“ชั้นเพิ่งจะเคยเห็นรินจังกินข้าวกับผู้ชายคนอื่นเป็นครั้งแรกนี่แหละ”
“นั่นสินะ ปกติชั้นก็ไม่ได้สนพวกผู้ชายอยู่แล้ว”
คุรุมิซากะกล่าวพลางเดินมานั่งข้างๆรินกะ
ส่วนผมตอนนี้เริ่มเกิดอาการตัวลีบละ จู่ๆก็มีไอดอลสุดฮิตสองคนมานั่งร่วมโต๊ะ สำหรับผมที่เกลียดการเป็นจุดสนใจ รู้สึกว่าสายตาที่คนอื่นมองมาตอนนี้ถ้าเป็นมีดคงแทงกุตายหลายแผลละ
“บอกไม่สนพวกผู้ชาย แปลว่าไม่ชอบอายาโนะโคจิด้วยเหรอ”
“เปล่า ไม่ใช่ไม่ชอบนะ กลับกันเลย ถึงจะเพิ่งได้คุยกับเขาในโลกความเป็นจริงวันนี้ครั้งแรก แต่เราก็คบและคุยกันในโลกออนไลน์มานานแล้วนะ”
“อ๋า อย่าบอกนะว่าคนๆนี้คือคาสึคุง”
“ถูกต้อง”
“อย่างนี้นี่เอง ได้คุยกับคาสึตัวเป็นๆ น่ายินดีด้วยนะ”
“รู้จักผมด้วยเหรอครับ”
“อืม ฟังเรื่องราวต่างๆผ่านทางรินจังมาพอควรแล้ว เธอบอกว่าคาสึเป็นคนที่มีเสน่มากๆเลยนะ”
“เอ่อ ผมว่าไม่ถึงขนาดนั้น”
“นานะ อย่าไปป่วนคาสึนักสิ”
“เอ๋ ชั้นอยากจะคุยกับคาสึมากกว่านี้น่ะ ชั้นสนใจว่าคาสึเขาสนใจและรู้สึกยังไงกับรินจังในเกมส์ตอนไหนบ้าง”
“ก็ไม่ได้ต่างอะไรจากโลกความจริงนะ”
“ดีจังเลยนะ มีผู้ชายที่สนิทในเกมจนแต่งงานได้”
“นานะเองก็เคยคุยกับพวกผุ้ชายไม่ใช่รึ”
“ก็แค่คุยเท่านั้นแหละ ยังไม่มีใครความสัมพันธ์คืบหน้าถึงขั้นพุดได้เต็มปากว่าสนิทกันเลยนะ”
ผมก็แปลกใจนะ เพราะดูจากความร่าเริง ระดับเธอนี่น่าจะสร้างฮาเร็มของตัวเองได้ไม่ยากด้วยซ้ำ
“ชั้นเองก็อยากมีเพื่อนอย่างคาสึคุงบ้างจังเลย”
“ยากนะ เพราะว่าคนในโลกออนไลน์นิสัยห่วยๆก็มีมากพอๆกับโลกความเป็นจริงนั่้นแหละ”
มิสึกิซังกล่าวจบ ลงมือรับประทานอาหารอีกรอบ ส่วนนานะหันมาหาผมก่อนเอ่ยปาก
“ที่พุดตอนนี้อาจจะฟังดูแปลก แต่ชั้นขอบคุณคาสึคุงจริงๆนะ”
“ขอบคุณเรื่องอะไรรึครับ”
“เรื่องที่คอยเป็นกำลังใจให้รินมาโดยตลอดน่ะสิ ตอนนี้รินจังดูสบายดีแต่ก่อนหน้านี้อาการเธอน่าเป็นห่วงมากๆเลย”
ผมฟังคุรุมิซากะพูดจบ ก็นึกย้อนกลับไปถึงช่วงหนึ่งที่รินไม่สบายใจจนอาการออกเห็นได้ชัดแม้ว่าจะเล่นเกมออนไลน์อยู่ก็ตาม
“นานะ เรื่องนี้อย่าเพิ่งพูดกับเจ้าตัวตอนนี้สิ… ชั้นอายนะ”
คุณมิสึกิเงยหน้าจากอาหารกล่าวพึมพำเสียงค่อย ใบหน้าแดงด้วยความเขิน ท่าทางเธอตอนนี้น่ารักจริงๆ
ปกติสาวคูลก็สวยอยู่แล้ว ยิ่งสาวคูลแล้วเธอหน้าแดง บอกเลยว่าเสน่ตัวละครประเภทนี้จะพุ่งปรี้ดน่ารักขึ้นหมื่นๆเท่าเลย น่ารักมากกกกก
**สรุปรวดรัดเลยนะ
หลังจากนี้ทั้งสามคนก็จะคุยกันอีกพักหนึ่ง แล้วจะได้ข้อสรุปว่า นานะอยากจะเล่นเกมออนไลน์ด้วยกันกับพวกอายาโนะโคจิ เดี๋ยวจะนัดเล่นกันอีกที
พอกินข้าวเสร็จ นานะขอตัวกลับห้องตัวเอง ส่วนอายาโนะโคจิกลับมาถึงห้องก็จะโดนไซโต กับ ทาจิบานะ ไล่ถามเหตุการณ์ว่าเป็นไงมาไง กินกับใครบ้าง สุดท้ายพอรู้ว่าได้กินข้าวร่วมโต๊ะกับนานาะและมิสึกิ ก็เกิดอาการหัวร้อนอิจฉาตาลุก
“วันนี้เอ็งไม่ต้องรีบกลับบ้าน นั่งแช่ตรงนี้แล้วเหลาความจริงมาว่าเป้นไงมาไง รู้มั้ยว่ากุอิจฉาจนแว่นกุไฟลุกแล้วนะเฟ้ย”
“…”
“เฮ้ยอายาโนะโคจิ กุยอมสละเแครอทให้เลย รีบสารภาพมาได้แล้ว “
“กุไม่ได้ชอบแครอท จะให้กุมาทำซากไรครับ”
“งั้นเปลี่ยนเป็นพันเยน เมิงคายทุกเรื่องออกมาให้หมดเลย”
ไซโต้กุเล่นด้วยเงินเลยเว้ย เห็นสภาพเพื่อนที่อยากจะรู้ความจริงแล้ว สุดท้ายผมก็ได้แต่ใจอ่อนบอกไปตามตรง
“พวกเมิงสัญญาก่อนว่าจะไม่บอกใครนะ”
“รู้แล้วน่า พวกเราเป็นเพื่อนกันนะเฟ้ย เรื่องรักษาสัญญามันของแน่อยู่แล้ว”
“จากการคำนวนอันสุดเทพของผม โอกาสในการรักษาสัญญาของพวกเราคือ 2000%ครับ”
“เลขยิ่งเวอร์กุยิ่งไม่อยากเชื่อพวกเมืงเลยว่ะ …แต่เอาเหอะ ความจริงคือชั้นกับมิสึกิเป็นเพื่อนกันในเกมออนไลน์น่ะ”
“โฮ่ ความสัมพันธ์ล่ะ”
“ความสัมพันธ์เหรอ..ก็นะ คนที่แต่งงานในเกมออนไลน์ก็คือคุณมิสึกิน่ะสิ”
“พ..พูดเป็นเล่น”
ทั้งคู่อุทานออกมาด้วยความตะลึงพร้อมกัน จากภาษากายนี่บอกชัดว่าตกใจจริง
“เฮ้ยไซโต้ เมิงคำนวนหน่อยดิ้ว่าอัตราที่คนเราจะแต่งงานกับภรรยาในโลกออนไลน์แล้วเธอคนนั้นเป็นเน็ตไอดอลสุดฮอตมันกี่%วะ”
“ก..การคำนวนสุดเทพของผมบอกว่ามีโอกาสราวๆ30%น่ะ”
“ก็เยอะอยู่นี่หว่า”
ด้วยความที่ไซโต้กับทาจิบานะเสียงดังโวยวาย เพื่อนร่วมชั้นเรียนจึงเริ่มมองมาทางพวกเขา
“เฮ้ย พวกเมิงตกใจขนาดนี้เมิงไม่ถือโทรโข่งออกสื่อไปเลยวะ ใจเย็นดิวะ ถ้าเรื่องนี้หลุดไปถึงหูเพื่อนคนอื่นมั้นจะแย่เอานะเฟ้ย”
“แย่เรื่องไรวะ”
“มันเกี่ยวพันถึงภาพลักษณ์ของคุณมิสึกินะ ชั้นไม่อยากให้เรื่องเธอเล่นเกมออนไลน์หลุดไปถึงหูพวกคนอื่น”
“ก็เป็นไปได้นะ จากการคำนวนอันสุดเทพของผมบอกว่า 99% ที่คนจะตกใจมากหากรู้ว่าคุณมิสึกิเล่นเกมออนไลน์ด้วย น่าจะมีฝูงพีเพิ่ลสายหื่นที่อยากจะเจอคุณมิสึกิในโลกออนไลน์แห่กันมาเล่นเกมก็เป็นได้”
เออ เลขนี้อะตรงเป๊ะ เพราะผมก็คิดแบบนั้น อีกอย่าง ถ้าเรื่องเล่นเกมออนไลน์หลุดไปถึงคนอื่น จะมากจะน้อยคงมีผลกระทบทางใจเธอบ้างแหละ ขี้หมูขี้หมาก็เล่นเกมส์ไม่มันเหมือนก่อนมีคนรู้ล่ะวะ
“เพราะอย่างนี้ไงถึงไม่อยากให้เสียงดังหรือไปเล่าให้คนอื่นรู้ เข้าใจมั้ย”
สรุปง่ายๆว่าเพื่อนทั้งสองก็รับปากว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ
*******
อีกไม่กี่นาทีจะถึง สามทุ่ม
ผมล้อคอินเข้าเกมเรียบร้อย ตกปลารอพวกเธออยู่ ระหว่างทำอีเว้นก็นั่งนึกไปถึงอดีต เมื่อก่อนสงสัยว่าทำไมรินถึงเล่นเกมกับเขาได้แค่ประมาณ 20-30นาทีต่อวัน แต่ตอนนี้พอรู้ตัวจริงว่าเธอคือไอดอลก็เข้าใจได้ทันทีว่า ไอดอลมันมีกิจวัตตรประจำวันที่ต้องทำมากมาย ฉะนั้นจะมีเวลาอิสระไม่มากนัก
ระหว่างรออีกพักนึง รินล้อคอินเข้าเกมแล้ว ก่อนจะพิมพ์แชททักหา
“ตกปลาอยู่เหรอ เดี๋ยวชั้นไปหานะ”
“อืม”
ตัวละครชื่อริน ปรากฏกาย เธอยังคงเป็นเอลฟ์ผมทองคนเดิม รินคนนี้คือคุณมิสึกิที่ผมหลงใหลจริงๆสินะ หลังจากนี้ทั้งคู่ก็พิมพ์แชทในเกมสื่อสารกัน
“ความจริงแล้วตอนอยู่ที่โรงเรียนชั้นตื่นเต้นแทบแย่แน่ะ”
“ตื่นเต้น? เรื่องอะไรเหรอครับ”
“ตื่นเต้นที่จะได้เจอคาสึตัวจริงไง”
“จริงเหรอครับ มองจากภายนอกไม่เห็นเป็นยังงั้นเลยนะ เห็นอ่านหนังสือตลอดตั้งแต่ช่วงเช้าเลยนะ”
“ชั้นแสร้งอ่านไปงั้นแหละ เนื้อหาหนังสือไม่เข้าหัวสักคำเลย”
อย่างนี้นี่เอง แสดงว่าไม่ใช่ผมคนเดียวที่ตื่นเต้นสินะ”
“ตอนที่สบตากับคาสึคุง ชั้นมือไม้สั่นไม่รู้จะทำอะไรดี ถึงโบกมือทักทายเธอไง”
“อ้อ ตอนนั้นสินะ”
“พอเธอโบกมือทักทายกลับ ชั้นถึงรู้สึกดีใจมากเลย แล้วคาสึโตะคุงไม่ตื่นเต้นบ้างเหรอ”
“ตื่นเต้นสิครับ ลุ้นหนักจนไม่กล้าเข้าห้องน้ำทั้งวันช่วงเช้าเลย”
“ตื่นเต้นเกินไปรึเปล่า ฮะฮะ แต่ชั้นดูไม่ออกเลยนะว่าคาสึโตะคุงตื่นเต้นเลย”
เธอดูไม่ออกก็ไม่รู้เพราะอะไรหรอก แต่รู้ว่า วันนั้นถ้าโลกมีการจัดแข่งประกวดคนตื่นเต้น วันนั้นผมคว้าเหรียญทองแน่นอน
“ตอนพักกลางวันที่ชั้นลองทักคาสึโตะคุง ตอนนั้นชั้นยังเสียงสั่นเลยนะ”
“เสียงสั่นจริงเหรอครับ ฟังไม่ออกเลย”
“ไม่หรอก สั่นจริงๆ”
จะว่าไปตอนนั้นพอเธอพูดจบปุ๊บก็ผละออกจากห้องเรียนทันที สำหรับสาวคูลที่หน้านิ่งๆอ่านอารมณ์ยาก แต่กลับสารภาพความรู้สึกที่แท้จริงให้ฟัง มันช่างน่ารักจริงๆ
หลังจากนั้นพวกผมสองคนก็คุยกันเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องในวันนี้ สักพักหนึ่งรู้สึกตัวอีกที พบว่า ตอนนี้ 4ทุ่ม12นาทีแล้ว
ปกติเวลารินเล่นเกมกับผมจะมีเวลาประจำล็อคเอาท์ทุกครั้งคือไม่เกิน 4ทุ่ม
แต่วันนี้เธอคุยกับผมจนเกินเวลาปกติซะด้วย
“จะออกเกมแล้วยังครับ”
ผมลองถามไป ผ่านไปหลายวินาทีกว่าเธอจะตอบแชทกลับมาว่า “อืม”
“….?”
นี่มันหมายความว่าไงหว่า จู่ๆก็เงียบยาวซะงั้น ตูควรจะแชทหาเขาว่าอะไรดีนะ ระหว่างกำลังกลุ้มว่าจะพิมพ์อะไรดี รินก็แชทมาหาผมว่า
“มีหูฟังแบบมีไมค์ด้วยรึเปล่า”
“มีครับ ทำไมเหรอ”
“นานๆทีลองคุยกันตรงๆผ่านไมค์บ้างดีมั้ย”
“เอาสิครับ จัดไป”
ยังไงตอนนี้ก็ไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังตัวจริงแล้ว ก็ไม่เห็นเหตุผลที่ต้องปฏิเสธเธอ
“จะว่าไป เสาร์หน้าตอนมืดๆว่างรึเปล่า ชั้นนัดกับนานะเล่นเกมด้วยกัน”
“ว่างครับ ถึงไม่ว่างก็จะทำตัวให้ว่างแหละ”
“ฮะฮะ ชั้นคงไม่ได้เข้าเกมจนถึงวันเสาร์เลย อดใจรอได้เนอะ”
“น่าเสียดายจังครับ เล่นคนเดียวมันเหงามากเลย”
“ฮะฮะ ราตรีสวัสดิ์นะคาสึโตะคุง เจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียนนะ”
“อืม ราตรีสวัสดิ์ เจอกันพรุ่งนี้”
พูดจบ ตัวละครชื่อรินหายไปจากเกม พร้อมแชทปรากฏข้อความว่า ริน ล็อคเอาท์จากเกมไปแล้ว
“…กุก็ออกบ้างดีกว่า”
ปกติผมจะเล่นเกมถึง 5ทุ่ม แต่วันนี้มีอะไรหลายๆอย่างมากมายให้คิดเลยขี้เกียจกดเกมต่อ
“วันนี้เป็นวันที่สุดตรีนจริงๆ”
จากนี้ไป ชีวิตผมจะเป็นยังไงต่อนะ
ผมล้มตัวนอนบนเตียง ครุ่นคิดถึงเรื่องคุณมิสิกีกับรินจนผล็อยหลับไป
***
จบ CH1
ตอนหน้าบอกได้เลยว่าจะมีจุดแตกต่างจากฉบับเว็บแล้วนะครับ ถ้าสนใจก็รออ่านนะครับผม
ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า kurakon
