นิยาย เกิดใหม่มาเป็นราชการในต่างโลก
บทที่ 60. บอล (11)
เช่นเดียวกับอัลฟอนโซ ฉันไม่ได้รับเครื่องแบบจากศูนย์ฝึกมีเหตุผลสอง ประการสําหรับเรื่องนี้ ประการหนึ่งคือ เพื่อที่คุณจะไม่ได้รับชุดยูนิฟอร์มหากคุณไม่ผ่านการฝึก เครื่องแบบเป็นเครื่องพิสูจน์ของข้าราชการและให้เกียรติแก่ผู้สูงศักดิ์คนหนึ่ง
สําหรับข้อมูลของคุณ มีลําดับศักดิ์จากอันดับที่หนึ่งสูงสุดไปจนถึงอันดับที่แปดที่ต่ําที่สุด ที่หนึ่งถึงสี่เรียกว่า “ที่หนึ่ง” ในขณะที่ที่ห้าถึงแปดเรียกว่า “รอง” หรือ “ที่สอง” พูดง่ายๆคือ มีข้าราชการ ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ถึงชั้นประถมศึกษาปีที่ 8
แม้ว่าชื่อจะง่ายต่อการออก แต่กระบวนการเพิกถอนก็ซับซ้อน ดังนั้น คุณจะต้องสอบราชการใหม่อีกครั้ง หากคุณไม่ผ่านการประเมินภายในที่ศูนย์ฝึกอบรม
เหตุผลที่สองค่อนข้างสมเหตุสมผลเพราะเป็นเงิน การฝึกอบรมข้าราชการพลเรือนเป็นเวลาสูงสุดหกเดือน ผู้เข้ารับการฝึกอบรมที่ไม่ผ่านการประเมินภายในต้องคืนบัตรข้าราชการและออกไป ดังนั้นจึงไม่มีทางที่พวกเขาจะจ่ายค่าเครื่องแบบสําหรับผู้ที่อาจจะลาออก ยิ่งไปกว่านั้น ข้าราชการทุกคนในจักรวรรดิมีเครื่องแบบที่แตกต่างกันสําหรับแผนกต่างๆ ดังนั้นแม้ว่าพวกเขาจะมีเครื่องแบบของศูนย์ฝึกอบรม พวกเขาจะไม่สวมใส่มัน หากพวกเขาเสร็จสิ้นการฝึก
กล่าวอีกนัยหนึ่ง วันที่ฉันสวมชุดข้าราชการจะเป็นวันแรกของการทํางาน ถ้าฉันสําเร็จการศึกษาและได้รับแต่งตั้งให้เป็นแผนกที่เหมาะสม
อย่างไรก็ตาม มีชุดสูทในตู้เสื้อผ้ามากกว่า 100 ชุด ตั้งแต่ชุดเล็ก เหมาะสําหรับเด็กอายุ 3 ขวบจนถึงเด็กอายุ 20 ปี ชุดสูททั้งหมดสวมใส่โดยอาร์คันต้า ลูกชายของคุณนายอาร์ซิลลา ชุดสูทที่ฉันสวมเป็นชุดที่นายกรัฐมนตรีสวมเมื่ออายุ 17 ปี และชุดของอัลฟอนโซคือชุดที่เขาสวมตอนอายุ 15 ปี คงจะนานพอสมควรแล้ว บางที่อาจเป็นเพราะว่าเวทมนตร์ถูกใช้ไปแล้ว มันจึงอยู่ในสภาพดี
“จะดีกว่าไหมที่ลิสบอนจะสวมสูทด้วย”
ลิสบอนส่ายหัวกับคําถามของฉัน “ไม่ เพื่อนของฉันส่วนใหญ่ที่โรงเรียนบอกว่า พวกเขาสวมเครื่องแบบ และการสวมชุดสูทที่เป็นทางการทําให้ฉันรู้สึกอึดอัด”
คุณนายอาร์ซิลลาพูดขณะวางถ้วยน้ําชาลง “ไม่ ไม่เป็นไร ลูกชายของฉันไม่ ใส่เสื้อผ้าพวกนี้ด้วยซ้ํา เธอใส่ได้ตามใจฉัน ฉันจะให้เป็นของขวัญแก่เธอด้วย
“อ่าฮะ ไม่เป็นไร จริงๆแล้ว มันไม่พอดีกับผมด้วย” ลิสบอนยิ้มและปฏิเสธ
เมื่อมองดูแล้ว ชุดสูทของอาร์คันต้าน นบางมากอย่างเห็นได้ชัด ตรงกันข้ามกับใบหน้าที่อบอุ่นของลิสบอน เขามีกล้ามเนื้อที่พัฒนามาอย่างดีอย่างไม่คาดคิด ดังนั้นมันจึงสมเหตุสมผลถ้าชุดไม่พอดี
“อืม มีบางอย่างยังไม่ค่อยสบาย”
อัลฟอนโซยังคงเคลื่อนไหวราวกับว่า เขาไม่คุ้นเคยกับชุดสูท ฉันแตะไหล่เขาเบาๆ แล้วเดินออกไปนอกหอพัก
“งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ”
คุณนายอาร์ซิลลาโบกมือเหมือนขุนนาง
“ฉันจะไปที่นั่นในวันคล้ายวันประสูติของจักรพรรดิ ดังนั้นพรุ่งนี้อย่าลืมฉันล่ะ” คุณนายอาร์ซิลลาพูดตลกเบาๆ
ผมเดาว่าถ้าคุณเป็นดัชเชส คุณไม่จําเป็นต้องไปงานวันก่อน
“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันจะเพิกเฉยต่อผู้หญิงสุดสวยคนนี้ได้อย่างไร
แม้ว่าฉันจะพูดด้วยรอยยิ้ม แต่การอยู่กับคุณนายอาร์ซิลลา ดัชเชสก็อันตราย ไม่มีการรับประกันว่าลุงบลัดดี้จะไม่เข้าร่วมหากเป็นวันเกิดของเจ้าหญิง ฉันต้องสวมหน้ากากสีขาวอย่างเหมาะสมเงียบๆและอยู่ในมุม หน้ากากสีขาวมีเวทย์มนตร์ที่จะขัดขวางการรับรู้ ตราบใดที่ฉันกําจัดตัวตนของฉัน ฉันก็จะสามารถไปไหนมาไหนได้โดยไม่ต้องพบเจอใคร
“โฮะโฮะโฮะ ขอบคุณสําหรับคําชม เดินทางดีๆนะ”
ฉันกับกลุ่มผู้ชายเท่านั้นออกจากหอพัก อลิซและยูเรียออกไปก่อนหน้านี้ ดูเหมือนพวกเขาจะวางแผนไปพบเพื่อนที่โรงเรียนเวทมนตร์ก่อน
อลิซและมิลเพียมุ่งหน้าไปที่ระเบียง เพื่อหนีจากสถานที่จัดบอลที่ยังไม่พร้อม
“ยูเรียไปไหน” อลิซบ่น
มิลเพียยิ้มอย่างเขินอาย “เนื่องจากลุงของยูเรียเป็นนายพลวิลเลียม เธออาจจะไปพบเจ้าหญิง?” เธอแหย่เบาๆ เพื่อค้นหาว่าอีกคนรู้มากแค่ไหน
บอกตามตรง มิลเพียไม่รู้เหตุผลที่แน่ชัดว่าบิ๊กมาม่าต้องการให้เธอแทรกซึมเข้าไปในโรงเรียนเวทมนตร์ ในขั้นต้นเธอคิดว่าเธอกําลังถูกลดระดับเพื่อ เป็นการลงโทษสําหรับการค้นพบ สาขาที่แกรนเวลล์เพียงแค่มีลูกค้าที่มาที่แก รนเวลล์เพื่อซื้อข้อมูลและไม่ได้มาที่สาขาภายนอก ก็เท่ากับแสดงว่าเธอไม่มีประสบการณ์ในการจัดการข้อมูล
อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาว่าเธอได้ พบกับยูเรียและอาเรีย ซึ่งเชื่อว่าเป็นอาเรเลียตามข้อมูลลับ เธอจึงรู้ว่ามาม่าให้เธอแทรกซึมเข้าไปในโรงเรียนเวทมนตร์ด้วยเหตุผลเฉพาะ
มิลเพีย ขอให้หน่วยงานข้อมูลจัดหาเป้าหมายที่แน่นอนให้กับเธอ แต่สิ่งที่เธอได้รับคือ สแตนด์บายไว้ก่อน
ดังนั้น ถ้าไม่มีเธอ พวกเขาไม่รู้หรือว่า มีคนในโรงเรียนเวทมนตร์ที่เป็นเรื่องลับ?
มิลเพียส่ายหัว ไม่มีทางเกิดขึ้นได้เลย เนื่องจากเธอซึ่งอํานาจในการอ่านข้อมูล ได้หายไป กําลังสงสัยว่ามันไม่มีทางที่ผู้บังคับบัญชาของเธอจะไม่รู้เรื่องนี้ พวกเขาน่าจะรู้อย่างชัดเจนว่าเธอกําลังสงสัยอะไร
อย่างไรก็ตาม การไม่ได้รับคําแนะนํา หมายถึงสิ่งหนึ่ง เธอเองก็กําลังถูกทดสอบ
เนื้อหาของการทดสอบคืออะไร? พวกเขากําลังทดสอบคุณสมบัติของเธอซ้ํา หรือไม่?
พวกเขาอาจสงสัยว่าเธอเป็นสายลับ เพราะข้อมูลรั่วไหล…
มิลเพียแก้ตัว เธอไม่รู้เกี่ยวกับอดีต แต่ถ้าเป็นอย่างหลังและเธอไม่ผ่านการทดสอบ นักฆ่าจะมาหาเธอ
ต่างจากมิลเพียที่เปี่ยมไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง อลิซตอบด้วยรอยยิ้มเบา ๆ ว่า “น่าจะเป็นยังงั้นแหละ”
“ถูกต้อง?”
มิลเพียยิ้มเบา ๆ เหมือนอลิซ ไม่มีอะไรจะเปลี่ยนจากความกังวลเกี่ยวกับมันตอนนี้
อลิซกับมิลเพียยืนอยู่บนระเบียงคุยกัน ระหว่างรอยูเรียเป็นเวลานาน จากนั้น อลิซก็พบพี่ชายของเธอกําลังเดินเข้ามาในโรงเรียนเวทมนตร์จากราวบันไดระเบียง
“โอ้ พี่ชายของฉัน เดน! อัลฟอนโซ! ตรงนี้!”
เมื่ออลิซโบกมือและตะโกน มิลเพียยิ้มและหยุดเธอ
“พวกเขาจะไม่ได้ยินจากที่นี่ แล้วพวกเราไปที่ทางเข้ากันดีไหม”
มิลเพียถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นเด็กชายผมขาวโบกมือที่ทางเข้าโรงเรียน เวทมนตร์ และชายหนุ่มผมสีบลอนด์เข้ม โบกมือเหมือนอลิซ
“ดูเหมือนไม่ต้องไปแล้ว”
ด้วยการดูแลของคุณนายอาร์ซิลลา เรามาถึงโรงเรียนเวทมนตร์ด้วยรถม้าของดยุค ออกมาใกล้ทางเข้าแล้วเดินเข้ามา เราน่าจะเข้าไปในทางเข้าด้วยรถม้าเหมือนเดิม แต่ฉันแนะนําให้เดินเพื่อหลีกเลี่ยงการดึงความสนใจและถูกพบเห็นตั้งแต่โค้ชมีหงอนของดยุคอยู่บนนั้น
ลิสบอนและอัลฟอนโซตกลงตามข้อเสนอของฉันโดยไม่ได้ตั้งใจและออกจากรถม้า ฉันยังจากไปหลังจากใช้เวทมนตร์ที่ขัดขวางการรับรู้
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับความสนใจมากเท่ากับการลงจากรถในโรงเรียน แต่ก็ยังเห็นพวกเขาลงจากรถม้าของดยุค ตอนนี้เป็นที่รู้กันว่าอัลฟอนโซและลิสบอนมีความผูกพันกับดยุค ข่าวลือก็แพร่กระจายไปทั่วโรงเรียน
ฉันไม่ต้องการข่าวลือแบบนั้น ฉันจึงร่ายมนตร์เพื่อป้องกันไม่ให้คนรอบข้างจําฉันได้ ฉันไปเดินเล่นก่อนนะ แต่อัลฟอนโซและลิสบอนชอบรถม้าที่แสนสบาย และขึ้นรถโดยไม่สนใจความคิดเห็นของฉัน ดังนั้นฉันจึงถูกบังคับให้ขึ้นรถ
มันเป็นรถม้าที่ไม่สั่นคลอนและสะดวกสบายและกว้างขวางกว่ารถลีมูซีนจากชาติก่อนของฉัน แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะนั่งรถม้า ดังนั้นจึงอาจไม่จําเป็นที่จะร่ายการรับรู้ที่ขัดขวางเวทย์มนตร์ให้กับคู่หูที่โง่เขลาเหล่านี้
อย่างไรก็ตาม อัศวินดูเหมือนจะถูกวางไว้ในทุกมุมของโรงเรียนเวทมนตร์ เพราะเป็นวันเกิดของเจ้าหญิง ถ้ามันจะเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทําไม
พวกเขาถึงอยากถือลูกบอลที่โรงเรียนเวทมนตร์ แทนที่จะไปอยู่ที่วัง
หลังจากเข้าโรงเรียนเวทมนตร์ เพื่อลดความสนใจรอบตัวฉัน ฉันค่อย ๆ กระจายเวทมนตร์ที่รบกวนการรับรู้ หากคุณแผ่เวทย์มนตร์เป็นระยะเช่นนี้ จะไม่ให้ความรู้สึกว่าจู่ๆ การรับรู้ก็หยุดชะงัก แต่ดูเหมือนว่าคุณจะไม่สังเกตเห็นได้ชัดเจนนัก แน่นอนว่าต้องรักษาเวทมนตร์ให้อยู่ในระดับต่ํา
ตอนที่ฉันใช้เวทมนตร์เสร็จ ฉันได้ยินเสียงของอลิซที่ไหนสักแห่ง มันมาจากไหน?
ฉันมองไปรอบๆ และพบที่มาของเสียง ฉันเห็นอลิซโบกมืออยู่ไกลๆ
“อลิซอยู่ที่นั่น”
“อะไร? ที่ไหน?”
หลังจากจ้องมองไปในทิศทางที่ฉันชี้ ไปเป็นเวลานาน ลิสบอนและอัลฟอนโซ ก็โบกมืออย่างสดใสเมื่อพบว่าเธอโบกมือบนระเบียง
แต่เราจะทําในที่โล่งๆ แบบนี้ไม่ได้หรือ?
มีการขาดการพิจารณาสําหรับคนที่ไม่ต้องการถูกสังเกต
“ว้าว ดีจังที่สังเกตเห็น”
ลิสบอนโบกมือและชื่นชม แม้ว่าจะเป็นระเบียง แต่ก็ยังยากที่จะหาใครสักคนในอาคาร
“ฉันเป็นคนที่เก่งมากในการหาผู้ชายใส่เสื้อลายทางสีแดงใส่แว่น”
“หะ? อลิซไม่ใส่เสื้อผ้าลายทาง หรือเธอไม่ใส่แว่นด้วย” อัลฟอนโซเอียงศีรษะหลังจากเห็นอลิซ
เขาสังเกตเห็นไม่เหมือนตัวเขาปกติ
“มาเถอะ เรามาเร็วเข้า”
ฉันหลีกเลี่ยงคําถาม ผลักหลังพวกเขา และเข้าไปในโรงเรียนเวทมนตร์
เมื่อเข้าสู่โรงเรียนเวทย์มนตร์ เราต้องผ่านการตรวจสอบการระบุตัวตนและความร่วมมือที่เข้มงวด รวมทั้งได้รับการยืนยันในรายการรับเชิญสําหรับลูกบอลก่อนที่เราจะสามารถไปที่ระเบียงที่อลิซอยู่ได้
ระหว่างทางไปนั้น ฉันเหลือบมองและเห็นอัศวินจํานวนมากแต่งตัวเป็นลูกบอล ฉันคงไม่รู้ว่าถ้าดูเฉยๆ แต่เมื่อเทียบกับว่ามีนักเวทย์ผสมอยู่สองสามคน
ฮะ? ฉันควรจะพูดว่ามันล้นหลามเมื่อเทียบกับบริเวณโดยรอบ? อย่างไรก็ตาม เมื่อฉันมองไปยังที่ที่มีพลังงานรุนแรง มีชายวัยกลางคนที่มีผมหน้าม้าบางเล็กน้อยสวมเสื้อที่เผยให้เห็นหน้าอกลึกดื่มด้วยรอยยิ้ม
นั่นเป็นชายที่ยืนอยู่บนอัฒจันทร์อย่างแน่นอนเมื่อลิสบอนเข้ารับการทดสอบ ในขณะนั้นฉันรู้สึกใบหน้าแข็งกระด้าง
“มีอะไรผิดปกติ?” ลิสบอนถาม
“ไม่มีอะไรหรอก เรารีบไปกันเถอะ”
ฉันผลักลิสบอนกลับ เขามีใบหน้าที่อยากรู้อยากเห็น แต่ทั้งหมดก็เพื่อเห็นแก่จอมโวยวาย
เมื่อเรามาถึงที่ระเบียง อลิซกับผู้หญิงที่ไม่รู้จักต้อนรับเรา
“นายมาเร็วเหรอ นายทําให้ดูเหมือนว่า นายจะมาเมื่อบอลเริ่มเท่านั้น”
ฉันยักไหล่เมื่ออลิซถามอย่างสนุกสนาน “ดูเหมือนไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะมาแต่เช้และเข้ามุม
แผนของฉันที่งานบอลคือนําอาหารอร่อยๆ มาที่ระเบียงอันเงียบสงบ กินมัน และจากไปอย่างเงียบๆ
อย่าไปยุ่งกับเจ้าหญิง เผื่อไว้
“แล้วยูเรียล่ะ” ฉันไม่เห็นยูริอาที่ออกไปกับอลิซ
อลิซยักไหล่โดยบอกว่าเธอไม่รู้
ฉันรู้สึกไม่สบายใจด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันหวังว่ามันจะไม่เหมือนกับที่ เธอพาเจ้าหญิงมาที่นี่เพื่อแนะนําตัว เธออาจจะคุ้นเคยกับราชวงศ์เพราะเธอเป็นหลานสาวของวิลเลี่ยมที่สามารถพบปะกับจักรพรรดิเป็นการส่วนตัวได้
เมื่อใดก็ตามที่ฉันพูดว่าบางที มันอาจจะเกิดขึ้นเกือบทุกครั้ง ฉันจึงสวดอ้อนวอนขอให้ไม่เป็นความจริง
“โอ้ ให้ฉันแนะนําคุณ นี่คือเพื่อนใหม่จากโรงเรียนเวทย์มนตร์” อลิซแนะนําหญิงสาวที่อยู่ข้างๆเธอ
“สวัสดี ฉันมิลเพีย”
เมื่อหญิงสาวที่ชื่อมิลเพียเปิดเผยชื่อของเธอ ลิสบอนเป็นคนแรกที่ทักทายเธอด้วยรอยยิ้มอันสดชื่นอันเป็นลักษณะเฉพาะของเขา
“ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันเป็นพี่ชายของอลิซ ลิสบอน”
“ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันได้รับความช่วยเหลือมากมายจากอลิซ” มิลเพีย จับมือกับลิสบอนและทักทายกลับด้วยรอยยิ้ม
อัลฟอนโซที่อยากจะแนะนําตัวเองอย่างรวดเร็ว ยกมือขึ้นแล้วทักทาย “สวัสดี ฉันอัลฟอนโซ งั้น… เธอรู้จักยูเรียไหม” เขาลังเลและเหลือบมองอลิซ
อลิซพยักหน้าเบา ๆ เพื่อยืนยันการจ้องมองของอัลฟอนโซ
“โอ้! ฉันเป็นน้องชายฝาแฝดของเธอ ได้โปรดดูแลยูเรียจากนี้ไป” อัลฟอนโซพูดอย่างจริงใจ
ปกติแล้วพวกเขามักจะทะเลาะกันตามที่คาดไว้ของฝาแฝด แต่ก็ไม่ได้เลวร้าย ที่เห็นพวกเขาสนับสนุนซึ่งกันและกันในเวลาเช่นนี้
“ใช่ ฉันก็ได้รับความช่วยเหลือมากมายจากยูเรียเช่นกัน ยินดีที่ได้รู้จัก”
มิลเพีย ทักทายเขาเหมือนเธอทักทายลิสบอน แต่กลับรู้สึกแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ในการเปรียบเทียบ แบบแรกมีความสุภาพ ในขณะที่แบบหลังดูจริงใจอย่างมีนัย
ฉันจะพูดยังไงดี… มันเป็นความรู้สึกที่มีฉันเท่านั้นที่เป็นคนโกหกโดยกําเนิดที่แท้จริงเท่านั้นที่จะรู้สึกได้
เพื่อแสดงรสชาติ มันรู้สึกเหมือนคุณสามารถตะโกนว่า “นี่คือรสชาติของคนโกหก!”
