“รินกะ?”
“ถูกต้องนะคร้าบบบบ”
นึกไม่ถึงแฮะว่ารินกะจะติดหวาน มันผิดกับภาพลักษณ์สาวคูลเลย
“พี่รินกะไม่ชอบของเผ็ดมากๆเลยค่ะ เมื่อวานนี้แค่พี่เผลอลิ้นไปแตะโดนพริกป่นในอุด้งนิดเดียว พี่เขาก็น้ำตาไหลพรากแล้วค่ะ”
“โอโห อาการหนักสุดๆเลยะนครับ เอาจริงๆรสชาติพริกป่นในอุด้งนี่มันแทบจะไม่รู้รสชาติความเผ็ดเลยนะ”
ก็แปลกใจดี กระนั้น ไอ้การที่เราได้รู้เรื่องในอีกด้านหนึ่งของรินกะที่ไม่เคยรู้มาก่อน ก็รู้สึกดีใจนิดหน่อย
“พวกชั้นน่ะอยากจะทานของเผ็ดจะตาย แต่คนทำอาหารเป็นตอนนี้มีแค่รินกะคนเดียว ไปจู้จี้เรื่องรสชาติกับแม่ครัวเดี๋ยวพวกชั้นก็ไม่มีของกินพอดี”
“โห คุณคาสึมิทำอาหารไม่เป็นเหรอครับ”
“อืม ใช้คำว่าไม่เป็นยังน้อยไป เอาง่ายๆแค่ชั้นกะจะลองทำไข่ต้ม ผลที่ได้คือไมโครเวฟระเบิดเลยนะ ฮะฮะฮะ”
“เย้ ระเบิดดังตูมค่าาาาา”
“เอ่อ มันไม่ใช่เรื่องน่าหัวเราะเลยนะครับ นี่มันปัญหาหนักหนาสาหัสเลยนะครับ”
ยุคสมัยนี้ยังมีคนทำไข่ต้มแล้วไมโครเวฟระเบิดด้วยรึเนี่ย นึกว่าหลุดมาจากมุกสมัยอดีตชาติ
“คาสึโตะบอย จำคำพูดพี่ไว้อย่างหนึ่งนะไ
“…คำว่าอะไรครับ?”
“ชีวิตน่ะมันต้องระเบิด”
“หมายถึงศิลปะรึเปล่าครับ ถ้าบอกชีวิตต้องระเบิดนี่ แปลว่าคนเราไม่ต้องทำอะไรก็จบเห่เตรียมไปเกิดใหม่ต่างโลกได้เลยนะครับ”
คุณคาสึมิหัวเราะชอบใจจนตาหยี ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงคนเปิดประตูห้องจากหน้าบ้าน คาดว่าคงเป็นคุณแม่ของพวกรินกะกลับมาแล้ว
“คุณแม่ขาาาา”
โนโนอะจังผุดลุกขึ้นส่งเสียงเรียกด้วยความดีใจ เดินไปหาแม่ น่ารักจริงๆน้องคนนนี้
แม้ว่าผมจะอยู่มอปลายตอนนี้ แต่ก็เริ่มมีฟีลอยากได้ลูกสาวแล้วล่ะ
ส่วนคุณแม่รินกะ เดินจูงมือโนโนอะเข้ามาในห้องรับแขกด้วยสภาพที่เรียกว่า….เมาทะลุบ้องชัดๆ
“ฮ่าาาาาา โอ๊ะ โอ๊ะ อันตราย อันตราย พื้นมันลอยได้ซะด้วย”
….สภาพแบบนี้ ไม่เสพก็ขายละครับ แต่คงไม่ใช่เล่นยาแน่ เพราะกลิ่นเหล้ามันชัดเจนเลย
คุณแม่รินกะหน้าแดงก่ำ เดินตุปัดตุเป๋
เหมือนคุ้นๆว่าคุณคาสึมิบอกว่าแม่ออกไปดื่มกับเพื่อนนิดหน่อย แต่สภาพนี้ ดูไปทางเสพมากกว่าดื่มนะ
“โอ๊ย คุณแม่คะ หนูอายนะคะ ตั้งสติหน่อยได้มั้ยคะ”
“ฮะฮะ โทษทีนะรินกะ”
รินกะเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมแก้วน้ำหนึ่งแก้ว ส่งให้แม่ตัวเอง ส่วนคุณแม่ก็กระดกหมดแก้วรวดเดียว
….เห็นสภาพครอบครัวบ้านนี้ เล่นเอาจนคำพูดเลย
คือว่าอิเมจบุคลิกแต่ละคนนี่มั่วหมดไม่มีใครเหมือนใครสักคน ต่างจากภาพที่คาดการณ์ในหัวเลย
คนๆนี้คือคุณแม่ที่เลี้ยงดูรินกะจริงเหรอเนี่ย
ตอนแรกคิดว่าจะเป็นคนที่เข้มงวดจริงจังมากกว่านี้ซะอีก แต่ไม่สิ ถ้าลองพิจารณาบุคลิกนิสัยของคุณคาสึมิกับโนโนอะจัง ถ้าแม่เข้มงวด นิสัยของสองคนนั้นไม่น่าออกมาแบบที่เห็นตอนนี้
แสดงว่า นิสัยสาวคูลเดเระของรินกะ เป็นความแปลกเฉพาะตัวงั้นเหรอ
แต่ไม่รู้สิ ถ้าเป็นรินล่ะก็ มันก็ไม่น่าแปลกก็ได้”
“เธอ-คือ-อายาโนะโคจิ….คาสึโตะคุงสินะะะะะะะะะะ?”
“ค..ครับ”
แม่ของรินกะเดินเข้ามาใกล้ผมพร้อมกลิ่นเหล้าหึ่งไปทั้งตัว เล่นเอาผมตอบกลับไม่รู้ตัว แถมเธอใช้สองมือคว้าใบหน้าผม
“อาร่า หน้าตาน่ารักดีจัง เด็กในสังกัดวงจอห์นนีส์รึเปล่าเอ่ย”
“ไม่ใช่ครับ”
*** วงจอห์นนี่เป็นชื่อบริษัทปั้นไอดอลผู้ชาย อ้างอิงจาก ลิ้งนี้
“จริงเหรอ น่าเสียดายนะ ไม่ลองสมัครดูล่ะ”
นี่คุณแม่เขารู้ตัวมั้ยว่าพูดอะไรออกมาบ้าง เมาขนาดนี้ระวังเขาไม่ขายให้อีกนะครับ
“คุณแม่คะ อย่าไปรบกวนคาสึโตะคุงสิ”
“หือ รินก่า”
คุณแม่ถูกรินกะลากไปนั่งที่โซฟา
“หึหึหึ แปลกใจล่ะสิท่า คาสึโตะบอย”
“สุดๆล่ะครับ ว่าแต่ไอ้บอยข้างหลังนี่มันจะสื่อถึงอะไรค้าบ”
“คุณแม่พวกชั้นโดยปกติจะเป็นคนที่มีบุคลิกนิสัยจริงจังจนน่ากลัว แต่ถ้าเหล้าเข้าปากแม้แต่นิดเดียว นิสัยจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยล่ะ”
“ง.งั้นเหรอครับ”
..ใช่เหรอฟะ นึกภาพไม่ออกเลยว่าปกติจะเป็นแบบนั้น
จะว่าไป นี่ก็ไม่ใช่เวลามานึกอะไรหรอก เพราะอยู่ๆรินกะกับแม่เธอเห็นคุยอะไรกันพักหนึ่ง ก่อนที่รินกะจะเดินเข้ามาหาผม
“คือว่านะคาสึโตะคุง แม่ของชั้นบอกว่าอยากให้เธอรับเจ้านี่น่ะ”
“เอ๋?”
รินกะลังเลเล็กน้อยก่อนจะยื่นโทรศัพท์เธอมาให้ผม
ผู้ใหญ่ขอมาก็ต้องรับอะนะ
แต่สุดท้าย ผมก็รู้สึกคิดผิดที่รับแล้วล่ะ
โทรศัพท์รินกะตอนนี้อยู่ในสถานะวีดีโอคอล ภาพที่ฉายบนโทรศัพท์เป็นผู้ชายใส่แว่นท่าทางเคร่งขรึมจริงจัง
อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนนี้คือ….
“สวัสดี เธอคืออายาโนะโคจิคุงสินะ ชั้นเป็นพ่อของรินกะ มิสึกิ มิคิโอะ”
นั่นไง ไอ้สาสสส กูว่าแล้ว พ่อจริงๆด้วย
“ขอโทษนะที่ต้องคุยกับเธอในสภาพนี้ ชั้นยังกลับไม่ได้เพราะติดงานน่ะ”
“ไม่หรอกครับ ไม่เป็นไรครับ”
“จากที่ฟังผ่านๆ เหมือนว่าเธอกับรินกะกำลังคบหาดูใจอยู่ใช่มั้ย”
“เอ่อ…คือว่า…มันเป็นความเข้าใจผิดกันนิดหน่อยครับ”
“เข้าใจผิด?”
คุณพ่อรินกะดุนแว่นขึ้น ถามผมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เล่นเอารู้สึกกดดันขึ้นมาทันที
“ความจริงแล้วผมกับรินกะเป็นเพื่อนกันในเกมส์ออนไลน์ก่อน แล้วพวกเราเพิ่งจะคบกันเป็นเพื่อน(?) ในชีวิตจริงเมื่อไม่นานนี้เองครับ”
ผมสารภาพความจริงออกไปทุกอย่าง
ในเมื่อเรื่องมันมาถึงจุดนี้ การสารภาพทุกอย่างให้คุณพ่อรินกะฟังน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดแล้ว เมื่อดูจากนิสัยและบุคลิกท่าทาง
ถึงพูดความจริงแล้วมีความเสี่ยงจะโดนไล่ออกจากบ้านตอนนี้ แต่ก็ควรจะพูดแหละ
“อายาโนะโคจิคุง”
“ครับ”
“สรุปคือครอบครัวชั้นด่วนสรุปไปเอง นี่คือใจความสำคัญที่เธออยากบอกชั้นใช่มั้ย”
“ข..ขอโทษครับ..เป็นอย่างที่พูดครับผม”
ความจริงก็คือความจริง ไม่รู้จะปฏิเสธทำไมนี่นะ
“…….”
“……”
สุดท้ายผมกับพ่อรินกะต่างเงียบไปทั้งคู่
พ่อรินกะยกมือแตะคางในท่าใช้ความคิด
“….อายาโนะโคจิคุง”
“ครับ”
“ชั้นเข้าใจสถานการณ์ของเธอแล้วล่ะ บางทีสิ่งที่ชั้นคาดการณ์ไว้ไม่น่าจะหนีไปจากนี้แน่”
“…..?”
หมายความว่าไงหว่า ผมล้างหูรอคุณพ่อรินกะกล่าวต่อ
“อายาโนะโคจิคุง ชั้นเคยเดินบนเส้นทางที่เธอเดินอยู่ตอนนี้”
“ห๊ะ…เอ๋?”
“พยายามเข้านะ”
“หมายความว่าไงครับ แล้วทำไมแววตาคุณมันดูปลงตกยังไงชอบกลนะครับ”
“ชั้นมีคำแนะนำจะให้ในฐานะคนที่เคยผ่านเส้นทางนี้มาแล้ว พยายามหางานที่เขาให้ออกต่างจังหวัดบ่อยๆได้จะดีที่สุดนะ”
“หา?”
คุณพ่อรินกะพูดกับผมด้วยน้ำเสียงจริงจังหนักแน่น มั่นใจได้ว่าไม่ได้เล่นมุกแน่ แต่มันหมายความว่าไงฟะ
“ภรรยาของชั้น เธอรักชั้นมาก แต่ว่าการรับความรักจากภรรยาทุกวัน ทุกคืน46ชั่วโมงนี่มันเหนื่อยสุดๆ ขนาดว่าเช้าแล้ว ความเหนื่อยล้าก็ยังสลัดไม่หายเลย”
“ก็มันหมายความว่าไงล่ะครับ ผมไม่เข้าใจความหมายที่คุณพูดเลย”
“ความรักน่ะ คือเส้นทางที่พาคนจมสู่ห้วงแห่งความสิ้นหวัง…… เธอสลักคำพูดนี้ไว้ในหัวได้เลย”
“เดี๋ยวครับ…”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
เสียงแจ้งว่าวีดีคอลจบลง ฝั่งโน้นวางสายแล้ว
“…..”
นี่กุจะต้องเจอคนประเภทไม่ฟังคำพูดผมให้จบแล้วชิงตัดสายดื้ออีกกี่ครั้งฟะ
“คุณพ่อมิคิโอะผ่านอะไรในชีวิตมาหนอ ถึงได้พูดกับผมอย่างนั้น”
นี่อาจจะเป็นความลี้ลับด้านมืดของครอบครัวรินกะล่ะมั้ง
บางทีพ่อของรินกะ อาจจะเคยมีเหตุกระทบกระทั่งกับพ่อแม่ของตัวเองหรือแม่ของรินกะก็ได้
แต่อย่างน้อย ไอ้ความรู้สึกของคุณพ่อที่อยากจะออกไปทำงานนอกสถานที่ เชื่อได้ว่าทุกวันนี้ก็ยังคงโดนเจ้าสิ่งนั้นตามหลอกหลอนไม่เปลี่ยนแปลงจนอยู่บ้านไม่ได้ เขาคงเลยเตือนให้ผมเลี่ยงสถานการณ์นี้ล่ะมั้ง
“คุยจบแล้วยัง คาสึโตะคุง”
“อ…อืม”
ไม่รู้มือขวาผมเป็นอะไร ตอนนี้ยังสั่นไม่หายในขณะที่ผมส่งโทรศัพท์คืนให้รินกะ
*****
จบ CH5-6
ก็ไม่ได้มีเนื้อหาเปลี่ยนอะไรเลย แต่อีกไม่นานก็ใกล้จบฉบับเว็บที่คนเหงาและง่วงแปลละ55 ก็ตามอ่านอีกไม่นานนะครับ
รอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า kurakon
![ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love]](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/01/637603610500335922-story-193x278-1.jpg "ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love]")
