Infinite Competitive Dungeon Society – บทที่ 189 – วิญญาณสัมบูรณ์ (1)

Infinite Competitive Dungeon Society - บทที่ 189 – วิญญาณสัมบูรณ์ (1)

บทที่ 189 – วิญญาณสัมบูรณ์ (1)

ก่อนที่พวกเราจะออกจากป่าเร็นได้เตือนเด็กๆไว้ก่อน

“ปิดตาของพวกเธอเอาไว้นะแล้วพวกเราจะดูแลทุกอย่างให้เอง”

“พี่เร็น”

“ถ้าพี่เป็นอะไรไป หนูจะโกรธพี่นะ”

“พี่ชายปกป้องพี่เร็นด้วยนะ”

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันไม่ได้อ่อนแอมากจนจะต้องให้ใครมาคุ้มครองหรอก”

“พวกเธอขึ้นไปบนล็อทเต้ก่อน”

ฉันได้ให้เด็กๆเปลื่ยนไปขึ้นหลังของล็อทเต้ เธอได้กลับมาอยู่ในร่างไวเวิร์นแล้ว เร็นและเลอบิคก็ยังมาบนหลังของเธอเพื่อป้องกันเด็กๆ ฉันนั้นจะบินด้วยพลังของชาราน่าและธาเลเรีย ล็อทเต้ได้กระพือปีกและบ่นออกมา

[ฉันเกลียดการที่คนอื่นๆนอกจากฮีโร่มาขี่ฉัน….]

“ขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องทำแบบนี้เสมอล็อทเต้”

[ฮีโร่จะต้องจ่ายให้กับการที่ทำร้ายความภาคภูมิใจของปีกทมิฬล็อทเต้ เตรียมตัวไว้เลยฮีโร่]

“แน่นอน ฉันจะทำทุกๆอย่างที่เธอต้องการถ้ามันอยู่ในขอบเขตความสามารถของฉัน”

[อะแฮ่ม… ถ้างั้นฉันจะปล่อยเรื่องนี้เอาไว้ก่อน]

ฉันได้ลูบหัวล็อทเต้และทำให้เธอสบายใจ เด็กๆก็ยังนั่งเฝ้ามองล็อทเต้และฉันที่คุยกันอยู่ แต่ว่าเร็นและเลอบิคต่างก็มองไปที่ล็อทเต้อย่างอิจฉา

“ฉันก็อยากจะมีไวเวิร์นแบบนั้นเหมือนกันนะ”

“จริงๆแล้วเธอคือไวเวิร์น… ฉันไม่เคยเห็นไวเวิร์นที่มีขนาดใหญ่และทรงพลังแบบนี้มาก่อน ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอคือผู้หญิงที่ดู่อนแอคนก่อนหน้านี้…สัตว์เลี้ยงของเจ้าชายและภูติธาตุทั้งหมดมีร่างมนุษย์ผู้หญิงใช่ไหม?”

“ฉันก็ไม่เหมือนรู้เหมือน…บางทีมันอาจจะเป็นความต้องการของจักรวาล”

ฉันได้หยักไหล่ตอบกลับไ จากนั้นฉันก็เปลื่ยนท่าจับหอกไปจับปลาย อีกไม่นานพวกเราก็จะออกไปจากป่า นี้คือโอกาสสุดท้ายที่พวกมันจะจับพวกเราดังนั้นเหล่าสัตว์ป่าที่หิวโหยจะเข้ามาหาเราจากทุกๆด้าน

“ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม พวกเราจะออกไปจากป่าหลังจากสิ้นเสียง ริยู”

[อากาศเยือกแข็ง]

พลังงานเยือกแข็งได้ถูกปล่อยออกมาจากริยูแช่แข็งทุกๆสิ่งในบริเวณใกล้เคียง ในเวลาเดียวกันฉันก็ยิงพลังงานออกไปจากปลายหอกของฉัน มอนสเตอร์ที่พยายามจะทำให้เรากลายเป็นอาหารได้ตัวแข็งไป จากนั้นก็ไม่สามารถจะทนต่อออร่าที่ฉันยิงออกไปได้ทำให้พวกมันได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆพร้อมกันกับต้นไม้รอบๆ หลังจากแสงแดดได้ส่องมาจากด้านบนเราก็ได้พุ่งออกไปจากป่า

ในเวลาเดียวกันนั้นจำนวนมอนสเตอร์นับไม่ถ้วนที่อยู่บนท้องฟ้าก็ได้ปรากฏออกมาให้เราได้เห็น พวกมอนสเตอร์เหล่านั้นได้ถูกควบคุมโดยหนอนสมอง มันยากที่จะอธิบายว่ามันมีกี่ตัว พวกมันก็อาจจะยังไม่รู้จำนวนของตัวเองด้วยซ้ำ บนท้องฟ้าได้เต็มไปด้วยพวกมัน

“พวกมันมีเยอะเกินไป!”

“ฉันจัดการเอง”

ฉันได้เพิ่มพลังและเปิดใช้งานดวงตามาร ด้วยจำนวนของพวกมันทำให้ตาของฉันเริ่มที่จะเจ็บและดูดมานาไปเป็นจำนวนมาก ยังไงก็ตามผลลัพธ์มันยิ่งกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ซะอีก เกือบ 80% ของกองทัพพวกมันได้กลายเป็นหินและล่วงลงไป มันเกือบจะเหมือนกับเป็นฝนดาวตก ในที่สุดฉันจึงเริ่มเข้าใจว่าทำไมผู้ถือครองตามารถึงเป็นที่หวาดกลัว

ดวงตามารแห่งการทำให้การเป็นหินนั้นเป็นสิ่งที่พิเศษสำหรับการต่อสู้กับกองทัพขนาดใหญ่ มันเป็นอาวุธในการสังหารหมู่คนที่ไม่สามารถกันพลังได้ ดวงตามารของฉันยังคงฉายแสงต่อไปและกองกำลังศัตรูก็ยังคงลดน้อยลงไปเรื่อยๆ

“เจ้าชายรัชทายาท…”

“ว้าว พี่ชินเจ๋งจัง….”

“หนูอยากจะแต่งงานกับพี่ชิน”

“ฉันอยากทำแบบที่ได้จัง สอนฉันทีสิ”

“สะ สอนฉันด้วย”

ฉันได้จัดการเก็บกวาดบางส่วนที่ยังรอดอยู่ไป ล็อทเต้ก็ยังตามฉันมาด้วยความเร็วที่ไม่ได้ช้ากว่าฉันเลยแม้แต่นิดและฆ่าพวกมอนสเตอร์ที่อยู่ใกล้ๆด้วยเพลิงทมิฬของเธอ

หลังจากนั้นไม่นานการเคลื่อนไหวของมอนสเตอร์ก็เริ่มแปลกใจ ด้านหลังมันมีมอนสเตรอ์บินขนาดใหญ่อยู่ และมีมอนสเตอร์ขนาดเล็กกว่านับสิบเรียงรายเหมือนกับรางรถไฟ ฉันค่อนข้างจะเข้าใจในความตั้งใจของพวกมัน หลังจากที่ตระหนักได้ว่าฉันทำให้พวกมันกลายเป็นหินด้วยการมอง พวกมันจึงหลบซ่อนอยู่หลังแพงรับบาปแทน มันไม่ใช่สิ่งที่มอนสเตอร์ปกติจะคิดได้แน่นอน

[ก๊าซซซซซซซซ]

[ก๊าซซซซซซซซซซ]

พวกมันได้กรีดร้องออกมาอย่างยินดีเมื่อพวกมันได้พบทางแก้ ฉันได้ยิ้มออกไปและยิงวังวนวายุออกไปจากหอกของฉัน มอนสเตอร์ที่อยู่ด้านหน้าซึ่งได้กลายเป็นหินไปแล้วยังคงพังพวกตัวข้างหลังอยู่ แต่ยังไงก็ตามวังวนวายุได้ฉีกกระชากมอนสเตอร์ที่เป็นหินได้อย่างง่ายดาย มอนสเตอร์ที่อยู่ด้านหลังได้เปลื่ยนเป็นหินและตกลงไปในทันที

เพราะแบบนี้มอนสเตอร์นับพันก็ได้ตายลงไปอีกครั้งหนึ่ง ถ้าหากฉันเป็นตัวละครในเกม RPG ละก็เลเวลของฉันก็จะพุ่งอย่างรวดเร็วแน่นอน

“เขาหินมันสูงเกินไปแล้ว! เมื่อไหร่ที่เราจะได้เห็นป่าแห่งความเงียบล่ะ?”

“ปาแห่งความเงียบตั้งอยู่ในจุดที่สูงที่สุดในทวีปพาแนน! เทือกเขานี้ก็ยังเป็นเทือกเขาที่สูงที่สุดอีกด้วย”

ยังไงก็ตามเราไม่สามารถมองเห็นจุดสิ้นสุดได้หลังจากบินมา 5 นาทีแน่ๆ นี่มันสูงเกินไปแล้ว! ฉันได้ยินว่าภูเขาในโลกยังโตสูงขึ้นเรื่อยๆ ฉันได้เริ่มกลัวในทันทีว่ามันจะกลายเป็นเหมือนกับภูเขาในทวีปพาแนน

[ก๊าซซซซซซซ]

ยิ่งพวกเราไปสูงเท่าไหร่การโจมตีของมอนสเตอร์ก็จะยิ่งรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเพราะมันได้รู้ว่ามันจะไม่สามารถที่จะแตะเราได้ถ้าหากเราไปถึงป่าแห่งความเงียบ มอนสเตอร์นับร้อยได้เปลื่ยนไปเป็นหินในทุกๆวินาที แต่ว่ามอนสเตอร์ก็ยังคงบินมามากขึ้นเรื่อยๆ บางทีพวกมันอาจจะต้องการจะฆ่าเราด้วยการให้เราจมหินตายก็ได้

ฉันได้เดาะลิ้นและหยิบโพชั่นมานาออกมาและดื่่มมันลงไปในปาก จากนั้นก็เรียกให้ธาตุเข้ามาในหอกของฉัน

[อ่า นี้มันต่างโลก]

[อี๋ แมลง]

[วันนี้เรากำลังจะกำจัดแมลงหรอ?]

[มันมีเยอะมากกก!]

[ท่านเจ้าชายก็ยังเท่ยิ่งขึ้น]

[หมุนๆ]

“อ่า เทคนิคนั่นมัน….”

“มีธาตุเยอะมาก…”

ด้วยพลังการหมุนของไต้ฝุ่นคลั่งที่ทรงพลังมันดูเหมือนจะทำให้มีภูติธาตุมามากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อแสงได้ส่องสว่างมากขึ้นกว่าปกติ ฉันก็ได้ดึงหอกไปข้างหลัง

“พายุ…”

“นะ น่าทึ่งมาก….”

“ธาตุ!”

พายุของภูติธาตุได้พุ่งผ่านอากาศ ในขณะเดียวกันฉันก็หยิบมานาโพชั่นลงไปดื่ม เมื่อมองเห็นหลุมโหว่กลางอากาศฉันก็ได้ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

“เอาล่ะเร็วเข้า! จับเอาไว้ให้แน่นๆนะ ล็อทเต้เร่งความเร็วเต็มกำลัง!”

[เข้าใจแล้วฮีโร่]

หลังจากที่ได้ทำลายศัตรูจำนวนมากไปด้วยพายุธาตุ ฉันก็ได้จัดการที่เหลือด้วยดวงตามารอีกรองหนึ่ง จากนั้นพวกเราก็ได้ไต่ระดับขึ้นไปจนถึงจุดสูงสุดได้ด้วยที่แทบจะไม่มีปัญหาใดๆมากนัก หลังจากนั้นประมาณ 5 นาทีในทุกสุดพวกเราก็ได้เข้าสู่ป่าแห่งความเงียบ

ด้านในป่านั้นสวยงามมาก มีทั้งดอกไม้ที่สวยงามจำนวนนับไม่ถ้วยและต้นไม้ที่สูงตระหง่านเต็มไปด้วยใบไม้เขียวชอุ่ม แม้ว่าในโลกนี้ทุกๆอย่างจะถูกควบคุมโดยหนอนสมอง แต่สถานที่นี้ก็ยังคงความสวยงามตามธรรมชาติเอาไว้อยู่ ยังไงก็ตามเหมือนกันชื่อของมัน ป่าแห่งนี้เงียบสนิทอย่างผิดปกติ มันไม่มีแม้แต่ร่องรอยของสัตว์ใดๆ ราวกับว่าเราเป็นเพียงคนเดียวที่หายใจอยู่ที่นี่

“แค่ก แค่ก”

“ฟู่….”

นะดับออกซิเจนในพื้นที่สูงนั้นทำให้เด็กๆหายใจได้ยาก แม้กระทั่งคนมีมานาก็ตาม

“มันยากที่จะหายใจ ฉันเหนื่อย”

“ใช้วิธีการหายใจผ่านมานาเอลฟ่า เธอได้เรียนรู้มันใช่ไหม?”

“อื้อ พ่อได้สอนฉัน”

มันมีวิธีการบ่มเพาะมานาที่แตกต่างกันมากมาย แต่ว่าวิธีที่พบได้มากที่สุดก็คือการหายใจแบบพิเศษนี้ซึ่งมันดูเหมือนจะเป็นแบบเดียวที่เร็นใช้ เด็กๆได้เริ่มทำตามเร็นในทันที พวกเขาดูเหมือนจะจดจำได้ถึงวิธีหายใจของมานาได้หลังจากที่พูดขึ้นมา พวกเขาทุกคนได้เริ่มใช้มันในทันที ฉันได้ลูบหัวของพวกเขาและมองไปรอบๆ

“มีป่าที่เขียวชอุ่มมากขนาดนี้ได้ยังไงกัน?”

“คงจะมีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ แต่ว่าเจ้าชายนายก็น่าจะรู้สึกได้ว่าในที่นี่เต็มไปด้วยมานา ถ้าหากว่าพืชมันได้เติบโตขึ้นด้วยมานามันก็น่าจะเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลนะ”

เขาพูดถูก การใช้สามัญสำนึกของโลกเพื่อเปรียบเทียบกับทวีปอื่นๆมันเป็นเรื่องที่โง่เขลา ในความเป็นจริงแล้วมันก็คงอีกไม่นานหรอกที่สามัญสำนึกของโลกก็จะเปลื่ยนไปด้วย

“เร็วเข้าเถอะ นายบอกว่าพวกเราไม่สามารถจะอยู่ที่นี่ได้มากกว่าหนึ่งวันนี่”

“ใช่แล้ว ไม่มีใครสามารถจะอยู่ที่นี่ได้ตลอดทั้งวัน”

“พวกนายอาจจะเหนื่อยนะ แต่ว่าทนหน่อยนะ”

“อื้อ”

“มันไม่เป็นไรหรอกเพราะพี่ชินอยู่ที่นี่”

“เอลฟ่า… เธอดูเหมือนเธอจะชอบเจ้าชายรัชทายาทมากกว่าฉันอีกนะ….”

อย่าทำหน้าเหมือนกับถูกแฟนทิ้งสิเร็น! ฉันเกือบจะโทรเรียกตำรวจออกไปแล้วในทันที แต่ว่าโชคดีที่ว่าที่นี่ไม่มีตำรวจ

ยังไงก็ตามไมนานหลังจากนั้นฉันก็ต้องเอียงหัวงง

“เร็นนายอาจจะคิดว่ามันแปลกนะ แต่ว่านายได้มองมาที่ฉันไหม?”

“เปล่านะ”

“ถ้างั้นเลอบิคล่ะ?”

“ทำไมฉันจะต้องไปมองนายด้วยล่ะ? ฉันยุ่งกับการจดจำใบหน้าท่านเร็นอยู่นะ”

เธอได้พูดออกมาอย่างมั่นใจ…..

ถ้างั้นใครกันล่ะ? ฉันมองกลับไปที่เด็กๆที่นั่งอยู่บนหลังของริยูและเอียงหัว พวกเขาหลายคนก็ยังเอียงหัวหลังจากได้เห็นฉัน พวกเขาดูน่ารักจริงๆ

ยังไงก็ตามไม่นานหลักจากนั้นพวกเราก็เริ่มมีอาการเจ็บปวด

“หนูหายใจ…ไม่ออก”

“เอลฟ่า?”

“พี่ ผมหายใจไม่ได้เลย….”

“เดมิ!”

เร็นและฉันได้สะดุ้งและตรวจสอบเด็กๆ พวกเขาดูเหมือน จะหายใจไม่ออก ฉันได้ขยายมานาออกไปด้านนอกและตรวจสอบเด็กๆ จากนั้นฉันก็ตระหนักได้ว่ามานาของเด็กๆ…กำลังไหลออกไป

“เจ้าชาย”

“เวรเอ้ย… เร็นมานาของทุกๆคนกำลังไหลออกไปจากร่างกายพวกเขา”

ฉันได้รีบโคจรวงจรเพรูต้าจนถึงขีดสุด มานาที่ไหลออกไปจากร่างกายของฉันได้ฟื้นกลับคืนมา แต่ว่าคนอื่นๆกลับทำแบบเดียวอย่างที่ฉันทำไม่ได้ ให้ตายเถอะ เร็น เลอบิค และฉันนั้นไม่เป็นไรแต่ว่าถ้ามานาของเด็กหมดไป…!

จากนั้นป่าก็ได้สั่นอย่างรุนแรง

[มนุษย์ที่หยิ่งยโส เจ้ากล้าที่จะมารบกวนการกินอาหารของข้า]

“เร็นนายไม่ได้บอกหรอว่ามันจะไม่เป็นไรหากอยู่ที่นี่ไม่ถึงวัน”

“คนล่าสุดที่เข้ามาในป่านี้ก็คือเมื่อ 130 ปีก่อน! ยมทูตของป่าคงจะเปลื่ยนความคิดของเขา!”

“หรือบางทีเขาอาจจะไม่ชอบเด็กใหม่ที่เอามานากลับคืนมา เขาบอกว่าเด็กใหม่กำลังรบกวนการกินอาหารของเขา”

“เธอพูดอย่างใจเย็นอย่างนี้ได้ยังไงกัน?”

“นั่น….”

เลอบิคได้ชี้ไปที่ดวงตาที่ใหญ่โตสองดวงที่กำลังมองมาที่พวกเราจากระหว่างต้นไม้ที่หนาแน่น

“ฉันกลัว มันยากแม้แต่จะพูดออกมาเลย”

ในเวลาเดียวกันข้อความที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงก็ดังขึ้นมา

[เหตุการการจู่โจมระดับ SSS+ จำนวน 50 คน ‘ผู้กลืนมานา’ ได้ปะทุขึ้น! เพราะท่านอยู่ในตำแหน่งของบอสการจู่โจม ท่านจะถูกบังคับให้เข้าร่วม]

Infinite Competitive Dungeon Society

Infinite Competitive Dungeon Society

ICDS, 무한경쟁던전사회
Score 7.8
Status: Ongoing Type: Author: , , Artist: Released: 2015 Native Language: Korean
อ่านนิยาย Infinite Competitive Dungeon Society เรื่องย่อ : เหตุการณ์ดวงจันทร์แฝดคือจุดเริ่มต้นชองการเปลื่ยนแปลงทุกอย่าง เพราะการปรากฏตัวของมอนสเตอร์และดันเจี้ยนในสังคมยุคใหม่ และผู้ที่ใช้ความสามารถของเขาต่อสู้กับมัน โลกได้กำลังเผชิญหน้ากับประวัติศาสตร์ครั้งใหม่ นี่คือกำเนิดขึ้นของแหล่งพลังงานชนิดใหม่ๆ และอาชีพดั้งเดิมมากมายได้หดหายไป สามัญสำนึกปกติได้ถูกเปลื่ยนแปลงไปและจินตนาการได้กลายมาเป็นความจริง

Comment

Options

not work with dark mode
Reset