คุณคุรุมิซากะถามผมทำลายความเงียบ
“คาสึคุงเริ่มชอบรินจังรึยัง”
“ขอโทษนะครับ ผมยังแค่รู้สึกสนุกเฉยๆ”
“ไม่เป็นไร มาถึงตอนนี้ ก็รู้สึกขาดความเชื่อมั่นนิดหน่อยว่า ฤาคาสึคุงจะคิดกับรินจังแค่เพื่อนจริงๆ”
คุรุมิซากะกล่าวด้วยน้ำเสียงเหงาๆ ส่วนผมก็ไม่รู้จะตอบกลับเธอไปว่าอะไร
ถ้ามันยังไม่ชอบ จะฝืนบอกว่าชอบก็ใช่เรื่อง
วันนี้เล่นเกมกันสามคน ก็สนุกกับเกมส์มากจนไม่ได้ใส่ใจเรื่องความรู้สึกรักใคร่ซะด้วย
“คาสึคุง ชั้นขอถามอะไรอย่างหนึ่งสิ”
“เชิญครับ”
“คิดยังไงกับ รินจัง ในบทบาทเกมส์ออนไลน์เหรอ”
เธอคิดอะไรอยู่ถึงถามคำถามนี้กับผมนะ….มันหมายความว่าไงกัน
“คาสึคุงให้ความรู้สึกเคารพนับถือต่อรินจังในบทบาทใช่มั้ยล่ะ พวกเธอเคยบอกชั้นว่า โลกออนไลน์ เป็นโลกที่ใจสื่อใจถึงกันได้อย่างสัตย์ซื่อ ถูกมั้ย”
“ม่า ถูกครับ”
“ถ้าอย่างนั้น คาสึคุงคิดยังไงกับรินจังในโลกออนไลน์ล่ะ …ชั้นคิดว่านี่เป็นประเด็นสำคัญเลยนะ”
“อืม พอฟังคุณพูดผมเริ่มรู้ละ ปกติผมนึกถึงรินกะแต่ในโลกความจริงเท่านั้น”
“ใช่มั้ยล่ะ แล้วสรุปได้ความว่าไง”
ผมไม่เคยคิดถึงแง่ความรู้สึกต่อรินกะโลกออนไลน์แบบจริงจังเลย พอนึกดูแล้ว คำตอบที่ได้คือ
“อยากจะอยู่ด้วยกันตลอดไป..ล่ะมั้ง”
“เอ๋”
“หือ?”
ทำไมเธอต้องอุทานว่า นี่ผมพูดอะไรแปลกงั้นเหรอ
คุณคุรุมิซากะถามกลับมาด้วยน้ำเสียงอึกอัก
“อ..อืม..นั่นสิ..นะ แปลว่าตอนเธออยู่ด้วยกันกับรินจังโลกออนไลน์ เธอรู้สึกหัวใจเต้นแรงรึเปล่า”
“รู้สึกครับ แล้วก็เป็นฟีลใจเต้นที่ไม่ได้เกิดจากความรังเกียจด้วย มันเป็นฟีลที่ประมาณว่าเวลาอยู่ด้วยกันแล้วรู้สึกเติมเต็มครับ”
“…..”
“ม่า อาจจะเป็นเพราผมแต่งงานกับรินกะเลยสนิทสนมกันก็ได้ ถึงผมเอาเธอไปเทียบกับเพื่อนในเน็ตคนอื่น ตัวตนของรินกะก็พิเศษสุดในสายตาผมอยู่ดี”
“คาสึคุง…”
“หือ มีอะไรเหรอ”
“ค..คือว่า..”
“คือ?”
“นั่นล่ะที่เรียกว่าชอบนะ”
“เอ๋?หา?”
“โม่ แสดงว่าชั้นตัดสินใจถูกละที่ถามเธอแต่แรกเรื่องคิดยังไงกับรินในโลกออนไลน์ “
“เอ่อ คุณคุรุมิซากะครับ”
“ชอบโดยไม่รู้ตัว ใช่แน่ๆ เผลอๆชอบกันตั้งแต่วันที่เรียกเธอว่าคาสึคุงด้วยซ้ำ”
จู่ๆคุณคุรุมิซากะก็ตะโกนเสียงสูงราวกับสะใจที่ไขปริศนาสำเร็จ
“เอ่อ ..ผมว่ามันก็ยังไม่ใช่คำว่าชอบนะครับ ผมยังคิดว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีในโลกออนไลน์”
“คาสึคุง งั้นชั้นขอถามว่าถ้าเธอไปแต่งงานกับเพื่อนคนอื่นในโลกออนไลน์ เธอจะยอมแต่งมั้ย”
“ไม่ครับ มองมุมไหนก็ไม่มีทาง”
“เห็นมะ นั่นไง”
“ไม่หรอกครับ เพราะว่าตอนนี้ไม่มีคนอื่นที่ดีกว่านะครับ”
“นั่นล่ะฟีลที่เรียกว่า คนพิเศษในสายตาของเรา แต่แค่เธอยังไม่รู้ตัว”
“เอ๋…”
ยิ่งนาน คุณคุรุสิซากะเสียงยิ่งดังกว่าเก่าราวกับเปิดโหมดหลอดเสียงเต็มกำลัง
แต่สำหรับผม ดูยังไงก็เหมือนการยัดเยียดให้ผมพูดคำว่าชอบรินกะมากกว่านี่สิ
“คาสึคุงชอบรินจังที่เป็นไอดอลใช่มั้ย”
“ชอบในฐานะแฟนคลับครับ”
“มีเรื่องไหนที่ติดใจในตัวเธอ หรือคิดว่าเธอน่ารักจังแนวๆนี้บ้างมั้ย”
“ทั้งหมดเลยครับ ทั้งหมดที่เป็นเธอมันน่ารักไปหมดครับ”
ตอนแรกคิดว่าเป็นสาวคูล แต่พอเริ่มรู้จักกันมากขึ้น ความคูลเริ่มหาย แต่ก็ยังชอบเธออยู่ดี
“ถ้าบอกทั้งหมดที่เป็นรินจังน่ารัก นั่นก็แปลว่าชอบแล้วนะ”
“ผมบอกแล้วครับว่าชอบ แต่ก็ฐานะแฟนคลับอยู่ดี”
“คิดยังงั้นจริงเหรอ? งั้นเธอลองนึกภาพตามชัั้นนะ สมมติว่าเธอกับรินกะอยู่ในฐานะเดียวกัน เป็นคนระดับเดียวกันดูนะ”
“ครับ”
ผมลองค่อยๆนึกภาพตามคำขอคุณคุรุมิซากะ
“แต่ว่ารินจังไม่ได้เป็นไอดอลนะ เธอเป็นคนปกติ ทีนี้ตอบชั้นสิว่าเธอรู้สึกยังไงกับรินจัง”
“เธอยังคงน่ารักไม่เปลี่ยน และผมก็ยังคงเฝ้ามองแผ่นหลังเธอเงียบๆตลอดจากโต๊ะเรียนที่นั่งผม”
“…สิ่งที่พูดตะกี้ ไม่รู้สึกสะกิดใจบ้างเหรอ”
“เอ๋?”
“นั่นเป็นอาการของคนที่เฝ้าดูใครสักคนที่เราตกหลุมรักนะ”
“……เออว่ะะะะะะะ”
ผมรู้สึกเหมือนมีฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมากลางใจ
“เธอเฝ้ามองรินจังมาตลอดนะ แล้วช่วงนั้นเธอก็ต้องเคยคิดแน่ว่า รินจังน่ารักจังเลย วันนี้ชั้นอยากจะลองทักทายเธอจัง”
“เอ๋…ทำไมคุณถึงรู้ความคิดผมได้ครับ อย่าบอกนะว่าคุณมีความสามารถพิเศษฟังเสียงในหัวคนอื่นได้ “
“ไม่ต้องมีความสามารถพิเศษก็เดาได้อยู่แล้ว แล้วที่บอกฟังเสียงคนอื่นในหัว มันคืออะไรนิ”
พอเจอคำอธิบายจากคุณคุรุมิซากะ ตอนนี้ผมเองก็เริ่มกระจ่างในหลายๆอย่างเช่นกัน
“อ้อ ชั้นเริ่มเข้าใจเหตุผลที่คาสึคุงให้ความสำคัญกับรินจังในฐานะไอดอลละ”
“ครับ เหตุผลคืออะไรครับ”
“คาสึคุงรู้สึกถึงรินจังในโลกออนไลน์จากตัวรินจังในโลกความจริงไงล่ะ”
“เรื่องนั้นมันบ้าชัดๆ”
“แต่ว่าตอนที่เธอพูดตะกี้มันก็บอกชัดแล้วว่า พอเธออยู่ในฐานะเดียวกับรินจัง เธอไม่ได้สนใจรินจังในฐานะไอดอลเลย”
“อืม”
“ฟันธงได้เลย เธอรู้สึกถึงรินจังในโลกออนไลน์จากรินจังในโลกความจริง แต่ว่าคาสึคุงที่ค่อนข้างจะทึ่มในเรื่องนี้เลยเข้าใจผิดไปว่า ความรู้สึกรักใคร่ คือ ความรู้สึกเชียร์ในฐานะแฟนคลับ “
“ไม่นะ ผมว่าไม่ใช่นะครับ ผมไม่งี่เง่าขนาดนั้นหรอก”
“ถ้างั้นเฉลยมาสิว่าทำไมคาสึคุงที่ไม่สนใจรินกะในฐานะไอดอล ถึงยังคงคิดอยากจะสนับสนุนเธอต่อไปล่ะ”
“ผมสนับสนุนเธอในฐานะที่เราเป็นคนระดับเดียวกันได้ไงครับ”
“แล้วคาสึคุงพร้อมสนับสนุนชั้นด้วยความรู้สึกแบบเดียวกับรินจังมั้ย”
“ไม่ครับ”
“เฮ้อ ฟังเองก็หงอยเอง แต่ก็เป็นตามที่คิดไว้นั่นแหละ”
“ไม่หรอกครับ ผมสนับสนุนเธอในฐานะเพื่อนแน่”
“ฟังแล้วก็ดีใจนะ ขอบคุณนะ แต่ถึงยังงั้นความรู้สึกเธอก็ไม่เท่ากับตอนสนับสนุนรินจัง ถูกมั้ย”
“ม่า อืม…ทีนี้พอคุณคุรุมิซากะพูดแล้วผมเลยนึกอะไรบางอย่างออก ผมน่ะ ต่อให้ไม่สนใจไอดอลแล้ว แต่ผมก็มีความรู้สึกพร้อมสนับสนุนรินกะที่พยายาม หากเธอยังคงเลือกเดินเส้นทางไอดอลอยู่ดีครับ”
“นั่นล่ะที่เรียกว่าชอบไง”
“…….”
ผมจนคำพูดแย้งกลับไม่ออก
“ชั้นได้ข้อสรุปละ คาสึคุงน่ะชอบรินจังในโลกออนไลน์มาก และชอบรินใจในฐานะไอดอลด้วย ง่ายๆว่าไม่ว่ารินจังจะอยู่ในสถานะไหน เธอก็ชอบรินจังมากๆอยู่ดี”
“อืม ครับ แล้วมันหมายความว่าไงครับ”
“หมายความว่าคาสึคุงชอบรินจังมากไงล่ะ ตกหลุมรักเธอมานานด้วย ไม่ว่ารินจังจะเป็นสถานะไหน เธอก็รักรินจังทุกคนน่ะสิ”
“เออว่ะะะะะะะ”
รู้สึกเหมือนมีฟ้าผ่ากลางใจครั้งที่สองเลย
ภาพในหัวกระจ่างใสปิ๊ง
อธิบายได้เป็นฉากๆว่า ก่อนอื่นเลย ผมคิดว่าอยากจะอยู่ด้วยกันกับรินกะไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาไหนก็ตาม เพราะอยู่ด้วยกันกับเธอแล้วผมรู้สึกสนุกสนาน ฉะนั้นความรู้สึกอยากอยู่ด้วยกันก็ย่อมเป็นเรื่องปกติ
เสร็จแล้ว ตอนผมเห็น มิสึกิ รินกะในฐานะไอดอล ชั่วพริบตานั้น ผมก็สถาปนาเป็นแฟนคลับเธอ
ทีนี้ พอคิดมาถึงจุดนี้มันก็อธิบายเพิ่มได้อีก
ผมเป็นคนที่เห็นเด็กน่ารัก ก็แค่คิดว่าน่ารักจัง แต่ไม่ได้อยากจะสานต่อความสัมพันธ์หรือคิดลึกซึ้งในเรื่องอนาคต
อย่างตอนดูมิวสิควีดีโอวงสตาร์มาย มีเด็กน่ารักตั้งกี่คน แต่ผมยังไม่สนใจสมาชิกวงคนอื่น ขนาดว่าเห็นคุณคุรุมิซากะมาที่โรงอาหาร ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าเธอน่ารักด้วยในตอนนั้น เพราะสายตาผมมีแค่รินกะคนเดียว
“สุดยอดไปเลยคาสึคุง ขนาดเธอไม่ได้มีข้อมูลอะไร แต่เธอก็ยังคงรักรินทั้งในโลกออนไลน์และโลกความจริงนะ”
“ก..ก็คงงั้นครับ”
“แถมคาสึคุงยังชอบในตัวรินกะทุกอย่าง ขนาดไม่รู้สึกตัวเลยว่าตัวเองตกหลุมรักรินกะไปแล้ว”
“อ..อืม”
“อืม นี่เป็นเรื่องที่สุดยอดไปเลยนะ ตอนคิดว่าความคิดของรินจังที่มีต่อคาสึคุงว่าสุดยอดแล้วนะ แต่พอดูตอนนี้ ความชอบของคาสึคุงก็ไม่ได้แพ้รินจังเลย”
“…..”
“เฮ้อ ความรักที่ลึกซึ้งขนาดนี้เกิดมาไม่เคยพบมาก่อน คาสึคุงน่ารักสุดๆเลย”
“….เอ่อ..หมายความว่าไงเหรอครับ”
“ไม่หมายความว่าไงหรอก ก็แค่ถ้าเป็นคาสึคุงตอนปกติ เธอคงบอกชั้นแล้วว่า คุณคุรุมิซากะนี่พูดมากหนวกหูจริง แถมจะพูดจาตะคอกด้วยว่าเสียงดีงน่ารำคาญจริงยัยแมวจอมจุ้ม” อะไรทำนองนี้แหละ”
เดี๋ยวนะ คนอย่างผมไม่มีทางพูดจาหมาๆแบบนั้นใส่ผู้หญิงแน่
ทำไมผมรู้สึกว่า คุณคุรุมิซากะเริ่มเพ้อ เข้าสู่โลกส่วนตัวมากกว่า
“ขอถามอีกครั้งนะ เธอชอบรินจังตรงไหนบ้าง”
“อืม ชอบบรรยากาศในตัวเธอ รูปลักษณ์หน้าตา น้ำเสียงไพเราะ ท่าทางสง่างาม นิสัยดี ม่า ชอบทั้งหมดอะครับ”
“ถึงแม้ว่ารินจังจะเลิกเป็นไอดอล ความรู้สึกนี้ก็ไม่เปลี่ยนใช่มั้ย”
“…ไม่เปลี่ยนครับ”
“ตายแล้ว ว่าละไง กะแล้วเชียวว่าคาสึคุงชอบรินกะมากๆโดยที่ไม่เกี่ยวว่าเธอจะเป็นไอดอลหรือไม่เป็นก็ตาม”
เอ๋ ?..เอ๋… เออว่ะะะะะะะะ พอคุณคุรุมิซากะพูดมันก็ตามนั้นเลยนี่หว่า
“มันคือความรู้สึกว่าชอบและอยากอยู่ด้วยกันไง”
“…ง…งั้นเหรอครับ”
“ความรักน่ะ มันไม่เกียวกับรูปลักษณ์ภายนอกหรือฐานะซะหน่อย ตอนนี้ชั้นเริ่มเข้าใจที่รินกะบอกว่า คบกันเพราะใจสื่อใจ แล้วล่ะ”
หลังจากที่คุณคุรุมิซากะกล่าวข้อสรุปออกมา ผมก็เริ่มหวาดระแวงแล้วว่าจะทำหน้ายังไงดี หรือจะคุยอะไรกับรินกะหากเธอกลับมา
ปรากฏว่ายังคิดไม่ทันจบ เสียงรินกะลอยมาจากห้องแชท
“โทษทีนะ กลับมาแล้วจ้า”
ทันทีที่ผมได้ยินเสียงเธอ หัวใจผมเต้นงแรงสะดุ้งโหยง
“ยินดีต้อนรับกลับมานะรินจัง”
“ขอโทษด้วยที่มาช้า เดี๋ยวไปลุยด่านไหนต่อดี”
“ไม่ล่ะ ไม่ต้องไปด่านไหนต่อแล้ว”
“เอ๋ หมายความว่าไง”
คุณคุรุมิซากะกล่าวเสียงใส ส่วนรินกะกล่าวด้วยน้ำเสียงสงสัย
“รินจัง เป้าหมายชั้นคอมพลีทเรียบร้อยละ คะแนนเต็มร้อยไม่หักด้วย”
“ขอโทษนะ เธอพูดอะไร ชั้นไม่เข้าใจ อธิบายมาซิ”
“ไม่เอาไม่พูดค่ารินจัง ถ้าชัั้นอธิบายก็ไม่สนุกสิ”
“สมเป็นนานะดีแหละนะ คาสึ ถ้างั้นเธอบอกชั้นมาซิว่าช่วงที่ชั้นไม่อยู่ เกิดอะไรขึั้นบ้าง”
“…..เอ๋?”
****
จบ CH6-3
ขอโทษทีนะครับ เมื่อวานลืมกดแอคทีฟซะงั้น เพิ่งมาดุ เอ้า ง่วงจัดเลย TT
รอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า kurakon
