Chapter 38: ห้องกักบริเวณระเบิด
เหอเสี่ยวยูตกลงในที่สุด หานเฟยพบว่าจุดอ่อนของหญิงสาวคือความโลภซึ่งอาจเป็นเพราะพ่อของเธอเลี้ยงดูเธออย่างเคร่งครัดเกินไป ส่งผลให้หญิงสาวโหยหาสิ่งดีๆ อยู่เสมอ
ในขณะนี้เหอหมิงถังกำลังสอนชั้นเรียนในโรงเรียน ทั้งสองคนไปที่บ้านของเหอเสี่ยวยูอย่างลับๆ และออกไปอย่างเร่งรีบในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา
เหอเสี่ยวยูนำเสนอหนังสือเล่มเล็กๆ ออกมา “นี่คือสิ่งเดียวที่ฉันเจอ ไปเดี๋ยวนี้ ฉันจะรู้สึกแย่ถ้าแม่รู้เรื่องนี้”
หานเฟยกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เด็กดี ฉันจะให้ซุปกลืนวิญญาณเพิ่มนะ”
ทั้งสองคนมาหยุดที่หน้าประตูโรงเรียน เหอเสี่ยวยูมียาเติมวิญญาณสามเม็ดและหานเฟยมีวิธีใช้พลังวิญญาณ ทั้งสองคนรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่มากมาย
“เหอเสี่ยวยู!”
ทันใดนั้นมีคนตะโกนออกมาจากด้านหลังประตู
“อาพ่อ…”
เหอหมิงถังด้วยความโกรธแค้นมองไปที่ลูกสาวของเขาจากนั้นก็จ้องไปที่หานเฟยอย่างโกรธเกรี้ยว
รอยยิ้มของหานเฟยแข็งขึ้นเมื่อเขาเห็นหวังเจ๋อที่ไม่เป็นมิตรและอาจารย์จากมหาวิทยาลัยทางใต้อยู่ข้างหลังเขา เขาเปลี่ยนสีหน้าและตะโกนใส่เหอเสี่ยวยู “วิ่ง!”
หวังเจ๋อรู้สึกขบขัน สายเกินไปที่คุณจะวิ่งตอนนี้! เขาเหวี่ยงเบ็ดใส่หานเฟยอย่างรวดเร็ว
เมื่อรู้สึกถึงการโจมตีที่ด้านหลังของเขาหานเฟยบิดร่างของเขาโดยไม่รู้ตัวและหลบตะขอด้วยท่าทางแปลก ๆ
“ฮะ”
นายประมงทั้งสามคนรวมทั้งเหอหมิงถังต่างร้องอุทานด้วยความตกใจ นักตกปลาระดับหกหลบเบ็ดของหวังเจ๋อได้งั้นหรอ ต้องสังเกตว่าหวังเจ๋อได้รับแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้างานประมงทั่วไปสำหรับความสามารถที่โดดเด่นของเขา อย่างไรก็ตามการโจมตีของเขาถูกหลบได้งั้นหรอ
หวังเจ๋อรู้สึกอาย สายเบ็ดของเขาเปล่งประกายและเบ็ดพุ่งไปที่หานเฟยเร็วกว่าเดิม
หานเฟยเหงื่อตกอย่างหนัก ฉันไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่ารับซุปมาสองสามชาม คุณต้องต้อนรับฉันด้วยสิ่งนี้เลยหรอ ในขณะที่คิดเรื่องนั้นเขาก็พลิกและหลบเบ็ดอีกครั้งอย่างหวุดหวิด
หวังเจ๋อหน้าแดงทันที เขาตกใจที่หานเฟยรวดเร็วถึงเพียงนี้
“ฮะ? “
โจวถิงรู้สึกประหลาดใจ “พี่หวัง นักเรียนของคุณน่าสนใจดีนี่ เขาอาจจะสามารถทำให้ติดอันดับหนึ่งในร้อยในการทดสอบตกปลาได้เลยไม่ใช่หรอ”
หวังเจ๋อสูดลมหายใจ “เขา หนึ่งในร้อยงั้นหรอ ฉันแค่หวังว่าเขาจะไม่ใช่ที่สุดท้ายแค่นั้นแหละ”
คราวนี้หวังเจ๋อไม่ออมมือไว้แล้ว ความเร็วของตะขอเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า แม้ว่าขาข้างหนึ่งของหานเฟยจะหลบการโจมตีครั้งแรกได้ แต่ตะขอก็คดเคี้ยวไปมาและมัดขาอีกข้างของเขาไว้
ขณะที่สายเบ็ดถูกดึงถอยกลับไป หานเฟยก็ถูกลากเข้าไปในโรงเรียนซึ่งมันดึงดูดความสนใจของทุกคน
หวังเจ๋อกล่าวว่า “นายคิดว่านายเข้มแข็งพอที่จะทำอะไรก็ได้ที่นายต้องการตอนนี้เหรอ”
เหอเสี่ยวยูค่อนข้างกลัวที่จะเห็นสิ่งนั้น เธอรู้สึกโชคดีที่เธอไม่วิ่ง มันจะน่าอายที่สุดถ้าเธอถูกลากไปแบบนี้!
ในทางกลับกันหานเฟยกรีดร้อง “จารย์ครับผมไม่ได้ทำอะไรผิด! ฉันไปที่วิทยาเขตทางใต้เพื่อแบ่งปันความรู้กับนักเรียนที่นั่นเท่านั้น”
หวังเจ๋อยิ้มให้โจวถิง “ครูโจวถิงขอบคุณที่แวะมา ฉันจะสอนบทเรียนดีๆ ให้เขาเอง”
โจวถิงหัวเราะ “ฉันไม่คิดว่ามันจำเป็น นี่เป็นเด็กที่น่าสนใจสำหรับฉันเลย คุณต้องการส่งเขาไปเรียนที่วิทยาเขตทางใต้สักระยะไหม”
หวังเจ๋อกล่าวว่า “เมื่อการทดสอบตกปลาใกล้เข้ามาเราจะให้ความสำคัญกับนักเรียนและฝึกฝนพวกเขา ฉันไม่คิดว่าจะมีเวลาสำหรับเรื่องนั้น”
โจวถิงยิ้มและพูดว่า “ได้เลยงั้นผมลาล่ะ”
หวังเจ๋อกล่าวว่า “แล้วเจอกันคุณโจว”
หลังจากที่โจวถิงจากไปหวังเจ๋อก็เปลี่ยนสีหน้าและเยาะเย้ยหานเฟย “อะไรน่ะ นายแสดงความสามารถของนายที่วิทยาเขตทางใต้งั้นหรอ นายคิดว่านายอยู่ยงคงกระพันเหมือนนักตกปลาระดับแปดหรอไงกัน”
หานเฟยตะโกนว่า “ไม่ใช่นะครับ! แต่ไม่มีใครรู้ว่าวิทยาเขตทางใต้อ่อนแอมากขนาดนี้!”
หวังเจ๋อกล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา “อ่อนแองั้นหรอ ที่ผ่านมานายคิดว่านายเข้มแข็งแล้วหรอ ถังเกอเอาอะไรให้นายเนี่ย นายรู้ไหมว่ามีคนสนใจนายมากแค่ไหนเมื่อนายแสดงความสามารถของนาย”
หานเฟยตะลึง ใครจะสนใจนักตกปลาระดับหกกัน?
เหอหมิงถังกล่าวต่อว่า “ทุกคนรู้ว่าคุณเก่งขึ้นเร็วมากเพราะ ถังเกอให้สิ่งดีๆ มากมาย พวกเขาไม่กล้าท้าทายถังเกอแต่การฆ่าคุณอย่างเป็นความลับและการขุดความลับของคุณไม่ใช่เรื่องยาก”
เหอหมิงถังตัดสินใจที่จะไม่ให้ลูกสาวของเขาเข้าใกล้เด็กเหลือขอคนนี้ พระเจ้าทรงทราบดีว่าเขาจะก่อปัญหาแบบไหน
หวังเจ๋อกล่าวว่า “ตอนนี้นายเข้าใจหรือยัง ไม่มีใครกล้าแตะถังเกอแต่นายคิดว่าไม่มีใครกล้าแตะต้องนาย นายจะถูกกักบริเวณเป็นเวลาสามวัน”
หานเฟยยิ้มอย่างขมขื่น เขาลืมไปว่าเขาใช้ถังเกอเป็นข้ออ้างในการพัฒนาอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามความสามารถของเขาโดดเด่นเกินไปเมื่อเร็วๆ นี้ ผู้คนอดสงสัยไม่ได้ว่าถังเกอทำอะไรให้ หานเฟย
หานเฟยขอร้อง “อาจารย์ครับผมรู้ว่าผมคิดผิดไปแล้ว ผมจะไม่ทะเลาะกับอีกแล้ว อย่ากักบริเวณผมเลย…”
หวังเจ๋อหัวเราะเยาะ “สามวันอย่าให้สั้นลงแม้แต่วินาทีเดียว”
หลังจากหานเฟยถูกหวังเจ๋อลากตัวไปเหอหมิงถังก็จ้องไปที่เหอเสี่ยวยูและพูดว่า “กลับบ้าน กักบริเวณห้าวัน”
เหอเสี่ยวยูกล่าวอย่างเศร้าสร้อย “พ่อฉันไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้เลยนะ”
เหอหมิงถังกล่าวว่า “กลับบ้านเถอะและคุณไม่ได้รับอนุญาตให้คุยกับเขาอีกจนกว่าเขาจะกลายเป็นปรมาจารย์นักตกปลา”
…
ในโรงเรียนมีห้องกักบริเวณเพียงห้องเดียว ส่วนใหญ่จะใช้เพื่อลงโทษนักเรียนที่ไม่ดี ส่วนใหญ่ถูกควบคุมตัวเพียงวันเดียว มีเพียงไม่กี่คนที่ถูกกักตัวเป็นเวลาสามวันติดต่อกันเช่นหานเฟย
ห้องกักขังทำจากหินแข็ง ไม่ใช่อุปสรรคสำหรับปรมาจารย์การตกปลา แต่ไม่มีนักเรียนที่เป็นเพียงนักตกปลาที่สามารถหลีกหนีจากมันได้
เมื่อสามวันก่อนหานเฟยถูกลากไปที่ห้องกักบริเวณเป็นหัวข้อที่ร้อนแรงที่สุดในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา
มีคนโกรธ “หานเฟยอวดดีเกินไป มันสมควรแล้ว”
“ฉันบอกแล้วว่าเขาจะไม่กลับมาถ้าครูในวิทยาเขตทางใต้ไม่ปล่อยเขา”
หลายคนแอบมองเข้าไปในห้องกักบริเวณเมื่อพวกเขาเดินผ่านไป แต่มันมืดเกินกว่าจะมองเห็นอะไรได้ อย่างไรก็ตามหานเฟยสามารถได้ยินเสียงหัวเราะและคำเยาะเย้ยที่ไม่หยุดหย่อนที่ประตู
ซูเฉียวเพื่อนที่ดีที่สุดของหูคุณตะโกนมาจากช่องในห้องกักขัง “เฮ้! หานเฟยคุณยังไม่ตายใช่ไหม”
มีคนอื่นตะโกนกับเขา “ฉันไม่คิดอย่างนั้น แต่เขาจะอวดดีน้อยลงในอนาคตอย่างแน่นอน”
…
หานเฟยนั่งขัดสมาธิอยู่ในห้องกักบริเวณ เสื้อผ้าของเขาเปียกทั้งตัวและพลังวิญญาณของเขาสะเปะสะปะ เขาแทบจะไม่สามารถควบคุมพลังวิญญาณได้อย่างแม่นยำแม้จะผ่านไปสามวัน
ในขณะนี้หานเฟยพยายามรวบรวมพลังวิญญาณครึ่งหนึ่งไว้ในฝ่ามือของเขา
“ไม่…ครึ่งหนึ่งมากเกินไป…ไม่ดีมันควบคุมไม่ได้…”
โจวเสี่ยวและเพื่อน ๆ นอกห้องกักบริเวณคุยกัน “หือ คุณรู้สึกว่าพลังวิญญาณพลุ่งพล่านหรือเปล่า”
“นิดหน่อยนะ หานเฟยกำลังฝึกฝนงั้นหรอ”
“ไร้สาระ พลังทางวิญญาณที่เข้มข้นแบบนี้จะไม่เรืองแสงได้ยังไง”
“เดียวก่อนดูสิมันกำลังเรืองแสง…”
คนไม่กี่คนที่อยู่นอกห้องกักบริเวณเห็นแสงพราวพร่างต่อหน้าต่อตาพวกเขา
โครม!!!
โจวเสี่ยวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขารู้สึกเพียงว่าเขากำลังบิน
ระเบิดกระจายไปทั่วโรงเรียน หลายคนเห็นโจวเสี่ยวและเพื่อน ๆ กระเด็นลอยออกไป สำหรับห้องกักบริเวณนั้นก็เป็นหลุมสูง
ครูหลายสิบคนมาถึงเกือบพร้อมกัน
พวกเขาตรวจสอบโจวเสี่ยวและเพื่อน ๆ ก่อน จากนั้นพวกเขาก็ปล่อยลมหายใจอย่างโล่งอกและพูดว่า “ส่งไปที่ห้องพยาบาล”
หลังจากนั้นพวกเขาก็มองไปที่รูขนาดยักษ์ที่ประตูห้องกักบริเวณซึ่งมีเสียงแปลกๆ ดังออกมา
จากนั้นพวกเขาก็เห็นหานเฟยซึ่งใบหน้าถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นและศีรษะของเขายุ่งเหยิงมองออกมาจากหลุม
หานเฟยประเมินพลังของการระเบิดพลังวิญญาณต่ำไป ครึ่งหนึ่งของพลังวิญญาณของเขาระเบิดได้แล้ว หากเขาปลดปล่อยพลังทางจิตวิญญาณจนหมดก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาในการระเบิดห้องกักบริเวณทั้งหมด
เปลือกตาของหวังเจ๋อกระตุก ผู้ชายไม่ได้รับบาดเจ็บเลยจากการระเบิดที่ทรงพลังเช่นนี้หรอ
หานเฟยตกตะลึงเมื่อเห็นผู้คนมากมาย ในท้ายที่สุดเขาโบกมือและพูดว่า “เฮ้ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะทุกคน”
