Infinite Competitive Dungeon Society – บทที่ 48 – เฮอร์มีส (3)

Infinite Competitive Dungeon Society - บทที่ 48 – เฮอร์มีส (3)

บทที่ 48 – เฮอร์มีส (3)

“เริ่มสำรวจ!”

ในตอนที่ฉันได้ตะโกนออกไป ไม้กางเขนที่อยู่ใกล้ๆก็เริ่มสั่นและจากนั้นก็กระเด็นขึ้น อย่างที่ฉันคิดเลยมันเป็นหลุมศพ สิ่งที่โผล่ออกมาจากหลุมก็คือซอมบี้ ราวกับว่ามันจะแสดงให้เห็นถึงความต่างจากชั้นที่ 23 สภาพษพของพวกมันมีความสมบูรณ์มากนอกจากนี้ยังมีดาบและโล่หรือธนูอีกด้วย

“ก๊าซซซ…”

“เลือด…ของนักรบ…”

ซอมบี้นะรบ มันไม่เหมือนกับซอมบี้ที่เกิดนจากศพที่ใส่มานาลงไป ซอมบี้นักรบมันเกิดการเมื่อพลังเวทย์ในตอนกลางคืนได้ไหลเข้าไปในซากศพของนักรบระดับต่ำที่เหลืออยู่หลังจากการสู้รบ

พวกเขาเป็นถูกรู้กันว่าจะปรากฏออกมาและพวกมันบางครั้งก็จะไปฆ่าคนอื่นและทำให้ลายเป็นซอมบี้ สร้างกองทัพขึ้นมา

อย่างไรก็ตามมันมีซอมบี้นักรบอยู่ด้านหน้าฉันหลายตัว พวกมันเหมือนกับว่าจะเป็นวิญญาณที่น่าสงสารที่ถูกบังคับให้สู้ในตอนที่มีชีวิตอยู่และไม่สามารถจะหยุดได้แม้กระทั่งเมื่อตายไป

“เลือด…สงคราม…”

“เรียก..พวกเรา…”

ฉันได้กลืนน้ำลายลงไปในขณะที่เฝ้ามองพวกมันลุกขึ้นมาอย่างช้าๆพร้อมด้วยอาวุธและเก็บตาลงไปในเบ้า

“เท็มเพรส!”

เมื่อฉันได้โจมตีออกไปด้วยหอก พวกซอมบี้นักรบก็ได้ระเบิดเป็นชิ้นๆและกระจายกันไป

พวกมันอ่อนแอมาก

“ก๊าซซซ”

“มันยังคงใช้ได้”

[มันเป็นเพราะว่านายท่านแข็งแกร่ง!]

แม้ว่าพวกมันจะแข็งแกร่งกว่าพวกซอมบี้ปกติ แต่ฉันก็แข็งแกร่งเกินไปด้วยทั้งอิลิกเซอร์และเทคนิคหอกของฉัน มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่ฉันพูดจากปากของฉันเอง แต่ว่าฉันนั้นแตกต่างไปจากกลุ่มนักสำรวจดันเจี้ยนตามปกติที่อยู่ในชั้นที่ 24

ดูเหมือนว่าแม้หลังจากที่เห็นชั้นผ่านชั้นที่ 21 ไปถึง ชั้นที่ 23 ใน 5 ชม. โรเล็ตต้าก็ยังคงไม่รู้จักฉันดีพอ ความเหนือกว่าอย่างมหาศาลของฉันมันก็ยังไม่ได้เปลื่ยนแปลงไปเพียงเพราะแค่ซอมบี้ธรรมดาได้อัพเกรดไปเป็นซอมบี้นักรบหรือเพราะกูลโผล่ออกมา

“ก๊าซซซ! มนุษย์ที่มีชีวิต มนุษย์ที่มีลมหายใจ!”

“เลือดอุ่นๆ ผิวหนังนุ่มๆ มนุษย์”

ซอมบี้นักรบได้ลุกขึ้นมาจากหลุมศพมากยิ่งขึ้น ในเวลาเดียวกันฉันก็เห็นกูลที่พยายามจะซุ่มโจมตีฉันด้วยการแอบอยู่ในช่องว่างระหว่างกำแพงดันเจี้ยน พวกมันรวดเร็วกว่าซอมบี้ มีผิวหนังที่เหนียวและยังมีกรงเล็บที่น่ากลัว

นอกจากนี้สายตาของมันก็แสดงถึงสติปัญญาอย่างชัดเจน อย่างที่พูดนั้นดูเหมือนพวกมันจะคิดเกี่ยวกับการกินฉัน

“เข้ามาเลยเจ้ากูลชั่ว! ฉันจะส่งแกกลับลงหลุมเอง!”

ในก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันได้ยินคำพูดของโรเล็ตต้าฉันก็ได้คิดบางอย่างที่ว่า แม้ว่าพวกมันจะเร็วแต่พวกมันจะสามารถเร็วได้ยิ่งกว่ามนุษย์หนูหรอ? แม้ว่าหนังมันจะเหนียวแต่ว่ามันจะเหนียวกว่าของพวกลิซาร์ดแมนหรอ? แม้ว่ากรงเล็บมันจะมีพิษและอันตราย ฉันก็แค่ต้องหลบมันแค่นั้น แม้ว่าถ้ามันโจมตีโดนฉัน ฉันก็จะไม่ติดพิษเว้นเสียแต่ว่ามันจะทะลวงผ่านเกราะและหมวกของฉันมาได้

แน่นอนเพราะว่าโรเล็ตต้าได้เตือนเกี่ยวกับพวกมันไว้มาก ฉันเลยได้ตัดสินใจว่าจะลองต่อสู้กับมันก่อนที่จะสรุป

“ก๊าซซซ!”
“มนุษย์!!!!”

พวกมันเร็วกว่ามนุษย์หนูเล็กน้อย แย่างไรก็ตามความสามารถทางกายภาพของฉันแตกต่างไปจากตอนที่สู้กับมนุษย์หนูอย่างสิ้นเชิง ฉันเห็นการเคลื่อนไหวของกูลอย่างชัดเจน

ถ้าฉันต้องการจะหลบพวกมันฉันก็สามารถจะทำได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตามถ้าฉันเลิกที่จะเผชิญหน้ากับพวกมัน ฉันก็จะต้องถูกโจมตีซักครั้งสองครั้ง ในกรณีเช่นนี้ฉันจะต้องรู้พลังโจมตีของพวกมันก่อนที่เพื่อจะช่วยให้ฉันสามารถจะเคลียชั้นที่ 24ได้ง่ายขึ้น

ความคิดทั้งหมดนี้ในช่วงเวลาพริบตาเดียวกูลก็ได้เข้ามาหาฉันแล้ว ฉันได้ยืนหยัดที่จะต่อต้อนกรงเล็บของมันด้วยตัวเอง และเตรียมพร้อมที่จะโจมตีสวนกลับไป

อย่างไรก็ตามเมื่อกรงเล็บของพวกมันโดนเกราะของฉัน เรื่องไร้สาระที่ฉันไม่เคยคาดคิดก็เกิดขึ้น

แคร๊ก

“กูล กรงเล็บแตก! กูลเจ็บ!”
“เจ็บ!”
“กูล กรงเล็บ เจ็บ!”

“กูลอ่อนแอ! โครตอ่อน!”

ฉันไม่ได้ใช้แม้แต่ผิวมังกรเลย แต่กรงเล็บกูลก็ได้หักออกไปเมื่อตีโดนเกราะของฉัน และพวกมันก็ได้วิ่งออกไปด้วยใบหน้าที่เจ็บปวด ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น…โอ้ใช่แล้ว! ฉันเคยได้ยินมาว่าถ้าพลังป้องกันของฉันสูงมากไปกว่าพลังโจมตีของฝ่ายตรงข้ามอย่างมหาศาล อาวุธที่ใช้โจมตีของศัตรูก็จะถูกทำลาายไป

พลังป้องกันจะถูกคำนวนโดยใช้พลังชีวิต ความทนทาน อุปกรณ์และมานาที่ใช้เสริมร่างกาย ด้วยศิลปะการต่อสูระดับสูงก็ได้ทำให้ร่างกายของฉันแข็งแกร่งขึ้นอีกด้วย ซึ่งมันก็มีผลต่อพลังป้องกันของฉันเช่นกัน

“กูลเจ็บ!”
“กูลกลับ กูลเจ็บ!”
“กููลเรียกกูลที่เก่งกว่ากูล! กูลที่แข็งแกร่งต้องแก้แค้น!”

“พวกนายช่วยหยุดร้องเหมือนเด็กได้มั๊ย? และก็ไม่ต้องมาทำเป็นเรียกคนที่แก่กว่ามาช่วยหลังจากที่รอบโจมตีคนอื่นเลยนะ!”

ในขณะที่ฉันสวมใส่เซ็ตมนุษย์หนูก่อนที่จะมาถึงชั้นที่ 20 พลังป้องกันของฉันไม่ได้สูงจนาดนี้ แต่ตอนนี้ที่ฉันสวมใส่เซ็ตของอัศวินลิซาร์ดแมนและเพิ่มค่าความทนทานขึ้นแล้ว พวกมอนสเตอร์ปกติก็ไม่สามารถที่จะเจาะทะลุการป้องกันของฉันมาได้อีก แต่ว่าอย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยถูกซอมบี้โจมตีเลย ฉันพึ่งจะมาพบมันในตอนนี้ ฉันไม่จำเป็นจะต้องกลัวการโจมตีจากกูลอีกต่อไป

หลังจากที่ฉันรู้ทั้งหมดนี้แล้ว ฉันก็ได้ยืนนิ่งและมองไปบนท้องฟ้าอย่างว่างเปล่า ในขณะเดียวกันกูลก็กำลังกลืนกินซอมบี้ที่อยู่ใกล้ๆในขณะที่บ่นว่าเจ็บไปด้วย เมื่อพวกมันทำเสร็จแล้ว พวกมันก็เข้ามาโจมตีฉันและกรงเล็บก็พังไปอีกครั้งและมันก็กลับไปกินซอมบี้ต่อ….

“กูลฟื้นฟู!”
“กินซอมบี้ ฟื้นฟู!”
“กูลโจมตี กูลเจ็บ!”
“กูล เล็บ เจ็บ!”
“กูลถอย”

เมื่อฉันมองไปที่กูลรอบๆด้วยสายตาที่ผิวหวังฉันก็ได้ยกหอกขึ้นและเล็งไปที่พวกมัน แม้ว่าฉันจะชอบที่มองพวกมันคุยกัน แต่ฉันก็ไม่จำเป็นจะต้องลังเลเมื่อฉันรู้ว่าพวกมันอ่อนแอแค่ไหน

“ไพก้าใช้มานาเท่าที่เธอต้องการเลยและเปิดทางข้างหน้าให้ฉัน ฉันจะเริ่มวิ่งแล้ว”

[โอเคเจ้านาย! ฉันก็ชอบวิ่งเหมือนกัน!]

ภายใต้การอนุญาตของฉันไพก้าได้เริ่มใช้มานาอย่างอิสระ ครู่หนึ่งรัศมีสายฟ้าก็ส่องออกมาจากร่างกายของเธอ จากนั้นเธอก็พุ่งไปข้างหน้าและเผาซอมบี้และกูลทุกๆตัวในเส้นทางของเธอ แน่นอนว่าซอมบี้มันตายในทันทีและกูลก็บาดเจ็บอย่างหนัก ฉันได้ยกเท้าขึ้นและวิ่งออกไปอย่างไม่ลังเล มันถึงเวลาที่จะใช้ทักษะพิเศษของฉันแล้ว

“วู้ววววว! เคลียร์เส้นทางงงงง!”

เมื่อฉันได้เริ่มวิ่งฉากก็ได้เริ่มเปลื่ยนไปอย่างรวดเร็ง ซอมบี้ก็มองมาที่ฉันด้วยท่าทางที่ว่างเปล่า กูลก็ได้พุ่งเข้ามาหาฉันและกระเด็นออกไป

จากนั้นพวกมันก็ได้พยายามรวมตัวและปิดเส้นทางของฉัน อย่างไรก็ตามพวกปวกเปียกแบบพวกมันได้ลอยออกไปด้วยสายฟ้าของไพก้าและการพุ่งของฉัน

‘เร็ว! ทักษะพุ่งนี้ฉันชอบมันจริงๆ!”

ถ้าเร็นเห็นฉันในตอนนี้ เขาจะพูดอย่างเสียใจแน่นอนเลยว่า ‘จริงๆมันเป็นไปได้ที่จะทำให้ขาหายไป!’ ตอนนี้ที่ฉันได้คิดถึงเร็น พวกเราไม่ได้ติดต่อกันเลยตั้งแต่แยกทางกัน เขาไม่สามารถท้าทายบอสเพียงลำพังได้หรอ? ถ้าแบบนั้นฉันก็จะต้องเริ่มขั้นตอนทุบตีครั้งที่ 2 ….

“ก๊าซซซ!”
“กูล กำลังตาย!”

เพียงแค่ชั้นชี้หอกที่เสริมด้วยมานาไปข้างหน้าในขณะที่ฉันใช้ทักษะพุ่ง ซอมบี้และกูลที่ขวางทางฉันก็ได้ส่งบินออกไป แม้ว่าถ้าร่างกายของกูลจะแข็งแหมือนกับเหล็ก แต่ฉันก็สามารถจะจะแทงหอกเข้าไปในเหล็กได้ตั้งแต่ที่อายุ 14 แล้ว ถ้าอย่างนั้นพลังในปัจจุบันก็ไม่มีทางที่กูลจะต้านทานได้แน่นอน

ฉันไม่ได้ตรวจสอบว่าพวกมอนสเตอร์ที่ถูกส่งบินไปตายหรือไม่ ฉันไม่ต้องที่จทำให้พวกมันตายเพื่อเคลียร์ชั้นนี้ ฉันเพียงแค่ต้องการไปถึงจุดสิ้นสุดของเส้นทางในด้วยการมีชีวิตอยู่

ในอดีตชั้นเชื่อว่าจะต้องฆ่ามอนสเตอร์ทั้งหมดเพื่อเคลียร์ชั้น อย่างไรก็ตามนั่นการฆ่ามอนสเตอร์ทั้งหมดมันไม่ใช่เงื่อนไขในการเคลียร์ชั้น ฉันเคยได้ยินว่ายังมีนักสำรวจที่ฝึกความสามารถในการซ่อนตัว พวกเขาสามารถที่จะเคลียร์ดันเจี้ยนได้โดยการหลีกเลี่ยงการต่อสู้อีกด้วย

ด้วยเหตุนี้ฉันเลยวิ่งต่อไปเรื่อยๆโดยที่ไม่สนใจซอมบี้และกูล แต่ถึงอย่างนั้นเพราะว่าพวกมันอ่อนแอพวกมันได้ตายในตอนที่ฉันชนกับหอกของฉันและสายฟ้าของไพก้า ทองที่ฉันได้รับก็มากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

ในบางจุดฉันจะโจมตีไปที่กูลขนาดใหญ่และตระหนักได้ว่ามันไม่ไดเถูกส่งลอยไปหลังจากที่ชนกับหอกฉัน ฉันได้ตระหนักถึงมัน

“กรรรร! คูก้าลงโทษมนุษย์”

“นายเป็นพี่ชายของพวกกูลสินะ!”

“กรรรร!”

อย่างแรกเลยฉันตัดหัวของกูลที่เข้ามาจากด้านข้างและตรวจสอบมานาที่เหลืออยู่ เพราะว่าไพก้าได้ใช้มานาอย่างต่อเนื่อง ฉันในตอนนี้เลยมีมานาเหลือเพียง 50% เท่านั้น กูลยักษ์ตัวนี้มันสูงมากกว่า 2 เมตร และมีแขนขวาที่ใหญ่จนน่าหงุดหงิด ตัดสินจากสีผิวและขนาดของแขนมัน มันไม่ต้งสงสัยเลยว่ามันจะแข็งแกร่งกว่าส่วนอื่นๆ

“ไพก้าเข้ามาในหอกของฉัน”

[โอเค]

“กรรร! ฆ่า! ถ้าฉันชนะและทำให้อ่อนโยน!”

ในตอนที่ฉันใช้สปิริตออร่า คูก้าก็ได้เหวี่ยงแขนขวาเข้าใส่ฉัน แม้ว่าฉันจะหลบการโจมตีนี้ได้ ทิศทางของมันก็ได้เปลื่ยนในทันทีกลางอากาศและไล่ตามฉัน ฉันได้รีบที่จะหลบอีกครั้งและเข้าไปหาร่างกายของมัน ไม่ว่าจะเป็นมอนสเตอร์หรือมนุษย์การต่อสู้จะกลายเป็นเรื่องง่ายขึ้นเมื่อแขนได้อยู่ห่างออกไปจากหัวไหล่ของมัน คูก้าก็ไม่ใช่ของยกเว้น เขาไม่รู้เกี่ยวกับสิ่งที่กำลังทำเลย เขาพยายามที่จะโจมตีฉันโดยใช้แขน

“โอกาส!!!”

ด้วยเสียงตะโกนที่สั้นและร่าเริง ฉันได้แทงหอกออกไปที่หัของมัน มันยังสมกับเป็นมอนสเตอร์มีชื่อหัวของมันไม่ได้ระเบิดในทันทีเหมือนกับพวกกูลตัวอื่นๆ มันเพียงแค่ร้องออกมาอย่างเจ็บปวดและจากนั้นก็ใช้แขนทุบฉัน แม้ว่ามันจะหนักมากจนพอให้ฉันต้องร้องออกมา แต่ฉันก็ไม่ได้รับความเสียหายมากเท่ากับแรงกระแทกที่ได้รับ

ฉันได้กล้ำกลืนความเจ็บปวดเอาไว้และแทงหอกออกไปอีกครั้ง มันได้โดนที่จุดๆเดิมและเลือดพิษของมันก็ได้พุ่งออกมาในอากาศ

“ก๊าซซซ! เหยื่อที่น่ารำคาญ!”

“กินแค่เนื้อมันไม่ดีสำหรับแกนะ! ในชาติหน้าก็หัดกินผักดูมั้งละกัน!”

คูก้าได้โจมตีอีกครั้งด้วยแขนขนาดใหญ่ ในคราวนี้แขนของมันได้แยกออกมาเป็นสองอันกลางอากาศ มันยังนับว่าเป็นกูลได้อีกหรอ? นี้มันเป็นตัวกลายพันธ์! ฉันจะต้องได้รับความบาดเจ็บอย่างรุนแรงหากโดนโจมตีนี้ แต่ว่าฉันก็ไม่ได้คิดที่จะหลบเลี่ยง

ฉันทำเพียงแค่มุ่งเน้นไปที่พลังในร่างกายและมานาของฉันและจากนั้นก็ปาหอกของฉันออกไป มันเป็นการที่ใช้พลังชีวิตและมานาของฉันถึง 20%

“ฮีโรอิค สไตรค์!”

แสงสีขาวมันได้หลอมรวมกับสปิริตออร่าและห่อหุ้มหอกเอาไว้ทำให้มันดูสง่างามมากจนคล้ายกับหอกขแงเทพเจ้าสายฟ้า ในเวลาเดียวกันหัวของคูก้าก็ได้ระเบิดออกมาอย่างรุนแรง แขนของมันไม่มีโอกาสได้โจมตีฉันอีกต่อไป

[คุณได้เอาชนะมอนสเตอร์มีชื่อ ‘คูก้า’ คุณได้รับ ‘ตั๋วเข้าสู่เหตุการณ์ดันเจี้ยน ‘การโจมตีของซอมบี้ยักษ์’ เป็นรางวัล]

“…ทำไมฉันถึงได้รับของที่เกี่ยวข้องกับซอมบี้จากกูลกันล่ะ?”

เดี๋ยวก่อนนะ นี้มันเป็นการตอบสนองที่ไม่ถูกต้อง

“ใช่แล้ว! นี่มันเหตุการณ์ดันเจี้ยน!”

นี่แหละคือสิ่งที่ถูกต้อง

 

Infinite Competitive Dungeon Society

Infinite Competitive Dungeon Society

ICDS, 무한경쟁던전사회
Score 7.8
Status: Ongoing Type: Author: , , Artist: Released: 2015 Native Language: Korean
อ่านนิยาย Infinite Competitive Dungeon Society เรื่องย่อ : เหตุการณ์ดวงจันทร์แฝดคือจุดเริ่มต้นชองการเปลื่ยนแปลงทุกอย่าง เพราะการปรากฏตัวของมอนสเตอร์และดันเจี้ยนในสังคมยุคใหม่ และผู้ที่ใช้ความสามารถของเขาต่อสู้กับมัน โลกได้กำลังเผชิญหน้ากับประวัติศาสตร์ครั้งใหม่ นี่คือกำเนิดขึ้นของแหล่งพลังงานชนิดใหม่ๆ และอาชีพดั้งเดิมมากมายได้หดหายไป สามัญสำนึกปกติได้ถูกเปลื่ยนแปลงไปและจินตนาการได้กลายมาเป็นความจริง

Comment

Options

not work with dark mode
Reset