บทที่ 275 – คาฮาร์ (9)
“ไอ้เจ้าบ้าสารเลว!”
ฮาเซ็นได้กัดฟันตะโกนออกมา ชุดพาวเวอร์สูทที่เขาใส่อยู่ได้ส่งเสียงสั่นสะเทือนเงียบๆออกมาและเขาก็ได้ไปอยู่เบื้องหน้าของเอลลอสในทันที เขาได้ยกหมัดขึ้น
“แกกล้าที่จะหลอกฉัน!?”
“มันสายไปแล้วฮาเซ็น”
เอลลอสได้หัวเราะออกมา ดาบของเขาได้แทงลึกเข้าไปในคริสตัแล้ว แสงสีม่วงของคริสตัลได้ส่องประกายออกมาเหมือนกับหัวใจแก้ว ในเวลาเดียวกันนี้มานารอบๆก็เริ่มระเบิดขึ้น ฮาเซ็ฯได้ต่อยเข้าไปที่เอลลอสทำให้เขาลอยออกไป แต่ก็อย่างที่เอลลอสพูดไปมันสายไปแล้ว มันไม่มีทางที่จะซ่อมคริสตัลได้แล้ว
“คังชิน นายก็จะตายเหมือนกันนะ! ช่วยฉันหยุดมันที!”
“นายไม่ได้ยินหรอ? มันสายไปแล้ว”
ท่ามกลางเสียงระเบิดของมานานี่ ฉันได้ปลุกพลังวงจรเพรูต้าขึ้นและตอบกลับไปอย่างสงบ ฉันได้มองไปข้างหลังฉันทั้งลิโคไรท์และล็อทเต้ก็อยู่ที่นี่ อืมม พวกเธอหน้าจะหลบได้ถูกเมื่อฉันได้กระซิบบอกกับพวกเธอ
“ฟู่…!”
เอลลอสได้ฝืนยืนขึ้นมาและมองมาที่ฉัน ร่างกายของเขาก็ยังส่องแสงออกมาเป็นระยะอีกด้วย ฉันมั่นใจได้เลยว่าเขาได้เชื่อมต่อกับคริสตัลอย่างสมบูรณ์แล้ว
ในตอนที่เอลลอสได้ลุกขึ้นมาอย่างมั่นคงแล้วแขนของเขาข้างหนึ่งก็ระเบิดขึ้น ในเวลาเดียวกันนั้นส่วนหนึ่งของคริสตัลก็ระเบิดออกมาเช่นกันทำให้รอบๆถูกย้อมด้วยสีแดงเข้ม
“เพื่อนของนายไม่ได้อยู่ที่นี่… นายรู้ถึงแผนของฉันมากแค่ไหนกันเพื่อน?”
“ใช่แล้้ว ถึงแบบนั้นฉันก็ยังไม่คิดว่านายจะระเบิดคริสตัล นอกจากนี้….”
ฉันได้ยกหอก มานาที่หนาแน่นมากๆรอบๆตัวเราได้พุ่งไปทางคริสตัลสีแดงฉานและระเบิดขึ้น มันเป็นหายนะของมานาจำนวนมากจริงๆ
“นายไม่ใช่เพื่อนของฉันอีกต่อไปแล้ว”
ในตอนที่เอลลอสตาย คริสตัลก็จะถูกระเบิดออกไปอย่างสมบูรณ์ หรือจะให้พูดอีกอย่างก็คือพื้นที่รอบๆตัวเราจะถูกระเบิด บางที่เทือกเขาเพรูต้าจะถูกระเบิดทิ้งไปและอาจจะถึงขั้นแม้แต่ทำให้ทวีปบางส่วนต้องหายไปอีกด้วย นี้มันเป็นเพราะว่าการที่มีมานาจำนวนมากเกินไปอยู่ที่นี่ คาฮาร์ ตามที่เพรูต้าบอกมา คาฮาร์คือเทพที่จะทำลายทุกๆสิ่งแม้กระทั่งสิ่งที่เขาอยากจะปกป้อง เมื่อลองคิดดูดีๆเพรูต้าไม่ได้หยิบยกเรื่องนี้พูดออกมาสุ่มๆ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขารู้สึกได้ถึงลางร้ายบางอย่างและเตือนฉันให้ระวัง
“เวรเอ้ย คังชิน! อย่าพึ่งฆ่าเขา”
ฮาเซ็นก็ดูจะรู้แล้วว่าเอลลอสได้เชื่อมต่อไปกับคริสตัลแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ตามถึงพวกเขาจะพูดอะไรฉันก็กลองตามองไปถึงสิ่งสุดท้ายที่ฉันต้องการจะได้มา นี่เป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถจะเตรียมได้ ฉันจะได้มันมาขึ้นอยู่กับโชคของฉันเท่านั้น
“นายมัวมองหาอะไรอยู่ชิน? ปล่องไฟนั่นเป็นที่เดียวที่นายจะหนีไปได้นะชิน”
เอลลอสได้ชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้าและพูดขึ้น มา ฉันได้มองตามนิ้วของเขาที่ชี้ไปและมองไปบนท้องฟ้า เหนือหลุมยักษ์นั้นคือท้องฟ้ายามค่ำคืน นับจากตรงนี้ไปจนถึงตอนนี้ถึงแม้ว่าฉันจะใช้ความเร็วศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่มีทางที่จะช่วยให้ฉันหลบออกไปได้ มีเวลาเหลืออีกเพียงแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นที่เหลืออยู่จนกว่าจะเกิดการระเบิด
“วะ…เวรเอ้ย! อีโทส! โอ เทพแห่งการทำลายล้าง!”
ฮาเซ็นก็มีชื่อที่แท้จริงของเทพเจ้า อย่างที่คิดเลยเขาน่าทึ่งมาก เมื่อคิดจากพลังของเขาแล้ว ฉันรู้สึกว่าเขาค่อนข้างจะเหมาะสมเลยกับเทพแห่งการทำลายล้าง
พลังของพระศิวะที่อยู่ข้างในตัวฉันก็ยังเดือดขึ้นมัน มันต้องการที่จะปะทุออกมา มันดูเหมือนว่าพลังนี้จะต้องการที่จะพิสูจน์ว่าใครเหมาะสมกับเทพแห่งการทำลายล้างมากกว่ากันงั้นหรอ? แต่ยังไงก็ตามมันดูเหมือนว่าพลังของฮาเซ็นก็ยังไม่พอ เขาอาจจะต้องการจะทำลายพลังของเอลลอสที่คลุมคริสตัลเอาไว้อยู่ แต่ว่าพวกเขาทั้งคู่ต่างก็ใช้พลังของเทพอยู่จึงเป็นเรื่องยากที่จะทำแบบนั้น
มานาได้ระเบิดออกมา มันได้ทำลายวังวนมานาที่ล้อมฉันอยู่และทำให้ฉันบาดเจ็บ คริสตัลส่วนใหญ่ได้แตกกระจายไปแล้วและพลังนักสำรวจของฉันก็กลับคืนมาแต่ว่านั่นก็ยังไม่พอ แม้แต่ฮาเซ็นที่ใช้พลังของเทพอยู่ก็ยังบาดเจ็บ มันไม่มีทางที่ฉันจะปลอดภัยทั้งๆที่ไม่ทำอะไรเลยแน่
แต่ว่าฉันก็ยังคงยิ้มอยู่
“ขอบคุณนะเอลลอส ฉันว่าฉันต้องขอบคุณนาย”
“ชิน….!?”
เอลลอสได้ตอบกลับมาด้วยเสียงที่ตกใจ ในเวลาต่อมาฉันได้ใช้ความเร็วศักดิ์สิทธิ์เข้าไปเตะตัว
“ดังนั้นฉันจะช่วยให้นายได้พบกับความตายเอง”
“อึก!”
เอลลอสได้ลอยไปจนกระแทกเข้าไปกับคริสตัล มานาสีแดงได้ไหลออกมาจากคริสตัลและคว้าตัวเอลลอสไว้ ก่อนที่เอลลอสจะได้พูดอะไรอีกเขาก็ถูกแช่แข็ง คริสตัลได้เริ่มดูดเอลลอสเข้าไป
“นายกำลังทำอะไร!?”
“นั่นจะเป็นการเพิ่มพลังทำลายไง”
“แล้วนายก็ยังจะทำมันอีก…!? ไม่ใช่ว่าเขาเป็นเพื่อนนายหรอ!?”
“เพื่อน?”
ฉันคิดว่ามันไร้สาระมาก
“คนที่ใช้ชีวีตของฉันเพื่อการแก้แค้นนะหรอ? นั่นมันไม่ใช่เพื่อนหรอก เขาใช้ฉันเป็นแค่หมากตัวหนึ่ง”
“นาย… ไม่ใช่ว่านายบอกว่านายเชื่อใจเขา!?”
“ฉันหรอ? ฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไง? ฉันก็แค่รู้ว่าเขาวางแผนอะไรตั้งนานแล้วเท่านั้น”
ฉันได้ยิ้มขึ้นมาและส่ายหัว
“แต่ว่าฉันรู้ว่าเขาต้องการจะฆ่านายไม่ว่าจะต้องสละอะไรก็ตาม”
พูดตามตรงแล้วฉันไม่มั่นใจเลยว่าฉันจะเอาชนะฮาเซ็นได้ เครื่องมือเวทย์ของเขามีพลังในการปิดกั้นพลังของนักสำรวจมากเกินไป ฮาเซ็นยังเป็นคนที่เคยผ่านสงครามมาแล้วถึงสองครั้ง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสู้กับศัตรูของโลกแบบนี้โดยที่ไม่ใช้พลังของดันเจี้ยน
“ดังนั้นฉันก็เคยยังใช้เขาเป็นหมากเช่นกัน”
“คังชิน นาย… นาย!”
ฉันไม่คิดว่าเอลลอสจะฆ่าเขาได้อยู่แล้ว แต่ฉันก็หวังว่าจะให้เขาทำให้ศัตรูอ่อนแอลงไป การตอบสนองของเอลลอสก็เหนือกว่าที่ฉันหวังเอาไว้ซะอีก เขาเกินความคาดหวังของฉันไปแล้วจริงๆ มานาที่รวมอยู่ภายในคริสตัลไม่ใช่แค่พอจะฆ่าฮาเซ็นเท่านั้นแต่ว่ามันก็ยังพอที่จะทำลายทั้งทวีปอีกด้วย ข้อเสียเดียวก็คงจะเป็นมันก็อาจจะฆ่าฉันไปด้วย
“ฮ่าห์! ในที่สุดแล้วนายก็ยังเป็นฮีโร่! คนที่จะยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกที่สกปรกแบบนี้มันไม่มีทางที่จะใสสะอาดได้”
“แทนที่จะมาห่วงฉันไม่ใช่ว่านายควรจะห่วงลูกน้องของนายหรอ?”
แทบจะในเวลาเดียวกันที่ฉันพูดจบมานาก็ได้ระเบิดขึ้นมาอีกครั้ง ในครั้งนี้การระเบิดของมันใหญ่ยิ่งกว่าครั้งเดียวแล้ว ลูกน้องของฮาเซ็นส่วนใหญ่ได้ถูกระเบิดนี้กวาดล้างออกไป ฮาเซ็นได้รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นและร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง
“อ๊ากกกกกกกกก! คาซิน่า! คนแบบแก คนแบบแกนี่มัน!”
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะมีใครพูดอะไรออกมา ฉันก็ไม่ได้สนใจมัน ฉันได้มองขึ้นไปบนท้องฟ้า จากหลุมยักษ์ทอดลงมาตามกำแพงจนกระทั่งที่ๆฉันยืนอยู่ ฉันได้มองเห็นเกลียวคลื่นที่แผ่ออกมา
เขาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนกันนะ? มันได้มีพลังสลักเอาไว้อย่างชัดเจนและคงอยู่มาเป็นเวลาหลายปี ฉันทำได้แต่ชื่นชมในพลังของเขา
“ฟู่….”
‘เพรูต้า’ ฉันได้พึมพัมออกมา
เขาน่างทึ่งมาก พลังของเขาและความศักดิ์สิทธิ์ของเขาเหาะสมแล้วกับความเป็นเทพ ฉันค่อนข้างจะสงสัยบางอย่างแต่ว่าความจริงมันอยู่ที่นี่ ถ้าหากว่าไม่ได้เอลลอสล่ะก็ฉันคงจะไม่ได้สังเกตุเห็นสิ่งนี้เลยจนกระทั่งมันถูกทำลายไป
“โอเวอร์ลอร์ด ตรีศูล”
ฉันได้เริ่มใช้งานทักษะทั้งสองนี้อย่างเงียบๆและยกหอกขึ้นมา วงจรเพรูต้าได้หมุนวนอย่างรุนแรงจนยากที่ฉันจะคุมมันเอาไว้ แต่ฉันก็อดทนมันเอาไว้ ฉันน่าจะทำมันได้
“ไม่ มันต้องไม่จบแบบนี้สิ! ความหวังของเรา! ฉันสาบานแล้วว่าฉันจะไม่….”
ในท้ายที่สุดแล้วคริสตัลก็ระเบิดขึ้นมาพร้อมๆกับพื้นที่รอบๆ เอลลอสเป็นคนแรกที่ระเบิดออกมาและตามด้วยฮาเซ็นที่พยายามจะต้านมันเอาไว้ด้วยพลังของเทพแห่งการทำลายล้างแต่ว่าเขาก็ไม่สามารถจะทนต่อมานาพวกนั้นได้และกลายเป็นกลุ่มเลือดเท่านั้น ศัตรูของโลกที่ได้ประสบความสำเร็จในการพิชิตโลกมาแล้วถึงครั้งหนึ่งและทะเยอทะยานที่จะกลืนกินดันเจี้ยนได้ตายไปอย่างน่าสงสาร
แต่ยังไงก็ตามฉันก็ไม่ได้มีเวลาไปสนใจอย่างอื่นแล้ว”
“ทำแบบนี้สินะเพรูต้า…!”
ในใจกลางของมานาสีแดงเลือดจำนวนมหาศาลนี้ฉันได้เร่งวงจรเพรูต้าขึ้น ฉันได้ปรับการหายใจของฉันและวังวนเพื่อที่จะวาดเกลียวคลื่นเพรูต้า ฉันไม่จำเป็นจะต้องใช้วังวนถึงสองอย่างเพื่อคลุมตัวฉันกับหอก ฉันแค่จำเป็นต้องมีวังวนเดียวที่ปกคลุมรอบๆวงจรเพรูต้าที่อยู่ในร่างกายฉันก็พอแล้ว
“ฮ่าาาาาาาาห์!”
มานาจำนวนมหาศาลได้ไหลเข้ามาในร่างของฉัน มันได้โจมตีพวกเอลลอสและฮาเซ็นแบบสุ่มๆ แต่ว่าในไม่ช้ามันก็ถูกฉันดูดเข้ามาหาฉันทั้งหมด มันได้พุ่งเข้ามาหาฉันอย่างยินดีราววกับว่าพวกมันได้พบกับเจ้านายที่พวกมันรอคอยแล้ว ในเวลาเดียวกัน วงจรเพรูต้าก็ยังสั่นสะเทือนอย่างมากเพื่อดูดซับและหมุนทุกๆสิ่ง
มานาที่เต็มพื้นที่แห่งนี้ได้เหมาะกับตัวฉันอย่างมาก แต่ว่ามันก็ยังมากเกินไป ระดับจำนวนของมานาในตอนนี้ฉันไม่เคยใช้มาก่อนได้กำลังจะหลุดไปจากการควบคุมของฉัน ในตอนที่ฉันหมุนมันจากภายในมันก็ทำลายตัวฉันด้วย ฉันได้สูดหายใจอย่างหมดท่า ถ้าหากฉันพลาดในตอนนี้ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว
นอกจากนั้นก็ยังมีมานาอีกชนิดหนึ่งพุ่งเข้ามาหาฉัน มันเป็นพายุที่เกิดขึ้นมาจากเศษคริสตัลสีแดงที่แตกกระจายกลืนกินฮาเซ็นและเอลลอส คริสตัลนับพันที่เต็มไปด้วยพลังของคริสตัลยักษ์และพลังของคาฮาร์ไม่ได้ทำตามคำสั่งของฉันและพุ่งเข้ามาหาฉันเหมือนกับสัตว์ป่า
เกราะของฉันได้เริ่มพลุน ผมของฉันได้ถูกตัดออกและเลือดได้กระจายออกมาจากร่างกายของฉัน พลังชีวิตของฉันได้ตกลงไปอยู่ในระดับที่น่าสมเพช และมันก็ยังรู้สึกเหมือนว่าวิญญาณของฉันกำลังถูกดึงออก แต่ว่าฉันก็ยังหมุนนพลังพวกนี้ต่อไป ฉันลืมเรื่องของความเจ็บปวดไปนานแล้ว ฉันน่าจะสามารถควบคุมมันได้
ฉันไม่สามารถจะบอกได้เลยว่าฉันอยู่ที่ไหน ภูเขาไฟ? มันจะเหมือนกันหรือป่าวนะ? ฉันไม่รู้เลย ฉันไม่แม้แต่จะสนใจเลยด้วยซ้ำว่าร่างกายของฉันเป็นยังไง ฉันได้แต่ตั้งสมาธิกับสิ่งๆหนึ่งนั่นก็คือการสร้างวังวนขนาดยักษ์ขึ้น
“ฉัน… ทำได้!”
ในตอนนั้นเศษคลิสตัลสีแดงก็ได้ถูกดูดเข้าไปในวังวนที่อยู่รอบๆร่างกายของฉันและเริ่มหมุนวน ตอมาคริสตัลจำนวนมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆก็ไม่สามารถจะทนกับกระแสมานาได้และถูกดูดเข้ามาด้วยวังวนของฉัน
มานานี้ที่ทำให้การระเบิดในที่แห่งนี้ไม่ได้กระจายกันอีกแล้วและได้ถูกรวบรวมเข้ามาด้วยกัน วังวนรอบๆตัวของฉันได้ถูกบีบอัดขึ้นด้วยตัวเองอย่างช้าๆ ในระหว่างนี้เศษคริสตัลนับพันก็เริ่มที่จะเป็นหนึ่งเดียวกันอีกครั้ง
ฉันได้สูดลมหายใจ มานาจำนวนที่น่าสะพรึงกลัวได้เข้ามาภายในร่างของฉันและวงจรเพรูต้าก็ได้เร่งความเร็วในการหมุนขึ้น พื้นที่รอบๆได้พังลงและหลุมที่เชื่อมต่อกับท้องฟ้าก็ยังใหญ่ขึ้นอีกด้วย วงจรเพรูต้าที่ถูกวาดเอาไว้ได้หายไปโดยสมบูรณ์แล้ว แต่ยังไงก็ตามในตอนนี้วังวนได้ปรากฏออกมาอยู่ในร่างของฉัน
มานาของเพรูต้าที่ปกคลุมที่แห่งนี้ ไม่สิ ทั้งทวีปแห่งนี้ได้พุ่งเข้ามาหาฉันและสร้างวังวนขึ้น มันราวกับว่ามันกำลังรอสิ่งนี้อยู่
ร่างกายของฉันได้ลอยขึ้นมาเองอัตโนมัติ ฉันได้อยู่ใจกลางของวังวนนี้ ในตอนนี้มันไม่มีอะไรที่ทำร้ายฉันแล้ว มานาได้หมุนรอบตัวฉันอย่างสงบและเศษคริสตลก็ยังได้ถูกบีบอัดเองจนหลอมรวมกันแล้ว ในตอนนี้ฉันก็รู้ตัว
ว่าฉันได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับวงจรเพรูต้า
“อ่า อ๊ากกกกกก!”
ฉันได้ตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถจะทนกับความยินดีนี้ได้ มานาเต็มอยู่ในร่างกายของฉันได้เริ่มเปลื่ยนตัวฉันจากภายใน กำไลเรเดี่ยนของหลินที่ให้ฉันมาก็ยังแตกกระจายออกไป มันไม่ได้หายไป แต่ว่าทุกๆสิ่งของกำไลได้ละลายลงไปและหลอมรวมเข้ามาในตัวฉันพร้อมๆกับมานา
ความรู้สึกในตอนนี้เหนือกว่าในตอนครั้งแรกที่ฉันใส่เรเดี่ยนเข้าไปจนเทียบไม่ได้เลย พลังมานาที่เอ่อล้นได้ทำลายร่างกายยของฉันและสร้างขึ้นมาใหม่ตั้งแตกเริ่ม ฉันได้หายไปอย่างสิ้นเชิงเหลือเพียงแค่วงจรเพรูต้าเบื้องหลัง จากนั้นปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้งพร้อมๆกับวงจรเพรูต้าที่มีตั้งแต่หัวจรดเท้า มันเป็นร่างกายที่ถูกสร้างขึ้นมาเพียงแค่จากมานาของวงจรเพรูต้าเท่านั้น มานาที่มานาอื่นๆไม่กล้าที่จะเข้ามาใกล้ได้
แต่ว่านี่มันก็ยังไม่พอ วงจรเพรูต้าในท้ายที่สุดแล้วมันก็ยังเป็นของเพรูต้า ฉันต้องการสิ่งที่มันเป็นของฉัน ฉันจะต้องทำคือก้าวไปต่อ ฉันสามารถจะรู้ได้เพียงแค่ว่าตอนนี้ฉันได้รับพลังมา ไม่มีใครที่จะมาบอกฉันได้ ฉันได้รู้แจ้งเองตามธรรมชาติ
เส้นผมของฉันได้ถูกสร้างขึ้นมาอีกครั้งพร้อมๆกับมานาที่เริ่มจะลดลงไป
“ฟู่…..”
ฉันได้เปิดตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ทั้งมานาที่หนาแน่นหรือคริสตัลสีแดงฉานก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ฉันได้ลอยอยู่บนท้องฟ้าที่ว่างเปล่า ภูเขาไฟล่ะ? มันหายไปนานแล้ว ในตอนนี้มันมีเพียงแค่แมกม่าที่เดือดอยู่ข้างใต้ลึกๆเท่านั้น
“สามีที่รัก!”
เสียงนี้ได้ดังขึ้นมาจากที่ๆไกลออกไป ล็อทเต้และลิโคไรท์ได้บินเข้ามาหาฉัน ฉันได้ยิ้มขึ้นและโบกมือให้พวกเธอ
“ทั้งสองคนปลอดภัยนะ?”
“สามีที่รัก!”
ลิโคไรท์ได้ตะโกนเรียกฉันเสียงดัง พวกเธอดูจากภายนอกแล้วไม่เป็นไร แต่ว่าพวกเธอบาดเจ็บงั้นหรอ!? ฉันได้รีบเข้าไปหาพวกเธอทันทีแต่แล้วก็หยุดลงเมื่อได้ยินอะไรบางอย่าง
“ใส่อะไรหน่อยสิ! คุณโป๊อยู่นะ!”
