บทที่ 14 เสือดาวไม่เคยทิ้งลายของมัน
หนิงเถาได้เดินออกมาซักพักก็มาถึงด้านหน้าของห้องจัดงานที่แท้จริง ทันทีที่เขาเข้ามาสิ่งแรกที่เขาทำคือการดมกลิ่นหาเจียงหยีหลงและเจียงเฮาในคนหลายร้อนคน
ในที่สุดเขาก็รู้ที่อยู่ที่ชัดเจนของทั้งคู่ในคนจำนวนมาก
หนิงเถาหยุดอยู่ไม่ไกลจากจุดที่ทั้งสองอยู่มากนัก มันใกล้พอที่จะทำให้เขาได้ยินสิ่งที่เจียงหยีหลงและเจียงเฮาพูดโต้ตอบกัน
“ทำไมลูกไม่ลาออกจากงานเดิมของลูกและมาทำงานที่บริษัทของพ่อ?” เสียงของเจียงหยีหลงยังคงเต็มไปด้วยแรงดึงดูด “ลูกก็รู้ว่าลูกเป็นลูกคนเดียวของพ่อ ถ้าลูกไม่มาเรียนรู้งานจากพ่อแล้วเมื่อพ่อจากไปบริษัทนี้จะอยู่ยังไง? และอีกอย่างบริษัทนี้เป็นเส้นเลือดใหญ่ของตระกูลเรา ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะถูกจัดการโดยพ่อแต่ในอนาคตมันจะตกเป็นของลูก”
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว! ที่พ่อส่งบัตรเชิญหนูมาที่นี่เพื่อบอกหนูเกี่ยวกับเรื่องนี้ใช้ไหม? ถ้าเป็นยังนั้นหนูก็จะบอกพ่อให้ชัดเจนตรงนี้เลยว่าหนูจะไม่รับบริษัทนี้ของพ่อ และหนูไม่รู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจนี้เลย!” เสียงของเจียงเฮานั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความถือดีอยู่ไม่น้อย
“ ทำไมลูกถึงไม่เข้าใจมันนะ! พ่อเป็นพ่อของลูกยังไงเลือดมันก็ข้นกว่าน้ำเสมอ ทำไมลูกถึงไม่ยอมให้อภัยพ่อกัน? การอภัยมันเป็นเรื่องยากเย็นมากขนาดนั้นเลยหรือไง?”
“ตลกสิ้นดี! พ่อกล้าพูดได้ไงว่าเลือดย้อมข้นกว่าน้ำ ถ้าพ่อรู้ความหมายที่แท้จริงของมัน พ่อคงไม่โอนทรัพย์สินทั้งหมดเป็นของตัวเองเมื่อพ่อทิ้งพวกเราไป? พ่อรู้ไหมว่าหลายปีที่ผ่านมานั้นพวกหนูนั้นเจออะไรมาบ้าง หนูต้องทำยังไงกับการศึกษาของหนู? พ่อไม่เคยรู้เลย!”
“เฮา … พ่อผิดไปแล้ว! และพ่อไม่ได้ให้เงินคืนแม่เธอกับเธอไปแล้วหรือไง?”
“แม่ไม่ต้องการเงิน แม่ต้องการคำขอโทษของพ่อเท่านั้น! พ่อสัญญากับหมอหนิงว่าพ่อจะคุกเข่าต่อหน้าแม่และขอโทษถ้าเขารักษาพ่อให้หาย! หนูขอให้พ่อทำตามสัญญานั้น และควรจะทำมันเร็วที่สุด?” เจียงเฮาเริ่มที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้
“เราจะไม่พูดถึงหมอหนิงในวันนี้ เขา … เขาไม่ปกติ” เจียงหยีหลงรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่มีคนพูดชื่อของหนิงเถา
“ไม่! เราจะคุยกันเรื่องนี้! บอกหนูว่าเมื่อไหร่ที่พ่อจะทำตามคำสัญญา?”
“เฮา! ให้เวลาพ่ออีกหน่อย พ่อสัญญาว่าจะหาเวลาในเดือนหน้าไปขอโทษแม่ของลูกโอเคไหม? แต่ลูกต้องสัญญากับพ่อว่าลูกจะไปลาออกจากงานของลูกเพื่อกลับมาช่วยในการจัดการบริษัทของพ่อ ในส่วนของเชินเซิงหลินและเชินเซิงเหมยนั้นพ่อได้จัดการสั่งสอนไปให้แล้ว พ่อรับรองว่าต่อไปในอนาคตพวกเขาจะไม่มาหาเรื่องลูกกับแม่อีก “
“พ่อไม่เคยเปลี่ยนไปเลย! สิ่งที่พ่อใส่ใจมากที่สุดคือเงินไม่ใช่ครอบครัวของตัวเอง หนูไม่ต้องการคุยกับพ่ออีกต่อไป!” เจียงเฮาที่รู้แล้วว่าคนตรงหน้านั้นต้องการสื่ออะไร เธอรู้ดีว่าเขาจะไม่มีทางทำตามสัญญานั้น
หนิงเถาที่รู้ว่าสถานการณ์เริ่มแย่แล้ว เขาจึงตัดสินใจที่จะเข้ามาจบเรื่องนี้
ห้องจัดเลี้ยงเต็มไปด้วยแขกระดับสูงจำนวนมาก เมื่อหนิงเถาซึ่งเป็นเพียงคนเดียวที่แต่ตัวด้วยชุดธรรมดาเดินเข้ามา มันจึงกลายเป็นจุดสนใจเป็นอย่างมาก
“ชายคนนั้นคือใคร? ทำไมเขาถึงได้เข้ามาที่นี้ได้?”
“ เขาอาจเป็นพนักงานที่เข้าประตูผิดก็ได้? แล้วทำไมถึงยังไม่มีใครมาบอกให้เขาออกไปข้างนอกอีก?”
“เจ้าหน้าที่! เจ้าหน้าที่! ทำไมพวกนั้นถึงไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้! พวกนั้นถึงกับปล่อยให้คนจนแบบนั้นเข้ามาข้างในได้ไง”
แขกบางคนเริ่มกระซิบเกี่ยวกับเรื่องนี้และมองไปทางหนิงเถาด้วยความรังเกียจ
ทันใดนั้นเองเจียงเฮาก็สังเกตเห็นหนิงเถาเช่นกัน เธอที่เห็นแบบนั้นก็รีบตรงเข้ามากอดหนิงเถาและฝังใบหน้าของเธอไว้บนไหล่ของเขาโดยไม่พูดอะไร
หนิงเถารู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกแย่แค่ไหน ดังนั้นเขาจึงได้พูดว่า “อย่าเศร้าไปเลย” เขายังได้ปลอบเธอด้วยเสียงเบาๆว่า “ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย.”
“ เขา! เขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย” เจียงเฮาพูดออกมาด้วยความเสียใจ “ทั้งหมดที่เขาคิดถึงก็มีแค่เงินเท่านั้น ฉันไม่ควรมาที่นี้ … “
หนิงเถาลังเลว่าตัวเองควรจะทำมากกว่านี้ไหม? แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะเอาแขนโอบรอบเอวของเจียงเฮา มันเป็นท่าทางที่ปลอบโยน ไม่ว่าเธอจะแข็งแกร่งขนาดไหนเธอก็ยังคงเป็นผู้หญิงเสมอ ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติที่เธอต้องการความสะดวกสบายและการดูแลเอาใจใส่ เมื่อเธอเจ็บปวดหนิงเถาก็ได้รับบทเป็นผู้ชายแสนดีโดยสัญชาตญาณ และเขายังได้เล่นบทบาทนี้ดีเป็นอย่างมาก
ผู้ชายทุกคนในห้องจัดเลี้ยงถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นภาพเหตุการณ์นี้ ภายใต้การจ้องมองของกลุ่มชนชั้นสูงของสังคม มันเป็นอะไรที่แปลกมาก!
“นั่นไม่ใช่ลูกสาวของ เจียงหยีหลงหรือไง? ใช้แล้ว! เป็นเธอจริงด้วย! งั้นแสดงว่าผู้ชายจนๆนั้นเป็นแฟนของเธอนะสิ?!”
“อ่า! ผู้ชายคนนั้นไม่สมควรได้รับผู้หญิงที่น่ารักแบบนี้เลยจริงๆ”
“ผู้ชายคนนั้นมันมีอะไรที่ดีกัน? ทำไมผู้หญิงสวยๆคนนั้นถึงกับตกหลุมรักได้ … “
ห้องจัดเลี้ยงกำลังคร่ำครวญด้วยความอาฆาตพยาบาทจากพวกผู้ชาย พวกเขาต่างก็มั่นใจในตัวเองและภูมิใจในฐานนะของตัวเอง การที่มีคนจนๆสามารถได้รับความรักจากเทพธิดาได้ มันทำให้พวกเขาต่างก็รู้สึกไม่พอใจ
“ไปกันเถอะ! เราออกไปจากที่นี่กัน ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว” เจียงเฮาได้ยกศีรษะขึ้นจากไหล่ของหนิงเถา เธอไม่ได้คาดหวังว่าการแสวงความอ่อนแอของตัวเองจะทำให้เกิดสถานการณ์ที่ยุ่งยากแบบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกผิดและไม่สบายใจ
หนิงเถาได้มอบรอยยิ้มให้กับเธอแล้วพูดว่า “ผมไม่สนใจสิ่งที่พวกเขาจะพูด อะไรก็ตามที่พวกเขาพูดมันไม่ได้ส่งผลกระทบใดๆกับผมเลย กลับกันเป็นคุณมากกว่าที่ผมกังวล ผมไม่รู้ว่าการปลอบของผมมันจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นไหม? “
เจียงเฮาที่ได้ฟังแบบนั้นก็รู้สึกประทับใจและแสดงรอยยิ้มทั่วริมฝีปากของเธอ “ ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้ว” เธอตอบกลับมา
ขณะที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่นั้นเอง เจียงหยีหลงก็ได้เดินมาหยุดอยู่ไม่ไกลพร้อมกับใบหน้าเย็นชา
หนิงเถามองไปที่เจียงหยีหลงอย่างสงบและมือของเขาได้กลับมาอยู่ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม
เจียงหยีหลงได้หยุดที่หน้าหนิงเถาก่อนที่เขาจะส่งเช็คให้ “ เธอทำให้ฉันหาย! เห็นได้ชัดว่าเธอมีทักษะทางการแพทย์ที่น่าทึ่ง” เขาพูดต่อว่า “ แต่เธอไม่ควรจะมายุ่งกับลูกสาวของฉัน นี้เป็นเงินหนึ่งแสนหยวนถือว่าเป็นค่ารักษาของเธอ เธอช่วยรับเงินนี้ไปและเลิกยุ่งกับลูกสาวของฉันอีก”
ก่อนที่หนิงเถาจะพูดอะไรก็ได้เจียงเฮาก็ได้พูดขัดขึ้นว่า “เจียงหยีหลง! พ่อกำลังทำอะไร? พ่อรู้ไหมว่าการกระทำนี้ของพ่อมันเป็นการดูถูกตัวเอง!”
“เฮา! พ่อกำลังทำสิ่งนี้เพื่อประโยชน์ของลูกเองนะ” เจียงหยีหลงพูดต่อว่า “พ่อเป็นผู้ชายและพ่อรู้ว่าเขาต้องการอะไร ดังนั้นลูกควรเชื่อพ่อ”
เจียงเฮากำลังจะโต้กลับไป แต่หนิงเถากับเป็นคนขัดขึ้นมาก่อนว่า “ผมบอกคุณไปแล้วไงว่าในตอนนี้คุณไม่ควรจะมีอารมณ์โกรธ ไม่อย่างนั้นมันอาจจะกระทบไปถึงสุขภาพของคุณเอง ส่วนเรื่องพ่อของคุณนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเอง”
เจียงเฮาที่ได้ฟังแบบนั้นก็พยักหน้าเป็นการตอบรับ
“ โอ้! เป็นความจริงที่ว่าเมื่อเด็กสาวมีความรัก แม้แต่พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดก็ละทิ้งได้” เชินเซิงเหมยที่อยู่ไม่ไกลก็ได้พูดจาเหน็บแนมมาเช่นกัน เธอต้องการที่จะเติมเชื้อเพลิงให้กองเพลิงตรงหน้านี้
“คุณหุบปากไปเลย!” เจียงหยีหลงได้ดุภรรยาใหม่ของตัวเอง
“มันคือความจริง” เชินเซิงหยียังคงบ่นต่อว่า “แล้วทำไมคุณถึงเป็นบ้าไปกันฮะ! ทำไมคุณต้องมาด่าฉันกลางผู้คนจำนวนมากแบบนี้ด้วย?”
เจียงหยีหลงไม่อยากทะเลาะกับเชินเซิงเหมยเนื่องจากความภาคภูมิใจของเขาเอง ดังนั้นเขาจึงได้ย้ายความโกรธของเขาไปที่หนิงเถาแทน “เธอยังมัวทำอะไรอยู่ที่นี่อีก? เอาเงินและออกไปจากที่นี่ซะ!”
หนิงเถาได้ดึงมือของเขาออกมาจากกระเป๋ากางเกงและโน้มตัวไปที่หูของเจียงหยีหลงก่อนที่จะกระซิบ “คุณเจียง! ชีวิตของคุณนั้นมันมีราคาถูกมาก เพียงมูลค่าแสนหยวนเท่านั้นเองหรือ? ผมจะไม่เอาเงินของคุณ แต่ผมหวังว่าคุณจะไม่ลืมสัญญาระหว่างเรา “
เจียงหยีหลงที่ได้ฟังแบบนั้นก็หัวเราะเยาะออกมาและถามว่า “สัญญาอะไร? ทำไมฉันถึงจำไม่ได้?”
“คุณจะจำมันได้แน่นอน” หนิงเถาพูดต่อว่า “เมื่อคุณจำได้แล้ว โปรดมาหาผมในหมู่บ้านที่คุณบังคับให้ทำลายไป” จากนั้นเขาก็ได้หยุดสักครู่หนึ่ง แล้วเอื้อมมือแล้วตบบนไหล่ของเจียงหยีหลง “สูทสวย!. คุณดูดีมากในชุดนี้ มันดีกว่านี้ในชุดโรงพยาบาลก่อนหน้านี้มาก”
เจียงหยีหลงได้ปัดมือของหนิงเถาออกไป และได้ยัดเช็คใส่กระเป๋าเสื้อของหนิงเถา
หนิงเถาที่เห็นแบบนั้นก็ได้นำเช็คออกจากกระเป๋าเสื้อของเขาและฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ จากนั้นเขาก็โยนชิ้นส่วนขึ้นไปในอากาศก่อนที่เขาจะหันหลังจากไป
“เด็กชายผู้น่าสงสารคนหนึ่งทำตัวราวกับว่าเขาเป็นคนร่ำรวย เขาควรคิดให้มากกว่านี้”
“เขาจะต้องคิดว่าคุณเจียงกำลังดูดถูกตังเอง จึงพยายามแสดงหน้าที่เข้มแข็งออกมา”
“ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเด็กยากจนคนนั้นจะฉลาดแกมโกงแบบนี้”
คำพูดที่โหดร้ายมากมายต่างก็พูดถึงแต่หนิงเถา
“หมอหนิง! รอฉันด้วย ฉันจะไปกับคุณ” เจียงเฮารีบพูดขึ้นมาขณะที่เธอหันไปทางหนิงเถา
ทันใดนั้นเจียงหยีหลงก็ได้จับข้อมือของเธอแล้วพูดว่า “เฮา! ทำไมถึงตอนนี้ลูกก็ยังไม่เข้าใจอีก? ที่มันมาหาพ่อก็เพราะมันต้องการที่จะเอาใจลูกเท่านั้น มันกำลังหลอกใช้ลูกอยู่ ทำไมลูกถึงไม่รู้!”
“ปล่อยมือหนูนะ!”
“พ่อจะไม่ปล่อยให้ลูกไปวันนี้” เจียงอี้หลองยื่นมือซ้ายจับข้อมือของเจียงเฮาด้วยสองมือ แต่อย่างใดเขาก็รู้สึกว่ามือซ้ายของเขาอ่อนแอและดูเหมือนจะมีอาการชาเกิดขึ้น
แขกหลายคนที่เห็นเหตุการณ์นี้ต่างก็พุ่งเข้ามาเพื่อจะสอบถามเรื่องที่เกิดขึ้น และนั้นทำให้พื้นที่รอบๆตัวเจียงหยีหลงและเจียงเฮาเกิดความแออัดขึ้นมา
“เจียงเฮา! เธอควรจะฟังพ่อของเธอนะ เขาทำเพื่อเธอ”
“ ใช่! ผู้ชายอย่างนั้นกำลังวางแผนอยู่แน่นอน เขาโกหกเธอ”
“ เขากำลังเล่นตัวเพื่อที่จะอัพค่าตัวขึ้น ดังนั้นคุณควรจะคิดดีๆก่อน”
เสียงมากมายต่างก็ลอยเข้ามา ทำให้เจียงเฮารู้สึกสับสนไปครู่หนึ่ง
เธอต้องการออกไปข้างนอกและออกไปพร้อมกับหนิงเถา แต่เจียงหยีหลงไม่ยอมปล่อยเธอจากไป และด้วยจำนวนคนที่ล้อมรอบเธอเอาไว้ตอนนี้ มันเป็นเรื่องยากมากที่เธอจะฝ่าออกไป และเมื่อเธอมองกลับไปในทิศทางของหนิงเถาเขาก็จากไปแล้ว
หนิงเถาได้เดินออกจากสโมสรมังกรซ่อน ก่อนที่เขาจะพึมพำว่า“ เสือดาวไม่เคยทิ้งลายยังไง คุณก็ยังคงเป็นแบบนั้น ผมหวังว่าคุณจะคิดได้ก่อนที่จะสายเกินไป! “
