Chapter 31: ฟาดทีเดียว
กังเดินกลับพร้อมจะกลับบ้าน
เขาพึมพำ “ไอ้สารเลวอย่ามาให้ข้าเห็นนะไม่งั้นข้าจะฆ่าแกแน่”
“คุณจะฆ่าใครนะ”
หานเฟยปรากฏตัวขึ้นโดยมีผ้าสีดำปิดใบหน้าของเขา
กังผงะหันกลับมามองหานเฟยอย่างหวาดกลัว “ผะ..โผล่มาจากไหนเนี่ย”
กังรีบจุดประทัดส่งสัญญาณ จากนั้นเขาก็ร้องอย่างประหม่าพร้อมชี้ด้วยท่อนเบ็ดเหล็กของเขาว่า “เด็กน้อยแกควรวิ่งไปทันทีไม่งั้นแกจะไปไหนไม่ได้เมื่อผู้เชี่ยวชาญระดับแปดของฉันมาถึง”
หานเฟยถามว่า “คุณจำฉันได้ไหมในตอนดึกขนาดนี้”
กังกลอกตา คุณคิดว่าฉันตาบอดเหรอ เด็กคนไหนที่จะมาปรากฏตัวในสถานที่นี้ในตอนดึก
หลังหายใจเข้าลึกๆกังพูดว่า “มันไม่ฉลาดที่จะสู้กับฉัน…อุ๊ย…”
ก่อนที่เขาจะพูดจบกังเห็นว่าหานเฟยกระโดดมาที่เขาและทุบเบ็ดไม้ไผ่สีม่วงของเขาลง
กังรีบยกท่อนเหล็กของเขามากั้น
เสียงดังรุนแรงเกิดขึ้น…
กังกระเด็นออกไป เลือดพุ่งออกจากปากและแขนของเขาหักทันที เบ็ดเหล็กของเขาก็ผิดรูปไปเช่นกัน
“อา…ช่วยฉันหน่อย!”
กังฉี่รดกางเกงในทันที เขาโดนเล่นงานด้วยการตีเพียงครั้งเดียว ในขณะกังรู้สึกราวกับว่าโดนปลาหัวเหล็กตัวเต็มวัยพุ่งเข้ามาหาเขา เขาไม่สามารถรู้สึกได้ถึงแขนของเขาอีกต่อไปและอวัยวะภายในของเขาก็สั่นสะท้าน เขารู้สึกเหมือนกำลังจะตาย
ในช่วงเวลาแห่งความเป็นและความตายนี้กังลดความภาคภูมิใจและร้องขอความเมตตา การต่อสู้บนท้องถนนเป็นสิ่งต้องห้ามบนเกาะนี้ ไม่ต้องพูดถึงการฆ่า
หานเฟยไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเขาเช่นกัน เขาเพียงแค่ชี้เบ็ดไม้ไผ่สีม่วงของเขาไปที่กัง “เอาเงินมาให้ฉัน”
กังงงทันที คุณยังมีอารมณ์ของการปล้นด้วยหรอ
กังพูดว่า “มะ..มือฉันขยับไม่ได้แล้ว!”
หานเฟยกล่าวว่า “งั้นฉันจะจัดการเอง”
หานเฟยคลำดูสักพักก็พบกระเป๋าสตางค์ซึ่งมีไข่มุกคุณภาพต่ำ 1 โหลและเมล็ดทานตะวัน 1 ถุงซึ่งราคาถูกมาก
หานเฟยประกาศอย่างจริงใจว่า “คุณช่างน่าสงสารจริงๆ อย่าให้ฉันเจอคุณอีกไม่งั้นฉันจะทุบคุณอีกครั้ง”
เขาวิ่งออกไปทันทีเพราะเห็นคนมาหาพวกเขาจากที่ไกล ๆ
หลังจากนั้นไม่กี่นาทีลูกน้องของกังก็มาถึง
คนหนึ่งถามว่า “พี่กังเป็นอะไรรึเปล่า คุณสบายดีไหม?”
กังด่าว่า “มือฉันพัง! อย่าแตะต้องฉัน! โอ้ยแจ้งพี่ตงเดี๋ยวนี้!”
กังตัดสินใจว่าจะไม่มาที่แห่งนี้อีก เด็กชายอายุสิบสองปีล้มเขาด้วยการตีหนึ่งครั้ง เขาอยู่ในระดับเจ็ดหรอ แต่ถึงอย่างนั้นเด็กชายก็ยังแข็งแกร่งอย่างไม่มีเหตุผล!
หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมงชายวัยกลางคนในชุดดำก็มา
กังร้องครวญครางเมื่อเห็นชายคนนั้น “พี่ช่วยฉันด้วย มือฉันแตก ฉันได้รับบาดเจ็บสาหัสเลยโอยย..”
หลี่ตงมีอารมณ์หงุดหงิดจากการถูกปลุกขึ้นมากลางดึก เขาขมวดคิ้วใส่กัง”เกิดอะไรขึ้น”
กังร้องไห้ “พี่ตงมันเป็นเด็กที่คุณขอให้เราดู เขาโผล่มาจากไหนไม่รู้แล้วกระแทกฉันจนล้ม! พี่ตงคุณต้องจ่ายพลังให้ฉัน!”
หลี่ตงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่ค่อยชอบหลี่กังแต่ผู้ชายคนนี้เป็นนักตกปลาระดับเจ็ด หากศัตรูของเขาบดขยี้หลี่กังได้เช่นนี้และทำแม้แต่งอท่อนเหล็กความสามารถในการต่อสู้ของศัตรูก็คงอยู่ในระดับแปดเป็นอย่างน้อย ในกรณีนี้แม้แต่หลี่ตงก็คงไม่สามารถจัดการได้ง่ายๆ
หลี่ตงถามว่า “แกแน่ใจหรอว่าเป็นเขา”
กังกล่าวว่า “แน่นอน แม้ว่าไอ้เด็กคนนั้นจะปกปิดใบหน้าของเขา แต่ฉันก็จำเด็กชายอายุสิบสองปีได้”
หลี่ตงขมวดคิ้ว มีชาวประมงระดับแปดอายุสิบสองปีในหมู่บ้านน้ำสวรรค์หรอ ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาไม่ใช่อัจฉริยะหรอ
หลี่ตงเรียกลูกน้องคนหนึ่งของเขา “พาผู้จัดการของพื้นที่นี้มาหาฉัน ฉันจำได้ว่ามันคือจางฮั่น”
จางฮั่นมาถึงในครู่หนึ่งขณะที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย
จางฮั่นค่อนข้างโกรธที่การนอนหลับที่ดีของเขาถูกขัดจังหวะ หากไม่ใช่เพราะพวกเขามาจากแกงค์พยัฆค์เขาจะโยนพวกมันออกจากเกาะไปแล้ว
อย่างไรก็ตามเมื่อจางฮั่นเห็นหลี่ตงเขาก็ทักทายด้วยความเคารพ “พี่ตงเกิดอะไรขึ้นที่นี่”
จากนั้นจางฮั่นมองไปที่กังด้วยความประหลาดใจ “คุณกังมีคนเล่นงานคุณหรอ”
กังแสดงความเคารพเล็กน้อยต่อจางฮั่นโดยมีแกงค์พยัฆค์อยู่ด้านหลังของเขา เขาไม่ได้รู้สึกดีกับการแกล้งของจางฮั่นแต่เขาก็ไม่กล้าเถียง
หลี่ตงถามว่า “ใครอาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้น เด็กชายอายุสิบสองปีหรอ จุดแข็งและภูมิหลังของเขาเป็นยังไง”
เมื่อเห็นว่าหลี่ตงชี้ไปที่บ้านของหานเฟยจางฮั่นก็หัวเราะเบา ๆ “พี่ตงคุณไม่เห็นหรือไงว่าบ้านมอมแมม ผู้ชายไร้ประโยชน์ชื่อหานเฟยอาศัยอยู่ที่นั่น เขาเป็นเพียงนักตกปลาระดับสอง”
จางฮั่นแอบหัวเราะ เป็นความจริงที่เด็กชายไร้ประโยชน์ แต่เขามีพี่ชายที่แข็งแกร่งซึ่งทูตสวรรค์คัดเลือกให้เป็นศิษย์ แม้แต่จางฮั่นก็ไม่กล้าสร้างปัญหาให้ฮั่นเฟย
หลี่ตงขัดใจต่อความสบายๆ ของจางฮั่นจึงพูดไปว่า “จางฮั่นตอนนี้พยัฆค์ไม่คุ้มค่ากับความเคารพแล้วหรอ”
จางฮั่นกล่าวว่า “แน่นอน ฉันเคารพแก๊งค์พยัฆค์มาตลอด อย่างไรก็ตามฉันไม่คิดว่าคุณควรจะทำให้คนที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่พอใจ หานเฟยไม่มีประโยชน์ แต่พี่ชายของเขาคือสาวกของทูตสวรรค์
“สาวกของทูตสวรรค์”
หลี่ตงเปลี่ยนสีหน้าทันที ทูตสวรรค์ในฐานะผู้เชี่ยวชาญจากเมืองสามารถทำลายพยัฆค์ได้ด้วยตัวคนเดียว
จางฮั่นแอบหัวเราะเบา ๆ และพูดต่อว่า “หานเฟยไม่สามารถทำร้ายกังได้หรอก แต่ตอนนี้ถังเกอน่าจะเป็นชาวประมงระดับแปด กังควรจะขอบคุณที่เขายังมีชีวิตอยู่ ถ้าถังเกอตั้งใจจะฆ่าเขาเขาคงตายไปแล้ว มีใครต้องการคำอธิบายจากทูตสวรรค์ไหม”
จางฮั่นคิดว่าถังเกอเป็นคนทำแน่นอน มีเพียงถังเกอ เท่านั้นที่สามารถทำให้เจ้าอ้วนพิการได้ในการโจมตีครั้งเดียว
หลี่ตงอ้าปากค้างและตระหนักว่าเขากำลังมีปัญหาร้ายแรง ทุกคนในหมู่บ้านน้ำสวรรค์รู้จักถังเกอแล้ว การทำให้ถังเกอโกรธหมายถึงการทำให้ฑูตสวรรค์โกรธและการทำให้ฑูตสวรรค์โกรธหมายถึงการฆ่าตัวตาย
กังก็ตะลึงเช่นกัน ถังเกองั้นหรอ ถังเกอเคยอาศัยอยู่ในรูหนูนี่ด้วยหรอ
เขาตัวสั่นอย่างหนักชายสวมหน้ากากไม่ใช่เด็กที่เขารู้จัก แต่เป็นพี่ชายของเขาหรอ แต่มันไม่สมเหตุสมผล! เขาบอกได้ว่านั่นคือเสียงของหานเฟย!
พยัฆค์มีงานยุ่งตลอดทั้งคืนหลี่กังถูกมัดไว้ที่ประตูสำนักงานใหญ่ของกลุ่มพยัคฆ์เพื่อแสดงความขอโทษ หลี่จือหัวหน้าพยัฆค์พยายามตัดขาดและขอโทษฑูตสวรรค์ เขามาหาหัวหน้าหมู่บ้านเพียง แต่ถูกปฏิเสธโดยไม่ต้องคิดเพราะหัวหน้าหมู่บ้านไม่ต้องการเข้าไปเกี่ยวข้อง
ครอบครัววังดีใจ หลายคนคิดว่าเสือกำลังจะถึงวาระรวมทั้งตัวหลี่จื๊อเอง เขายังขอให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาพาหลี่หูไปที่มหาสมุทรเพื่อรอให้พ้นวิกฤต สำหรับตัวเขาเองเขาไม่สามารถออกไปได้ไม่เช่นนั้นพยัฆค์จะถึงวาระหากทูตสวรรค์มาถามปัญหา
ตามความเป็นจริงฟางเจ๋อไม่รู้เกี่ยวกับเหตุการณ์นี้เลยและถังเกอก็ไม่รู้เช่นกัน ผู้ร้ายที่อยู่เบื้องหลังของทั้งหมดถือเกี๊ยวกุ้งยืนอยู่หน้าโรงเรียนและบ่นว่าพวกมันรสชาติแย่แค่ไหน
ประตูโรงเรียนค่อนข้างคึกคักในตอนเช้า มีนักเรียนหลายคนมาเรียน
“เฮ้หานเฟย”
ทันใดนั้นเสียงที่น่ายินดีก็ดังขึ้น
หานเฟยเงยหน้าขึ้น มันคือเหอเสี่ยวยูนั่นเอง
