My Civil Servant Life Reborn in the Strange …
บทที่ 45. การรับสมัคร (9)
แกมรี่จับดาบของเขาแน่น อย่างน้อยเขาก็ต้องการให้เพื่อนที่ได้สาระคนนั้นรู้ว่าความพยายามเป็นอย่างไร
ขณะสังเกตผู้เข้าสอบคนอื่นๆ ผู้คุมสอบเดินเข้ามาและถามแกมรีว่า “นายสบายดีไหม”
“ผมไม่เป็นไร.”
ข้อมือซ้ายของเขาสั่น แต่อะดรีนาลีนทําให้ทนได้ ผู้คุมสอบมองไปที่มือซ้ายและจิตวิญญาณการต่อสู้ในดวงตาของเขาและพูด
“ผู้ชายคนนั้นยังไงก็สอบผ่านอยู่แล้ว”
มันเป็นเพียงแมทช์เดียว แต่ผู้สอนเห็นว่าระดับความปราดเปรียวของอัลฟอนโซนั้นไม่สูงมาก แม้ว่ามันจะดีที่สุดในระดับกลาง แต่เขาก็ยังดีกว่าพวกขุนนางที่โง่เขลาซึ่งมาสอบทุกปีหลังจากเหวี่ยงดาบเพียงไม่กี่ครั้ง แต่เมื่อเทียบกับผู้ที่มีพรสวรรค์ในเพลงดาบและ ฝึกฝนทักษะภายใต้ครู เขาก็ยังขาดอยู่จริงๆ
ถึงกระนั้น เหตุผลที่เขายอมรับไม่ใช่เพราะลุงของเขาคือวิลเลียม ครอบครัวและการสนับสนุนทางการเงินเป็นสิ่งจําเป็นสําหรับการเลือกอัศวินที่จะปกป้องอาณาจักร เป็นเพราะพลังที่อัลฟอนโซแสดงให้เห็นและความสามารถในการจัดการมานาของเขา
ตราบใดที่มีความหลงใหลในดาบ ก็สามารถยกระดับของพวกเขาให้อยู่ในระดับปานกลางเป็นอย่างน้อยโดยให้อาจารย์ยึดติดกับพวกเขาและแก้ไขหลายครั้งตามต้องการ แต่การจัดการมานาจําเป็นต้องมีพรสวรรค์อย่างชัดเจน
“ฉันรู้, แต่-”
แกมรี่สูดหายใจเข้าลึกๆ
“ในฐานะรุ่นพี่ ถ้ามันจบลงด้วยการที่ฉันแสดงเพียงฉากที่น่าอับอายเช่นนี้ ฉันจะเสียหน้า”
อาจารย์ผู้คุมสอบถอนหายใจขณะที่เขาหัวเราะ “ใช่ มันจะจบลง ถ้าคุณถูกดูถูก”
ผู้คุมสอบตบไหล่แกมรี่เพื่อบอกให้เขาพยายามและกลับไปอยู่ที่เดิม แกมรี่ยกดาบด้วยมือขวา “ฉันขอโทษสําหรับความล่าช้า มาเริ่มกันใหม่ มาที่ฉัน” เขากัดฟันและยิ้ม
ดวงตาที่สั่นไหวเมื่อก่อนไม่สามารถมองเห็นได้อีกต่อไป เมื่อโมเมนตัมของแกมรี่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน อัลฟอนโซในฝั่งตรงข้าม กลืนดาบอย่างแรงและเหวี่ยงดาบจากซ้ายไปขวา
แกมรีวัดระยะทางและถอยไปสามก้าว วงสวิงอันทรงพลังของอัลฟอนโซ ตัดผ่านอากาศที่ว่างเปล่าพร้อมกับเสียงลมที่ฉีกขาด
“เหลือความพยายามเพียงครั้งเดียว”
ด้วยแรงของดาบ อัลฟอนโซหมุนตัวและเหวี่ยงใหญ่อีกครั้งจากซ้ายไปขวา แกมรี่หลบอีกครั้งโดยการถอยกลับ เขาโชคดีที่ได้คํานวนตามโมเมนตัมที่ไม่ช้าลง มิฉะนั้น ไม่มีทางที่เขาจะป้องกันมันด้วยข้อมือที่บวมอยู่แล้ว
“นายได้ใช้ความพยายามถึงสามครั้งแล้ว” แกมรี่ กล่าวขณะที่เขาแทงดาบไปทางด้านข้างของ อัลฟอนโซ ซึ่งไม่อยู่ในตําแหน่งจากการแกว่งอันใหญ่ของเขา
อัลฟอนโซรู้สึกประหลาดใจและถูกบังคับให้บิดตัวเพื่อป้องกัน ดาบเขาเสียสมดุลจากการบิดตัวอย่างกะทันหันเมื่อ แกมรี่ เตะขาของเขา
“อ๊าาาา!”
และเช่นเดียวกัน แกมรี่ก็ชี้ดาบไปที่อัลฟอนโซเมื่อฝ่ายหลังล้มลงอย่างเชื่องช้า
เมื่ออัลฟอนโซเห็นปลายดาบยื่นมาที่เขา น้ําตาก็เริ่มก่อตัวรอบดวงตาของเขา ” ฉันแพ้”
ด้วยเสียงที่น้ําตาคลอเล็กน้อย แกมรี่ก็เอาดาบออกแล้วยื่นมือขวาไปหาอัลฟอนโซ อัลฟอนโซจับมือแล้วถามขณะลุกขึ้น “ฉันแพ้เหรอ?”
เมื่อเห็นอัลฟอนโซเกือบจะร้องไห้ แกมรี่ก็หัวเราะออกมา แปลกที่เขาไม่ละสายตาจากใบหน้านั้น
“วู้วววว…”
เมื่อเห็นดวงตาวาววับที่เกือบจะร้องไห้ แกมรี่ก็ถอนหายใจและพูดว่า “ฉันไม่รู้เพราะผู้คุมสอบกําลังทําการประเมิน ไม่ใช่ฉัน แต่ฉันคิดว่านายควรมีโอกาส”
ไม่ว่าเขาจะประมาทแค่ไหน คู่ต่อสู้ที่สู้ก็เป็นรุ่รพี่ ดังนั้นคนที่จัดการข้อมือของรุ่นพี่จะล้มเหลวได้อย่างไร? ถึงกระนั้น เหตุผลที่เขาพูดคลุมเครือเพราะแท้จริงแล้ว สิทธิ์ในการประเมินนั้นเป็นของผู้คุมสอบ หากแกมรีซึ่งเป็นแค่คู่ซ้อม ตัดสินโดยเร็ว ก็ถือว่าไม่ใส่ใจผู้คุมสอบ
“ขอขอบคุณ!” อัลฟอนโซ ได้ตอบกลับ
แกมรี่ทิ้งอัลฟอนโซไว้ข้างหลังและออกจากห้องฝึกซ้อม เมื่อมองดูมือซ้ายที่บวมของเขา เขาถอนหายใจในหัวใจ เกรงว่ามันจะหักได้ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด จากนั้นเขาก็บอกผู้คุมสอบเกี่ยวกับสถานการณ์และมุ่งหน้าไปที่วัด เขาคิดว่าควรช้าลงในเดือนนี้
การแข่งขันของอัลฟอนโซจบลงแล้ว จากการสังเกตของฉัน เขามีร่างกายที่เหนือชั้นเมื่อเทียบกับคู่ต่อสู้ที่สู้ด้วย แต่ทักษะดาบของ เขาไม่มีอะไรเลย เมื่อเทียบกับฮาร์ดแวร์ที่ดี แต่ซอฟต์แวร์ไม่ดี การมีบุคลิกที่ดีคืออะไรเมื่อการควบคุมของคุณแย่มาก[1]
เห็นได้ชัดว่าฝ่ายตรงข้ามตกใจกับการโจมตีครั้งแรก ถ้าเขาก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง เขาสามารถชนะได้แน่นอนว่าอัศวินคนนั้นจะต้องตายหากเขาถูกตัดขาด
“เขาจะไม่ล้มเหลวใช้ไหม” เมื่อมองจากด้านข้าง ยูเรีย ถอนหาย ใจด้วยความกังวลและมองไปที่อัลฟอนโซ
”เขาน่าจะผ่าน”
ยูเรียหันมาหาฉัน ” จริงหรือ?”
“ใช่ ดูเหมือนว่าทักษะดาบจะอยู่ที่นั่น ดังนั้นน้องชายของเธอที่มีร่างกายโดดเด่นน่าจะได้เปรียบ นอกจากนี้ เขาเป็นคนเดียวที่ทําร้ายคู่ต่อสู้ที่สู้ด้วยจนถึงตอนนี้ เธอไม่คิดว่านั่นทําคะแนนได้เยอะเหรอ? ”
ไม่มีผู้เข้าสอบ 20 คนในที่นี้ควรค่าแก่การให้ความสนใจ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้เสมอหรือว่าผู้เข้าสอบใหม่ครั้งนี้ไม่ดี แต่ที่ดีที่สุดคือ ผู้ชายที่ห้องฝึกหมายเลข1 และ อัลฟอนโซ
“อัศวินคนนั้นได้รับบาดเจ็บ?”
ยูเรียเอียงศีรษะราวกับว่าฉันพูดอะไรแปลกๆ ลิสบอนอธิบายเพิ่มเติม
“ใช่ ตอนแรกเขาถือดาบด้วยมือทั้งสอง แต่หลังจากการตีครั้งแรก เขาถือดาบด้วยมือขวาเท่านั้น ฉันคิดว่ามือซ้ายของเขาน่าจะได้รับบาดเจ็บ”
แปะ แปะ แปะ! นั่นเป็นคําอธิบายที่ดีมาก อาจารย์ลิสบอน! ต่างจากฉัน เขาตอบด้วยคําอธิบายที่ดี!
“ฉันไม่แน่ใจนัก แต่เดนก็จําได้เหมือนกัน”
ฉันยิ้มซ่อนความรู้สึกผิด
“ฮ่าฮ่า แม้ว่าจะดูเหมือนเช่นนี้ แต่ฉันได้เรียนรู้เพียงเล็กน้อย เกี่ยวกับดาบซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมเมื่อตอนที่ฉันยังเด็ก”
“ว้าว! เวทมนตร์กับดาบเหรอ น่าประทับใจมาก!” ยูเรียปรบมือด้วยดวงตาที่บริสุทธิ์และชื่นชม
“หือ? เวทมนตร์?”
ไม่นะ! ลิสบอนไม่รู้ว่าฉันใช้เวทมนตร์ได้ในช่วงเวลาเช่นนี้ เป็นการดีกว่าที่จะยอมจํานนต่อการกระทํานั้น
“ใช่ คุณยายที่อาศัยอยู่ข้างๆ เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ ฉันเพิ่งหยิบของบางอย่างมาในขณะที่แอบดูของว่าง แต่ฉันคิดว่าฉันสามารถพูดได้ว่าฉันมีความรู้เล็กน้อย”
อย่างไรก็ตาม ฉันไม่รู้ว่าคุณยายที่อาศัยอยู่ข้างๆ เป็นที่รู้จักในฐานะจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ในตํานาน
“หมายความว่าไง ความรู้เล็ฎน้อย! ฉันชื่นชมความรู้การเล่นแร่แปรธาตุของนายเดน!”
ยูเรียสายหัวและโต้กลับ ไม่ สมาชิกเผ่าผีเสื้อพูดอย่างนั้นได้อย่างไร! อาจมีคนเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเวทมนตร์!
ฉันพูดแสร้งทําเป็นเขิน “ฮ่าๆ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”
ขณะที่ฉันโบกมือและหน้าแดง ยูเรีย ก็จับมือฉันราวกับพูดว่า “พาฉันไป” และพูดว่า “ไม่! คุณเดนมีความสามารถแน่นอน! แม้ว่าคุณจะขาดมานาเล็กน้อย แต่การเล่นแร่แปรธาตุไม่ใช่ เกี่ยวกับมานา! ฉันไม่ต้องการให้คุณเดนเลิกใช้เวทมนตร์”
ขอโทษ? แต่ฉันไม่เคยละทิ้งเวทมนตร์! หากคุณเลิกใช้เวทมนตร์ คุณจะใช้โถชําระล้างไม่ได้! โถปัสสาวะหญิงมีความสําคัญมากพอที่จะส่งผลต่อชีวิตของฉัน!
“ใช่ ตกลง งั้นมือฉัน…”
ยูเรียปล่อยมือฉันด้วยความเขินอาย “โอ้ย ฉันขอโทษ”
ขณะที่ยูเรียกําลังอาย อัลฟอนโซก็มาถึงเมื่อสอบเสร็จ
“ยูริ!”
ขณะที่อัลฟอนโซโบกมืออย่างกระตือรือร้น เขารู้สึกประหลาดใจที่เห็นฉันนั่งอยู่ข้างๆ พี่สาวของเขา
“เดน?”
ฉันไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มอันขมขื่นของฉันกับความประหลาดใจที่เกินจริงของอัลฟอนโซได้
คุณไม่จําเป็นต้องวุ่นวายขนาดนี้ ทุกคนรู้ดีว่าฉันคือเดน ดังนั้นฉันจะขอบนายมากถ้านายมาเงียบๆ กว่านี้หน่อย
มีความสุขที่ได้พบฉัน อัลฟอนโซรีบเข้ามากอดฉันด้วยอ้อมแขนที่เปิดกว้าง ฉันจับศีรษะของเขาด้วยมือข้างหนึ่งอย่างกระทันหันแล้วหยุดเขา
“มันร้อน อย่ามาจับตัวฉัน”
“ฮี่”
อัลฟอนโซกําลังจะร้องไห้และพยายามกอดฉัน ทําไมพี่น้องพวกนี้ถึงชอบสกินชิพ กับคนที่พวกเขาไม่รู้จักดีถึงขนาดนี้?
“รู้จักกันเหรอ?”
อัลฟอนโซ ตอบคําถามของ ยูเรีย อย่างตื่นเต้น “ใช่ อย่างแบม แบม ตูม! เกิดขึ้น”
จากการอธิบายที่ไม่มีคําพูดใดๆ เลย ยูเรียก็หันมาหาฉัน
“เขาหลงทาง และฉันแค่แนะนําเขาเพราะเรามีจุดหมายเดียวกัน”
“ใช่ เราตัดสินใจเป็นเพื่อนกัน!”
อะไร?!
ยูเรีย พยักหน้า “ฉันเห็น” กับคําพูดที่ไม่ต่อเนื่องของ Alphonso
เมื่อกี้ฉันพูดว่าฉันจะเป็นเพื่อนกับเขาเหรอ?
อัลฟอนโซพ่นจมูกอย่างภาคภูมิใจพร้อมกับกอดอก ดูเหมือนว่าในหัวของเขา ฉันได้ลงทะเบียนเป็นเพื่อนของเขาแล้ว
ฉันโยนถั่วลิสงชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่ในถุงเข้าปากแล้วตรวจดูนาฬิกา “ใกล้จะถึงเวลาสอบโรงเรียนเวทมนตร์แล้ว แน่ใจนะว่าพักผ่อนที่นี่ได้?”
ยูเรียตกตะลึงเมื่อมองดูนาฬิกาขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่ตรงขอบโถงฝึก “โอ้! ขอบคุณ ไปเร็ว!”
โดยไม่รู้ว่าลิสบอนกับฉันจะไปที่นั่นด้วย ยูเรียจับมืออัลฟอนโซ และมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนเวทมนตร์ เมื่อมองดูเธอถอยกลับ ฉันถามลิสบอน “เรามาช้าไปไหม”
“ไม่เป็นไร.”
-0-
ผู้เข้าสอบถูกรวมตัวในโรงยิมขนาดใหญ่ที่ใช้เป็นห้องรอขอ โรงเรียนเวทมนตร์ ต่อหน้าผู้สอบศาสตราจารย์หญิงที่ดูเคร่งครัด กําลังเรียกผู้เข้าสอบเพื่อยืนยันการเข้าสอบ
“เทิร์นเนอร์ บราฮัม”
“ที่นี่ครับ”
ศาสตราจารย์พลิกกระดาษแผ่นหนึ่ง
ชื่อที่ขึ้นต้นด้วย ‘Y’ ถูกระบุไว้ในทะเบียน และอาจารย์เรียกตามลําดับ
“ยูเรีย เฟนเดรีย”
ศาสตราจารย์เลิกคิ้วอย่างไร้คําตอบ
“ยูเรีย เฟนเดรีย ถ้าไม่มา-”
บูม-!
ในขณะนั้น ประตูโรงยิมเปิดออกอย่างรุนแรง และได้ยินเสียงผสมกับการหายใจที่รุนแรง
“ยูเรีย เฟนเดรีย! นี่! ฉันอยู่นี่แล้วคะ!”
เมื่อมองไปที่ ยูเรีย ด้วยมือของเธอคุกเข่าเพื่อพยายามกลั้นหายใจ ศาสตราจารย์ก็ขมวดคิ้ว
“ทําไมเธอมาสาย?
“ฉันขอโทษค่า!”
เมื่อเห็นยูริอาก้มศีรษะขอโทษ และศาสตราจารย์ก็ขมวดคิ้วว่า “สําหรับนักเวทย์ การเตรียมตัวเป็นสิ่งสําคัญมาก นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมนักเวทย์จึงมักถูกเรียกว่าเป็นผู้จัดเตรียม แต่มาช้า ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องบอกว่าคุณไม่ใช่” เตรียมตัวให้พร้อม
” ฉันขอโทษคะ!”
ศาสตราจารย์ขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อเห็นยูเรียขอโทษเป็นครั้งที่สอง. “เธอมีทัศนคติที่ไม่ดี ฉันอยากจะทิ้งเธอ แต่ฉันไม่สามารถทิ้งใครซักคนได้เพราะความล่าช้าตามกฏ โชคดีแค่ไหนสําหรับเธอ”
ศาสตราจารย์ขมวดคิ้วด้วยความเสียใจอย่างยิ่ง และยูเรียกถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่นั่นไม่ใช่จุดสิ้นสุดของสิ่งที่ศาสตราจารย์พูด
“อย่างไรก็ตาม เหมาะสมอย่างยิ่งที่จะหักคะแนนได้ตามดุลยพินิจของศาสตราจารย์ คุณยูเรียเฟนเดรีย เป็นการหักคะแนน” เมื่อพูดอย่างนั้น อาจารย์ก็เขียน “ 10″ ข้างชื่อของยูริอาโดยไม่ลังเล
ผู้เข้าสอบหน้าซีดเมื่อเห็น เป็นเพราะว่าถ้าอาจารย์คนนั้นเป็นคนทําข้อสอบ ก็ยากที่จะได้คะแนน ในขณะเดียวกัน ผู้เข้าสอบก็เห็นใจหญิงสาว อย่างไรก็ตาม ผู้รับรู้สึกโล่งใจที่เธอไม่โดนทิ้งและไปนั่งเบาะหลัง
1.หมายถึงวิดิโอเกมเมื่อคุณอาจมีตัวละครที่ทรงพลัง แต่ยังแพ้ เพราะคุณควบคุมได้แย่
