Chapter 42: อาหารที่อร่อยที่สุด
ที่ใจกลางตลาดในท่าเรือหานเฟยเช่าแท่นวางด้วยราคาไข่มุกคุณภาพดีสิบเม็ด
มีการยกจานขึ้นดึงดูดความสนใจของทุกคน
มีคนพูดอย่างดูถูกว่า “คุณดูมั่นใจจริงๆ นะ ‘อาหารที่อร่อยที่สุด’ หรอโม้ให้น้อยลงเถอะได้โปรด!”
คนอื่นๆ ต่างพากันเยาะเย้ย “คุณมีอาหารกี่อย่างกัน แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นอาหารที่อร่อยที่สุด”
มีคนสงสัย “ที่นี่จะขายอะไรเนี่ย”
หานเฟยยืนอยู่หน้าเตาย่างกล่าวกับฝูงชนว่า “วันนี้เราเปิดตัวธุรกิจบาร์บีคิว ลูกค้าทุกคนจะได้รับส่วนลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์ รับรองว่าคุณจะกัดลิ้นขาดเมื่อทานอาหารของเรา!”
“บารบีคิว อะไรล่ะนั่น” ถามคนที่เดินผ่านไปมาอย่างอยากรู้อยากเห็น
หานเฟยกล่าวว่า “อย่าเพิ่งรีบร้อน อาหารบางส่วนจะแจกฟรี คุณไม่ต้องจ่ายเงินเว้นแต่คุณจะต้องการมากกว่านี้”
“จริงหรอหนุ่มน้อย หนุ่มน้อยเป็นเจ้าของธุรกิจนี้หรอ”
หานเฟยกล่าวว่า “แน่นอน ฉันไม่เคยกลับไปตามคำพูดของฉัน เสี่ยวกัง..จุดไฟ!!”
ปลาเนื้อขาวตัวเล็กหอยทะเล ปลาข้างเหลือง กุ้ง … อาหารทะเลหลายสิบอย่างถูกวางบนตะแกรงยาวของหานเฟย
หานเฟยรู้สึกยินดี พลังวิญญาณในอาหารทะเลเหล่านั้นถูกดูดซึมไปทั้งหมดดังนั้นมันจึงมีประโยชน์เพียงเล็กน้อยสำหรับเขา
เขาหยิบพริกไทยออกมาและตะโกนใส่ทุกคนว่า “พวกคุณอาจรู้สึกว่ามันยากที่จะเชื่อ แต่นี่คือผลไม้น้ำตาสีแดงผลไม้ทางวิญญาณที่มีไข่มุกคุณภาพปานกลางเลยทีเดียว!”
ฝูงชนต่างมุงเข้ามา คุณกำลังทำอาหารด้วยผลไม้แห่งจิตวิญญาณที่มีราคาไข่มุกคุณภาพปานกลางหนึ่งเม็ดหรอ
มีคนไม่มั่นใจ “คนโกหกน่า ทำอาหารฟุ่มเฟือยแบบนี้ได้ยังไง อาหารของคุณราคาเท่าไหร่กัน”
หานเฟยกล่าวว่า “ผลไม้แห่งจิตวิญญาณนี้สามารถใช้ซ้ำได้หลายรอบ มันไม่แพงหรอก ราคาทั้งหมดอยู่ในกระดานนี้”
หลังจากหานเฟยแสดงราคาทุกคนก็กระซิบอีกครั้ง
มีคนดุว่า “ไอ้เด็กคนนี้คิดว่าพวกเราโง่ๆ เหรอ ไข่มุกคุณภาพต่ำสิบเม็ดสำหรับปลาขาวตัวน้อยหนึ่งกิโลกรัม มันสูงกว่าราคาตลาดหลายสิบเท่า!”
“ใช่ๆ! คุณเป็นนักธุรกิจที่แย่มาก!”
“ฉันจะไม่ซื้อมันไม่ว่ามันจะอร่อยแค่ไหนก็ตาม!”
“ฉันจะได้ลิ้มรสอาหารนี้ฟรีๆ เท่านั้นและออกไปหลังจากนั้น!”
“ฉันจะลองดูซิว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงมั่นใจในการทำอาหารที่อร่อยที่สุดในโลก”
…
หลี่กังเหงื่อออกอย่างหนักขณะที่ผู้คนวิพากษ์วิจารณ์พวกเขา เขาเองยังตกใจเมื่อเห็นเมนู เขาไม่เชื่อว่าจะมีใครซื้ออาหารราคาแพงเช่นนี้
หานเฟยหยิบขิงและกระเทียมออกมาแล้วตะโกนว่า “มันเป็นเรื่องของมุมมอง ปลาสีขาวตัวเล็กๆ กับผลไม้วิญญาณสามชนิด นอกจากนี้ยังมีน้ำมันที่ดีที่สุดและเกลือที่ดี คุณควรออกไปตอนนี้ถ้าคุณไม่ต้องการเสพติดมันในภายหลัง”
มีคนเยาะเย้ยเขา “ใครจะรู้ว่ามันเป็นผลไม้วิญญาณ”
“พวกเราไม่มีใครเห็นผลไม้วิญญาณ แน่นอนคุณสามารถพูดได้ว่ามันเป็นผลไม้วิญญาณ แต่ผลไม้วิญญาณจะมีราคาเพียงไข่มุกคุณภาพปานกลางเพียงเม็ดเดียวได้อย่างไร”
หานเฟยกล่าวว่า “คุณสามารถไปที่สวนทางใต้และถามได้ ผลไม้วิญญาณทั้งหมดในร้านของฉันเป็นของแท้ ฉันจะชดเชยให้เลยหากคุณพบของปลอม”
“คุณจริงจังไหมเนี่ย”
“นั่นเป็นคำพูดที่ชัดเจน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้โกหก”
“เขามีเงินมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ฮะ? เขาไม่ใช่ไอ้อ่อนคนนั้นหรอ”
“ฉันบอกแล้วว่าถังเกอเป็นพี่น้องของเขาและได้มอบสิ่งดีๆ ให้เขามากมาย ตอนนี้เขาเป็นอัจฉริยะไม่ใช่ไอ้อ่อนอีกต่อไปแล้ว”
ในขณะนี้หานเฟยกำลังทาอาหารทะเลด้วยน้ำมันปลา ทุกคนต่างอ้าปากค้างในความใจกว้างกับน้ำมันซึ่งหายากและล้ำค่ามาก หานเฟยใช้มันอย่างลวก ๆ จนน้ำมันบางส่วนหยดลงไปในกองไฟ
ในทางกลับกันหลี่กังก็ได้สับพริกและกระเทียมเป็นชิ้น ๆ
หลังจากหานเฟยทากระเทียมลงบนอาหารผู้คนก็ร้องอุทานทันที
“ว้าว! มีกลิ่นหอมมาก!”
“นี่คือพลังของผลไว้วิญญาณหรือเปล่า”
“ฉันบอกแล้วว่ากลิ่นหอมของผลไม้วิญญาณสามารถป้องกันไม่ให้คนเดินหนี ดูเหมือนว่าผลไม้วิญญาณนี้จะเป็นของแท้!”
ไม่ใช่แค่ผู้คนที่มุงอยู่เท่านั้นแม้แต่หานเฟยเองก็กลืนน้ำลาย กลิ่นหอมจะเข้มข้นมากขึ้นหลังจากใส่พริก
หานเฟยตะโกน “ทุกคนเร็วเข้า! บาร์บีคิวชุดแรกจะพร้อมในหนึ่งนาที แจกฟรี ถ้าอร่อยก็ซื้อเพิ่มทีหลังได้ ทุกอย่างลดราคาวันนี้!”
หนึ่งนาทีต่อมาหานเฟยร้อง “เอาล่ะเสี่ยวกัง! ชุดต่อไป!”
ทุกคนจ้องไปที่บาร์บีคิวในมือของหานเฟย
หานเฟยหั่นบาร์บีคิวเป็นชิ้นๆ ด้วยกริชเป็นร้อยๆ ชิ้นแล้วพูดว่า “มาเลย! ได้ชิมทุกคน! อย่าทะเลาะกัน!”
“ปล่อยฉัน! ปล่อยฉัน!”
“หลีกทาง! ฉันไปก่อน!”
“ฉันมาที่นี่แต่เช้า! ให้ฉันหน่อยสิ!”
“หยุดนะ! ฉันจะชิมให้คุณเอง!”
หลี่กังตกตะลึงกับความกระตือรือร้นของผู้คน พวกเขาต้องมุ่งเป้าไปที่ผลไม้วิญญาณ ใครจะยอมจ่ายค่าอาหารแพงๆ แบบนี้กัน
หนุ่มที่หน้าคิวได้หอยชิ้นหนึ่ง ในขณะนี้เนื้อหอยเป็นสีทองและมีกลิ่นหอมของผลไม้วิญญาณทั้งสาม เขารู้สึกประหลาดใจเมื่อจิ้มเนื้อเข้าปาก
“พระเจ้าทะเลที่รักทำไมถึงมีอาหารอร่อยๆ ในโลกนี้แบบนี้ด้วย เนื้อหอยนี่ยังเป็นหอยอยู่ไหม เนื้อหอยจะอร่อยขนาดนี้ได้ยังไง? มันไม่น่าเชื่อเลย…”
ชายหนุ่มหมดคำพูด คำศัพท์ที่จำกัดของเขาไม่สามารถแสดงความรู้สึกได้เลย
ไม่ใช่แค่ชายหนุ่ม ทุกคนที่ได้ชิมตัวอย่างต่างก็ตกใจ ความฉ่ำและความเผ็ดร้อนของอาหารทำให้พวกเขาทุกคนรู้สึกว่าลิ้นของพวกเขาเต้นรำด้วยความยินดี
“อร่อย! “
“อร่อยมาก! ฉันไม่เคยกินอะไรวิเศษขนาดนี้มาก่อน!”
“นี่ต้องเป็นอาหารที่เจ้าแห่งท้องทะเลชอบ เหตุใดมันจึงมาสู่โลกมนุษย์ได้”
หลายคนกลืนลงไปหลังจากทานอาหารเสร็จ และมองไปที่ชุดใหม่บนเตาย่างไม่มีใครตั้งใจที่จะจากไป พวกเขาบางคนตั้งใจจะไปตกปลา แต่พวกเขาติดอยู่ที่นี่และไม่ต้องการจะไปอีกต่อไป
คนที่อยู่ท้ายคิวยืนเขย่งเท้า กลิ่นอันโอชะของอาหารนั้นมากเกินกว่าที่พวกเขาจะรับมือได้
หานเฟยมองไปที่พวกเขาและพูดว่า “ได้โปรดอย่ายืนขวางทางคนอื่น! นับจากนี้อาหารไม่ฟรีอีกต่อไป! แต่ยังมีส่วนลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์! เร็วเข้าถ้าคุณต้องการ!”
“ฉันต้องการปลาข้างเหลืองหนึ่งกิโลกรัม”
“ฉันต้องการปลาเนื้อขาวห้ากิโลกรัม”
“ขอปลาหมึกตัวเล็ก ๆ หน่อยสิ”
“หอยตัวเดียวก็ได้ได้โปรด”
มีคนมองไปที่คนข้างๆ แล้วพูดว่า “คุณไม่ได้บอกว่าจะได้กินฟรีเท่านั้นหรอ”
“ฉันเป็นคนซื่อตรงฉันยอมจ่ายตามที่กิน ฉันกำลังวางแผนที่จะสนับสนุนธุรกิจของเขา”
ทุกคนเบียดกันชิดมาก หลี่กังตกตะลึง เมื่อกี้พวกเขาด่ากันไม่ใช่เหรอ ทำไมพวกเขาถึงเปลี่ยนทัศนคติกันไวขนาดนี้
หลี่กังกำลังน้ำลายไหล กลิ่นหอมมาก! ราคาของอาหารสูงกว่าปกติถึงร้อยเท่า แต่ผู้คนก็ยังหลงใหลในอาหาร เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีใครซื้อหอยที่มีไข่มุกคุณภาพต่ำถึงยี่สิบเม็ด มันหรูหราอย่างแท้จริง
ในขณะที่หานเฟยทำงานผู้คนทั้งถนนต่างก็ถูกดึงดูดโดยไม่รู้ตัว
ใครบางคนได้กลิ่นที่น่าหลงใหลเมื่อมาถึงตลาด
มีคนกำลังจะออกเรือ แต่พวกเขาได้กลิ่นจึงตัดสินใจตรวจดู
จางฮั่นกำลังเพลิดเพลินกับเมล็ดทานตะวันในร้านของเขา แต่เมื่อเขาได้กลิ่นอาหาร เขาโยนเมล็ดทานตะวันทิ้งทันที มันหอมมาก! มันคืออะไรกัน
แม้แต่เสี่ยวซินซึ่งเป็นคนที่ไม่ไยดีที่สุดในท่าเรือก็ยังขมวดคิ้ว กลิ่นหอมที่ไม่อาจพรรณนาได้จากตลาดทำให้เธอกลืนน้ำลาย
ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนจากด้านหลังของฝูงชนว่า “ออกไปให้พ้น! คุณมาทำอะไรกันที่นี่ คุณไม่ได้วางแผนที่จะจ่ายภาษีปลาของคุณหรอ”
