“คาสึ เป็นอะไรนิ ตั้งแต่เมื่อกี้เห็นเงียบไปยาวเลย”
“”อ่า…เอ่อ….อืม…”
“คาสึ เป็นอะไรนิ อ้ำอึ้งจะพูดก็พูดมาเลย ทำอย่างกับว่าเห็นผีงั้นแหละ”
ที่ผมกำลังอ้ำอึ้ง ไม่ใช่อะไรหรอก เพิ่งจะรู้ตัวจากคำพูดคุณคุรุมิซากะว่า ผมชอบคุณมิสึกิ เลยไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอดี แค่คิดว่าชอบเธอ หัวใจผมก็เต้นโครมครามจนรู้เลยว่าถ้าพูดออกไปนี่ ไม่เป็นภาษาคนแน่นอน
“ดีละ วันนี้สลายตัวได้แล้ว”
“ยังมีเวลาเหลือนิดหน่อยนี่นา”
“ไม่เป็นไรจ้า ชั้นบรรลุเป้าหมายเรียบร้อยแล้ว”
“แล้วเป้าหมายที่ว่ามันคืออะไรล่ะ นานะตัั้งใจว่าจะสร้างบรรยากาศเดทให้ชั้นกับคาสึไม่ใช่เหรอ”
“ก็ไม่เถียงนะ แต่ว่าจะเดทหรือไม่เดทก็โอเคอยู่แล้วอะนะ”
“ไม่โอสักนิด พูดอะไรชั้นไม่เข้าใจ คาสึยอมรับได้เหรอไ
“เอ่อ ครับ… รับได้ครับ”
“….คาสึอาการหนักแล้วนะ ไหวมั้ยนิ”
“…ไหวครับ”
ปากผมก็พูดไปแบบมึนๆนั่นแหละ แต่จริงๆก็ไม่ไหวหรอก ส่วนคุรุมิซากะฟังคำพูดผมกับรินกะแล้ว เธอกล่าว
“คาสึคุงถึงวัยว้าวุ่นนี่เนอะ เอาน่า วันนี้พอแค่นี้แหละ ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะ”
พูดจบ เธอล้อคเอาท์ออกจากเกม
สุดท้ายรินกะก็ล้อคเอาท์ตามด้วย เหลือผมนั่งเหม่อจ้องหน้าคอมอยุ่คนเดียว
“…สรุปว่าผมชอบรินกะสินะ”
****
เช้าวันถัดมา
ผมยังคงนั่งที่เดิม มองแผ่นหลังของรินกะจากที่นั่งผมตามปกติ เป็นภาพที่คุ้นเคยมาตลอด
“เฮ้อ….”
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมชอบรินกะ ในหัวใจเลยรู้สึกคันยุบยิบ ฟีลลิ่งตอนนี้ที่ได้จ้องเธอจากด้านหลังมันเลยต่างจากวันวานที่ผ่านมา
“อ๊ะ…”
ไม่รู้เพราะอะไร จู่ๆรินกะก็หันกลับมาข้างหลัง สายตาผมกับเธอประสานกัน ก่อนที่ผมจะเป็นคนหลบสายตาซะเอง
“……..”
ไม่บอกก็รู้ว่ารินกะต้องช็อคกับปฏิกริยาตอบสนองของผม
เสียงโทรศัพท์แจ้งเตือนดังขึ้น ผมลองหยิบขึ้นมาดู เป็นหน้า “ริน”ร้องไห้พร้อมสายฟ้าผ่าข้างๆ
เห็นอะไรน่ารักคิกขุแนวนี้จากคูลไอดอลก็เป็นอะไรที่ตะมุตะมิดีแฮะ
***
” คาสึคุง หยุดแกล้งรินจังได้แล้วนะ”
ช่วงพักกลางวัน ผมถูกคุณคุรมุิซากะเรียกมาเจอที่ดาดฟ้าเหมือนเดิม โดนเฉ่งนิดหน่อย แต่ที่แปลกใจคือสีหน้าคุณคุรุมิซากะดุจะโกรธระดับหนึ่งเลย ซึ่งผมก็ยังงงๆว่าเธอจะโกรธเรื่องอะไร
“ตอนเช้าเธอเมินรินจังใช่มั้ย รินจังน่าสงสารมากๆเลยนะ”
“เอ่อ คือว่า…”
“คาสึคุงเป็นผู้ชายประเภทชอบแกล้งเด็กที่ตัวเองชอบรึไง”
“ผมคิดว่าไม่น่าจะใช่นะ..”
“ไม่น่าจะ หมายถึง?”
“คือว่า ให้อธิบาย คงบอกได้แค่ว่า เป็นเพราะอายน่ะครับ ขอโทษด้วยครับ”
ผมสารภาพด้วยน้ำเสียงอึกอัก แต่ก็กล่าวจบ
ฤาบางทีการทำแบบนี้ ทำให้อีกฝั่งรู้สึกไม่ดีงั้นเหรอ..?
ขณะที่ผมคิดอยู่ ปรากฏว่าคุณคุรุมิซากะส่งรอยยิ้มเแนวรู้ทันให้ผมแทน
“เห เห ฮืมมมม”
“เอ่อ …มีอะไรเหรอครับ”
“คาสึคุง เริ่มจะรู้ตัวขึ้นมาแล้วสินะว่าชอบรินจัง หุหุหุ”
หุหุหุอะไรของเจ๊แกฟะ…
เห็นรอยยิ้มกับท่าทีของเธอ มันทำให้นึกถึงป้าข้างบ้านที่กำลังเม้ามอยเรื่องชาวบ้านอย่างออกรสยังไงยังงั้นเลย
“ต่อจากนี้ก็ลองสารภาพความรู้สึกให้รินจังรู้สิ”
“เรื่องนั้นคงยากครับ….”
“อ้าว? ทำไมล่ะ”
“อยากขอเวลาอีกพักหนึ่งเพื่อทำความเข้าใจความรู้สึกตัวเองให้มากกว่านี้ ..แล้วก็..ผมยังคิดอยู่ว่าตัวเองเป็นคนที่เหมาะกับรินกะรึเปล่าน่ะสิ”
เมื่อผมตั้งใจคิดทบทวนจริง ปัญหาข้อนี้ก็เด้งมาชัดแจ๋วเลย
คนอย่างผมที่เป็นแค่เน็ตเกมเมอร์ง่อยๆ จะริอาจไปเป็นแฟนกับไอดอลสุดฮอตเนี่ยนะ
จริงๆเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมเคยคิดมาก่อนจะรู้จักตัวจริงของรินซะอีก
หรือพูดง่ายๆว่า ผมขาดความมั่นใจในตัวเอง นี่คือปมหลักผมเลย
“บากะ”
“….เอ๋?”
จู่ๆคุณคุรุมิซากะพูดด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว เล่นเอาผมตกใจที่เธอเปลี่ยนท่าทีแข็งกร้าวใส่ผม
“จะเหมาะหรือไม่เหมาะชั้นไม่รู้หรอก สิ่งสำคัญคือแค่เธอสองคนชอบกัน เท่านี้ก็พอแล้วไม่ใช่รึไง”
“”เอ้อ ผมว่าไม่พอนะ..”
“งั้นจะบอกว่าคาสึคุงเป็นแค่เน็ตเกมเมอร์ง่อยๆใจหมา ควรลาขาดจากความเป็นมนุษย์ไปเป็นควายซะตอนนี้เหอะ”
“โห พูดขนาดนี้ก็เกินไปนะครับ”
“แต่ถึงยังงั้น รินจังก็ชอบคาสึคุงในแบบที่เธอเป็นตอนนี้นะ”
“….”
“รินจังเคยบอกเธอเหรอว่า ชั้นอยากได้คนที่เหมาะสมกับชั้นมากกว่านี้”
“..ไม่เลยครับ”
“ใช่มั้ยล่ะ? สิ่งที่เธอพูดจาเมื่อตะกี้ ชั้นคิดว่ารินจังต้องไม่ชอบคำพูดเธอแน่”
“…….”
เป็นไปตามที่คุณคุรุมิซากะว่าทั้งหมด คำพูดเธอแทงใจผมทุกดอก
มันเป็นเรื่องที่ใครๆก็รู้แท้ๆแต่ทำไมผมถึงนึกไม่ถึงนะ
รินกะไม่เคยปฏิเสธตัวตนผมแต่แรกอยู่แล้ว
อาจจะไม่ได้ถึงขั้นยอมรับได้ทั้งหมด เพราะผมก็ไม่ใช่เป็นประเภท มนุษย์ตอบเยสล้วนๆ ใครขออะไรก็ไม่ปฏิเสธ
อย่างน้อยตัวตนของผมในสายตาเธอเธอยอมรับว่า เธอตั้งใจจะเป็นภรรยาผมด้วย
“แล้วคาสึคุงจะเอาไงต่อ จะนั่งอมทุกข์ต่อไปไม่ทำอะไร หรือจะเลือกเผชิญหน้าความรู้สึกตัวเองแล้วคุยให้รู้ดำรู้แดงไปเลย”
“คุณคุรุมิซากะ..”
คำพูดของคุณคุรุมิซากะ ใส่พลังมาเต็มสูบ กระตุ้นผมเต็มที่
ผมเก็บคำพูดเธอมาไตร่ตรอง อย่างแรกเลยต้องเลิกคิดด้านลบก่อนว่า คนธรรมดากับไอดอลมันไม่คู่ควร
จากนั้นก็คิดต่ออีกว่า คุณรินกะอยากจะทำอะไร
จริงๆเรื่องนี้ไม่ต้องคิดหรอก เธอบอกผมอยู่ตลอดว่าอยากจะเป็นภรรยาผม
ผมคิดว่าต่อจากนี้ อยากจพัฒนาความสัมพันธ์ให้ลึกซึ้งมากกว่านี้
ถึงแม้ว่าเอาจริงๆ ผมไม่ทำอะไร เดี๋ยวรินกะก็เป็นฝ่ายขยับตัวเข้าหาผมก่อนอยู่ดี
แต่นั่นมันไม่ใช่ตัวเลือกที่ถูกต้อง
ผมนี่แหละ
ใจจริงผมนี่ล่ะ อยากจะอยู่เคียงข้างรินกะ
ไม่ว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนไปทางไหน แต่ความรู้สึกนี้จะไม่มีทางเปลี่ยนแน่นอน
“…คุณคุรุมิซากะเป็นคนชี้นำทางมอบความสุขให้แก่คนอื่น ราวกับคุณเป็นเด็กสาวที่ได้รับพรจากพระอาทิตย์เลยนะครับ”
“เอ๋…จ..จู่ๆก็พูดอะไรออกมานิคาสึคุง “
“คุณเหมือนพระอาทิตย์จริงๆครับ เอาแค่แก้มคุณตอนนี้ก็แดงใกล้เคียงละ”
“ม..โม่…คาสึคุง ชั้นชักจะโกรธเธอจริงๆละนะ”
คุณคุรุมิซากะเริ่มกัดฟันกรอด เล่นเอาผมรีบยกมือขอโทษขอโพย
อย่างน้อย ในหัวและในใจผมปลอดโปร่งโล่งสบายละ
ต้องบอกว่าเป็นเพราะคุณคุรุมิซากะช่วยชี้แนะแนวทางที่ถูกต้องให้ผม
“คุณคุรุมิซากะ ผมตัดสินใจแล้วว่าจะชวนรินกะออกเดท”
“เดทในเกมออนไลน์เหรอ”
“เปล่า เดทในโลกความจริงครับ ก่อนจะสารภาพความรู้สึกตัวเอง ผมอยากจะทำอะไรสักอย่างให้มันดูคืบหน้าเสียก่อน”
แม้ว่าผมจะเป็นแค่คนที่แค่คิดเรื่องเดท เหงื่อก็ชุ่มฝ่ามือด้วยความตื่นเต้น
เป็นคนที่ไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาคนอื่น
เป็นมนุษย์เน็ตเกมเมอร์ง่อยๆที่ไร้ค่า
แต่แล้วไง ช่างแม่มดิวะ
เพราะผมอยากจะอยู่เคียงข้างรินกะ
ขอแค่ส่งความรู้สึกนี้ถึงเธอได้ก็พอ
*****
จบ CH6-4
ตอนหน้าทั้งคู่เดทกันแล้วนะครับผม ใครชอบความหวานก็ไม่ควรพลาด ผมแปลอัดไปหนึ่งชั่วโมงครึ่ง น่าจะถูกใจหลายคนครับผม
แต่ว่าจะหมายเหตุรอไว้ล่วงหน้าเลย
วันที่13-17 ผมมีไปทำงานนอกสถานที่ อาจจะแปลได้น้อยลงหรือไม่ได้แปลเลย แต่ถ้ามีเวลา จะรีบแว่บมาแปลให้นะครับผม
รอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า kurakon
