“ตอนเช้ามาไม่เจอ คิดว่าเธอไม่อยู่ แล้วพอเห็นตัวเลยตกใจสินะ สมเป็นน้องสาวสุดแสบของชั้นจริงๆ”
คุณคาสึมิที่กำลังนั่งดูทีวี ตาก็ดูหน้าจอ ปากก็คุยกับผม ไอ้ที่บอกว่าสุดแสบ แต่ฟังจากน้ำเสียง ออกจะไปทางชมซะงั้น
“โห แต่ผมตกใจสุดๆเลยนะ แถมยังไม่เลิกมุดผ้าห่มผมด้วยสิ”
ตอนนี้ผมอยู่ในห้องรับแขกกับคุณคาสึมิ และโนโนอะที่กำลังดูทีวีอยู่ด้วย รวมเป็นสามคน
รินกะไม่อยู่ เธอกลับไปห้องตัวเอง น่าจะเตรียมตัวทำอะไรสักอย่าง ส่วนพ่อแม่รินกะวันนี้ไม่อยู่บ้าน
“เอาจริงๆไม่ใช่แค่รินกะคนเดียว กระทั่งโนโนอะเองก็ตัวติดคาสึโตะด้วย เดี๋ยวนี้น้องเอาแต่เรียกหาคาสึโตะโอนี่จัง คาสึโตะโอนี่จังตลอดเลย”
“แต่ตอนนี้น้องติดผมที่ไหนล่ะครับ ผมสู้ทีวีไม่ได้หรอกครับ”
ผมละสายตาจากคุณคาสึมิหันไปดูโนโนอะที่กำลังดูทีวี ตอนนี้เธอกำลังดูอนิเมะ และโพสท่าเลียนแบบตัวละคร
อนิเมะที่กำลังฉายอยู่เป็นอนิเมะไอดอล มีความสามารถใช้ไม้คฑาแปลงร่างเป็นสาวน้อยเวทมนต์ เรื่องนี้เป็นอนิเมะที่ผลิตมาให้เด็กผู้หญิงอายุน้อยดูโดยเฉพาะ และตัวเอกในเรื่องก็มีมิตรตัวโตด้วย
“ขอโทษนะครับ ผมขอตัวไปห้องน้ำแปบ”
ผมกล่าวจบ ผมจะลุกจากเก้าอี้ กำลังจะไปห้องน้ำ แต่ว่าโนโนอะที่กำลังดูทีวีหันมาหาผม และเดินมานั่งตักผมก่อนที่ผมจะลุกขึ้นยืน น้องส่งเสียง “อืม” พยักหน้าพร้อมสีหน้าปิติยินดี
“เอ๋? โนโนอะจัง”
“ห้ามไปค่ะ โอนี่จังต้องอยู่ที่นี่นะคะ”
“เอ๊ะ?”
พอผมกล่าวจบ เธอหันไปดูทีวีต่อ หมายความว่าไงหว่า
“ตอนนี้ก็อยู่ที่บ้านใต้ฟ้าเดียวกันแล้วไม่ใช่เหรอครับ”
“นั่นสินะคะ”
“นี่เธอไปคุยอะไรกับโนโนอะก่อนหน้ารึเปล่า คือจากสภาพที่เห็นนี่คือน้องเหงาและกลัวว่าเธอจะหายไปนะ เลยไม่อยากอยู่ห่างเธอ”
“เอ่อ ผมแค่บอกน้องว่า ผมจะอยู่ที่นี่ตลอดปิดเทอมหน้าร้อนนะครับ”
“หือ งั้นเหรอ”
คุณคาสึมิฟังคำตอบผมจบ พยักหน้าหลายทีเป็นเชิงยอมรับในคำตอบ
ไอ้การที่โนโนอะจังรักผมขนาดนี้มันก็ดีใจอยู่หรอก แต่ตอนนี้ผมปวดฉี่จะแย่อยู่แล้วอะเด้
“เอ่อ ผมไม่ไหวแล้วอะครับ ขอรีบไปเข้าห้องน้ำก่อนน้า”
ผมอาศัยจังหวะที่โนโนอะกลับไปโฟกัสทีวี คราวนี้รีบพุ่งสุดพลังออกจากห้องรับแขกเข้าห้องน้ำ เฮ้อ รอดตัวไป นึกว่าเยี่ยวจะแตกคากางเกงละ ผมล้างมือก่อนออกจากห้องน้ำ
“.อ๊ะ คาสึโตะ….”
ตอนผมออกจากห้องน้ำกำลังจะกลับไปห้องรับแขก ก็เจอรินกะที่เตรียมตัวเสร็จเรียบร้อย ดูเหมือนว่าเธอจะไปทักทายคุณคาสึมิกับโนโนอะ แล้วออกจากห้องรับแขกเลยบังเอิญเจอผมตรงนี้พอดี
“จะออกเดินทางแล้วใช่มั้ยครับ”
“อืม ต่อจากนี้คงไม่ได้เจอคาสึโตะแล้วล่ะ”
“ต้องออกไปค้างคืนข้างนอก 4คืนสินะครับ”
“ครั้งนี้ชั้นแอบกังวลนิดหน่อย ปกติเวลาไปข้างนอกจะเป็นงานอีเว้นรวมทั้งวงสมาชิกของสตาร์มาย แต่คราวนี้มีแค่ชั้นคนเดียวที่ไปน่ะ”
รินกะกล่าวในขณะที่เดินไปที่ประตูแมนชั่น
วงสตาร์มายโด่งดังมาก แต่ว่าคนที่ได้ไปออกงานเดี่ยวก็มีแค่รินกะคนเดียว เธอนี่สุดยอดจริงๆ ในขณะที่ผมได้แค่เล่นเนตเกมส์กับเป็นเพื่อนเล่นโนโนอะแค่นั้นเอง
“ชั้นเหงามากๆเลยล่ะ อืม เหงาสุดๆเลยนะคะ”
รินกะเดินไปถึงตู้รองเท้า หยิบรองเท้าออกจากตู้มาสวม
“แค่สี่วันเองนะครับ แปบๆก็หมดวันแล้ว”
“มันไม่ใช่แค่นั้นซะหน่อย แค่คิดว่าชั้นไม่ได้เจอคาสึโตะ1วัน ชั้นก็ทรมานจะแย่อยู่แล้ว เพราะว่าพวกเราเป็นสามีภรรยากัน การต้องแยกจากคนที่เรารักมันย่อมเจ็บปวดหัวใจนะคะ”
“น..นั่นสินะครับ”
ผมเศร้าก็จริงแต่ไม่ได้เศร้าลึกซึ้งเท่ารินกะ
ความคิดผมมันแค่ เออ เศร้าจังเลยนะ แต่ก็พยายามเข้าละกันนะรินกะ ผมคิดง่อยๆแค่นี้เอง
“ในเมื่อจะไม่ได้เจอกันอีกนาน ชั้นก็อยากจะเก็บคาสึโตะไว้ในความทรงจำสุดหัวใจให้มากที่สุด”
“ผมจะเล็งช่วงเวลาที่รินกะใกล้จะนอนแล้วโทรหานะครับ”
“ขอบคุณนะ แต่ว่า…มันไม่ใช่..แค่นั้นมันไม่ใช่ค่ะ”
หมายความว่าไงกัน ผมกะจะถามเธอ ทว่ารินกะหันกลับมาหามองตาผม ก่อนที่สายตาเธอจะเลื่อนไปที่ริมฝีปากผมเอง
“อ..อ๋อ เรื่องนี้เหรอครับ”
“สามีของชั้นในเวลานี้หัวทื่อมากเลยนะคะ”
“ไม่ใช่สามีซะหน่อย แค่คนรักนะครับ ม่า แต่เอาเหอะ จะว่าไปถ้าทำตอนช่วงเวลานี้ก็ออกจะน่าอายไปนิดนะ”
“ก่อนหน้าคาสึโตะก็เป็นคนเปิดก่อนไม่ใช่เหรอคะ”
“ตอนนั้นผมอาศัยว่าเธอคาดไม่ถึงไง แต่ตอนนี้เธอรู้ตัวแล้ว ผมเลยอายน่ะครับ”
“ยังมีเรื่องไหนที่ต้องอายรึคะ พวกเราเป็นสามีภรรยาที่แต่งงานกันในโลกออนไลน์ มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งมากกว่าโลกความจริงด้วย ฉะนั้นแค่เรื่องจูบไม่เห็นมีอะไรต้องอายนะคะ”
“ปากเธอพูดแบบนั้นแต่หน้ารินกะนี่แดงแป๊ดเลยนะครับ”
“…….เง้อ”
รินกะยกสองมือปิดแก้มตัวเอง ท่าทางเธอตอนนี้น่ารักมากเลย
ผมหันกลับไปมองข้างหลัง ตรวจสอบให้แน่ใจว่าโนโนอะจังไม่อยู่ ก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ารินกะด้วยความเขินอาย
บรรยากาศอตอนนี้วาบหวามมาก รินกะยกสองมือคว้าไหล่ผม
พอจับไหล่แบบนี้แล้ว แทนที่จะรู้สึกสงบ ดันเขินหนักกว่าเก่านี่สิ
ผมวางมือสองข้างบนไหล่รินกะ ขยับไปข้างหน้า
ทว่า…ผมรู้สึกว่ามีใครกำลังมองผมอยู่ ผมมองลงมาข้างล่างตรงแถวต้นขาผม
โนโนอะกำลังเงยหน้ามองผมกับรินกะด้วยสายตาเป็นประกาย
“ม..มาทำอะไรอยู่ตรงนี้นิ”
“จะจูบกันเหรอคะ”
“เปล่านะ ไม่ใช่แบบนั้น..”
“สุดยอดเลยค่า รีบๆจูบเลยสิคะ”
“ม..มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร
“ตอนพี่รินกะสวมรองเท้าค่ะ”
มาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วเหรอเนี่ย พวกผมไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดว่าเธอมา
“โนโนอะ ถึงหนูจะยังเด็กแต่ก็ไม่มีสิทธิ์จะมารบกวนการจู๋จี๋ของสามีภรรยานะคะ”
“หนูรบกวนเหรอคะ…ฮือออ”
“เฮ้อ ความซื่อไร้เดียงสาของเด็ก เป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่ไม่มีทางเอาชนะได้เลยสินะคะ”
รินกะมองหน้าโนโนอะจังที่น้ำตาคลอเบ้า สีหน้ารินกะตอนแรกจากโกรธกลายเป็นปลงตกแทน
ถึงสังคมภายนอกจะรู้จักเธอในนามไอดอลสุดคูล แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าน้องสาว เธอก็ยังต้องโอ๋และเอาใจน้องอยู่ดี
“คาสึโตะ ก่อนชั้นจะออกไป ชั้นมีอะไรจะให้เธอค่ะ”
รินกะหยิบของจากระเป๋าสะพายไหล่ออกมา เป็นตุ๊กตาคล้ายกับตุ๊กตาคาสึโตะ
มันคือตุ๊กตาทำเลียนแบบรินกะ หน้าตาน่ารักมาก
“เจ้านี่คือ?”
“ชั้นเตรียมเจ้านี่ไว้ให้เผื่อสามีที่เหงาเพราะไม่ได้เจอภรรยาสุดที่รักให้ค่ะ ดีใจมั้ยคะ”
“……”
“ไม่ดีใจเหรอคะ”
“ด..ดีใจสิครับ ดีใจมากๆเลย”
“เหรอ ดีจังเลยค่ะ”
สีหน้ากังวลของรินกะเปลี่ยนเป็นใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อฟังคำตอบผม
….ตุ๊กตารินกะเหรอ ดูจากคุณภาพกับเนื้อผ้าแล้ว ต้องบอกว่าตุ๊กตานี้คุณภาพดีเยี่ยม ทำออกมาด้วยความปราณีตมากๆเลย ตุ๊กตาน่ารักมาก แต่งกายด้วยชุดไอดอล มีดวงตากลมโต สีหน้าตุ๊กตายิ้มแย้ม
แม้ว่าตุ๊กตาจะทำออกมาเป็นตัวรินกะ แต่สำหรับผมแล้ว มันให้บรรยากาศความเป็น “ริน” มากกว่ารินกะนะ
“ถ้างั้นชั้นไปก่อนนะ”
ผมกับโนโนอะมองส่งรินกะเดินทางเปิดประตูออกไป
หลังจากนี้สี่วัน รินกะจะไม่กลับมาที่นี่
ผมรู้สึกโหวงๆเหมือนมีรูในหัวใจ
“…….หือ?”
เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้น ผมเลยหยิบมาดู มันเป็นข้อความจากพ่อของผม เขียนมาว่า “อยากให้กลับไปอยู่ที่บ้าน”
หมายความว่าไงกัน มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมรึไงนะ หรือเป็นเพราะครั้งก่อนผมส่งไปว่า มีเรื่องจะคุย ท่านเลยส่งกลับมารึเปล่า
หรือบางทีท่านอาจจะเหงาเพราะลูกชายไม่อยู่บ้านก็ได้มั้ง ไม่หรอกน่า
แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ตอบกลับข้อความไปว่า “รับทราบครับ”
“มีอะไรรึเปล่าคะ”
“ขอโทษนะโนโนอะจัง เดี๋ยวพี่จะออกไปข้างนอกก่อนนะครับ”
“ดีจัง ให้หนูไปด้วยสิคะ”
“ครั้งนีั้พี่ไปได้แค่คนเดียว ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
“..อืม”
โนโนอะจังสลดเป็นลูกโป่งรั่ว เล่นเอาผมรู้สึกผิดเลย
แต่ว่าครั้งนี้ผมต้องไปคนเดียวแหละ เพราะว่ากลับไปเจอพ่อ จะเอาน้องไปด้วยก็ใช่เรื่องนะ
ผมคิดว่า พ่อให้ผมกลับไปครั้งนี้ มันต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างรอผมอยู่ที่บ้านแน่ ผมจึงรีบออกจากบ้านรินกะ มุ่งหน้ากลับบ้านตัวเองให้เร็วที่สุด
*****
ประมาณช่วงกลางวัน ผมเดินทางมาถึงบ้านตัวเอง ล้วงกระเป๋าหยิบกุญแจ เปิดเข้าบ้าน เดินไปที่ห้องรับแขก
ทว่า..ผมไม่เห็นวี่แววว่าพ่อผมจะอยู่ที่นี่
อย่างน้อยเท่าที่ดู พ่อไม่อยู่ชั้น1แน่
“อะไรกันฟะ”
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นข้อความโชว์มาว่า “ตอนนี้ติดงานด่วนกลับบ้านไม่ได้ ต้องขอโทษด้วย”
เฮ้อ ก็เผื่อใจไว้นิดหนึี่งแหละว่าอาจจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นได้ ไม่ใช่เรื่องแปลก
“จะว่าไป ไหนๆก็มาถึงบ้านแล้ว กดเกมส์สักหน่อยดีกว่า”
ตั้งแต่ไปบ้านรินกะ เกมส์ไม่ได้แตะเลย ล้อคอินโบนัสรายวันก็ไม่ได้ อีเว้นประจำฤดูร้อนก็ไม่ได้ทำ
ไม่ไหวละโว้ย หัวใจเกมเมอร์มันเรียกร้องแล้ว กุอยากกดเกมชิบหาย ไม่ได้กดมานานตั้งแต่เมื่อไรแล้ววะ
ผมวิ่งขึ้นไปชั้นสอง ไปห้องตัวเอง
ทว่าระหว่างที่วิ่งไปชั้นสอง ผมสวนทางกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอกล่าวว่า “ส..สวัสดี”
ผมเจอคำทักทายเลยกล่าวสวนกลับไปว่า “อืม หวัดดี”
…เฮ้ย เดี๋ยวนะ
ก่อนที่ผมจะไปถึงห้องตัวเอง ผมเหลียวกลับไปหาต้นเสียง
ตรงทางขึ้นบันไดขั้น1 มีเด็กผู้หญิงที่สวมฮู้ดปกปิดทั้งตัวจนมองไม่เห็นรูปลักษณ์ แต่จากน้ำเสียง เธอเป็นผุ้หญิงแน่
“…เธอ…เป็นใครน่ะ”
ผมตะโกนถามด้วย สาวน้อยเธอตกใจจะสะดุดบันไดขั้นแรก
“โอ๊ยย เจ็บๆๆๆๆ”
ชิบหายละ ใครอีกวะเนี่ย มาอยู่บ้านกุ
****
จบ CH16-2 prolouge
เปิดเรื่องมาด้วยตัวละครใหม่เลย ส่วนรินกะก็หายยาวไปสี่วัน ก็รอดูกันเรื่อยๆนะครับว่าตัวละครใหม่จะเป็นไงบ้าง
ว่าไปใครดูหน้าปกเล่มสามทางขวา น่าจะเห็นนะครับ ว่าตุ๊กตารินกะหน้าตาเป็นไง 55
เล่มนี้ดรอปจากเล่มสอง ต้องใช้เวลาปูตัวละครใหม่นานหน่อย แต่ก็ยังมีอะไรฮาๆให้อ่านบ้างแหละน่า อย่างน้อยก็ฮาเยอะกว่าชน้องเอมม่าเล่มสองแน่่ครับ
รอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้นะครับ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า kurakon
