ได้รับTitleใหม่ Swordman!
โดย
หมอแมว
รอนกระชับกระทะในมือให้เข้าที่ เลื่อนมีดดาบหญ้าในมือขวาให้แน่นกระชับ มองไปที่ชายร่างอ้วนที่อยู่ตรงหน้า
แม้ร่างกายจะอ้วนใหญ่ แต่ความว่องไวและการซอยเท้าของชายคนนี้ไม่ใช่ธรรมดา ยิ่งไปกว่านั้นก็คือชุดที่ชายคนนั้นสวมใส่อยู่
“เลือกใช้มีดดายหญ้าแทนที่จะใช้ดาบญี่ปุ่นแสตนเลส ใช้กระทะในการป้องกันได้คล่องแคล่ว ดูเหมือนแกจะใช้อาวุธเป็นอยู่บ้างสินะ” ครูชัยพูดขึ้น “แต่ถึงจะมีฝีมืออยู่บ้างแต่ก็ยังอ่อนหัด!”
เช้ง เช้ง เช้ง
ครูชัยถีบร่างอ้วนใหญ่ของตนพุ่งมาด้านหน้า กระบี่ในตัวฟาดฟันเข้าใส่รอนขณะที่เด็กหนุ่มหมุนควงกระทะสีทองในมือเข้าใส่ เสียงกระบี่เหล็กเฉือนฟันมัลติเลเยอร์ 12 ชั้นอันแข็งแกร่งของกระทะดังเป็นจังหวะ ก่อนที่ร่างนั้นจะหมุนตัวเหวี่ยงกระบี่เข้าที่ด้านขวา
แคร้ง
รอนยกมีดดาบขึ้นป้องกัน กระบี่เหล็กฟันดาบจนเป็นรอยบิ่นลงไป
หากเขาเอาดาบญี่ปุ่นเลียนแบบพวกนั้นมาใช้ การฟันในครั้งสุดท้ายคงตัดดาบไปเรียบร้อยแล้ว
“ย้ากกกก”
เชียะ!
รอนฟันเข้ากลางลำตัวของคู่ต่อสู้จังๆ เสื้อของครูชัยขาดกลางหลุดลงสู่พื้น
“เปิดช่องว่าง!” ชายร่างอ้วนร้องขึ้นก่อนจะแทงกระบี่เข้าที่ไหล่ของรอน
-10
“อ้าห์!”
รอนถอยหนีและยกกระทะขึ้นป้องกัน กระบี่ถูกฟันลงมาอีกหลายครั้งก่อนที่ทั้งสองฝ่ายจะแยกกันชั่วคราว
“บอกแล้วถึงจะพอมีฝีมือแต่ก็ยังอ่อนหัด” ครูชัยพูดอีกครั้ง กระบี่ถูกตั้งขึ้นเหนือศีรษะ ส่วนมือซ้ายกวักเรียกรอนให้เข้าไปโจมตี
ครั้งนี้รอนไม่กล้าสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปแล้ว เนื่องจากต้องปลอมตัวเข้ามา ทำให้เขาไม่ได้เอาเกราะติดตัวมาด้วย ความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขาบาดเจ็บได้ ในขณะที่อีกฝ่ายนั้นเตรียมตัวมาพร้อม ชายร่างอ้วนตรงหน้าคนนี้สวมใส่เสื้อเกราะโซ่ถัก Chain mail สวมเกราะแขนขาโลหะ ไม่ว่าจะฟันยังไงก็ไม่มีทางฟันเข้าเลย
งั้นต้องใช้ของสิ่งนี้แล้วสินะ
รอนดึงกระดาษขึ้นมาถือไว้ ห่อแกนมอนสเตอร์ลงไปแล้ว Activate
“นี่แน่ะ!”
ม้วนเวทที่ถูกขยำจนเหมือนกระดาษธรรมดาถูกโยนไปข้างหน้าเหมือนเศษกระดาษไม่มีความหมาย รอนเตรียมดาบในมือ
วินาทีที่มันถูกลูกไฟ เป็นวินาทีที่เขาจะบุกเข้าไป
“เฮ้ยยยยยยยยยย”
โครมครามโครม!!!
ชายร่างอ้วนกระโดดหนีกรูดชนโต๊ะเก้าอี้ล้มหกคะเมนก่อนที่กระดาษจะลอยไปถึง มันล้มโต๊ะลงแล้วหลบเข้าที่กำบัง
ฟู่ๆๆๆ
“เอ๊ะ”
“เฮ้ย”
ทั้งสองร้องขึ้นพร้อมๆกัน รอนที่ร้องอย่างประหลาดใจที่อีกฝ่ายหลบม้วนเวทเหมือนรู้ว่านี่คืออะไร ส่วนอีกฝ่ายก็ประหลาดใจ
“แกไม่ใช่เท็นท์สไควร์เรอะ” ครูชัยร้องขึ้นก่อนที่จะทำหน้าผิดหวัง
ชื่อนี้อีกแล้ว! ทำไมคนพวกนี้รู้จักนักรบมังกรแห่งความมืดได้ล่ะ! รอนคิดในใจ
“มิน่า ฝีมือของแกถึงได้แย่ขนาดนี้ ที่แท้แกก็ไม่ใช่คนๆนั้น ถึงแม้จะใส่หมวกและหน้ากากเหมือนกัน ใช้มายากลคล้ายๆกัน แต่ทุกอย่างห่วยแตกไปหมด” ครูชัยยกกระบี่ขึ้นร่ายรำ “ถ้าเช่นนั้นก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ตายซะ!”
รอนรู้สึกเหมือนภาพตรงหน้าสั่นไหว ร่างสูงใหญ่ของชายตรงหน้าเหมือนกับพร่าเลือนไป
{Incoming}
สัญญาณเตือนดังขึ้นพร้อมลูกศรทางทิศ 2 นาฬิกา รอนยกดาบขึ้นกัน
แคร้ง
แล้ววงกลมสีแดงก็แวบขึ้น นับสิบวงโดยมีตัวเลข 1 .. 2 .. 3 .. 4 .. 5 … กำกับ พร้อมกับสัญญาณ
{Incoming}{Incoming}{Incoming}{Incoming}{Incoming}{Incoming}
รอนเลื่อนกระทะไปตามทิศของวงกลมสีแดงนั้นอย่างอลหม่าน ปะทะเข้ากับดาบของศัตรูที่พุ่งเข้ามาตามวงสีแดงนั้นตามลำดับ
เช้ง เช้ง เช้ง เช้ง เช้ง เช้ง ๆๆๆ
“ฮ่าๆๆๆ ฝีมือพอใช้ได้ แต่ก็ยังอ่อนหัด ย้ากกก”
เช้ง!
ด้ามจับกระทะถูกฟันขาด กระทะในมือกลิ้งหลุนๆไปตามพื้น เด็กหนุ่มเจ็บแปลบขึ้นที่ต้นแขนซ้ายหากแต่เขาไม่สนใจแล้ว ตอนนี้ที่ทำได้คือการใช้ดาบในมือปัดป้อง
แต่ไอ้บ้าคนนี้นี่มันใครกัน ทำไมเขาที่มีสกิลดาบ LV 19 ถึงทำอะไรมันไม่ได้เลย
กิ๊ง เสียงสัญญาณดังขึ้นในหัว
[Edge weapon Lv 20 0/100]
[คุณได้รับ Title ใหม่]
[Swordman]
“โอ้ ดีเลย ในที่สุดก็อัพเลเวลแล้ว” รอนร้องขึ้นอย่างดีใจและถอยไปตั้งหลัก เตรียมดูว่าจะมีสกิลอะไรใหม่ๆบ้าง
[Tornado Slash : Unlocked]
[Fighter eye : Unlocked]
[วิธีใช้ : พูดชื่อท่าออกมา]
“เตรียมตัวตายซะไอ้หนู” ครูชัยพุ่งเข้าใส่รอนที่กำลังยิ้มเหมือนกับดีใจอะไรบางอย่างอยู่ รอนหันตรงมาจากนั้นร้องขึ้น
“Tornado Slash!”
ในสายตาของรอนปรากฎภาพจางๆของมือและมีดดายหญ้าขึ้น ตามด้วยเส้นที่กำกับด้วยตัวเลขเป็นลำดับให้เหวี่ยงดาบ
“ย้ากกกก”
เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง
มีดดายหญ้าฟาดฟันลงไปที่คู่ต่อสู้ กระบี่ของอีกฝ่ายยกขึ้นป้องกันอย่างรวดเร็ว
ฉึก!
“โอ๊ย” รอนร้องออกมา
หลังจากป้องกันตัวจากท่าดาบของรอน ครูชัยก็แทงกระบี่เข้าที่ไหล่ของรอนอีกครั้ง
-10
“อะไรกัน เอาใหม่ Tornado Slash!!!”
เคร้งๆๆๆๆๆ
ฉึก!
-10
ผัวะ!
-2
“โอ๊ย”
คราวนี้รอนถูกแทงเข้าที่ไหล่ขวาจนมีดหลุดมือก่อนจะเจอเตะเข้าจังๆจนกระเด็น
“อย่างน้อยก็พอจะมีฝีมือบ้างสินะ แต่ว่าท่าเพลงดาบแมวสามขาแบบนี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอกไอ้หนู”
“เป็นไปได้ยังไงกัน” รอนร้องขึ้นในใจคิดว่าจะหาทางออกยังไงดีก่อนจะนึกได้
เรายังเหลือสกิลที่ยังไม่ได้ใช้นี่
“Fighter Eye!”
{เลือกเป้าหมาย}
รอนมองจ้องไปที่คู่ต่อสู้ที่แถบHPยังเต็มอยู่ ตัวอักษรค่อยๆโผล่ขึ้นที่เหนือศีรษะ
{ครูชัย HP 150/150}
รอนเพ่งต่อก่อนจะหน้าบื้อไปเมื่อตัวอักษรขึ้นเพิ่มเติม
{Swordmaster | Edge weapon Lv 38}
{Assasin}
“สึส! เลเวล 38 นี่เอง แบบนี้จะชนะยังไงได้” รอนร้องขึ้นใช้มือกุมแขนที่โชกเลือด แต่ในเวลานี้เด็กหนุ่มรู้สึกประหลาดขึ้นมา ความตื่นเต้นใจสั่นรัวหายไปหมด เหลือแต่ความสงบพร้อมวิเคราะห์สถานการณ์อย่างน่าประหลาด
ขณะที่ครูชัยแสยะยิ้ม มันหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกด
“ผมปลดอาวุธมันได้แล้ว จะให้จัดการยังไง จะจับเป็นหรือจับตาย” ครูชัยถามโต้งมิวสิค “ได้ๆ เดี๋ยวจัดให้”
“หึๆๆ เจ้าหนุ่ม เมื่อกี้แกคุยกับเพื่อนแก ท่าทางจะอยู่ใกล้ๆนี้และเป็นผู้หญิงสินะ”
“เสร็จจากแก เด็กผู้หญิงนั่น ข้าจะขอเล่นสนุกด้วยก็แล้วกันนะ ฮ่าๆๆ”
รอนค่อยๆสงบจิตสงบใจใช้ความคิด
ม้วนเวทมนตร์ที่ใช้ไป อีกฝ่ายก็รู้ทัน
ท่าดาบที่ใช้ไป อีกฝ่ายก็รู้ทัน
แถมมันยังใส่เสื้อเกราะโซ่ถักอีก อาวุธมีดมีคมไม่สามารถทำอะไรได้
จริงสิ!
เกราะโซ่ถักมีจุดอ่อนนี่นา
ท่ามกลางเสียงเดือดปุดๆของบรรดาหม้อบนเตา เด็กหนุ่มค่อยๆถอยไปจนชิดโต๊ะ เขาเอื้อมมือไปหยิบไส้กรอกที่วางอยู่ใส่เข้าปาก
+5
+5
+5
+5
เลือดที่แขนหยุดไหลอย่างรวดเร็วจนเห็นได้ด้วยตาเปล่า ขณะที่ครูดาบร่างอ้วนมองอย่างสนใจ
“แกมีความสามารถรักษาตัวเองได้หลังกินอาหารเหมือนเจ้าหมอนั่นจริงๆ ถึงเพลงดาบจะห่วยกว่ากันอย่างเทียบไม่ติดแต่ก็มีอะไรหลายอย่างคล้ายๆกัน”ครูชัยพูด “รออีกเดี๋ยว ข้าจะจัดการจนกว่าเจ้าจะบอกความลับทั้งหมดออกมาเลย คอยดูเถอะ”
มันค่อยๆย่างสามขุมเข้าหาเด็กหนุ่ม กระบี่ในมือยกขึ้นช้าๆ รอนที่บาดแผลแขนหายแล้วคว้าหมับไปที่โต๊ะ วัตถุแน่นหนัก 2 ชิ้นพุ่งออกไปด้วยสกิล Conceal weapon
เคร้ง! กระบี่ปัดวัตถุหนาหนักนั้นได้อย่างเต็มกลืน ขณะที่วัตถุอีกชิ้นพุ่งต่อไปเข้าสู่หน้าอก
ตุบ!
“อึก!”
ค้อนทุบเนื้ออันหนาหนักกระแทกเข้าที่หน้าอก แถบพลังชีวิตลดลง … -1
“ฮ่าๆๆ ท่าทางแกจะอ่านการ์ตูนมากไปสินะ ข้างใต้เกราะโซ่ยังมีเกราะผ้า ต่อให้แกใช้ค้อนทุบเข้ามาตรงๆก็ไม่สะเทือนข้าหรอก”
มันเดินย่างสามขุมเข้าหา รอนหันมองรอบๆ คว้ามีดทำครัวขึ้น อีกมือหนึ่งจับหม้อแทนโล่
“มันไม่ต่างกันหรอกน่า” ครูชัยคำราม
“Tornado Slash!” รอนร้อง
ร่างทั้งสองพุ่งเข้าหากัน
เคร้ง เคร้ง เคร้ง
กระบี่ปัดป้องอย่างสะดวกดาย มีดทำครัวไม่สามารถเข้าใกล้ร่างได้ รอนใช้จังหวะนั้นเหวี่ยงหม้อเข้าหา
“เปล่าประโยชน์”
กระบี่ชักขึ้นป้องกันหม้อที่พุ่งเข้ามาอย่างแม่นยำ แต่ทว่า..
ฉ่าาาาาาาาา
“อ้ากกกกกกกกกกก”
“เป็นไปอย่างที่คิด” รอนพูดขึ้นขณะมองร่างครูชัยดิ้นไปมาบนพื้น “เกราะโซ่ถักมันมีรู ใส่เกราะผ้าแกมเบอร์สันไว้ต่อให้ป้องกันค้อนได้ แต่ก็แพ้น้ำร้อน”
“แก แก ไอ้ขี้ขลาด” ครูชัยค่อยๆยันกายขึ้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นอย่างเคียดแค้น “แก แกต้องตายย เฮ้ยยยยย อย่าาาาา”
หม้อที่มีน้ำอยู่เต็มถูกขว้างข้ามห้องมาอีก 2 หม้อ น้ำร้อนสาดเข้าเต็มใบหน้า เสียงร้องโหยหวนดังไปทั่วห้องครัว ร่างนั้นดิ้นอยู่ที่พื้นไปมาอย่างเจ็บปวด หากแต่รอนยังไม่หยุด เขาวิ่งไปที่หม้อต้มซุปอีก 2 หม้อที่เหลือ หยิบขึ้นมาแล้ววิ่งเข้าใส่
“ไม่ ไม่ อย่าาาาา”
ฉ่าาาาาา
ร่างของครูชัยวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตแต่ก็ไม่พ้นน้ำร้อนอีก 2 หม้อ แถบพลังชีวิตหล่นฮวบอย่างรวดเร็วไปจนเหลือ 50% มันวิ่งไปที่ห้องน้ำภายในห้องครัว เปิดฝักบัว
“น้ำน้ำน้ำ ร้อนๆๆๆ เฮ้ย ทำไมน้ำไม่ไหล!” ครูชัยร้องก่อนจะหันไปเห็นรอนที่หมุนปิดวาล์วน้ำที่หน้าห้องน้ำ “แก ไอ้เลว”
รอนเดินเข้าไปในห้องน้ำ หยิบของบางอย่างที่พื้นขว้างเข้าไป โดยสัญชาตญาณ ครูชัยฟันของสิ่งนั้นด้วยกระบี่จนขาดออกเป็นสองส่วน ขวดพลาสติกสีม่วงที่ถูกฟัน ขาดออกปลดปล่อยของเหลวภายในเปรอะเปื้อนตั้งแต่ใบหน้ายันต้นขา
“เฮ้ย ทำไมแสบ ทำไมแสบร้อนอย่างนี้ โอยยยย น้ำๆๆ” ครูชัยทิ้งกระบี่ลงพื้น ใช้มือขูดเกาใบหน้าที่เริ่มแดงเละไปด้วยเลือด
“น้ำยาล้างห้องน้ำเป็นกรด ถ้าไม่รีบล้างจะลำบากได้นะครับ” รอนบอก หยิบกระบี่ออกมาก่อนจะปิดประตูห้องน้ำขังครูดาบเอาไว้ เสียงปึงปังทุบประตูดังขึ้นแต่รอนเอาเก้าอี้มาขัดลูกบิดไว้ซะแล้ว
“ในห้องน้ำยังมีชักโครกอยู่ ถ้าไม่อยากตายก็ใช้น้ำในนั้นซะ” รอนตะโกนกลับเข้าไป เสียงทุบประตูเงียบหายลงตามด้วยเสียงเลื่อนฝาชักโครงและเสียงสะอื้นไห้ของนักฆ่ามือกระบี่
รอนมองกระบี่ในมือ แล้วก็ทิ้งมีดในมือไป หยิบกระทะใบใหม่มาแทนโล่ จากนั้นพูดกลับเข้าไปในสมอลทอล์คบลูทูธ
“เอาล่ะแพท เราจัดการหมอนี่แล้ว บอกทางต่อที” รอนบอก “จะได้จัดการสวะพวกนี้ให้หมดๆไป”
“รอน เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ดูเธอแปลกๆไปนะ” แพทถาม
“ไม่นี่ ไม่มีอะไร สบายดีออก” รอนตอบก่อนจะเปิดประตู “งานนี้สนุกแน่ ฮ่าๆๆ”
เด็กหนุ่มก้าวเข้าไปในห้องถัดไปและกวัดแกว่งกระบี่ในมือ โดยไม่สนใจแถบ Rage บนหน้าจอที่ตอนนี้ขึ้นทะลุ100% ไปเรียบร้อยแล้ว
