจ้ารู้ไหมว่าแม้หนานกงเฮาจะเป็นคนตระกูลหนานกง แต่เขาก็เป็นศิษย์ของศาลาเต๋าสวรรค์เช่นกัน? 

　　 หมายความว่าพวกท่านกลัวเฮ่าเอ๋อร์ของข้าและต้องการให้เฮ่าเอ๋อร์เป็นตัวแทนของศาลาเต๋าสวรรค์งั้นสิ? หนานกงเทียนยิ้มแล้วตอบคำถาม

　　 กฎของศาลาเต๋าสวรรค์คือให้ความสำคัญกับสำนักมากกว่าตระกูลตัวเองเจ้ารู้เรื่องนี้หรือไม่?  มู่ฉิงเฟิงกำหมัดแน่น เขารู้ว่าหนานกงเทียนพยายามยั่วยุเขา

　　อย่างไรก็ตามจากสถานการณ์ปัจจุบัน….

　　เขาต้องทน

　　 ศาลาเต๋าสวรรค์ช่างไร้ยางอายจริงๆ! หนานกงเทียนหัวเราะ  งั้น ถ้าให้เฮาเอ๋อร์ออกจากศาลาเต๋าสวรรค์ล่ะ? 

　　 เจ้าคิดว่าจะทำอะไรตามใจได้ง่ายๆงั้นหรือ? 

　　 หรือว่าศาลาเต๋าสวรรค์จะกลัว? 

　　 กฎย่อมเป็นกฎพวกเราไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรทั้งนั้น  มู่ฉิงเฟิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น ในฐานะที่เป็นหนึ่งในเจ้าสำนักทั้งห้าความอดทนของเขานั้นหาผู้ใดเปรียบได้ยาก

　　 น่าสนใจ!ดูเหมือนว่า… 

　　 ท่านพ่อข้าจะแก้ปัญหานี้เอง ข้าเป็นคนที่ทำให้ปัญหาเหล่านี้เกิดขึ้น  ในที่สุดหนานกงเฮาก็พูดออกมา ก่อนที่เขาจะค่อยๆเดินไปหาหนานกงเทียน　　 เฮ่าเอ๋อร์ผลลัพธ์ของการต่อสู้ครั้งนี้… 

　　 ข้ารู้ 

　　 ได้งั้นฝากเจ้าจัดการที่เหลือด้วย  หนานกงเทียนพยักหน้า เขาไม่พูดอะไรอีกและนั่งลงบนที่หน้าตัวเอง

　　มู่ฉิงเฟิงขมวดคิ้วมองหนานกงเฮาและฉือกูเหยียนด้วยความช่วยไม่ได้เขาไม่เคยอยู่ในสถานการณ์ลำบาเช่นนี้มาก่อน เขามีเพียงทางเลือกเดียวเท่านั้น เพราะเขารู้ว่าถ้าหนานกงเฮาเข้าร่วมการต่อสู้ครั้งนี้…

　　ศาลาเต๋าสวรรค์จะแพ้แน่นอน!

　　ทันใดนั้นเองเสียงของหนานกงเฮาดังขึ้น อาจารย์ท่านรู้ไหมว่าทำไมข้ายังมีชีวิต? 

　　 ท่านย่อมรู้ว่าข้าเป็นคนที่ใช้วิชาสังเวยเลือดเพื่อเปิดประตูสวรรค์เช่นนั้นข้าย่อมรู้วิธีที่จะเอาชีวิตรอดและวิธีที่จะออกมา ท่านพอใจกับคำตอบหรือไม่?  หนานกงเฮาพูดอย่างใจเย็น แต่มู่ฉิงเฟิงดูเหมือนกำลังคิดหนักกับคำตอบของหนานกงเฮา　　 เจ้ากำลังพยายามจะพูดอะไรกันแน่? ในที่สุดมู่ฉิงเฟิงก็ถามออกมา

　　 ถ้าอาจารย์ต้องการให้ข้าเป็นตัวแทนศาลาเต๋าสวรรค์ข้าจะไม่ปฏิเสธ เพราะกฎของสำนัก อย่างไรก็ตามถ้าท่านไม่ได้ต้องการให้ข้าเป็นตัวแทนของศาลาเต๋าสวรรค์ในการแข่งขันรอบต่อไป ในฐานะคนของตระกูลหนานกง ข้ามีสิทธิ์ที่จะสู้เพื่อความรุ่งโรจน์ของตระกูล!  หนานกงเฮายังคงพูดต่อไป

　　 ข้าเข้าใจ แน่นอนว่ามู่ฉิงเฟิงย่อมรู้ว่าหนานกงเฮาพยายามจะพูดอะไร

　　ถ้าศาลาเต๋าสวรรค์ส่งหนานกงเฮาไปต่อสู้หนานกงเฮาย่อมยอมแพ้เพื่อให้ตระกูลหนานกงชนะแน่นอน แต่อีกทางเขาก็ไม่สามารถห้ามหนานกงเฮาสู้เพื่อตระกูลตัวเองได้

　　 ข้าขอถามท่านอีกครั้งท่านต้องการให้ข้าสู้ให้ศาลาเต๋าสวรรค์หรือไม่?  หนานกงเฮาแสดงความเคารพมู่ฉิงเฟิงก่อนจะพูดออกมา

　　 เจ้าไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นในเมื่อเจ้าแสดงความเคารพข้าแล้ว ข้าจะถือว่าจากนี้เจ้าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับศาลาเต๋าสวรรค์อีก!  ในที่สุดมู่ฉิงเฟิงก็ตัดสินใจได้

　　 ข้าอยากจะขอบคุณอาจารย์ที่เคยสั่งสอนข้า หนานกงเฮาพยักหน้าเบาๆและโค้งให้มู่ฉิงเฟิงอีกึีั้ง

　　ศิษย์จากสำนักอื่นๆต่างเงียบเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นวิธีของหนานกงเฮานั้นสันติมากแต่ได้ผลอย่างดี

　　 เขากำลังจะทำอะไรกันแน่? 

　　 ตระกูลหนานกงไม่กลัวว่าศาลาเต๋าสวรรค์จะล้างแค้นพวกเขางั้นหรือ? 

　　 กูเหยียนกลับมาก่อน มู่ฉิงเฟิงไม่ได้พูดอะไรอีก ในเมื่อทุกอย่างเป็นแบบนี้เขาก็ไม่มีความสามารถมากพอที่จะหยุดมันได้

　　 อาจารย์ไม่เป็นไร  ฉือกูเหยียนส่ายหน้าและค่อยๆยกดาบขึ้นอีกครั้ง

　　 กูเหยียน.. 

　　 โปรดวางใจ…  　　มู่ฉิงเฟิงต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่ฉือกูเหยียนขัดเขาอีกครั้ง ดวงตาของนางส่องประกายแสงห้าสี

　　ทุกคนรอบๆลานประลองต่างรู้สภาพของฉือกูเหยียนในตอนนี้ดี

　　นางพึ่งสู้กับฉือกูเหยียนในรอบที่แล้วไป

　　ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้…

　　สู้ต่อ?

　　ไม่มีใครเชื่อว่าฉือกูเหยียนจะชนะ

　　อย่างไรก็ตามความแน่วแน่ในดวงตาของนางทำให้ทุกคนต้องตกตะลึง

　　 สภาพตอนนี้เจ้าเอาชนะข้าไม่ได้หรอก หนานกงเฮามองฉือกูเหยียนพร้อมกับส่ายหน้า

　　 ข้าจะรู้ได้ยังไงถ้าไม่ลอง? ฉือกูเหยียนตอบกลับเรียบๆ

　　 เจ้าต้องทำขนาดนี้เพื่อศาลาเต๋าสวรรค์ด้วยงั้นหรือ? แสงสีแดงเลือดส่องประกายออกมาจากดวงตาของหนานกงเฮา　　 ถ้าข้าไม่ทำก็ต้องมีคนอื่นที่ทำอยู่ดี ฉือกูเหยียนตอบพร้อมส่ายหน้า เงาด้านหลังของนางสั่นไหวราวกับพร้อมจะหายไปทุกเมื่อ

　　 ข้าเข้าใจ หนานกงเฮาไม่ได้พูดอะไรต่อไป เขาค่อยๆเดินเข้าไปในลานประลองและหยุดต่อหน้าฉือกูเหยียนอย่างรวดเร็ว

　　ขณะเดียวกันปิงหยางกำมือแน่นด้วยความโกรธ

　　 หนานกงเฮาเจ้ามันสารเลว! รู้ว่าพี่เหยียนสู้ไม่ไหวแล้ว ยังคิดจะเอาเปรียบนางอีก!  ขณะที่นางพูดนางก็ปลดปล่อยพลังออกมาโดยไม่ทันรู้ตัว

　　 หยางเอ๋อร์ถ้าเป็นเจ้าจะทำยังไงถ้าต้องสู้กับหนานกงเฮา?  เฉียนเยว่เหลือบตามองหนานกงเฮาและฉือกูเหยียน

　　 ข้าจะตีเขาให้ตาย! ปิงหยางตอบโดยไม่คิด

　　 ถ้าเขาแข็งแกร่งกว่าเจ้าล่ะ? 

　　 เป็นไปไม่ได้ข้ารู้ว่าหนานกงเฮาแข็งแกร่งแค่ไหน เขาอยู่แค่ระดับจุติสูงสุดเท่านั้น… 

　　 ข้าพูดว่าถ้า เฉียนเยว่ขัดปิงหยาง

　　 ข้าก็จะจัดการเขาอยู่ดี! ปิงหยางยังคงพูดอย่างมั่นใจ

　　 ถ้าข้าบอกให้เจ้ายอมแพ้ล่ะ? 

　　 ยอมแพ้? ปิงหยางสับสน

　　 ใช่ยอมแพ้ 

　　 ทำไมท่านแม่ต้องการให้ข้ายอมแพ้ล่ะ? 

　　 เจ้าจะรู้คำตอบของคำถามนั้น…เร็วๆนี้ เฉียนเยว่ส่ายหน้า หลังจากใช้เวลากับปิงหยางมาหลายวันนางรู้ดีว่าปิงหยางหัวแข็ง และมั่นใจในตัวเองมาก

　　ซึ่งมันเหมือนกับ….นางมาก

　　ปิงหยางเงียบไปนางไม่ได้พูดอะไรอีกแต่หันไปมองฉือกูเหยียนและหนานกงเฮาอีกครั้ง ด้วยดวงตาอันเป็นประกาย

　　สายลมหนาวพัดผ่านยอดภูเขา　　ร่างสองร่างยืนเผชิญหน้ากันในลานประลอง

　　ฉือกูเหยียนบนร่างเต็มไปด้วยเลือดใบหน้าเหนื่อยอ่อนมาก อย่างไรก็ตาม ร่างกายของนางกลับสงบมาก

　　หนานกงเฮายังไม่เคลื่อนไหวเช่นกันเขาไม่พูดหรือโจมตีฉือกูเหยียน ราวกับกำลังรอให้ฉือกูเหยียนอาการดีขึ้น หรือก็คือรอให้ฉือกูเหยียนโจมตีเขาก่อน

　　เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ

　　ห้านาทีผ่านไป

　　เงาด้านหลังนางกลับมามั่นคงอีกครั้งความงดงามทำของนางทำให้ใครที่เห็นรู้สึกตกตะลึงเหมือนเดิม

　　ฉือกูเหยียนจับดาบอย่างหนักแน่นจากนั้นแสงห้าสีก็ปรากฎขึ้นในดวงตาของนางอีกครั้ง มันหมุนวนอยู่ในดวงตาของนาง

　　……………………………………..