รินกะเปิดกล่องดินสอ หยิบยางลบออกมา
“ชั้นแปะรูปคาสึโตะไว้ตรงปกยางลบด้วยแหละ”
“……ห๊ะ”
“พอเห็นรูปแล้วชั้นรู้สึกว่าถึงจะเป็นเวลาเรียน ก็ยังมีคาสึโตะคุงอยู่เคียงข้างน่ะ”
“..งั้นเหรอครับ”
เจอยางลบหน้าปกผมเข้าไปอีก ผมควรทำหน้าไงดีฟะ ควรหัวเราะ หรือทำสีหน้าตกใจ หรือทำสีหน้าตะลึง
เอาเหอะ อย่างน้อยก็พูดได้ว่ารู้สึกยินดีละกัน
“ม..ม่า ความชอบประมาณนี้ ในฐานะผู้ชาย ผมดีใจมากๆครับ”
“พูดจริงเหรอ? ถึงจะเป็นคาซึโตะคุงที่ใจกว้างดุจแม่น้ำแค่ไหนก็ตาม ไม่รู้สึกอึดอัดใจเหรอ”
“ไม่ครับ ไม่เลย มันก็ไม่ต่างกับซื้อสินค้าของไอดอลสมัยก่อนได้มั้ยล่ะ ผมก็มีฟีลแค่ประมาณนั้นแหละ”
“งั้นเหรอ ขอบคุณนะคาสึโตะคุง ที่ยังยอมรับชั้นอยู่”
..แต่อย่างน้อยก็ควรบอกเจ้าตัวสักนืดก่อนถ่ายรูปนะ
“ขอถามอีกอัน ยังเหลือสินค้ารูปผมอีกมั้ยนิ”
“ไม่มีสินค้ารูปหน้าเธอแล้วแต่ว่ามีอย่างอื่นแทน..”
รินกะดึงลิ้่นชักโต๊ะ หยิบกระดาษออกมาแผ่นหนึ่ง
“นี่อะไรเหรอครับ”
“นี่คือใบจดทะเบียนสมรสของพวกเราไง ในนี้ลงชื่อเธอกับชั้นเรียบร้อยแล้ว”
“ครับ โธ่ นึกว่าจะมีอะไรเหนือความคาดหมายกว่านี้อีก แค่นี้จิ๊บจ๊อย….. เง้ยยยยยยยย ไม่ใช่ละ ยิ่งไปกว่านั้นคุณไปเอาตราประท้บชื่อผมจากที่ไหนครับ”
ไอ้นี่มันอาชญากรรมแล้ว
“ไม่ต้องห่วง ใบจดทะเบียนสมรสอันนี้เป็นของทำขึ้นมาเอง ถึงเอาไปยื่นที่อำเภอก็ไม่มีผลทางกฏหมายอยู่ดี”
“ง..งั้นเหรอครับ”
“ไม่ต้องห่วง เรื่องพวกนั้นชั้นไตร่ตรองอย่างดีแล้ว”
“ต..ไตร่ตรองเหรอครับ”
“ทุกครั้งที่ชั้นดูใบทะเบียนสมรส หัวใจชั้นรู้สึกเหมือนได้เติมเต็ม ฮ่า ชั้นกับคาสึโตะคุงเป็นสามีภรรยากันแล้วนะ”
“อ..อืม”
รินกะกอดใบทะเบียนสมรสด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
ส่วนผมก็ปากอ้าตาค้างเหมือนเดิม
“โลกจริงมันช่างโหดร้าย กว่าจะแต่งงานได้ต้องรออายุให้ถึงที่กำหนดซะก่อน ..แต่ว่าไม่ต้องห่วงนะ ถึงโลกความจริงจะไม่ยอมรับเรื่องเราเป็นสามีภรรยา แต่ในโลกออนไลน์ เราแต่งงงานกันแล้ว ความรู้สึกข้างในเป็นของจริง”
“ค..ครับ”
นี่มันอะไรกันเนี่ย เจอความจริงจากใจรินกะอัดมาแต่ละดอก เล่นเอาสตันรัวๆเลยครับ
“กะแล้วเชียว รังเกียจชั้นแล้วสินะ”
“เอ๋”
“ถ้าประเมินจากสายตาคนทั่วไป สิ่งที่ชั้นทำมันคงเลยเถิดไปมาก ตุ๊กตา ยางลบ โปสเตอร์ อันนี้ไม่ต้องไปนับ สิ่งแปลกสุดคือใบทะเบียนสมรสนี่ล่ะ”
“…..”
ผมว่ามันแปลกหมดทั้งสี่อันนั่นแหละ
“ต่อให้เป็นคาสีโตะคุงก็ตาม คงจะเกลียดผู้หญิงที่มีนิสัยแบบนี้แน่”
“เปล่าซะหน่อย”
รินกะก้มหน้า กล่าวต่อเสียงสั่น
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องฝืนพูดให้ชั้นรู้สึกดีหรอก หากเธอรังเกียจชั้น จะตัดสัมพันธ์ชั้นก็ได้นะ”
“พ.พูดอะไรของคุณครับ”
“ชั้นชอบคาสึโตุคงจากก้นบึ้งหัวใจ เพราะฉะนั้นความสุขของคาสึโตะคุงสำคัญที่สุดเป็นอันดับหนึ่ง”
“รินกะ..”
“หากคาสีโตะคุงเห็นชั้นเป็นภาระที่หนักหนาสาหัส จะหย่าชั้นก็ไม่ว่าอะไรนะ”
หย่าเลยเรอะ พวกเรายังไม่ได้คบกันเลยนะ
“ชั้นคิดว่าอนาคตคาสึโตะคุงคงจะได้เจอผู้หญิงที่ดีกว่าชั้น เพราะฉะนั้นชั้นไม่อยากจะเป็นมารผจญขัดความสุขเธอีกต่อไป”
“รินกะ”
ผมทำได้่แค่เอ่ยชื่อออกมา
ส่วนรินกะตอนนี้ทำหน้าเหมือนจะปล่อยโฮเต็มแก่ เธอเงยหน้าสบตาผม
“ผมรับรินกะได้ครับไม่ว่าเธอจะเป็นยังไงก็ตาม”
“แต่ว่าตะกี้เธอไม่ได้คิดแบบนั้นก่อนที่ชั้นจะบอกความลับใช่มั้ยล่ะ”
“อืม”
“นั่นไง กะแล้วเชียว”
รินกะเริ่มสะอื้น เธอสูดน้ำมูก
พอเห็นเธอร้องไห้ กลายเป็นว่าผมรู้สึกว่า คนผิดไม่ใช่รินกะแต่กลายเป็นผมแทนซะงี้นที่ทำเธอเสียใจ
“ไหนๆก็เปิดปากมาถึงจุดนี้ ผมถามนิดหนึ่งว่าทำไมคุณถึงเลือกสารภาพความลับเรื่องคอลเลคชั่นคาสึโตะคุงครับ”
“…ชั้นให้ความสำคัญกับความรู้สึกสื่อสารใจสู่ใจ เพราะฉะนั้นก่อนที่คาสึโตะคุงจะสารภาพด้วยความจริงจัง ชั้นประเมินว่าควรพูดเรื่องของชั้นก่อน ชั้นอยากให้เธอรู้เบื้องลึกและนิสัยของชั้นทั้งหมดน่ะ”
เธอสารภาพเรื่องนี้ด้วยความรู้สึกแบบนี้เอง
เพราะรินกะมีหัวใจที่บริสุทธิ์นี่แหละ
“พูดตามตรงนะ ต่อจากนี้ถ้าหากเราไม่คิดจะคบกับต่อ อยากให้เธอบอกชั้นได้เลยไม่ต้องฝืนใจ ชั้นไม่อยากจะเป็นตัวปัญหาในสายตาเธอ”
รินกะกล่าวเสียงสั่นหลบตาขณะพูดกับผม
คนเราม้นต้องมีความลับที่ปกปิดไว้ และแน่นอนว่ารินกะที่เป็นไอดอลสุดฮอตย่อมไม่ใช่ข้อยกเว้น
กระนั้น เธอก็ยังตัดสินใจสารภาพความรู้สึก
ทุกอย่างเพราะเธอคิดถึงความรู้สึกและความสุขของผม
ฉะนั้น สิ่งที่ผมควรจะทำก็มีแค่อย่างเดียว
ทางนี้ก็ต้องบอกความจริงจังจากใจ ไม่ปิดบังเธอเช่นกัน
****
จบ 7*4
ตอนหน้าก็จบสมบูรณ์ตอน 7 แล้ว และก็จะขึ้นบทส่งท้าย บรรยายทางฝั่งรินกะ ก็จบเล่ม1ละ
ตอนนี้ขอตัวไปอ่านพันธมิตรหม่าม้าก่อนนะครับ จะได้ดูว่าควรแปลเรื่องนี้ หรือว่าจะกดรินกะเล่มสองต่อ
รอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า kurakon
