Househusband-wannabe Boy and Idol Girl – ตอนที่ 1:1 ไอดอลหิวข้าววว

　ผู้ชายหรือผู้หญิงทำงานอยู่บ้าน – คุณคิดว่าประเพณีนั้นล้าสมัยไหม?

　ผมคิดอย่างนั้น  เพราะผมรู้จักครอบครัวที่ “พังทลาย” เพราะเรื่องแบบนี้

   ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามีคนไม่เหมาะกับการทำงานในโลกใบนี้

   ไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิงก็ทำงานได้

　ไม่สำคัญว่าชายหรือหญิงมีหน้าที่ทำงานบ้าน

　ดังนั้นถึงไม่มีใครบ่นถึงความฝันของผมที่อยากเป็นสามีที่ทำงานบ้านเต็มเวลา

◇ ◆ ◇

　มีไอดอลดังบางคนในชั้นเรียนของผม

　เธอชื่อเรย์ โอโตซากิ ผมบลอนด์แสนสวยลูกครึ่งฝรั่ง  และสไตล์ที่เฉียบขาดจากนักเรียนมัธยมปลาย โดยปกติแล้ว การแสดงออกทางสีหน้าของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปมากจนยากที่จะเข้าใจสิ่งที่เธอคิด แต่การแสดงออกทางสีหน้าของเธอบนเวทีนั้นน่าดึงดูดใจมากพอที่จะดึงดูดทุกคน

“โอโตซากิซัง! ผมดูรายการเพลงเมื่อวาน! เพลงใหม่สุดยอดมากเลย!”

“ขอบคุณนะ”

“โอโตซากิซัง! ขอลายเซ็นหน่อยได้ไหม?”

“ได้สิคะ”

　โอโตซากิรายล้อมไปด้วยทุกคนในชั้นเรียนในวันที่

　กลุ่มไอดอล “มิลเฟย์สตาร์” เดบิวต์เมื่อสองปีที่แล้ว

　พวกเขาเป็นที่รู้จักในนาม มิลสตาร์ และประกอบด้วย เรย์ คาน่อน มีอา และ โอตาซากิ 

　แน่นอนว่าไม่มีใครในโรงเรียนนี้ไม่รู้จักเธอ แทนที่จะเป็นการพูดเกินจริงที่จะบอกว่าทุกคนเป็นแฟนคลับ และผม ชิโดะ รินทาโร่ ไม่ใช่แฟนคลับของ มิลสตาร์

　ใม่ใช่ว่าผมไม่ได้ชอบพวกเธอ  แต่ผมก็ชอบนิดหน่อย  แต่ผมไม่คิดว่าจะเรียกตัวเองว่าแฟนคลับได้

　เพราะผมไม่ค่อยสนใจไอดอลตั้งแต่แรก

　ผมแค่สนใจนิดหน่อยเพราะผมเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเธอ

“โอโตซากิซัง ยังคงดังเหมือนเดิมเลย”

　ยูกิโอะ อินาบะ เพื่อนสนิทที่นั่งด้านหน้าที่พูดกับผม

　สำหรับผู้ชาย เขามีร่างกายที่ผอมบาง และถึงแม้จะเป็นการหยาบคายที่ได้พบเขาครั้งแรก แต่บางครั้งหลายๆคนก็นึกว่าเขาเป็นผู้หญิง

　ผมไม่ค่อยสนใจโอโตซากิเท่าไหร่ และรู้สึกเห็นใจที่เธอต้องอยู่ท่ามกลางวงล้อมเพื่อนร่วมชั้นตลอดเวลา

“เพลงใหม่ที่ร้องในรายการเพลงเมื่อวานมีเนื้อหาค่อนดุดัน นายไม่สามารถตำหนิเหล่าแฟนคลับของเธอที่ตื่นเต้นกับเพลงได้หรอกนะ” 

“รินทาโร่ นายมักจะพูดว่านายไม่ใช่แฟนคลับ แต่นายฟังเพลงใหม่ของพวกเธอแล้วใช่ไหมละ”

“ผมแค่อยากจะฟังเพลงที่ได้รับความนิยม แต่จะฟังแค่งานนอกเวลางานเท่านั้น”

“อืม … แต่รินทาโร่ที่บอกว่าไม่อยากทำงานก็ยังจะทำงานพาร์ทไทม์ได้ ผมแปลกใจนิดหน่อยนะ”

“ตอนนี้ผมต้องหาเลี้ยงชีพตัวเอง แต่สุดท้ายผมจะหาใครสักคนที่จะเลี้ยงผมได้และผมจะเป็นสามีที่ทำงานบ้านเต็มเวลา”

“มันเป็นเป้าหมายที่สูงสุดของนายเสมอเลยใช่ไหมละ”

　ทุกครั้งที่ผมเล่าเรื่องนี้ ยูกิโอะรู้สึกทึ่งทุกครั้ง อย่างไรก็ตาม “การไม่ทำงาน” เป็นเป้าหมายในชีวิตของผมที่ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ว่าใครจะพูดอะไร ผมจะไม่เปลี่ยนเป้าหมายนี้

“ว่าแต่ วันนี้นายทำงาน พาร์ทไทม์ หรือเปล่า”

“วันนี้ต้องผมทำหนะ มีเรื่องเร่งด่วนเข้ามา ผมดีใจนะเพราะจะได้ค่าแรงต่อรายชั่วโมงเพิ่มขึ้นด้วย”

　ขณะพูดเช่นแบบนั้น ประตูห้องเรียนก็เปิดออก และอาจารย์ก็เข้ามา

　การสนทนาของผมกับยูกิโอะก็ถูกขัดจังหวะ และเพื่อนร่วมชั้นที่กำลังล้อมโอโตซากิก็กลับไปนั่งที่

　ทันทีที่เริ่มเรียน ผมมองไปทางด้านข้างของโอโตซากิ

(ไม่ว่าจะมองมุมไหนเธอก็สวยงาม)

　เป็นเรื่องยากที่จะบอกได้จากการแสดงออกทางสีหน้า แต่ตราบใดที่เธอเป็นไอดอล เธอก็จะต้องผ่านความยากลำบากและปัญหามามากมาย

　เธอคงจะมีปัญหามากแน่ๆ — พอคิดอย่างนั้นผมก็หันหน้าไปหากระดานเพื่อเรียน

[ นี่เป็นผลงานแรกที่ผมแปลนะครับ  มีคำไหนผิดพลาดไปต้องขออภัย  สามารถแนะนำกันมาได้นะครับ ผมจะเอาไปปรับปรุงในตอนต่อไป ]