Chapter3: Being distraught “คลุ้มคลั่ง”
หลายชั่วโมงผ่านไป สติของหนิงเถาเริ่มกลับมาจนครบ เมื่อเขาลืมตาขึ้น เขามองเห็นชั้นเรือนยอดของต้นไม้ที่หนาแน่น แสงแดดสีทองกระทบผ่านช่องว่างของกิ่งไม้และใบไม้ลงมายังใบหน้าของหนิงเถา
หนิงเถาลุกขึ้นจากพื้น มองไปรอบๆ เขาไม่พบบ้านหลังเก่าหรือเชินพิงดาว เขากำลังยืนอยู่ข้างภูเขาซึ่งเต็มไปด้วย ต้นไม้ พงหนาม วัชพืช แต่เขาไม่เห็นแม้แต่ทางเดิน ถึงกระนั้นหนังสือทางการแพทย์และสัญญาการโอนย้ายซึ่งเชินพิงดาวให้เขายังคงอยู่ที่มือของเขา มันเป็นเรื่องจริงไม่ใช่แค่ภาพลวงตา
“โอ้!” หนิงเถาจำบางอย่างขึ้นมาได้ “เชินพิงดาวมีกลิ่นคล้ายเจ้าหมาดำ และเขายังบอกอีกว่าเขาจะสั่งสอนอะไรฉันนิดหน่อย….บ้าจริงงงงง เขาคือเจ้าหมาดำ..นี่…นี่ฉันพึ่งไปเจอผีมาหรอเนี่ย?”
หลังจากหยุดคิดไปชั่วขณะ หนิงเถาจึงก้มลงมาเปิดหนังสือแพทย์และลองอ่านมันดู
เนื้อหาของหนังสือเล่มนี้ค่อนข้างกระชับ มีแค่สี่บท ได้แก่ การมอง การดมกลิ่น ยาอายุวัฒนะ การฝังเข็ม ทั้งสี่บทมีตัวอักษรไม่ถึง 1000 คำด้วยซ้ำ
“การมอง การดมกลิ่น ยาอายุวัฒนะ และการฝังเข็มรึ? นี่คงไม่ใช่นิจฉัยโรคแบบจีนดั้งเดิมหรอกสินะ…การมอง การได้ยิน การถามและการสัมผัส” เมื่อลองมาคบคิดและอ่านหนังสือเล่มนี้อีกครั้ง เนื้อหาในนี้ถูกเขียนด้วยสไตล์การเขียนแบบคลาสสิคของหนังสือแพทย์คือ ยากที่จะเข้าใจ แต่อย่างไรก็ดี…หนิงเถาก็ไม่สามารถบอกได้ว่า เนื้อหาพวกนี้จริงหรือเท็จ
หนิงเถากลับมาเปิดสัญญาโอนย้ายอีกครั้ง ยังพบว่าเนื้อหาในนั้นยังเหมือนเดิมเช่นเมื่อคืน และลายเซ็นของหนิงเถาก็ยังคงอยู่ในสัญญานั้น
สัญญาการโอนย้ายบรรจุกุญแจดอกหนึ่งไว้ กุญแจนี้เป็นแบบยุคเก่า มีสีครึ้มมนและหนัก ไม่ได้ทำจากทั้งเหล็กหรือทองแดง หนิงเถาไม่รู้ว่ามันทำมาจากอะไรกันแน่
กุญแจถูกจารึกด้วยตัวอักษรแบบดั้งเดิม “คลินิกแห่งนภา”
หนิงเถารู้สึกฉงน “บ้านเก่าหลังนั้นหายไป เจ้าหมาดำตัวนั้นคือเชินพิงดาว…แล้วคลินิกนี้จะมีอยู่จริงๆหรอ?”
ทันในนั้น กลิ่นที่น่าขยะแขยง ไม่น่าพึงประสงค์พัดเข้ามาสู่จมูกของเขา เขาก้มหัวลงอย่างรวดเร็วแลพบว่าตัวเขาเองเต็มไปด้วย น้ำมันเหนียวๆสีดำ เหมือนเขาพึ่งตกท่อน้ำมันมายังไงยังงั้น เขารู้สึกแย่กับกลิ่นนี้แทบอ้วก
เขาหวนคิดถึงน้ำชาแก้วนั้นที่เชินพิงดาวให้เขาทานเมื่อคืนก่อน และ…….
“ไม่นะ!!……ฉันต้องไปมหาวิทยาลัยวันนี้นี่น่า!” พอนึกขึ้นได้หนิงเถาก็รีบวิ่งลงเขา ไม่สนเกี่ยวกับบ้านเก่าหรือเชินพิงดาวอีกต่อไป
เนินเขาที่ลาดชันซึ่งปราศจากทางเดินอีกทั้งโรยไปด้วยก้อนหินและเถาวัลย์
หนิงเถาวิ่งลงมาโดยไม่สนใจอันตรายเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย
ขณะที่เขาวิ่งลงเขาอยู่นั้น ประมาณอีกสองเมตรข้างหน้ามีหินผาขว้างทางเขาอยู่ เขากระโดดข้ามหินผาโดยไม่ทันตั้งตัว
หนิงเถารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เขาจำเรื่องที่เชินพิงดาวบอกเขาได้ “นี่แค่ยาอายุวัฒนะเพียงเล็กน้อยเท่านี้….เชินพิงดาวคือใครกันแน่เนี่ย??..เขาเป็นสุนัขประเภทไหนกัน หลังจากไปตรวจสอบที่โรงพยาบาล ฉันต้องไปที่คลินิกนั่นให้ได้”
เขายังคงวิ่งลงเขาต่อไป…
สองชั่วโมงถัดมา..
หนิงเถายืนอยู่ด้านหน้าสำนักงานแผนกบุคคลของมหาวิทยาลัย โดยแต่งตัวในชุดเสื้อเชิ้ตเรียบร้อย
พอดีที่เขายกแขนขึ้นกำลังเคาะประตู เสียงตุ้งติ้งของผู้หญิงคนนึงดังลอดประตูออกมา “คุณลุงมา นี่คือไฟล์ของหยางไฮ เชิญดูเลยค่า”
ทันใดนั้นแขนของหนิงเถาหยุดกลางอากาศ เหมือนเขาได้ยินเสียงของถังหลิง เขารู้สึกแปลกใจมาก ว่าหยางไฮไม่ได้มาที่นี้ในฐานะนักศึกษาฝึกงานของมหาวิทยาลัยเพราะว่าเกรดของเขาแน่มาก แต่ทำไมกัน…ทำไมไฟล์ของเขาถึงมาอยู่ฝ่ายบุคคลได้
“หยางไฮไม่ได้อยู่ที่นี่หรอ?” เสียงผู้ชายดังมาจากข้างในสำนักงาน
“เขามีแขกคนสำคัญมาที่บ้านค่ะ เขาจำเป็นต้องดูแลแขกคนนั้น เขาจึงขอให้ฉันเอาไฟล์มาให้ที่นี้ค่ะ โอเคมั้ยคะ?”
“แน่นอนสิ..แค่ต้องการประสบการณ์ ด้วยเส้นสายของครอบครัวเขา ไม่ช้าก็เร็ว เขาจะกลายมาเป็นเจ้าหน้าที่ในระบบสุขภาพ…ตอนนั้นก็ดูแลฉันด้วยละ”
“คุณลุงคะ…อย่าแซวหนูสิคะ..คนที่จะมาแทนที่….”
หนิงเถาเคาะประตูโดยไม่รออะไรทั้งนั้น
“เข้ามาได้” เสียงผู้ชายพูด
หนิงเถาผลักประตูและเดินเข้าไปในออฟฟิศ
มีผู้ชายและเด็กผู้หญิงอยู่ในออฟฟิศ ถ้าให้เขาเดา เด็กผู้หญิงคนนี้คือถังหลิง และผู้ชายอีกคนคือ มาฟูกวัน หัวหน้าแผนกบุคคลของโรงพยาบาลแห่งนี้
เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นถังหลินอยู่ในออฟฟิศของมาฟูกวัน แต่เขาก็เก็บอารมณ์ความสงสัยไว้ และพูดขึ้นอย่างสุภาพว่า “หัวหน้ามาครับ ผมเป็นรุ่นพี่จากมหาวิทยาลัยแพทย์ของชาซิตี้ครับ ผมมาที่นี่เพื่อที่จะรายงานหน้าที่ครับ”
มาฟูกวันเหลือบมองไปยังถังหลิง ถังหลิงผงกศีรษะ เหมือนขานรับ
“นายคือหนิงเถาสินะ?” มาฟูกวันลุกขึ้น และถามคำถามด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจนัก “นี่มันกี่โมงแล้ว?”
หนิงเถารู้แน่นอนว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว เขาจึงเตรียมตัวรับมือกับคำถามและตอบ
มาฟูกวันไปว่า “เอิ่ม..ตอนนี้สี่ทุ่มครับ”
โทนเสียงของมาฟูกวันเริ่มแข็งกร้าวขึ้น “คุณมายืนอยู่ตรงนี้ได้ยังไงเมื่อคุณรู้ว่าตอนนี้มันสี่ทุ่มแล้ว? คุณสายไปสองชั่วโมง” มาฟูกวันตะคอกเสียง “บางทีในอนาคตคุณอาจจะสายตอนที่ต้องมาผ่าตัดคนไข้…สองชั่วโมงที่คุณมาสาย มันหมายถึงชีวิตของคนไข้!! ออกไป ที่นี่ไม่ต้องการคนไม่รู้จักเวลา!!!!!”
หนิงเถารีบอธิบาย “หัวหน้าครับ….ผมเจอสถานการณ์ที่พิเศษนิดหน่อยครับ ผมเจอ…”
“หุบปาก!!!!” มาฟูกวันขัดจังหวะหนิงเถาอย่างหยาบคาย “ฉันไม่อยากได้ยินคำอธิบายอะไรทั้งนั้น!!!”
“แล้วนี่จะเป็นยังไงต่อครับ?”
หนิงเถารู้สึกมีเสียงหึ่งๆ และปวดหนึบๆที่ศีรษะของเขา
ถังหลิงมองมาที่หนิงเถาด้วยความเยาะเย้ย “คนบางคนก็ไม่มีความละอายใจ..ทำไมยังอยู่ที่นี่ละ?”
สายตาของหนิงเถาเหลือบมองลงไปด้านล่าง ในหัวของเขากำลังคิดว่า ชื่อของเขาจะถูกฆ่าทิ้งและถูกแทนที่ด้วยชื่อของหยางไฮ ตอนนั้นเองที่เขาเข้าใจความหมายของบทสนทนาตอนที่เขารออยู่ด้านนอกประตู มันคือเขานั่นเองที่จะถูกแทนที่ ไม่ใช่เพราะเขามาสายแต่เป็นเพราะเรื่องนี้มันถูกกำหนดไว้แล้วต่างหากละ
“หัวหน้ามาครับ! คุณให้ตำแหน่งของพบแก่หยางไฮใช่มั้ยครับ? คุณทำแบบนี้ได้ยังไง????คุณต้องให้คำอธิบายกับผมครับ!!”
ถังหลิงเดินอ้อมไปเก็บไฟล์ของหยางไฮ เพื่อปกปิดแบบฟอร์มไว้
“แกเป็นใคร??? ทำไมฉันต้องอธิบายให้แกฟังด้วย!!! ออกไปจากที่นี่ซะ!! ”
ปังงงงง!
หนิงเถารู้สึกเหมือนศีรษะของเขาถูกทุบด้วยค้อนและภาพตัดกลายเป็นสีดำ เขาเสจนเกือบล้มลงบนพื้น ความรู้สึกทุกข์ทรมานมาเพียงชั่วครู่เท่านั้นแล้วก็หายไป เมื่อวิสัยทัศน์ของเขากลับมาอีกครั้ง หนิงเถาพบว่าทุกๆอย่างที่เขาเห็นมันเปลี่ยนไป
ตอนนี้ในการมองเห็นของเขา ตัวของมาฟูกวันและถังหลิงถึงห่อหุ้มด้วยออร่าที่มีสีสัน ลักษณะคล้านกับเปลือกไข่
ร่างกายแต่ละส่วนตอบสนองต่อสีได้แตกต่างกัน ทั้งผิวหัง กระเพาะอาหาร ตับ ลำไส้เล็ก ก็มีออร่าออกมาด้วยกันทั้งนั้น
ตัวเขาเองก็มีออร่าเช่นกัน แต่มันดูแปลกๆคือ เป็นสีครึ่งขาวครึ่งดำ ออร่าสีขาวดูบริสุทธิ์ แต่ออร่าสีดำปรากฏเป็นสีเข้มที่ดูลึกลับ
หนิงเถารู้สึกเหมือนบางอย่างกำลังตื่นขึ้นในตัวเขา
“ออกไปจากที่นี่ซะ!!” ด้านหน้าของเขา มาฟูกวันผลักเขาที่แขนอย่างแรง
ตู้มมม!
ความรู้สึกของหนิงเถาระเบิดออกมา
“ไอ้ @#$%^&*(&*()(*” หนิงเถาชกไปที่หน้าของมาฟูกวัน
ปัง!
การปะทะกันระหว่างกำปั้นของหนิงเถาและหฟน้าของมาฟูกวัน ทำให้จมูกของมาฟูกวันหักทันที เลือดไหลออกมา และพนึ่งในฟันซี่หน้าของเขากระเด็นหลุดออกมาพร้อมเลือด
“อ่าาา….” มาฟูกวันกรี๊ดจนเสียงหลง เสมือนหมูโดนฆ่า
“ไอ้งั่งเอ้ย!!” หนิงเถาคำรามเหมือนสัตว์ป่า ก่อนที่มาฟูกวันจะล้มลงพื้น หนิงเถาก็เตะเข้าที่ท้องน้อยของมาฟูกวันเข้าอย่างจัง
มาฟูกวันถูกเตะกลางอากาศ ล้มไปชนโต๊ะทำงานและร่วงไปบนไปพื้น ทั้งโทรศัพท์ ปากกา แฟ้มต่างๆ ต่างกระจัดกระจายไปหมด
มาฟูกวันถูกเตะจนสภาพเข้าขั้นวิกฤต
“ว้ายยยยยยย!!!”ถังหลิงกรีดร้องและเป็นลมไป
หนิงเถามองไปที่สองคนนั้น ที่ล้มลงบนพื้น นัยต์ตาของเขาเปลี่ยนจากเย็นชากลายเป็นเป็นดูอบอุ่นขึ้น เขาหันหลังกลับและเดินออกไป
จากออฟฟิศ เขากำลังจะทิ้งโรงพยาบาลเพื่อคลินิกของเชินพิงดาว
โปรดติดต่อตอนที่ 4
