Genius Doctor Black Belly Miss – ตอนที่ 1687 – 1688

ตอนที่ 1687  คนขี้โกง (3)
จวินอู๋เสียมองเขาโดยไม่ขยับเคลื่อนไหวใดๆแต่กลับเรียกเจ้าแมวดำที่ขี้เกียจมาหลายวันออกมาแทน
“เหมียว?”เจ้าแมวดำรู้สึกมึนงงเล็กน้อยเมื่อถูกจวินอู๋เสียเรียกออกมาโดยไม่มีเหตุผลที่ชัดเจน
จวินอู๋เสียไม่พูดอะไรแค่นั่งลงที่ข้างเตียงแล้วเอนตัวลง ดวงตาของจวินอู๋เหยาเปล่งประกายออกมา
แต่พอเขาจะเอื้อมมือออกมากอดจวินอู๋เสียจวินอู๋เสียก็วางเจ้าแมวดำตัวน้อยไว้ตรงกลางระหว่างพวกเขา……
“………..”จวินอู๋เหยาตะลึง
“………..”เจ้าแมวดำสติกระเจิง!
“นอน”จวินอู๋เสียไม่สนใจว่าหัวใจของทั้งคู่จะแตกสลายยับเยินมากแค่ไหน นางขยับตัวให้เข้าที่แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองจากนั้นก็หลับตา
แมวดำตัวน้อยที่ฝังตัวอยู่ใต้ผ้าห่มรู้สึกไม่ดีเอามากๆมันก็คิดอยู่ว่าจวินอู๋เสียเรียกมันออกมาทำไม ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง!
เจ้าแมวดำใจสลายมันเป็นร่างวิญญาณ ไม่จำเป็นต้องหายใจ ต่อให้มุดอยู่ใต้ผ้าห่มก็ไม่มีผลอะไรกับมัน [ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่……เจ้านายจะเล่นแบบนี้ไม่ได้!]
เจ้าแมวดำมาติดอยู่ระหว่างจวินอู๋เสียกับจวินอู๋เหยาแม้ว่ามันจะซ่อนตัวอยู่ในความมืด ใต้ผ้าห้ม แต่มันก็รู้สึกถึงรังสีสังหารที่จวินอู๋เหยาปล่อยออกมาได้อย่างชัดเจน……
มันคิดว่ามันต้องตายแน่!
จวินอู๋เสียใช้แมวดำเป็นเส้นแบ่งเขตระหว่างตัวนางกับจวินอู๋เหยาทำให้แผนของจวินอู๋เหยาล่มไม่เป็นท่า และยังส่งเจ้าแมวดำลงนรกไปด้วยในเวลาเดียวกัน
เจ้าแมวดำรู้สึกเสียใจที่ไปยุ่งกับเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นมันไปบ่นจู้จี้กับจวินอู๋เสียเรื่องระหว่างชายหญิงอยู่หลายอย่าง แค่เพราะอยากปกป้องเจ้านายของมันไม่ให้โดนราชาปีศาจกินเท่านั้น มันไม่ได้อยากกลายเป็นเครื่องสังเวยให้กับราชาปีศาจเลยสักนิด!
เจ้าแมวดำซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มพยายามเต็มที่ที่จะขดตัวให้แน่นที่สุดเท่าที่ทำได้ และหวังว่ามันจะสามารถหายตัวไปได้ในทันทีนั้น
เพราะมันรู้สึกได้ว่ามีฝ่ามือที่แข็งแกร่งและทรงพลังกำลังกดลงบนคอของมัน!
นี่มันคร่าชีวิตแมวได้เลยนะ!!
โชคดีที่มือนั้นไม่ได้หักคอของมันออกเป็นสองท่อนไม่นานมันก็เคลื่อนออกไป เอื้อมผ่านลำตัวเล็กจิ๋วขนาดเท่าฝ่ามือของมัน แล้ววางลงบนเอวของจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียตัวแข็งทื่อแต่ก็ไม่ได้ขยับอะไรมากนัก
จวินอู๋เหยารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่คุ้นเคยใต้ฝ่ามือของเขารอยยิ้มผุดขึ้นในดวงตาของเขา
[ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนพวกเขายังมีเวลาอีกเยอะ]
ด้วยเหตุนี้เจ้าแมวดำเลยต้องอยู่เป็นก้างขวางคอตลอดคืนโดยที่แทบไม่มีผลอะไรเลย มันหลับตาไม่ลงเลยทั้งคืนเพราะกลัวว่าจะไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้อีก
ที่นอกหน้าต่างเย่ฉากับเย่เม่ยยังคงยืนเฝ้าอยู่ ส่วนเย่เจี๋ยไปพักผ่อนแล้ว พวกเขาเห็นไฟในห้องดับลงและไม่ได้ยินเสียงอะไรจากในห้องอีก ทั้งสองสบตากันและเห็นแววตาพึงพอใจของอีกฝ่าย
[พวกเขาไม่ได้ทนเฝ้าอยู่ที่นี่อย่างไร้ประโยชน์ในที่สุดเรื่องระหว่างนายท่านเจว๋ของพวกเขากับคุณหนูก็คืบหน้าแล้ว!]
ชายที่กำลังปลื้มอกปลื้มใจทั้งสองแยกย้ายกันไปด้วยความโล่งใจแต่พวกเขาไม่ได้กลับห้องเพื่อพักผ่อน พวกเขาไปยังมุมต่างๆของวิหารจิงหงเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ที่นั่น
คืนนั้นจวินอู๋เสียนอนหลับอย่างสงบสุขมาก
ในตอนเช้าจวินอู๋เสียตกใจตื่นขึ้นเพราะเสียงเคาะประตูดังติดต่อกัน นางลืมตาขึ้นช้าๆและพบตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เหยาตั้งแต่เมื่อก็ไม่รู้ แขนของจวินอู๋เหยาโอบรอบเอวนางอย่างเป็นธรรมชาติ พวกเขาแนบชิดกันจนแทบไม่มีช่องว่างอยู่เลย นางเห็นเจ้าแมวดำตัวน้อยที่เสียใจอย่างมากนอนแผ่อยู่บนต้นขาของจวินอู๋เหยา มันมองมาที่นางอย่างจนปัญญาพร้อมกับร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา
จวินอู๋เสียสะดุ้งเล็กน้อยและเห็นว่าจวินอู๋เหยาที่ถูกแสงอาทิตย์สาดส่องอยู่นั้นยังคงนอนหลับอยู่