Chapter 32: เรียนอะไรกัน
หานเฟยกล่าวว่า “เฮ้! เหอเสี่ยวยูเกี๊ยวกุ้งในร้านนี้แย่มาก คุณต้องการอะไรไหม”
“นายเอามันให้ฉันเพราะมันแย่มากใช่ไหม”
เหอเสี่ยวยูบิดหูของหานเฟยอย่างขบขันและตะโกนว่า “นายยังมีอารมณ์อยากอาหารอยู่อีกหรอ นายหายไปอยู่ที่ไหนมา ทุกคนในโรงเรียนเป็นห่วงว่าถังเกอจะเป็นบ้าถ้าคุณตาย”
หานเฟยพูดว่า “เฮ้เฮ้เฮ้…หัดทำตัวอ่อนโยนกว่านี้หน่อยได้มั้ยไม่งั้นจะไม่มีใครแต่งงานกับเธออย่าหาว่าไม่เตือนล่ะ ใครบอกว่าฉันตายแล้ว ฉันไปทัวร์บนมหาสมุทรเท่านั้น”
เหอเสี่ยวยูกล่าวว่า “ทัวร์หรอ นายรู้มั้ยว่ามีเรือกี่ลำที่ถูกส่งไปค้นหานาย แม้แต่พ่อของฉันก็ยังรู้สึกหดหู่”
หานเฟยรู้ว่าโรงเรียนตามหาเขาเพียงเพราะพวกเขากังวลว่าถังเกอจะตำหนิพวกเขา
หานเฟยกล่าวว่า “เรือของฉันเสีย ฉันลอยอยู่บนมหาสมุทรเป็นเวลาห้าวันห้าคืน มีใครมาหาฉันจริงๆ เหรอ ช่างมันเหอะไปโรงเรียนกันเถอะ”
เหอเสี่ยวยูพูดอย่างกังวล “เรือของนายเสียหรอ เป็นไปได้ไง มาหาครูกับฉัน”
ก่อนที่เขาจะกินเกี๊ยวกุ้งชิ้นสุดท้ายเสร็จเหอเสี่ยวยูก็ได้ลากเขาเข้าโรงเรียนแล้ว
ระหว่างทางผู้คนต่างร้องอุทานในตอนนี้
“หานเฟยตายในมหาสมุทรไม่ใช่เหรอ”
“ฮะ หานเฟยยังมีชีวิตอยู่หรอ”
“เป็นไปไม่ได้ ผู้ชายคนนี้หายไปนานกว่าหนึ่งสัปดาห์ ทำไมเขาถึงมาที่นี่อีก”
“หานเฟยต้องมีความสัมพันธ์กับเหอเสี่ยวยูแน่ มีบางอย่างระหว่างพวกเขาแน่นอน”
ป้าบ…
เหอเสี่ยวยูฟาดเบ็ดไม้ไผ่ลงไปที่พื้นพร้อมตะโกนหน้าแดงว่า “พวกนายกำลังพูดเรื่องอะไรกัน ฉันจะซัดพวกนายแน่ถ้ายังไม่หุบปาก!”
เหอเสี่ยวยูมีแนวโน้มที่จะมีรุนแรงอย่างแน่นอนไม่งั้นเธอคงไม่ถือเบ็ดไม้ไผ่นี้ตลอดเวลา
อย่างไรก็ตามหญิงสาวคนนี้มีความรุนแรงเมื่อเธอโกรธเท่านั้น หานเฟยดูรุนแรงยิ่งกว่าเธอเสียอีก
หานเฟยถามว่า “เหอเสี่ยวยูพวกเราไม่ควรไปเรียนหรอ”
เหอเสี่ยวหยู่กล่าวว่า “เรียนอะไร เรากำลังจะจบการศึกษาในเร็ว ๆ นี้แล้ว เราต้องไปหาครูและบอกพวกเขาว่านายกลับมาแล้ว”
ระหว่างทางเหอเสี่ยวยูเตือนเขาว่าการทดสอบตกปลาซึ่งจัดขึ้นทุกๆ สามปีจะเริ่มในไม่ช้า ครูทุกคนต่างยุ่งกับการเสนอแนะแนวทางในการเอาชีวิตรอดและประสบความสำเร็จในการทดสอบแก่นักเรียน
หวังเจ๋อกำลังจะสอนวิธีการช่วยชีวิตให้กับนักเรียนกลุ่มหนึ่งขณะที่เหอเสี่ยวยูเดินเข้ามาพร้อมกับหานเฟย
หวังเจ๋อรู้สึกสับสน “หานเฟยคุณยังไม่ตายเหรอ”
หานเฟยตอบว่า “ครับผม กลับมาอย่างปลอดภัยครับ”
ป้าบ…
หวังเจ๋อตบหัวหานเฟย “คุณเป็นตัวก่อปัญหาจริงๆ ทุกคนคิดว่าคุณตายในมหาสมุทรไปแล้ว คุณรู้มั้ยว่าโรงเรียนส่งเรือไปค้นหาคุณกี่ลำ”
หานเฟยลูบหัวของเขาโดยไม่พูด “ผมก็ไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนั้นสักหน่อยนะครับ แต่มีคนทำให้เรือของผมพัง ผมเร่ร่อนอยู่ห้าวันห่างออกไปแปดร้อยกิโลเมตรในเขตการประมงทั่วไป!”
หวังเจ๋อถามอย่างเคร่งขรึม “หือ เกิดอะไรขึ้น”
หวังเจ๋อเคยดูถูกหานเฟยมาก่อน แต่หานเฟยมีพัฒนาการที่ดีขึ้นและเมื่อการทดสอบใกล้เข้ามาดังนั้นเขาจึงคิดถึงหานเฟยมากขึ้นในตอนนี้
แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการให้ใครมาทำอะไรนักเรียนของเขา นักเรียนของเขาอาจเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุได้ แต่ไม่ใช่ในแผนการแบบนี้
หลังจากหานเฟยเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง หวังเจ๋อก็ขมวดคิ้ว “คุณหมายถึงนักตกปลาที่สูงกว่าระดับเก้าหรือไม่ก็ปรมจารนักตกปลาพยายามฆ่าคุณหรอ”
หานเฟยกล่าวว่า “ทางท่าเรือกำลังตรวจสอบอยู่ครับ”
เหอเสี่ยวยูตกตะลึง ปรมาจารตกปลาพยายามฆ่าคุณหรอ พวกเขาจำเป็นต้องทำแบบนั้นด้วยหรอ พวกเขาสามารถฆ่าคุณได้ด้วยการตบครั้งเดียว!
ทันใดนั้นหวังเจ๋อก็ก้าวกลับมาและสังเกตหานเฟย
ขณะที่เหอเสี่ยวยูและหานเฟยกำลังสับสนหวังเจ๋อก็ตบไปที่ไหล่ของหานเฟย
หานเฟยรู้ว่าหวังเจ๋อได้เห็นความแข็งแกร่งของเขา มันเป็นการทดสอบอีกครั้ง
“อุ๊ย! เจ็บ! ทำไมคุณถึงตีผมล่ะครับ”
อย่างไรก็ตามหวังจี้ไม่สนใจเขาและจ้องมองหานเฟยอย่างแปลก ๆ “…คุณถึงระดับหกตั้งแต่เมื่อไหร่”
หวังเจ๋อพบว่ามันยากที่จะเข้าใจได้ ฉันเข้าใจได้ว่าคุณไปถึงระดับที่สูงขึ้นทุกเดือนหรือทุกครึ่งเดือน แต่คุณหยุดนิ่งมาสี่ปีและถึงระดับหกจากระดับสองในเวลาเพียงครึ่งเดือนถังเกอช่วยเขาได้ขนาดนั้นเลยหรอ
ทันใดนั้นหวังเจ๋อรู้สึกว่าเขาควรขอให้หานเฟยทำการทดสอบมรดกวิญญาณอีกครั้ง เขาไม่เชื่อว่าหานเฟยมีพรสวรรค์เช่นนี้
ราวกับว่าเขารู้ว่าอะไรอยู่ในใจของหวังเจ๋อหานเฟยพูดอย่างรีบร้อน “อาจารย์ไม่จำเป็นต้องรู้สึกแปลกใจ ผมมีผลไม้วิญญาณที่พี่ชายของผมมอบให้ผมและผมก็ทะยานขึ้นสู่ระดับหกจากระดับสี่”
“หือ…”
ทั้งหวังเจ๋อและเหอเสี่ยวยูรู้สึกโล่งใจ นั่นอธิบายได้ว่าความก้าวหน้ารวดเร็วของเขาเกิดขึ้นได้อย่างไร
จากนั้นหวังเจ๋อก็จ้องไปที่หานเฟยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ ผลไม้ทางวิญญาณ ผลไม้แห่งจิตวิญญาณอัพเกรดคุณเพียงสองระดับหรอ คุณไร้ประโยชน์จริงๆ นั่นคือผลไม้ทางวิญญาณเลยนะ
หวังเจ๋อเคืองนิดหน่อยนั่นเพราะแม้แต่เขาก็ยังไม่มีผลทางวิญญาณเลย มันเป็นความสูญเปล่าที่หานเฟยไม่สามารถดูดซับพลังของผลไม้วิญญาณได้อย่างเต็มที่
หวังเจ๋อไม่ต้องการคุยกับหานเฟยอีกต่อไป ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความอิจฉาเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามเหอเสี่ยวยูดึงหานเฟยไปและถามอย่างอิจฉาว่า “หานเฟยผลไม้วิญญาณมีรสชาติยังไงหรอ นายเพิ่งก้าวหน้าหลังจากที่ได้รับมันมาหรือเปล่า
หานเฟยมองไปที่เหอเสี่ยวยูอย่างน่าสงสาร คุณอาจมีพ่อเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการประมง แต่แล้วยังไงล่ะ เขาไม่สามารถเลือกผลไม้ทางวิญญาณได้เลยใช่ไหม
หานเฟยพูดอย่างสบายๆ ว่า “ไม่มีอะไรหรอก หลังจากที่ฉันรับมันร่างกายของฉันก็ไหม้และเส้นเลือดปูด พลังวิญญาณล้นออกมาจากร่างกายของฉัน ระหว่างที่ฉันฝึกฝนตัวเองในระหว่างนั้นฉันก็ได้ยินเสียงของบางอย่างแตก…”
ป้าป…
หวังเจ๋อตบหัวหานเฟยอีกครั้ง รอยแตกงั้นหรอ ฉันน้ำลายไหลหมดแล้วที่ได้ฟังคุณ!
หวังเจ๋อสูดลมและพูดว่า “ไปที่คลาสทดลองตกปลาเดี๋ยวนี้”
เหอเสี่ยวยูรีบลากหานเฟยออกไป เธอสามารถบอกได้ว่าแม้ว่าเธอจะถูกตีหากพวกเขาอยู่นานกว่านี้เพราะดวงตาของเจ๋อเป็นสีแดงหมดแล้ว
ไม่นานหลังจากที่พวกเขาจากไปเหอเสี่ยวยูถามด้วยเสียงต่ำ “หานเฟยวันนี้เราจะสู้กับคนอื่นมั้ย”
หานเฟยหันกลับมาหาเธอด้วยความประหลาดใจ “ฉันคิดว่าไม่เหมาะสมใช่ไหม ถ้าฉันทำให้เกิดปัญหาในตอนที่ฉันกลับมาฉันจะไม่ถูกไล่ออกเหรอ”
เหอเสี่ยวยูกล่าวว่า “ไม่มีอะไรต้องกลัว ตอนนี้ฉันใกล้จะเลเวลเจ็ดมากแล้วและฉันคิดว่าฉันสามารถทำมันได้ด้วยซุปกลืนวิญญาณหนึ่งโหลและน้ำยาขัดผิวหัวปลาหนึ่งขวด…ฉันสามารถให้คุณยืมเบ็ดไม้ไผ่ของฉันได้”
หานเฟยเข้าใจทุกอย่าง แม้ว่าหญิงสาวจะไม่ค่อยชอบ แต่เธอก็ได้รับประโยชน์มากมายจากมันอย่างแน่นอนมิฉะนั้นตอนนี้เธอคงจะไม่ถามเขาแบบนั้น
อย่างไรก็ตามหานเฟยก็ล่อลวงตัวเองเช่นกัน แม้ว่าซุปกลืนวิญญาณจะไม่ค่อยมีประโยชน์สำหรับเขาอีกต่อไป แต่เขายังสามารถเพิ่มพลังวิญญาณของเขาได้ด้วยการหยิบชามจำนวนมาก
พวกเขาทำข้อตกลงทันทีว่าพวกเขาจะดวลกับคนอื่นเมื่อคลาสจบลง
…
มีที่นั่งว่าข้างๆ ของหานเฟย แต่ไม่มีใครเต็มใจที่จะนั่งข้างๆ เขา เหอเสี่ยวยูในฐานะพันธมิตรชั่วคราวของเขาเธอนั่งที่นั่นเพื่อแสดงการสนับสนุนของเธอ
อย่างไรก็ตามหวังเจ๋อกล่าวอย่างเศร้าโศกทันทีหลังจากที่เขาเข้ามา “อย่านั่งติดกัน เป็นแฟนกันหรอไง”
ในทันทีทุกคนมองไปที่หานเฟยและเหอเสี่ยวยู
เหอเสี่ยวหยูหน้าแดงกล่าวอย่างโกรธๆ ว่า “ฟะ..แฟนอะไรกัน มะ..ไม่ใช่นะ”
..ชั้นเรียนเริ่มขึ้น
หวังเจ๋อพูดว่า: “ตอนนี้คุณต้องคุ้นเคยกับการทดสอบตกปลาแล้ว ฉันจะข้ามรายละเอียดเฉพาะ สิ่งที่ฉันอยากจะเน้นคือคุณต้องไม่ประเมินตัวเองสูงเกินไป คุณทราบจำนวนนักเรียนที่ถูกปลาฆ่าทุกปี พวกเขาตายสิบเปอร์เซ็นต์และบาดเจ็บอีกห้าสิบเปอร์เซ็นต์…”
หวังเจ๋อพูดข้อมูลเกี่ยวกับการสอบจำนวนมาก หานเฟยไม่เคยได้ยินมาก่อนดังนั้นเขาจึงค่อนข้างสนใจ
การทดสอบตกปลาเป็นเพียงวิธีการคัดเลือกผู้มีความสามารถที่ยอดเยี่ยมผ่านการตกปลา การผ่านการทดลองเท่านั้นที่สามารถปลุกสัตว์จิตวิญญาณตามธรรมชาติของพวกมันได้
เมื่อทุกคนจินตนาการถึงความสำเร็จของพวกเขาเหอเสี่ยวยูพูดกับหานเฟยด้วยน้ำเสียงที่ต่ำว่า “สัตว์วิญญาณนั้นยอดเยี่ยมมากดังนั้นยิ่งอันดับของคุณสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น หากคุณเป็นที่หนึ่งพลังจะมากขึ้นเมื่อคุณปลุกสัตว์ทางวิญญาณและสัตว์ทางวิญญาณของคุณจะแข็งแกร่งขึ้น”
หมายเหตุ มีการแก้ชื่อตัวละครจาก หลี่แก๊ง — หลี่กัง
หลี่ต๋อง — หลี่ตง
