“กดขยับตัวละคร..ปุ่มนี้เหรอ”
“ใช่แล้วค่ะ กดสเปซบาร์นะแล้วก็กดปุ่มนี้…”
สำหรับเด็กเล็กแล้ว การกดคีบอร์ดและเมาส์พร้อมกันได้ด้วยถือว่างานยากไม่เบาเลย แต่สุดท้ายก็ทำสำเร็จ
โนโนอะกดเคลียมิชชั่นเคลื่อนที่ตัวละครจบ มีผู้เฒ่าผมหงอกเป็นNPC ตบมือกล่าวชมว่า “ไม่เลว ทำได้เยี่ยมมาก โนโนอะ”
“แฮะแฮะ หนูถูกชมด้วยล่ะ เน่เน่ คาสึโตะโอนี่จัง หนูเก่งใช่มั้ยค่ะ”
“อืม เก่งมากเลยครับ”
โนโนอะถามผมด้วยน้ำเสียงดีใจ ผมชมเธอกลับพร้อมลูบหัวไปด้วย
เด็กเล็กนี่มันน่ารักและไร้เดียงสาจริง
ถ้าเป็นผู่ใหญ่ใจละโมบแบบผมคงด่าเอ็นพีซี่เลิกพล่ามได้แล้วไอ้สาสส กุจะรีบไปตีมอน เกมส้นทีนไรไม่ทำปุ่มสคิปมาวะ
“…ของแค่นั้นชั้นเองก็ทำได้นะ”
“เอ๋?”
ผมได้ยินน้ำเสียงรินกะเบาๆ และเสียงเธอออกงอนนิดๆ
ผมหูฝาดรึเปล่าฟะ
หลังจบทูทอเรี่ยลขยับตัวละคร คราวนี้เป็นทูทอเรี่ยลหัดสู่กับมอนสเตอร์
โนโนอะจัง ส่งเสียงน่ารัก “นี่แน่ะ นี่แน่ะ” พลางขยับตัวละครยิงบอลไฟใส่มอนสเตอร์อย่างเงอะงะและใช้เวลาพอสมควร แต่ก็พิชิตมอนสเตอร์ได้สำเร็จ
“สมเป็นโนโนอะครับ ฝีมือดีจริงๆ”
“ล้มได้แล้ว หนูเก่งมากเลยเนอะ”
โนโนอะจังส่งเสียงดีใจ ตาเป็นประกาย กระตุกแขนเสื้อผม เป็นภาษากายว่าให้ชมหนูหน่อย
“โนโนอะสุดยอดไปเลยครับ”
ผมลูบหัวโนโนอะอย่างอ่อนโยน น้องแกน่ารักจริงๆครับ
เทพเจ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายครับ ผมอยากได้น้องสาวน่ารักอย่างนี้จากก้นบึ้งหัวใจสุดๆครับ
“ทีชั้น ไม่เคยเห็นคาสึโตะคุงจะชมแบบนั้นบ้างเลย”
“..เอ่อ คุณรินกะ?”
“มีอะไร””
“อย่าบอกนะว่าคุณกำลังคิดว่าน้องตัวเองเป็นคู่แข่งรึเปล่าครับ”
“ไม่มีทาง ชั้นแค่บ่นกับตัวเองไปงั้นแหละ อย่าคิดไปเองค่ะ”
ใช่เหรอฟะ…
หลังจากนั้นผมดูโนโนอะเล่นเกมประมาณ 1ชั่วโมงครึ่งพลางชมเธอไปด้วยระหว่างเล่น
และพอผมชมโนโนอะทีไร จะได้ยินเสียงลอยๆจากคุณรินกะที่บ่นพึมพำอยู่ข้างๆ ประมาณว่า “หัดเล่นครั้งแรกดูคล่องก็จริง แต่ของพรรค์นี้ถึงขั้นต้องชมเลยเหรอ” ไม่ก็ “ต่อให้เป็นเด็ก แต่นี่ก็ชมง่ายไปหน่อยนะ?”
“เริ่มปวดตาแล้วค่ะ ง่วงด้วย”
โนโนอะไม่ขยับเมาส์ พึมพำกับตัวเอง
“เล่นเกมส์มากไปก็งี้แหละ ปวดตาก็เรื่องปกติ วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน”
“อืม คาสึโตะโอนี่จัง อุ้มหน่อย”
โนโนอะที่เริ่มออกอาการง่วงเหงาหาวนอน กางแขนหาผม
“พอได้แล้วโนโนอะ อย่าสร้างความลำบากใจให้คาสึโตะคุงมากไปกว่านี้สิ”
“อืมมม อุ้มหน่อย”
“ไม่เอาแต่ใจสิ”
“ผมไม่เป็นไรครับ มานี่สิโนโนอะจัง”
ผมรีบอุ้มโนโนอะไว้ในอ้อมแขน เป็นสัญญาณกลายๆว่าอุ้มไปแล้ว ผมรับผิดเอง ไม่ต้องดุน้องได้แล้ว
“น้องเขาอยู่ป.1แล้วนะ”
“ก็เข้าใจครับ แต่ว่าผมเองยังอ้อนแม่ให้อุ้มถึงป.3เลยนะ”
“คาสึโตะคุงเป็นเด็กขี้อ้อนเหมือนกันนะ … คาสึโตะคุงตอนเด็ก.. งืมมม”
“…”
เฮ้ยๆ สีหน้ารินกะตะกี้นี่กุควรเรียกเอฟบีไอมาจับได้เลยนะนั่น จะไหวรึเปล่าฟะ
ผมละความสนใจจากรินกะ ไปที่โนโนอะ
น้องแววตาพริ้ม หลับไปเรียบร้อยแล้ว
จะหลับก็ไม่แปลกนะ เพราะก่อนหน้าจะเล่นเกม ก็เพิ่งไปเล่นกับเพื่อนและเล่นกับผมมานี่นา
“คาสึโตะคุงนี่ชอบเด็กจริงๆนะคะ”
“ก็นะ เรื่องนี้ไม่ขอปฏิเสธ รินกะล่ะ ไม่ชอบเหรอครับ”
“ชอบสิ เด็กน่ะใสซื่อไม่มีเจตนาอื่นซ่อนเร้นนี่นา”
ผมก็เห็นด้วยกับเธอ และคิดว่า เด็ก หรือ ความสัมพันธ์ในโลกออนไลน์ ก็มีความใสซื่อไม่มีเจตนาอื่นเหมือนกัน
“นี่ก็ยเย็นมากแล้ว ถ้าผมยังไม่กลับตอนนี้ จะมีปัญหาอะไรมั้ย”
“อืม กว่าคุณแม่ชั้นจะกลับก็มืดๆเลย ส่วนคุณพ่อก็ออกไปทำงานนอกสถานที่ ไม่ต้องห่วงค่ะ”
“วันอาทิตย์ยังทำงานอีกเรอะ ลำบากแย่เลย ว่าไปคุณแม่ก็ทำงานด้วยเหรอครับ”
“เปล่า แม่ออกไปเที่ยวกับแก๊งเพื่อนสมัยมอปลายน่ะ ตอนออกจากบ้านนี่ลัลล้าสุดๆเลยด้วย”
“เป็นคุณแม่ที่ร่าเริงแจ่มใสดีนะครับ แล้วพี่สาวล่ะ”
“พี่สาวชั้นไปนอนค้างบ้านเพื่อนน่ะ คิดว่าวันนี้ไม่กลับมาบ้านหรอก”
รินกะกล่าวด้วยน้ำเสียงแฝงความเหงาเล็กน้อย เธอรักครอบครัวมากจริงๆแฮะ
“ฟรี้….ฟรี้…”
ผมได้ยินเสียงหายใจนอนหลับอย่างสบายอารมณ์จากโนโนอะในอ้อมอกผม หลับสนิทเลยแฮะ สีหน้าท่าทางน่ารักมากๆ นางฟ้าตัวเป็นๆต้องเป็นแบบน้องโนโนอะแน่นอน
ขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆถึงความน่ารักของโนโนอะ รินกะสะกิดไหล่ซ้ายผม
“หือ มีอะไรเหรอครับ”
“คือว่า..เธอใจดีกับน้องสาวชั้นมาก ชั้นก็ดีใจนะ..แต่ว่า..เธอให้ความสำคัญกับน้องชั้นมากเกินไปหน่อยนะ”
รินกะพูดขณะเบนหน้าออก ไม่ได้สบตาผม แต่แก้มเธอแดงอย่างเห็นได้ชัด
อย่าบอกนะว่า เธอหึงผมเพราะเรื่องน้อง…?
“…รินกะ”
“สนใจมองชั้น….ให้มากกว่านี้หน่อยสิ..”
“……..อึ่ก”
รินกะเหลือบตามองผมด้วยสีหน้าเขินอาย
โอ้แม่เจ้า น่ารักเกินไปแล้วครับ เป็นความน่ารักที่แตกต่างจากที่เคยประสบมาทั้งหมด มันมีความอบอุ่นวาบหวามที่เกิดจากความน่ารักแผ่ซ่านในหัวใจผม
“รินกะ….”
“คาสึโตะคุง…”
แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาจากหน้าต่าง ฉาบในหน้าของรินกะให้ดูลึกซึ้งน่ารักกว่าเก่า
ตอนนี้หูผมและรินกะได้ยินเพียงเสียงหายใจหลับสนิทของโนโนอะ ส่วนสมองและหัวใจผมและเธอ สองเราต่างคิดคำนึงถึงอีกฝ่าย
“…….”
สายตาเราสองคนสบตากัน ระยะห่างมีเพียงแค่ไม่ถึงก้าวเท่านั้น ริมฝีปากของเราสองคนก็แทบจะสัมผัสกันได้แล้ว
ผมรู้สึกราวกับเห็นภาพลวงตาเพราะกาลเวลาบนโลกนี้กำลังละลาย
ในตอนนั้นเอง..
“ฮัลโล บ้านสุดที่รักที่ไม่ได้กลับมาซะนานนนน อาเระ? โนโนอะกับรินกะอยู่บ้านด้วย…แล้วรองเท้าคู่นี้..ของใครเอ่ย”
หูผมได้ยินเสียงผู้หญิงท่าทางร่าเริงผ่านประตูเข้ามา
“ม..ไม่จริงน่า…พี่สาวชั้นที่ไม่กลับบ้านมานานหลายอาทิตย์ดันเจาะจงกลับมาวันนี้ซะงั้น”
รินกะหน้าซีดเผือด บรรยากาศโรแมนติกเมื่อสักครู่หายวับไปเรียบร้อย
ส่วนผมก็คิดว่า อันตราย เกือบข้ามเส้นสู่ความเป็นผู้ใหญ่แล้วไง ก่อนจะถามรินกะ
“เอาไงดีครับ ให้ผมไปซ่อนบนเตียงอีกดีมั้ย”
“ไม่ทันแล้วล่ะ เฮ้อ….”
รินกะถอนหายใจหนักระบายอารมณ์ราวคนที่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา สายตาเหม่อมองไปไกล
“ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยน้า”
นั่นสิ วันไหนบทจะซวย มันก็ต้องซวยซ้ำซากแบบนี้แหละ ทำใจเห้อ
***
จบ CH5-3
![[WN]boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/07/WNboku-ni-kyomi-wo-nakushita-motokano-to-osananajimi-na-kon-kano-ga-naze-ka-shurabatteru-211x300.jpg "[WN]boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru")
