“อา… นั่นเป็นอาหารที่ดี!”
ด้วยใบหน้าที่มีความสุข ลิสบอนลุกขึ้นจากที่นั่งขณะที่ลูบท้อง
“ขอโทษครับ ผมขอสั่งขนมปังข้าวสาลีและแยมเพิ่ม”
ขนมปังโฮลวีตมีราคาสามเพลกและแยมสิบเพลก จากการที่เขาสั่งอาหารไม่นานหลังจากที่เขากินเสร็จ ดูเหมือนว่าอาหารพิเศษจะเป็นของน้องสาวของเขาที่ขึ้นไปที่ห้องของเธอโดยไม่กินอะไรเลย
ดูเหมือนว่าอลิซ น้องสาวของเขาจะมีเพดานปากที่จู้จี้จุกจิกมากขึ้น
พนักงานเสิร์ฟนำขนมปังข้าวสาลีขาวหนึ่งก้อนและแยมไม้เล็กๆ มาใส่ ลิสบอนมอบเหรียญเหล็กกลั่นหกเหรียญพร้อมเหรียญเหล็กหนึ่งเหรียญ จากนั้นเติมเหรียญเหล็กเป็นพิเศษอีกสองเหรียญเพื่อเป็นทิป
ฉันไม่คิดว่าพนักงานเสิร์ฟทำอะไรเพื่อรับคำแนะนำจริงๆ แต่ฉันเดาว่านี่คือจุดที่มีบุคลิกร่ำรวยของลิสบอน
หลังจากสนทนาสั้นๆ กับเจ้าของโรงแรม ลิสบอนก็มอบกุญแจให้เจ้าของที่แผนกต้อนรับเพื่อรับอีกอันเท่านั้น จากนั้นเขาก็มอบกุญแจใหม่ให้ฉัน
“นี่สำหรับห้อง 305 เป็นห้องเตียงคู่ ไปเปิดกระเป๋าก่อน ฉันจะกลับมาหลังจากเช็คเรื่องอลิซ”
ฉันคว้ากุญแจแล้วพยักหน้ารับ ฉันคิดว่าคงอีกสักพักกว่าที่เขาจะกลับมา เพราะเขาต้องทำความเข้าใจกับน้องสาวที่โกรธจัดก่อน
เมื่อฉันไปที่ห้อง 305 บนชั้นสาม ลิสบอนก็หยุดที่ชั้นสอง ฉันปลดล็อคประตูแล้วเข้าไปข้างใน
มีเตียงเดียวอยู่สองเตียงเต็มทั่วทั้งห้อง
ฉันรีบถอดเสื้อผ้าและอาบน้ำโดยใช้น้ำที่ทำจากเวทมนตร์ เวทมนตร์นั้นสะดวกมาก แม้ว่าจะมีกระแสน้ำไหลระหว่างเตียงทั้งสอง แต่พื้นและเตียงก็ไม่เปียก
ฉันอาบน้ำเสร็จอย่างรวดเร็วและเอาน้ำออก จากนั้นฉันก็เป่าน้ำบนร่างกายของฉันให้แห้ง
อา รู้สึกสดชื่น!
ในช่วงสามวันที่ผ่านมา ไม่ต้องพูดถึงการอาบน้ำ ฉันต้องคอยตรวจสอบน้ำที่เหลืออยู่เพื่อดื่มอยู่เสมอ ตอนนี้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นมากแล้วที่ฉันสามารถใช้เวทย์มนตร์ได้อย่างอิสระ
ราวกับว่าฉันได้อ้าแขนอีกชุดชุดใหญ่ๆ
ฉันนั่งบนเตียงและเริ่มแกะของ ฉันต้องการกระเป๋าในป่าเพราะเปิดช่องกระเป๋าไม่ได้ แต่ตอนนี้จุดประสงค์เดียวของกระเป๋าคือรูปลักษณ์ ถึงกระนั้น มันอาจจะดูน่าสงสัยถ้าฉันจะมุ่งหน้าไปยังที่ต่างๆโดยไม่ใช้กระเป๋า ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจที่จะบรรจุสิ่งของเบา ๆ ของฉันและเก็บของหนักทั้งหมดไว้ในกระเป๋า การนำสิ่งของออกจากกระเป๋าสัมภาระของฉันสะดวกกว่ากระเป๋ามาก
ปริมาณของกระเป๋าลดลงอย่างเห็นได้ชัดหลังจากที่ฉันเก็บสิ่งของจำนวนมากลงในช่องกระเป๋า ฉันตัดสินใจนำผ้าห่มออกจากช่องกระเป๋าแล้วยัดใส่กระเป๋า
ในที่สุดกระเป๋าก็ดูแน่นอีกครั้ง
ฉันนึกถึงผู้บัญชาการทหารจากชาติก่อนที่เคยสอนฉันเรื่องนี้ และฉันก็ตระหนักอีกครั้งว่าประสบการณ์ในอดีตสามารถพิสูจน์ได้ว่ามีประโยชน์ในสถานการณ์ที่ไม่คาดฝันได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น ฉันสามารถพับหนังสือพิมพ์หรือกล่องใส่กระเป๋าได้ แต่ฉันก็สงสัยว่าจะหาอะไรแบบนั้นในหมู่บ้านนี้ได้หรือไม่
หลังจากใส่กระเป๋าจนเต็มแล้ว ฉันก็มองเข้าไปในช่องกระเป๋า มันถูกจัดระเบียบอย่างดี ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องควานหาเพื่อหาสิ่งของใดๆ
ตอนที่ฉันสร้างพื้นที่พกพาครั้งแรก ฉันนึกภาพคลังเกมไว้ในใจ ฉันก็เลยบอกได้ทันทีว่ามีอะไรอยู่ข้างใน
ฉันดูรายการสิ่งของในช่องกระเป๋าเพื่อดูว่ามีกระดูกออร์คหรือสิ่งของอื่นๆว่ามีที่จะขายหรือไม่
แท่งโอริชาคัม, แท่งมิธริล, แท่งอดามันเทียม, ผลพลอยได้จากปีศาจทุกชนิด, เครื่องมือวิเศษที่ฉันทำ…
เมื่อฉันดูรายการ ฉันก็พบผลพลอยได้ของออร์ค ถ้าฉันจำไม่ผิด ฉันอายุหกขวบตอนที่ฉันใส่ผลิตภัณฑ์พลอยได้เหล่านี้ไว้ในช่องกระเป๋า
ตอนที่ฉันสร้างพื้นที่ในกระเป๋าประมาณวันเกิดปีที่หกของฉัน ดังนั้นนี่จึงดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในสิ่งของที่ฉันใส่เข้าไปเพื่อเฉลิมฉลองการสร้างสรรค์
ทำได้ดีมาก ชมตัวเอง!
ถ้าทุกอย่างราบรื่น ดูเหมือนว่าฉันจะสามารถปลอมบัตรประจำตัวและขายส่วนที่เหลือออกสู่ตลาดได้
ก๊อกก๊อก!
ลิสบอนเข้ามาในห้องพร้อมกับเคาะ เขาถือกระเป๋าใบใหญ่ไว้ในมือข้างหนึ่ง
“อ่าฮะ ฉันไปรับกระเป๋าจากห้องอื่นช้าไปหน่อย ขอโทษนะ”
ลิสบอนแกะกระเป๋าของเขาด้วยรอยยิ้ม
“หืม? คุณอาบน้ำหรือยัง”
“อะไรน่ะ ไม่หรอก.”
“จริงเหรอ ผิวนายเนียนราวกับเพิ่งอาบน้ำเลย”
นี่คือเหตุผลที่ฉันไม่ชอบพวกที่ช่างสังเกต มาเปลี่ยนเรื่องกันเถอะ
“ตอนนี้ฉันคิดเกี่ยวกับมัน เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกันและกันเลย ยกเว้นชื่อของเรา”
“โอ้ จริงสิ นายอายุเท่าไหร่”
“สิบหก”
“อะไรนะ? สิบหก? นายแก่กว่าที่ฉันคิด นายอายุเท่าอลิซ เธออายุสิบหก ส่วนฉันอายุยี่สิบ”
หลังจากบอกอายุของเขากับฉัน หมอนี้ก็เริ่มพูดถึงทุกอย่างตั้งแต่หมู่บ้านของเขาจนถึงสิ่งที่เขาทำมาจนถึงตอนนี้
สรุป ลิสบอนเป็นบุตรชายคนที่สองของไวเคานต์ พี่ชายคนโตของเขากำลังสืบทอดมรดกของบิดา ดังนั้นเขาจึงมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวงเพื่อเป็นอัศวิน น้องสาวของเขามีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ ดังนั้นเธอจึงมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวงเพื่อลงทะเบียนเรียนในโรงเรียนเวทมนตร์
ยัง,ราวกับว่าเขายังมีความรู้สึกบางอย่างเหลืออยู่ เขาไม่ได้ถามเกี่ยวกับฉัน ฉันได้เตรียมเรื่องปลอมไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่ดูเหมือนว่าไม่จำเป็น
ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาเป็นเวลาสามวันเริ่มครอบงำฉันเมื่อได้ฟังเรื่องราวของเขา ฉันรู้สึกได้ว่าเสียงของฉันลดน้อยลงเมื่อตอบลิสบอน
“ราตรีสวัสดิ์ เดน”
“…ใช่ ราตรีสวัสดิ์… ลิสบอน”
-o-
ริ๊งๆ ริ๊งๆ!
ฉันรีบลุกออกจากเตียงทันทีทันใด
ฉันอยู่ที่ไหน?
ตอนแรกฉันจำไม่ได้เนื่องจากอาการง่วงนอน แต่ไม่นานฉันก็รู้สึกตัวและนึกถึง ไอหมอนั้นและวิธีที่เขาจัดหาที่พักให้ฉัน
ริ๊งๆ ริ๊งๆ!
ฉันรีบปิดเสียงปลุกอย่างรวดเร็วและมองไปที่ลิสบอนที่หลับใหลอยู่บนเตียงอีกข้างหนึ่ง โชคดีที่เขาไม่ตื่น
ขณะนี้เป็นเวลา 5:45 น. และเนื่องจากฉันเข้านอนประมาณ 21.00 น. เมื่อวานฉันหลับไปเกือบเก้าชั่วโมง
ฉันเปลี่ยนนาฬิกาปลุกเป็น 7 โมงเช้า ฉันตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตั้งแต่เช้าเพราะฉันกำลังวิ่ง แต่ตอนนี้ไม่ต้องตื่นเช้าขนาดนี้แล้ว
มันยังเร็วเกินไปสำหรับพระอาทิตย์ขึ้น ข้างนอกหน้าต่างจึงมืด
ตอนนี้ฉันควรทำอะไรดี?
ฉันควรจากไปเพราะไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณเจ้านี้อีกต่อไป หรือควรอยู่ต่ออีกสักพักดี?
หลังจากลังเลอยู่บ้าง ฉันก็หยิบหมึกและปากกาออกจากช่องกระเป๋า ฉันไม่อยากเป็นหนี้เขาอีกต่อไป ฉันเลยตัดสินใจแอบไป
เนื่องจากการจากไปโดยไม่พูดอะไรเลยเป็นการเสียมารยาท ฉันจึงตัดสินใจทิ้งจดหมายไว้หลังหนึ่ง.
– ขอบคุณสำหรับอาหารอุ่นๆ และเตียงนอน
หนึ่งบรรทัดจะทำเพราะมันไม่เหมือนที่เรารู้จักกันมาระยะหนึ่งแล้ว ฉันจะตอบแทนพระคุณเมื่อเรามีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง
ฉันคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องเงียบๆ
ลิสบอนไม่แสดงอาการตื่นแม้ในขณะที่ฉันปิดประตู
ฉันคิดว่าเขาเป็นคนที่ค่อนข้างหละหลวมสำหรับคนที่อยากเป็นอัศวิน แต่ตอนนี้เขากลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉัน
ฉันออกจากโรงเตี๊ยมเงียบๆ แล้วปีนขึ้นไปบนหลังคาอาคารเพื่อหลีกเลี่ยงผู้คน ซอยด้านหลังก็คงจะเหมือนเดิม แต่ฉันตัดสินใจปีนขึ้นไปบนหลังคาเผื่อในกรณีที่ฉันเจอพวกอันธพาล
จากปฏิกิริยาที่ฉันได้รับจากลิสบอนและเจ้าหน้าที่ในหมู่บ้าน ดูเหมือนว่าฉันจะดูเด็กเมื่อเทียบกับอายุของฉัน เช่นเดียวกับที่ชาวเอเชียดูอ่อนกว่าวัยในสายตาของชาวตะวันตก เป็นไปได้ว่าผู้คนในหมู่บ้านของฉันดูอ่อนกว่าวัยกว่าคนในจักรวรรดิ
ต่างจากคนในอาณาจักร ทุกคนในหมู่บ้านของเราดูเหมือนคนเอเชียที่มีผมสีดำและตาสีดำ
ฉันนั่งลงบนหลังคาและเริ่มปลอมบัตรประจำตัวประชาชนด้วยกระดูกออร์คและมีดที่ฉันหยิบออกมาจากช่องกระเป๋า
ชิป-ชิป-ชิป… ไม่!
มือของฉันลื่นและทิ้งรอยมีดขนาดใหญ่ไว้บนกระดูกยักษ์ที่ฉันแกะสลักไว้
ฉันใส่ของที่ล้มเหลวลงในช่องกระเป๋าและเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ต้น
ชิป-ชิป-ชิป!
ฉันไม่ได้ทำผิดพลาดในครั้งนี้ แต่ขอบเป็นหลุมเป็นบ่อเล็กน้อย ฉันหยิบกระดูกยักษ์อีกอันออกมา
ชิป-ชิป-ชิป!
คราวนี้น้ำหนักดูเบาไปหน่อย
เชค เชค เชค เชค…
ไอ้บ้า!
ในครั้งนี้ ฉันคิดว่าฉันอาจจะจบลงด้วยการเปลี่ยนกระดูกออร์คที่เหลือทั้งหมดให้เป็นขยะ ถ้าฉันใช้เวลาสี่ชั่วโมงบนหลังคาเพื่อพยายามปลอมบัตรประจำตัวและล้มเหลว นั่นหมายความว่าฉันไม่มีความสามารถด้านนี้
สุดท้ายแล้วฉันสรุปว่าการพยายามปลอมบัตรประชาชนด้วยตัวเองแต่แรกเป็นปัญหา งานประเภทนี้ควรปล่อยให้ผู้เชี่ยวชาญไม่ใช่ฉัน
ฉันควรเริ่มมองหาคนที่สามารถปลอมบัตรประจำตัวแบบนี้ได้ คนแบบนี้น่าจะมีความเกี่ยวข้องกับองค์กรใต้ดิน ดังนั้นจึงเป็นความคิดที่ดีที่จะเปลี่ยนรูปลักษณ์ของฉัน
“แปลงร่าง!”
รูปลักษณ์ปัจจุบันของฉันจะทำให้มีคนดูถูกฉัน แม้กระทั่งช่วยให้จับฉันได้ง่ายขึ้นหากข้อมูลประจำตัวปลอมของฉันถูกเปิดเผย เพื่อป้องกันไม่ให้สิ่งนี้เกิดขึ้น ฉันจึงแปลงร่างเป็นชายวัยกลางคนที่มีขนดก มีผมสีน้ำตาลและมีรอยแผลเป็นบนใบหน้าของฉัน
คาถานี้ปกคลุมฉันด้วยภาพลวงตาโฮโลแกรมแทนที่จะเปลี่ยนร่างกายของฉันจริงๆ เลยต้องระมัดระวังไม่ให้ใครมาจับหน้าฉันหรือเคลื่อนไหวเร็วเกินไปเพราะอาจทำให้เสียงแตกได้
ตอนนี้ฉันตัดสินใจไปจับผู้ชายที่อาจเคี้ยวหมากฝรั่งในตรอกหลัง หลังจากมองผ่านตรอกด้านหลังประมาณ 10 นาที ฉันก็พบว่าพวกอันธพาลรวมกลุ่มกันห้าคน
ในกรณีที่พวกเขาเป็นพลเมืองที่ไร้เดียงสาเพียงแค่รวมตัวกัน ฉันก็ชนกับผู้ชายคนหนึ่งที่ไหล่ขณะที่ฉันเดินผ่าน แม้ว่ามันจะเป็นความตั้งใจ แต่ตรอกแคบๆ ทำให้ยากต่อการผ่านกลุ่มโดยไม่ต้องสัมผัสร่างกาย
“นี่ท่านผู้เฒ่า! คุณต้องขอโทษหากบังเอิญไปชนใครคนหนึ่ง”
คนที่ดูโหดเหี้ยมเป็นพิเศษพูดกับฉัน
ฉันคิดว่าฉันเปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นชายวัยกลางคน ฉันทำผิดพลาดหรือไม่? เป็นไปได้ด้วยว่าเขาแค่พูดออกมาเพราะหมันใส้
อันธพาลคว้าแขนซ้ายของฉันแล้วพูดว่า “ไม่นะ ฉันคิดว่าฉันอาจจะกระดูกหัก”
ที่ที่ฉันชนเข้าไปคือแขนขวาของเขา
“ให้ 3,000 เพลก สำหรับการรักษา”
3,000 เพลกเป็นหนึ่งเหรียญเงินและ 20 บรอนซ์กลั่นเหรียญ เป็นจำนวนเงินที่เกินงบประมาณรายเดือนของครอบครัวสี่คน
ในขณะที่คนงี่เง่าคนนี้ที่ฉันชนเข้าคือจับแขนซ้ายของเขาด้วยมือขวา พวกอันธพาลอีกสี่คนที่อยู่ข้างหลังเขาก็เริ่มหัวเราะคิกคัก
“ดูเขากลัวสิ!”
“กุ๊กกิ๊ก ฉันรู้ดี!”
พวกเขาดูเหมือนจะคิดว่าฉันกลัวเพราะฉันไม่ได้พูดอะไร
คนงี่เง่าที่ฉันชนเข้าได้เริ่มเดินเข้ามาหาฉันและพูดว่า “เฮ้ ไอแก่ รีบเอาเงินมาให้ฉัน”
สถานการณ์นี้คืออะไร?
เขาพยายามที่จะทำตัวให้น่ารักงั้นหรอ?
แล้วฉันเดาว่าฉันจะให้เขาตบเบา ๆ
ปัง
เขาดูดุร้ายน้อยกว่าสุนัขสามหัวในหมู่บ้าน ฉันก็เลยพยายามจะตบเบา ๆ ให้เขา อย่างไรก็ตาม ฉันล้มเหลวในการควบคุมกำลังของฉันและผลักเขาเข้าไปในกำแพง
อาไม่ได้พูดเกินจริงเกี่ยวกับการงอช้อน
