บทที่ 125 – ในโลกที่มีพระอาทิตย์ตก (3)
ในเช้าวันต่อมาฉันได้ตื่นขึ้นมาบนเตียงชั่วคราวที่ฉันได้เอามาติดตั้งไว้ข้างๆเตียงตัวเก่าเพราะว่ารูเดียต้องการที่จะอยู่กับฉันแม้แต่ตอนหลับ ฉันก็ไม่มีทางเลือกได้แต่ติดตั้งเตียงชั่วคราวนี้ นอกจากนี้เพราะว่าฉันจำเป็นต้องนอนเพียงแค่ 2 ถึง 3 ชม. ฉันก็เลยให้เตียงของฉันกับรูเดียและมานอนหลับในเตียงชั่วคราว
ไม่ว่ายังไงเพราะว่าฉันยังคงต้องการที่จะนอนหลับอีกซักพักหนึ่ง ฉันก็ได้ปิดตาลงอีกครั้ง แต่ว่าไม่นานนักตาของฉันก็ได้เปิดขึ้นมาใหม่เนื่องจากการสั่นเล็กน้อยที่เกิดขึ้นกับมือของฉัน ในเวลาเดียวกันฉันก็ได้ตระหนักถึงสิ่งที่ทำให้ฉันตื่นขึ้นมา ฉันได้ถูกรูเดียจับมือเอาไว้อยู่
“รูเดีย เธอตื่นแล้วหรอ?”
“….อือ”
“โอเค เธอสามารถเปลื่ยนเสื้อได้เลย ฉันจะหันไปทางอื่นแล้วก็…หืม?”
รูเดียได้เงยหัวขึ้นมาจากผ้าห่ม เมื่อตาของเธอสบกับฉันทันใดนั้นหน้าเธอก็แดงขึ้นและมุดกลับลงไปในผ้าห่ม แม้อย่างนั้นเธอก็ยังคงไม่ยอมปล่อยมือฉัน เกิดอะไรขึ้นเนี้ย?
“มีอะไรหรือป่าวรูเดีย?”
“มะ…ไม่มีอะไรทั้งนั้น…!”
“บอกมาได้เลย ฉันเป็นห่วงนะ บอกมาสิ”
“มันไม่มีอะไร….ฉันเพียงแค่เพิ่งจะตระหนักได้ว่าฉันเป็นเศษสวะมนุษย์ที่แย่ที่สุด…!”
“นั่นไม่ใช่ ‘ไม่มีอะไร’ แน่ๆ”
“อะ ออกไป ฉันไม่สามารถจะคิดมันออกถ้าฉันอยู่กับนายในตอนนี้”
“เอาล่ะ ฉันจะไป….แต่ว่าเธอต้องปล่อยมือฉันก่อน”
ฉันได้เอามือของรูเดียที่จับอย่างแน่นหนาฉันอยู่ออก ผู้หญิงคนนี้ไปเอาแรงมาจากไหนกันนะ?
แต่ว่าหลังจากที่ฉันเอามือออกมาได้ รูเดียก็ได้มาจับมือของฉันอีกครั้ง แทนที่จะปล่อยให้ฉันดึงเธอขึ้น เธอแม้แต่ดึงฉันเกือบตกลงไปในผ้าห่มกับเธอ ฉันได้หยุดเอาไว้ได้เพราะว่าฉันแข็งแรงกว่านักบวช แต่ว่าฉันได้เผลอดึงผ้าห่มออกมาและมองใบหน้าที่แดงซ่านของรูเดีย
“เฮ้”
“ขะ ขอโทษ อยู่กับฉันเถอะนะ ฉันขอโทษ อยู่ที่นี่เถอะนะฉันขอร้อง”
“….โอเคๆ”
ในท้ายที่สุดฉันก็ได้ปล่อยให้แขนถูกรูเดียจับเอาไว้ รูเดียได้เปลื่ยนเสื้อในขณะที่ฉันหันหน้าไปทางอื่น ฉันคิดว่าฉันเกือบจะต้องตายจากความอึดอัดนี้
รูเดียกำลังสวมใส่ชุดเดรสสีขาว แม้ว่าจะมีการตกแต่งด้วยริบบิ้นอยู่ส่วนต่างๆของเดรสเป็นครั้งคราว เธอก็จะสวมใส่ชุดเดรสสีขาวเสมอเมื่อเธออยู่ในบ้าน มันทำให้ความสนใจของฉันอยู่ภายใต้ขาเรียวสีขาวภายใต้ชุดเดรส เธอนี้มักจะน่าทึ่งได้เสมอเลย
“ฉันคิดว่าฉันเพิ่งจะตื่นขึ้นมาเป็นผู้ใช้พลัง”
“อะไรนะ!?”
การตื่นขึ้นมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเพียงกับคนจากโลกเท่านั้นไม่ใช่หรอ!? คนจากโลกอื่นก็มีเหตุการณ์แบบนี้ด้วยหรอ!? ในขณะที่ฉันจ้องไปที่เธออย่างตกใจ รูเดียก็ได้จ้องมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มน่ายินดี
“น่ารังเกียจ”
“มันไม่ใช่ธุระอะไรของเธอนี่”
“หุหุ นายนี่น่ารังเกียจจริงๆ…มาใกล้ๆนี่”
“ฉันจะน่าเกลียดยังไงมันก้ไม่สำคัญ ที่สำคัญก็คือพลังของเธอ…”
“โอ้ ปฐพี”
ฉันยังคงอยู่ที่เดิมแต่ว่าพื้นข้างล่างของฉันได้ขยับเข้าไปหาเธอ ฉันตกใจขึ้นมาอีกครั้ง ‘ปฐพีอะไร?’ นี้มันชั้นที่ 2 นะ! ฉันได้ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นนับตั้งแต่ที่ฉันตื่นขึ้นมา
รูเดียได้เอื้อมมือออกมาและลูบหน้าของฉันด้วยมือของเธอ ฉันได้พยายามอย่างมากที่จะไม่กัดนิ้วของเธอและเปิดปากออกมา
“รูเดียพลังของที่ตื่นขึ้นมาคืออะไร?”
“อืมม ฉันสามารถจะควบคุมแผ่นดินและสามารถจะใช้มันเป็นพลัง มันเป็นพลังที่มีพื้นฐานขึ้นมาจากความเชื่อมั่นนับถือในวิญญาณ บางทีมันอาจจะดีกว่าถ้าพูดว่ามันขึ้นตามความเชื่อในธรรมชาติ”
เธอไม่ได้โกหก แม้ว่าฉันจะไม่ได้ระวังตัว มันก็ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่ได้ตระหนักถึงการเคลื่อนไหวทั้งหมดของฉัน บางทีพลังที่ตื่นขึ้นมาของเธอแข็งแกร่งกว่าความสามารถในการรักษาซะอีก
“อือ ถ้าฉันมีพลังนี้เมื่อตอนอยู่ในทวีปรูก้า….ไม่สิ มันไม่ใช่เวลาจะมาคิดแบบนี้”
“ใช่แล้ว ฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะตื่นเป็นผู้ใช้พลังในโลกเหมือกัน แล้วแบบนี้เธอจะสัมผัสฉันไปอีกนานไหม?”
“ในความฝัน….ฉันได้เจอกับคนหลายๆคนที่ฉันไม่รู้จัก”
“เมื่อไหร่เธอจะหยุดสัม…ฝันหรอ?”
“อือ”
รูเดียได้เมินคำถามของฉันและพูดด้วยเสียงเบาๆ ฝันหรอ? อา ความฝันนั้นน่าจะเป็นตัวที่ทำหน้าที่ในการกระตุ้นความสามารถให้ตื่นขึ้นมาและแสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ในอนาคต… แน่นอนว่ากับสิ่งที่เกิดขึ้นในทวีปลูก้า ฉันได้ยืนยันว่ามันไม่ได้เป็นความจริงไปทั้งหมด แต่ว่าบางสิ่งบางอย่างที่คล้ายๆกันก็เกิดขึ้น ฉันได้เริ่มรู้สึกอยากจะรู้ในความฝันของเธอ
“ฉันก็อยู่ในความฝันกับเธอด้วยไหม?”
“อือ นายก็อยู่ที่นั่น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมมันยากที่จะควบคุมตัวเอง”
“ฉันที่อยู่ในความฝันของเธอแล้วเธอก็ควบคุมตัวเอง…..เดี่ยวก่อนนะ เธอบอกว่าการควบคุม?”
“รูเดียเธอดูหายใจติดขัดนะ เธอไม่สบายหรือป่าว?”
ด้วยความรู้สึกไม่สบายใจฉันได้จับมือของรูเดียเอาไว้ ในเวลาเดียวกันประตูก็ได้เปิดขึ้นมา แม่ได้ยืนอยู่ที่นั่นด้วยรอยยิ้ม
“ลูกมันดีนะที่มีสุขภาพที่ดีในตอนเช้า แต่ว่าลูกช่วยรอจนกว่ามันจะถึงตอนกลางคืนได้ไหม?”
“อะไรนะ!?”
“ลูกสาวคนใหม่ แม่ว่ามันจะดีกว่านะถ้าจะมีอารมณ์กันในตอนกลางคืนนั่นมันจะดีที่สุด เอาล่ะไปกินข้าวเช้าข้างล่างกันเถอะ”
“…ค่ะ แม่”
“ลูกสาวคนใหม่!? ทำไมแม่ถึงเรียกรูเดียแบบนั้นล่ะ? รูเดียเธอรู้ไหมว่านั่นหมายถึงอะไร หืม”
ฉันคังชินชายในหมู่ชายเกือยแล้วที่จะต้องการเป็นสามีในวัย 21 ปี
“ถ้างั้นไว้เจอกันนะ”
“คุณเจ้าชายไว้เจอกันนะ!”
“ใช่ รูเดีย แล้วก็ชูนะด้วย ทั้งคู่ไว้เจอกันนะ”
“แต่ว่า…..”
ในคฤหาสน์ของฉันซึ่งได้กลายเป็นบ้านกิลด์ ฉันได้เห็นรูเดียและชูนะอยู่ รูเดียได้พบว่ามันยากที่จะแยกจากฉัน ในขณะที่เธอเกาะฉันแน่นหลังจากที่แยกห่างสักสองสามก้างเธอก็จะเริ่มตกใจ หลังจากนั้นเธอก็จะพูดซ้ำไปซ้ำมา ฉันไม่สามารถปล่อยไว้แบบนี้ได้ ดังนั้นฉันก็เลยส่งเธอให้กับชูนะ”
“ชูนะฝากดูแลเธอด้วยนะ”
“คะ ค่ะ! คุณเจ้าชาย แล้วคือว่า….คุณกำลังเดทกับรูเดียหรอ…?”
“ไม่อะ พวกเราเป็นแค่เพื่อนนะ….โอ้!”
“ตาย!”
น่าแปลกมากที่รูเดียทำสำเร็จในการแยกออกมาจากฉัน! แต่ว่ามันน่าเสียดายที่ฉันไม่รู้ว่าเพราะทำไม
ชูนะได้ยิ้มขมในขณะที่เฝ้ามองพวกเรา แต่ว่าเธอก็ได้กำหมัดแน่และพูดออกมาอย่างมีความสุข
“ดังนั้นฉันยังคงมีโอกาส….”
“ชูนะไปกันเถอะ…ตลอดไป!”
“กรี๊ด! ระ รูเดีย ไม่ ขอโทษ ฉันขอโทษ!”
เมื่อมองดูพวกเธอคุยกันเสียงดัน ฉันก็ได้เห็นพวกเธอจากไปสู่ดันเจี้ยน มันดูเหมือนว่ารูเดียจะจัดการกับชูนะ แต่ฉันก็เชื่อว่านั้นเป็นการแสดงออกถึงความสนิทสนมกัน ฉันก็เลยได้มุ่งหน้าไปดันเจี้ยนเช่นกัน
เวลาจะผ่านไปอย่างช้าๆถ้าคุณรู้สึกเบื่อ หลังจากที่ได้ส่งรูเดียเข้าดันเจี้ยนไปแล้ว ฉันก็ได้ทำการล่าเวนดิโก้สามครั้งและฝึกเทคนิคหอกของฉัน แม้ว่าฉันจะรู้ว่ามันสำคัญแค่ไหน แต่ด้วยความรู้สึกเบื่อและเหนื่อยหน่าย ฉันก็รู้สึกเหมือนกับกำลังบังคับตัวเองให้ทำแบบนั้น
ถ้าหากว่าจะมีด้านดีก็คือฉันได้มั่นใจว่าฉันได้ชินกับเทคนิคหอกและวงจรเพรูต้าที่ฉันฝืนบังคับให้เลเวลอัพแล้ว ฉันคิดว่าจะใช้แต้มทักษะเพื่อเพิ่มเลเวลพวกนี้อีกครั้ง แต่เนื่องจากว่าฉันไม่มั่นใจว่าจะได้รับแต้มทักษะเพิ่มขึ้นอีก ฉันก็เลยได้ตัดสินใจที่จะเก็บมันเอาไว้ก่อน
[การปีนดันเจี้ยนด้วยตัวคนเดียวมันน่าเบื่อ]
“โอ้? นั่นมันคาดไม่ถึงเลยนะ ฉันไม่คิดว่าเธอจะอยากทำงานกับปาตี้มากแบบนี้”
ด้วยการอ้อมหลบแขนเวนดิโก้ ฉันได้ตอบกลับข้อความไป
[ฉันต้องการจะเข้าปาตี้กับชินเร็วๆ นอกจากนี้ชินก็ยังไม่ได้มามหาลัยในวันนี้]
“ขอโทษนะ แต่ว่าฉันให้ความสำคัญกับการต่อสู้เพียงคนเดียวนะ”
เหตุผลที่ฉันไม่ไปมหาลัยเพราะว่ามันเป็นการยากที่จะแยกจากรูเดีย
[ฉันรู้ว่ามันเป็นเพราะนายอาย]
“ไม่ มันไม่ใช่แบบนั้น…”
ฉันได้ตอบกลับไปอย่างจริงใจในขณะที่แทงหอกไปที่ตาของเวนดิโก้และปล่อยสายฟ้าเข้าไป ฉันได้กระโดดขึ้นไปหลบมือของเวนดิโก้ที่กรีดร้องอยู่
“ตอนนี้เธอกำลังอยู่ชั้นที่เท่าไหร?”
[ชั้นที่ 40 ยมทูตได้ฆ่าฉันไปแล้ว]
“เยี่ยม ฉันไม่คิดว่าเธอจะผ่านมันมาได้อย่างง่ายดาย”
[อึก ในครั้งแรกมันได้มาโผล่ด้านหลังของฉันแบบปุบปับและฆ่าฉันไป ในครั้งที่สองฉันได้พยายามอย่างดีที่สุดในการจดจำรูปแบบมัน แต่ว่าทันใดนั้นก็ได้มีเคียวถูกยิงออกมาจากท้องและฆ่าฉัน]
“ไม่ใช่ว่าฉันได้บอกเธอเกี่ยวกับกลยุทธ์ในการเอาชนะยมทูตแล้วหรอ?”
[ฉันไม่ใช่สัตว์ประหลาดอย่างชินนะ!]
ดูเหมือนว่าบอสชั้นที่ 40 จะไม่ใช่ชั้นที่จะเอาชนะได้ง่ายๆด้วยพรสวรรค์และพลังเวทย์ มันทำให้รู้สึกเหมือนว่ายมทูตเป็นหนึ่งในผู้บังคับบัญชาที่แข็งแกร่งที่สุด เมื่อเธอได้อาชนะมัน เธอก็ไม่น่าจะมีปัญหาจนกว่าจะถึงชั้นที่ 0 นอกจากนี้เธอก็อาจจะแข็งแกร่งขึ้นกว่าชั้นที่ 50 อีกด้วย
….แน่นอนว่าการที่เยอึนก็น่าจะสามารถมีวิธีรับมือกับพลังความเย็นเช่นกัน ในขณะที่ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันก็ได้หลบมือของเวนดิโก้และไปหยุดบยหัวของมัน
“เพื่อนของฉันคนหนึ่งกำลังจะไปถึงชั้นที่ 40 ทำไมเธอไม่ลองไปล่ากับพวกเขาดูล่ะ?”
[เพื่อนหรอ? แน่นอน! เพื่อนของชินทั้งหมดเป็นคนดีใช่ไหม?]
“อืมม ใช่สิ ใช่แล้ว”
มันเป็นช่วงเวลาที่ดี ถึงแม้ว่ารู้เดียจะแข็งแกร่งขึ้นเมื่อพลังตื่นขึ้นมา แต่ว่าการเพิ่มเยอึนไปด้วยจะทำให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้นไปอีก
[เฮะๆ ฉันอยากจะพบพวกเขาเร็วๆนี้ มะ ไม่ต้องกังวลนะ! ฉันเพียงแค่กำลังรอคอยไปที่จะได้พบกับพวกเขาในฐานะเพื่อนนะ ฉันไม่ได้หมายความว่าฉันกำลังมองหาผู้ชายคนอื่นนะ!]
“หนึ่งในนั้นเป็นพี่สาวคนโตของหัวหน้าปาตี้คนเก่าของเธอ เธอชื่อว่าเพลรูเดีย ถ้าเป็นไปได้อย่าพยายามพูดถึงน้องสาวของเธอ”
[….ผู้หญิง?]
“อือ ใช่แล้วล่ะ”
ฉันได้ส่งฮีโรอิค สไตรค์เข้าไปที่หน้าผากของเวนดิโก้ที่พยายามจะจับฉันโดยไม่สนใจอะไร แล้วตามไปด้วยสายฟ้าสีขาวจู่โจมต่อเนื่อง
[เพื่อน…แต่เป็นผู้หญิง? แฟน?]
“เธอเป็นแค่เพื่อนเหมือนเธอกับฉันไง”
[ฉันเกลียดชิน]
“ยังไงก็เถอะ ปฏิบัติกับเธอดีๆนะ โอเค? เธอเพิ่งจะเสียน้องสาวไปไม่นานมานี้…”
[โอเคเลย]
หลังจากคุยกับเยอึนแล้วฉันก็ได้จบการต่อสู้กับเวนดิโก้ สูญเสียน้องสาว หือ…มันเป็นคำที่ออกมาจากคนที่ฆ่าเธอ ฉันรู้สึกอยากจะอ้วก แม้ว่าชินะจะพยายามฆ่าฉันก่อน แม้ว่าเธอจะทรยศต่อโลกและไปเข้าพวกกับเดม่อนลอร์ด ครั้งหนึ่งเธอก็เคยเป็นเพื่อนกับฉันและเป็นน้องสาวของรูเดีย มันไม่ได้เปลื่ยนความจริงที่ว่าฉันฆ่าเธอไปเลย
[เลือกรางวัลของคุณ
1.รองเท้าขนเวนดิโก้
2.คริสตัลเยือกแข็ง]
[คุณได้กินคริสตัลเยือกแข็งจนถึงขีดจำกัด ความต้านทานและความสัมพันธ์พลังงานเยือกแข็งเพิ่มขึ้นอย่างมาก! พลังเวทย์ของคุณเพิ่มขึ้น 6! การกินมากกว่านี้จะไม่เกิดผลใดๆ]
“…เอ๊ะ”
ทันใดนั้นฉันก็ได้ตระหนักได้ว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ฉันได้เริ่มเคลียร์เวนดิโก้
