ตอนที่ 996 ข้าทนรอไม่ไหวแล้ว เร็วเข้า!
’ดอกไม้ผลิบานอีกครั้ง?’
หมายถึงอะไร?
ปิงหยางรู้ว่ามันเป็นเสียงของฉินเซียนแต่นางไม่เข้าใจความหมายเบื้องหลังคำพูดนั้น
เขาต้องการให้ดอกไม้ในมือบานอีกครั้ง?แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงที่ดอกไม้จะบานในช่วงใกล้ฤดูหนาว
แต่ทันใดนั้นเองดวงตาของนางต้องเบิกกว้าง
นั่นเป็นเพราะเมื่อฉินเซียนพูดจบประโยคดอกไม้ที่เหี่ยวแห้งก็บานขึ้นมาอีกครั้ง
ยิ่งไปกว่านั้นมันบานอย่างแปลกประหลาด
แสงส่องออกมาอ่อนๆจากดอกไม้ก่อนที่มันจะเติบโตอย่างบ้างคลั่งจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆจนใหญ่เท่ากับหัวคน ตูม!ค้อนของโม่ฉานฉือในที่สุดก็ถึงเป้าหมาย แต่มันกลับกระทบเข้ากับดอกไม้ป่า
โครงสร้างที่เหมือนกับเกสรพันรอบค้อนยักษ์สีดำราวกับพวกมันมีชีวิตจากนั้นมันก็ค่อยๆคลืบคลานไปยังแขน คอและหัวของโม่ฉานฉือ
ปัง!
กลีบดอกขนาดใหญ่ปกคลุมทั้งร่างของโม่ฉานฉือ
ฮ่าฮ่าข้าไม่ชอบเลือดเท่าไรนัก ฉินเซียนหัวเราะ จากนั้นเขาก็เอามือดันดอกไม้ที่ปกคลุมร่างของโม่ฉานฉือ
มันล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว
…
…
ความเงียบเข้าปกคลุมเหล่ามนุษย์ไม่สามารถยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้
โม่ฉานฉือ! ผู้นำหุบเขาฟู่ซี่หนึ่งในเซียนที่ทรงพลังที่สุดในดินแดนศักดิ์สิทธิ์!
พลังของเขาอยู่ในระดับเซียนขั้นสูงสุดแต่เขากลับพ่ายแพ้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ไม่มีมนุษย์คนไหนอยากจะเชื่อ
มั่นใจได้เขายังไม่ตาย ไม่ต้องกังวลขนาดนั้น พวกเจ้าสามารถสู้ต่อไปได้ ข้าไม่ได้รีบร้อน ฉินเซียนอธิบายเพื่อทำลายความเงียบ ในเวลาเดียวกันเขาก็เตะดอกไม้ไปยังกลุ่มมนุษย์
ตูม!ดอกไม้กระเด็นออกไปและหล่นลงบนพื้นอย่างรุนแรง
ขณะเดียวกันเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นเบาๆ
ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากโม่ฉานฉือ
ดูสิเห็นไหมเขายังไม่ตาย อย่าพึ่งรีบยอมแพ้สิ เร็วช่วยแสดงความพยายามให้ข้าเห็นหน่อย เข้ามาช่วยท่านผู้นำหุบเขาฟู่ซี่ของพวกเจ้าสิ! ฉินเซียนถอนหายใจเมื่อได้ยินเสียงร้องของโม่ฉานฉือ
อย่างไรก็ตามสำหรับกลุ่มพันธมิตรแล้วนั้นมันแปลกมาก
อย่ายอมแพ้?
เขายังไม่ตาย?
เข้ามาช่วยผู้นำหุบเขาฟู่ซี่?
นอกจากเหล่าศิษย์แล้วแม้แต่เซียนหรือผู้นำสำนักอื่นๆสีหน้าของพวกเขาล้วนเปลี่ยนไป
ใบหน้าของพวกเขาซีดขาวมาก
ตัวตนระดับเทพเจ้าสี่คนและหลินยู่ที่ยืนอยู่ข้างๆหยุนชิงวูมีท่าทีที่แตกต่างกันออกไป
หลินยู่ไม่ชอบสิ่งที่ฉินเซียนทำแต่เขาไม่สามารถหยุดสิ่งแปลกๆที่ฉินเซียนทำได้
ตัวตนระดับเทพเจ้าอีกสี่คนบ้างก็หัวเราะบ้างก็หันหน้าหนีเพื่อหลีกเลี่ยงฉากนั้น
แน่นอนว่าบางคนใช้โอกาสนี้เพื่อฆ่า
พวกเจ้ายืนนิ่งทำไมกัน?นี่เป็นโอกาสชั้นยอด ฆ่าพวกมันเร็ว! เสียงตะโกนดังขึ้นพร้อมกับศิษย์ฝ่ายมนุษย์อีกสองคนที่นอนจมกองเลือดทันที
ความเงียบถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัวแม้มนุษย์จะรู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะมีผู้ล้มตายจำนวนมาก แต่เมื่อเห็นฉากตรงหน้าพวกเขาก็อดรู้สึกหวาดกลัวไม่ได้อยู่ดี
แต่พวกเขาไม่มีทางเลือก
โจมตี!
พวกเราต้องช่วยผู้อาวุโสเมิ่งเทียนต่อให้พวกเราจะต้องตายก็ตาม!
ยังไงข้าก็จะตายอยู่แล้วข้าขอตายอย่างมีศักดิ์ศรี!
กลุ่มพันธมิตรมนุษย์ตะโกนออกมามันต่างจากก่อนหน้านี้ พวกเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวังและไม่มีทางเลือก บางคนมีน้ำตาไหลออกมา
ด้านฉินเซียนกลับเหยียดยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นสงครามดำเนินต่อไปจากนั้นเขาหันไปมองปิงหยาง
อย่ากลัวไปเลยข้าต่างจากอสูรและปีศาจเหล่านั้น ข้าไม่อยากฆ่าใครเท่าไร ฉินเซียนเดินไปหาปิงหยางด้วยรอยยิ้ม
แล้วท่านชอบอะไร? ปิงหยางสูดหายใจเข้าลึกๆขณะเดินถอยหลัง
ดอกไม้ไม่เพียงแต่ข้าจะทำให้ดอกไม้ที่เหี่ยวเฉากลับมาบานอีกครั้ง แต่ข้าสามารถทำให้ดอกไม้ที่ตายไปแล้วกลับมามีชีวิตได้ เจ้าคิดเช่นไรถ้าโลกนี้เต็มไปด้วยดอกไม้ที่บานสะพรั่งตลอดสี่ฤดู? ฉินเซียนพูดด้วยความต้องการอันแรงกล้า
มันคงงดงามท่านสามารถสอนข้าให้ทำเช่นนั้นด้วยได้ไหม? ปิงหยางหยุดถอยหลัง
ฮ่าฮ่า.. ฉินเซียนยังคงยิ้มจากนั้นเขาก็มองกวาดตั้งแต่หัวจรดเท้าของปิงหยางและหยุดลงที่ดวงตาของนาง หืม? ดวงตาของเจ้าช่วงงดงาม
แน่นอนมันงดงามกว่าของท่านเสียอีก ปิงหยางพยักหน้า
น่าเศร้าที่ข้าไม่ชอบสิ่งที่งดงามกว่าข้า ข้าจะใช้ดวงตาของเจ้าเป็นปุ๋ยสำหรับดอกไม้ พวกมันจะเติบโตขึ้นอย่างงดงาม ฉินเซียนพยักหน้าอย่างจริงจัง
ท่านกำลังโกหก! ปิงหยางกล่าว
โอ้?บอกทีว่าข้าโกหกตรงไหน? ฉินเซียนหยุดห่างจากปิงหยางประมาณสองก้าว
ดวงตาของหยุนชิงวูเองก็งดงามกว่าท่านเช่นกัน? ปิงหยางชี้ไปที่หยุนชิงวู
หยุนชิงวู? รอยยิ้มของฉินเซียนแข็งค้างขณะมองไปยังทิศทางที่ปิงหยางชี้
อย่างที่นางกล่าวดวงตาของหยุนชิงวูเองก็งดงามเช่นกัน มันส่องประกายจางๆ แม้จะไม่ได้สดใสมากแต่มั้นให้ความรู้สึกสงบและเยือกเย็นในเวลาเดียวกัน
ฉินเซียนเจ้ากำลังมองอะไรอยู่? หลินยู่รู้สึกเสียวกระดูกสันหลังทันทีเมื่อเห็นฉินเซียนมองไปที่หยุนชิงวู เขากระโดดออกไปบังนางเอาไว้ทันที
อย่างไรก็ตามหยุนชิงวูกลับโบกมือและเดินออกมาด้านหน้า
ถ้าเจ้าฆ่าเมิ่งเทียนได้ข้าสามารถให้ดวงตาของข้าเป็นปุ๋ยสำหรับดอกไม้ของเจ้า หยุนชิงวูกล่าวอย่างสงบ
อะไรนะ?!
นอกจากหลินยู่รวมถึงตัวตนระดับเทพเจ้าทั้งสี่แล้วแม้แต่กลุ่มพันธมิตรฝ่ายมนุษย์เองก็ตกตะลึง
หยุนชิงวูพูดออกมาจริงๆ
มันเป็นสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดความพยายามของปิงหยางเพื่อสร้างความขัดแย้ง ด้วยสถานะปัจจุบันของหยุนชิงวูนางไม่จำเป็นต้องตกลงด้วยซ้ำ
มันเป็นถึงดวงตาของนาง!
ฮ่าฮ่า…นายน้อยท่านต้องล้อข้าเล่นแน่ๆ ข้าจะทำเรื่องที่เป็นการลบหลู่ท่านเช่นนั้นได้เยี่ยงไร? ในที่สุดฉินเซียนก็ยิ้มออกมาหลังจากมองดวงตาของหยนชิงวูเป็นเวลานาน
เหอะ ปิงหยางยิ้มเยาะ
ฉินเซียนหยุดพูดไร้สาระฆ่านางเดี๋ยวนี้! หลินยู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกล่าวออกมาอย่างเย็นชา
หืมข้าขอคิดก่อน ข้าควรฆ่านางให้ตายแบบไหนให้ดูงดงามดี…โอ้ ให้เจ้ากินเมล็ดพันธุ์เข้าไป จากนั้นร่างของเจ้าก็จะเต็มไปด้วยดอกไม้ที่เบ่งบานออกมา ข้าสัญญาว่าจะทำให้เจ้าดูสวยงามที่สุด ดวงตาของฉินเซียนเป็นประกาย
เหล่าศิษย์ฝ่ายมนุษย์ต่างตกใจเมื่อได้ยินที่ฉินเซียนพูด
ปล่อยให้ดอกไม้โตบนร่างมนุษย์?
มันเป็นเรื่องน่าสยดสยองมากแต่ฉินเซียนกลับบอกว่ามันดงงาม
เขาเป็นคนที่แปลกมากจริงๆ
นอกจากพวกเขาแล้วแม้แต่ตัวตนเทพเจ้าบางคนยังถึงกับดวงตากระตุกเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉินเซียนพูด
ฉินเซียนกำลังตื่นเต้นจนตัวสั่น
ข้าทนรอไม่ไหวแล้วรีบกินเมล็ดเหล่านี้เข้าไป! ฉินเซียนหยิบเมล็ดพันธ์ุหนึ่งกำมือออกมาและส่งมันให้ปิงหยาง
กินสิ่งนี้แล้วดอกไม้จะเติบโตบนร่างของข้า? ปิงหยางกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา
แน่นอน ฉินเซียนพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น
พวกมันเป็นดอกอะไร?
เจ้าไม่ต้องสนใจเรื่องพวกนั้นข้าสัญญาว่าพวกมันจะงดงามที่สุด
เมล็ดพวกนี้อร่อยไหม?
แน่นอน
งั้นข้าจะเชื่อใจท่านสักครั้ง ในที่สุดปิงหยางพยักหน้าและรับเมล็ดเหล่านั้นมา
ฉากนี้ทำให้เหล่าศิษย์ฝ่ายมนุษย์และตัวตนระดับเทพเจ้าบางคนตกตะลึง นางรับเมล็ดนั้นมาจริงๆ?
นางโง่พอที่จะกินมันเข้าไปงั้นหรือ?
ข้าจะกินมันแล้วนะ ปิงหยางมองเมล็ดพันธุ์ในมือจากนั้นนางก็ยกมันขึ้น
หืมกินมันเลย ข้าอยากเห็นใจจะขาดแล้ว ฉินเซียนพยักหน้าด้วยความเร่งรีบ
โดยไม่ลังเลปิงหยางกลืนน้ำลาย ยกมือขึ้นเตรียมจะกินเมล็ดเหล่านั้นลงไป
นางจะกินมันจริงๆ?!
บ้าไปแล้ว!
ผู้คนรอบๆต่างเบิกตากว้าง
อย่างไรก็ตามขณะที่เมล็ดกำลังจะเข้าปากปิงหยางกลับหยุด
เดี๋ยวข้าลืมบางอย่าง ปิงหยางกล่าวพร้อมเงยหน้าขึ้น
อะไร? ฉินเซียนเริ่มหมดความอดทน
ข้าจะกินมันได้ยังไงถ้ายังสวมหน้ากากอยู่? ปิงหยางชี้ไปที่หน้ากากสีดำบนใบหน้า ก็ถอดมันออกเสียสิ ฉินเซียนกล่าว
ไม่ได้ข้าอุ้มเทพสงครามเมิ่งเทียนอยู่ข้างหนึ่ง อีกข้างก็ถือเมล็ดพันธุ์ ข้าจะถอดมันได้ยังไง? ท่านช่วยข้าหน่อยได้ไหม ปิงหยางส่ายหน้า
ช่วย?แน่นอน ฉินเซียนมองไปที่ปิงหยางและพบว่านางไม่สามารถถอดหน้ากากได้จริงๆ
ฉินเซียนระวังมันอาจจะเป็นกับดัก! หลินยู่รู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นฉินเซียนยื่นมืออกไปที่ใบหน้าของปิงหยาง
อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ปิงหยางไม่ได้หลบหรือโจมตีนางเพียงเงยหน้าขึ้นและให้ฉินเซียนดึงหน้ากากของนางออกช้าๆ
ตอนนี้เจ้าก็…หืม?! รอยยิ้มของฉินเซียนหายไปทันที
……………………………………..
