บทที่ 52 ลูกศิษย์
ปฏิกิริยาตอบโต้ของหนิงเถาดูเหมือนจะทำให้หลินชิงหัวตระหนักถึงความกำกวมในคำพูดของเขา “ เอ่อผม..ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นผมโดยตรง” เขาอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “ผมหมายความว่าผมรู้ว่าคุณไม่ใช่คนธรรมดา! คุณเป็นผู้ฝึกฝนใช่ไหม?”
หนิงเถาพยักหน้ายอมรับมัน เพราะชายตรงหน้าเขาเองก็เป็นปีศาจไม่ใช่คนธรรมดาเหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องปกปิดเรื่องของเขาในฐานะผู้ฝึกตนแต่อย่างใด ยิ่งไปกว่านั้นเนื่องจากหลินชิงหัวได้พัฒนาเม็ดยาต้นกำเนิดบรรพบุรุษขึ้น จึงมีความเป็นไปได้ที่ตัวเขาเองก็รู้จักการมีอยู่ของคนพลังเหนือโลกและสิ่งที่ไม่อาจจะใช้วิทยาศาสตร์มาอธิบายได้
” สมุนไพรพวกนั้นเป็นวัตถุดิบที่คุณต้องการทำยาใช้ไหม?”
หนิงเถาพยักหน้าอีกครั้งและพูดว่า “ใช่! คุณมีพวกมันไหม?”
“แน่นอนว่าผมพอมีมันบ้าง” หลินชิงหัวตอบกลับ “ถ้าผมจำไม่ผิด ผมมีสมุนไพรที่คุณต้องการหนึ่งโหล และผมยินดีมอบพวกมันทั้งหมดให้คุณ”
หนิงเถาที่ได้ฟังแบบนั้นก็รู้สึกสดใสขึ้นมาทันที “ นั่นเยี่ยมมาก! คุณพาผมไปดูได้ไหม?”
“ได้นะได้! แต่ผมมีบางอย่างที่จะแสดงให้คุณดูก่อน” หลินชิงหัวพูดจบก็ได้เดินไปทางโต๊ะทำงานของตัวเอง ก่อนที่จะเปิดลิ้นชักและหยิบกระดาษออกมาส่งให้หนิงเถา
หนิงเถาที่หันแบบนั้นก็ก้มลงไปมองกระดาษและเห็นเนื้อหาที่คุ้นเคย “ ไปที่หมู่บ้านชามใหญ่ของภูเขามังกรดำในคืนวันที่ 15 ของเดือนจันทรคตินี้ อย่าบอกใคร”
มันเป็นลายมือและเนื้อหาแบบเดียวกับที่เขา เห็นบนถนนก่อนหน้านี้
ภาพของคนขี่รถจักรยานยนต์สวมหมวกไม้ไผ่ได้ผุดขึ้นมาในใจของหนิงเถาอีกครั้ง เขาไม่สามารถลืมดวงตาสีเขียวอ่อนของอีกฝ่ายได้
” คุณได้รับจดหมายนี้ตอนไหน?” หนิงเถารีบรวบรวมความคิดของเขาและถามออกมา
“เมื่อเช้านี้” หลินชิงหัวพูดต่อว่า “มันได้อยู่บนโต๊ะทำงานของผมเมื่อผมเข้ามาในสำนักงาน ผมคิดว่ามันอาจจะมาจากคนที่ให้สูตรยาและดินวิญญาณกับผม ดูจากเนื้อหาในจดหมายแล้วดูเหมือนว่าเขาจะอยากเจอผม ใจหนึ่งผมเองก็อยากจะไปตามจดหมายนัด แต่อีกใจหนึ่งผมก็รู้สึกกลัวที่จะไป ดังนั้นผมจึงอยากจะปรึกษาเรื่องนี้กับคุณก่อนที่จะตัดสินใจอะไร”
หนิงเถาที่ได้ฟังแบบนั้นก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “คุณไม่สามารถหนีจากปัญหานี้ได้ ดังนั้นผมจะไปเป็นเพื่อนของคุณเอง ตอนเย็นของวันที่ 15 ของเดือนจันทรคติ เพราะผมเองก็ต้องการพบผู้ชายคนนั้นเหมือนกันและดูว่าเขาเป็นใครกันแน่?
“ นั่นมันวิเศษมาก! ผมไม่กลัวอะไรทั้งนั้นเมื่อมีหมอหนิงไปด้วย” หลินชิงหัวถึงกับตะโกนออกมาอย่างมีความสุข
“งั้นเรื่องนี้ก็จบแล้วใช้ไหม? ทำไมคุณถึงยังไม่พาผมไปดูสมุนไพรอีก?” หนิงเถาได้วกกลับมายังเรื่องที่เขาต้องการอีกครั้ง
แต่เขาไม่คิดว่าเมื่อเขาพูดจบประโยคนี้ หลินชิงหัวจะลงไปคุกเข่าต่อหน้าเขา
” คุณกำลังทำอะไร?” หนิงเถาอุทานออกมาอย่างประหลาดใจ
” ผมอยากให้คุณเป็นอาจารย์ของผม” หลินชิงหัวโผล่ออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “ผมเองก็อยากเป็นผู้ฝึกฝนด้วยเหมือนกัน”
หนิงเถาที่ได้ฟังแบบนั้นก็ถึงกับผงะไปทันที
หลินชิงหัวยังคงพูดออกมาอย่างจริงจังว่า “ผมได้ค้นพบโลกใหม่ผ่านเหตุการณ์นี้! และผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมได้เรียนรู้มาตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมานั้นมันช่างไร้สาระและไร้เดียงสาแค่ไหน ดังนั้นผมอ ยากเป็นผู้ฝึกฝนเหมือนคุณ ได้โปรดเป็นอาจารย์ให้ผมด้วย”
โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายที่หลินชิงหัวพูดออกมานั้น เขาถึงกับได้ตะโกนมันออกมาสุดเสียง
หนิงเถาที่หายจากตกตะลึงแล้วก็รีบเดินไปยังหลินชิงหัว ก่อนที่จะพูดขึ้นว่า “มีอะไรเราค่อยพูดก่อนก็ได้ แต่ตอนนี้คุณต้องลุกขึ้นก่อน”
“อาจารย์เห็นด้วยที่จะเป็นอาจารย์ของผมแล้วใช้ไหม?” หลินชิงหัวถามออกมาด้วยความตื่นเต้น
หนิงเถาได้ทำให้อีกฝ่ายผิดหวังในครั้งนี้ เขาได้ส่ายหัวเป็นการปฏิเสธแล้วพูดว่า “ไม่! ผมไม่ได้รับคุณเป็นลูกศิษย์ของผม ผมไม่สามารถสอนสิ่งที่ผมฝึกให้กับคุณได้ แต่ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือจากผมเมื่อไหร่ ผมยินดีที่จะช่วยคุณตลอดเวลา”
“แต่ อีกครั้ง” หลินชิงหัวรู้สึกเสียใจมากและต้องการขอร้องหนิงเถา
หนิงเถาที่เห็นแบบนั้นก็รีบพูดขึ้นว่า “ ถึงผมเป็นอาจารย์ของคุณไม่ได้ แต่เราก็ยังสามารถเป็นเพื่อนกันได้”
ในฐานะที่เกิดมาระหว่างมีความดีและความชั่วที่สมดุล และยังได้เป็นเจ้าของคลินิกนภา เขาจะยอมรับปีศาจในฐานะศิษย์ของเขาได้ยังไง ถึงนั้นจะเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ใช้ได้ก็ตาม แต่ความเป็นจริงแล้วเขาไม่สามารถรับใครในฐานะลูกศิษย์ของเขาได้ เพราะวิธีการฝึกตนและการเล่นแร่แปรธาตุของเขานั้นขึ้นอยู่กับความสามารถโดยกำเนิดความดีและความชั่ว หากพวกเขาไม่มีรากฐานนี้ แม้แต่อัจฉริยะก็ไม่สามารถทำอะไรได้เหมือนกัน
หลินชิงหัวที่ได้ฟังแบบนั้นก็ได้ถอนหายใจออกมาอย่างหนัก ก่อนที่จะพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ! ผมก็แค่คิดจะลองเสี่ยวดวงดู แต่เมื่อมันไม่ได้ก็ไม่เป็นอะไร ตอนนี้ผมพาคุณไปดูวัตถุดิบยาที่คุณต้องการ”
ในตอนนั้นเองหลินชิงวู่ก็ได้เปิดประตูพร้อมถ้วยชาหนึ่งถ้วยเข้ามา ก่อนที่เธอจะพูดขึ้นมาอย่างอบอุ่น “หมอหนิง! ฉันได้ชงชามาให้นายแล้ว! นายต้องทิ้งกับศิลปะการชงชาของฉันแน่นอน”
หนิงเถาได้รับชาและตอบอย่างสุภาพว่า ” ขอบคุณ”
หลินชิงหัวที่เห็นแบบนั้นก็แสดงรอยยิ้มออกมา และถามว่า “แล้วไหนชาของพี่ละ?”
” พี่ขอให้ฉันไปชงชาให้หมอหนิงไม่ใช้เหรอ?” หลินชิงวู่ถามกลับด้วยความประหลาดใจ
หลินชิงหัวที่ได้ยินแบบนั้นก็ยักไหล่ขึ้นมาแล้วพูดว่า “ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วมันหมายถึงอะไรที่ว่าเมื่อผู้หญิงโตแล้วก็เหมือนการสาดน้ำออกจากบ้าน! ดูที่น้องทำสิ! มีแต่ของหมอหนิงแล้วไหนของพี่? เอาละ! ไม่ต้องมองพี่แบบนั้นพี่จะไปเอาของที่หมอหนิงต้องการก่อน ”
อันที่จริงหนิงเถาต้องการไปกับหลินชิงหัวเหมือนกัน แต่ตอนนี้เขายังคงถือชาที่หลินชิงวู่นำมาและมันก็ดูเป็นการหยาบคายถ้าเขาไม่ยอมดื่มมัน ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกมากนักในตอนนี้ “ต้องรับกวนคุณหลินชิงหัวแล้ว ผมจะรอคุณอยู่ที่นี่”
“ พี่ก็รีบไปได้แล้ว! ไม่เห็นเหรอว่าหมอหนิงเขาถือแก้วชาร้อนๆ นั้นอยู่! ระวังถ้าเกิดว่ามือของหมอหนิงเกิดพองขึ้นมา ฉันจะจัดการพี่ยังไง?” หลินชิงวู่ได้พูดขึ้นมา
หลินชิงหัวที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาและเดินออกไป ส่วนหนึ่งเถาก็ได้วางแก้วชาบนโต๊ะแล้วนั่งลงบนโซฟา ทันทีที่เขานั่งลงหลินชิงวู่เองก็เดินมานั่งเช่นกัน และนั้นทำให้ดวงตาของเขาตกลงบนขายาวสวยๆของเธอเหมือนผึ้งที่ตอมดอกไม้
กระโปรงสั้นสีฟ้าที่เธอใส่ในวันนี้มันคลุมเพียงแค่หนึ่งในสามของต้นขาเธอเท่านั้น และเธอยังไม่ได้สวมถุงน่องมาดังนั้นเขาจึงเห็นได้ชัดว่าผิวของเธอขาวมากขนาดไหน มันเหมือนหยกงามมากกว่าที่จะเป็นขาของมนุษย์ปกติ นอกจากนี้ขาของเธอยังสวยและจัดสัดส่วนได้ดีในระดับของแบบจำลองขาสากล
ขาเป็นใบหน้าที่สองของผู้หญิง เห็นได้ชัดว่าใบหน้าที่สองของหลินชิงวู่ก็งดงามเช่นกัน
เมื่อรู้ว่าหนิงเถามองเธอจากมุมหนึ่งของตาหลินชิวู่ก็กดขาของ ธอเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว กระโปรงที่เธอใส่ในวันนี้สั้นมากจนกางเกงในของเธออาจจะถูกเปิดออกได้ง่ายๆ จริงๆแล้วเธอไม่เคยใส่กระโปรงสั้นแบบนี้ แต่ที่เธอเลือกใส่มันในวันนี้ก็เพราะหนิงเถา
“เอาล่ะ! นายพูดอะไรกับพี่ชายของฉันก่อนหน้านี้?” หลินชิงวู่ได้ทำลายความเงียบระหว่างพวกเธอ
หนิงเถาได้ดึงสายตากลับมา แต่มันก็ยังทำให้เขารู้สึกอึดอัดกับการกระทำของตัวเองก่อนหน้านี้ ดังนั้นเสียงที่เขาพูดออกมานั้นจึงสั่นเล็กน้อย “เอ่อ! …. เราคุยกันเกี่ยวกับสมุนไพร”
นายไม่ได้บอกฉันเลยว่าทำไมปิดโทรศัพท์เวลาหลายวัน” หลินชิงวู่ได้เปลี่ยนหัวข้อไปอีก
ในตอนนี้หนิงเถาก็ได้ปรับสีหน้าของตัวเองกลับมาได้แล้ว เขาจึงตอบกลับไปว่า เป็นเพราะโทรศัพท์ของผมมันแบตหมดไง”
“ฉันไม่เชื่อหรอก! นายกำลังโกหกฉัน! นั่นคงไม่ใช่สิ่งที่นายบอกเจียงเฮาด้วยใช่มั้ย?” มีบางสิ่งที่แปลกๆในคำพูดของเธอ
แล้วทำไงเรื่องแบตหมดมันถึงเกี่ยวกับเจียงเฮาด้วย?
แหวนแหวน …
ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของหนิงเถาก็ได้ดังขึ้น เขาหยิบมันออกมาดูที่หน้าจอและถึงกับพูดไม่ออกเลย เพราะเบอร์ที่โชว์นั้นคือเจียงเถา
หนิงเถานิ่งไปซักพักก่อนที่จะกดรับสายและพูดขึ้นว่า “นี่หนิงเถาพูดครับ”
” ทำไมโทรศัพท์มือถือของนายถึงปิด? นายรู้ไหมว่าฉันไม่สามารถติดต่อนายนานขนาดไหน? เอาละ! เรื่องนั้นช่างมันก่อน ตอนนี้นายอยู่ไหนทำอะไรอยู่?” เจียงเฮาถามคำถามออกมาอย่างต่อเนื่องหลายคำถาม โดยเธอหวังว่าจะได้รู้สถานการณ์ของหนิงเถาในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา
หนิงเถาที่ได้ฟังแบบนั้นก็ทำได้เพียงแสดงยิ้มออกมาอย่างคร่ำครวญและตอบว่า “เอ่อ … โทรศัพท์มือถือของฉันมันแบตหมดและ ฉันก็ไม่ได้เอาสายชาร์ตไปด้วย ดังนั้นมันจึงเป็นเหตุผลว่าทำไม เธอถึงไม่สามารถติดต่อฉันได้”
เจียงเฮาที่ได้ยินแบบนั้นหยุดพักสักครู่แล้วถามว่า “ตอนนี้นายอ ยู่ที่ไหน?”
เห็นได้ชัดว่าเธอรู้ว่าหนิงเถากำลังพูดข้อแก้ตัวออกมาแทนที่จะ พูดความจริง แต่เนื่องจากหนิงเถาไม่ต้องการบอกความจริงกับเธอ เธอจึงไม่คิดจะพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีกเช่นกัน นี่คือความแตกต่าง ระหว่างเธอกับหลินชิงวู่
“ฉันอยู่ที่สวนพฤกษศาสตร์ของบริษัทเทคโนโลยีชีวภาพ” หนิง เถาตอบกลับไป
“นายกำลังทำอะไรอยู่ที่นั่น?”
” พอดีว่าฉันต้องการสมุนไพรบางอย่าง จึงได้มาดูที่ว่าพอจะมีมัน ไหม? แล้วเธอละ? ทำไมถึงโทรมาหาฉันกัน?”
เจียงเฮาเงียบไปสักครู่ก่อนจะพูดว่า “ให้โทรศัพท์หลินชิงวู ฉัน อยากคุยอะไรกับเธอหน่อย”
หนิงเถาได้หยุดนิ่งซักพักอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะมองไปที่ประตูทาง เข้าโดยไม่รู้ตัว
แต่เจียงเฮาก็ไม่อยู่ที่นั่น
มันเหลือเชื่อมากที่เธอมีสัญชาติญาณที่แม่นยำแบบนั้น เธอก็ถึงกับรู้ว่าหลินชิงวู่อยู่ที่นี่ด้วย
หนิงเถาได้แสดงรอยยิ้มอย่างคร่ำครวญออกมาอีกครั้งก่อนที่จะส่งมอบโทรศัพท์ให้กับหลินชิงวู่และพูดว่า “เจียงเฮาอยากคุยกับคุณ”
“ฉัน? เธอต้องการคุยอะไรกับฉันกัน?” หลินชิงวี่แสดงออกสีหน้าสับสนของเธอออกมาอย่างชัดเจน
“ไม่รู้สิ! ผมคิดว่าคุณควรรับโทรศัพท์ของเธอแล้วก็ถามเธอเอง” หนิงเถาพูดกลับมา
“ใช่! แค่ฉันรับโทรศัพท์นี้และถามเรื่องที่เธอต้องการพูด” หลินชิงวู่พูดขณะที่เธอรับโทรศัพท์ของหนิงเถาและตอบรับการเรียกของเจียงเฮา
ในตอนนี้หนิงเถาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าสิ่งที่เจียงเฮาจะพูดคุยกับหลินชิงวู่นั้นคืออะไร
หลินชิงวู่จู่ๆก็ร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ ” อะไรนะ! สวนพฤกษศาสตร์ของเราไม่สามารถขายได้! เพราะอะไร? ก็สวนนี้มันเป็นอุตสาหกรรมของบริษัทเทคโนโลยีชีวภาพของครอบครัวฉัน ทำไมเราถึงไม่มีสิทธิ์ขายมัน?”
ที่แท้มันเป็นเรื่องนี้
พวกเธอพูดกันอีกสองสามคำก่อนที่หลินชิงขู่จะยื่นโทรศัพท์กลับไปที่หนิงเถา “ เรื่องมันชักจะยุ่งยากขึ้นมาแล้ว! เจียงเฮาได้บอกว่าสวนพฤกษศาสตร์จะถูกยึด และนั้นทำให้ฉันไม่สามารถขายมันในการประมูลได้”
ในเวลานี้หลินชิงหัวเองก็ปรากฏตัวที่หน้าประตูสำนักงานพร้อมรถเข็น เขาเพิ่งได้ยินคำพูดของหลินชิงวู่และถามด้วยความประหลาดใจว่า “ใครต้องการยึดสวนพฤกษศาสตร์แห่งนี้กัน?”
หลินชิงวู่ตอบกลับไปด้วยความโกรธว่า ” จะเป็นใครอีก? ก็ตำรวจเจียงเฮาไง!”
จากนั้นหลินชิงหัวเข้ามา
หนิงเถามองไปที่รถเข็นด้านนอกประตูและเห็นกล่องกระดาษแข็งตั้งซ่อนกันจำนวนหนึ่งโหลพอดี กล่องทั้งหมดถูกปิดผนึกด้วยเทปดังนั้นเขาจึงไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ข้างในได้ แต่เขาสังเกตเห็นว่ามีกลิ่นยาแรงๆกระจายออกมารอบๆ เห็นได้ชัดว่ากล่องกระดาษแข็งพวกนั้นบรรจุสมุนไพรที่เขาต้องการเอาไว้ แต่ในขณะนี้เขาไม่สามารถเปิดกล่องเพื่อตรวจสอบได้ เพราะเขาต้องคุยสายกับเจียงเฮาให้จบก่อน
เสียงของเจียงเฮาได้รอดผ่านโทรศัพท์ออกมาว่า “เรื่องนี้มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับพวกเธอที่จะตัดสินใจว่าจะขายหรือไม่ เธอก็รู้ว่าสถานที่นั้นมันเป็นพื้นที่การฆาตกรรมชายสี่คนและยังมีห้องทดลองของของโครงการต้นกำเนิดบรรพบุรุษอีก มันเป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้วว่าทางรัฐบาลจะไม่ยอมปล่อยมือจากมันง่ายๆ”
หนิงเถาที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้ว่าทางเจียงเฮายังคิดว่าคนถือสายอยู่คือหลินชิงวู่ ดังนั้นเขาจึงได้ไอออกไปเล็กน้อยเพื่อให้รู้ว่าตอนนี้ได้เปลี่ยนคนถือโทรศัพท์แล้ว
เจียงเฮาที่ได้ยินแบบนั้นก็เงียบไปสองวินาทีก่อนที่เธอจะพูดว่า ” เอาละ! นายก็คงรู้แล้ว! ดังนั้นนายก็รีบทำสิ่งที่นายต้องการและออกไปจากที่นี่ก่อนที่คนของรัฐจะมายึดสวนพฤกษศาสตร์”
“เอาล่ะ! มีอะไรอีกไหม??” หนิงเถาเชื่อว่านั่นไม่ใช่เหตุผลที่เจียงเฮาโทรมาหาเขาในครั้งนี้
“ฉันต้องการให้นายรักษาคนที่สำคัญกับฉัน” เจียงเฮาได้พูดออกมาตรงๆ
“ใครคือผู้ป่วยคนนั้นกัน?”
“หัวหน้าเก่าของฉันเอง เขาเป็นคนดีและยังดีต่อฉันมากในตอนที่ฉันเข้ามาทำงานใหม่ๆ และฉันเพิ่งรู้ว่าเขาปวยเมื่อไม่นานมานี้ดังนั้นฉันจึงได้บอกเขาเกี่ยวกับนายและเขาต้องการให้นายรักษาเขาไม่รู้ว่านายจะตกลงไหม?”
“แน่นอน! แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?” หนิงเถาถามออกมา
“ ตอนนี้เขาอยู่ในเมืองหลวง” เจียงเฮาพูดต่อว่า “ถ้านายพอมีเวลาฉันอยากจะพานายไปที่เมืองหลวง แต่ถ้านายไม่มีเวลาฉันจะขอให้เขามาที่นี้แทน”
หนิงเถาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เนื่องจากเขาเป็นอดีตหัวหน้าของเธอ ฉันคิดว่ามันจะเป็นเรื่องที่ดีกว่าที่ฉันจะไปเขาที่เมืองหลวง”
หากเป็นผู้ป่วยรายอื่นเขาจะขอให้พวกเขามาหาเขาที่เมืองฉานเจียงแน่นอน แต่กรณีของเจียงเฮานั้นแตกต่างออกไป เพราะก่อนหน้านี้เจียงเฮาได้ช่วยเขาไว้มากในเรื่องของซูยาและนั้นทำให้เขาเป็นหนี้เธอ นอกจากนี้เมื่อหลวงยังเป็นจุดศูนย์กลางที่รวบรวมทรัพยากรจากทั่วประเทศเอาไว้ เขาต้องการลองเสี่ยงโชคที่นั่นและบางทีเขาอาจได้วัตถุดิบที่ต้องการ
“นั่นดีมาก! นายว่างเมื่อไหร่?” เสียงของเจียงเฮาเต็มไปด้วยความสุข
“ฉันจะมีเวลาว่างในอีกไม่กี่วันข้างหน้า” หนิงเถาตอบกลับไป
“ดี! งั้นฉันจะจองตั๋วเครื่องบินตอนนี้เลย และตอนเย็นนี้ฉันจะมาหานายและทานอาหารเย็นด้วยกัน” จากนั้นเจียงเฮาก็วางสายก่อนที่หนิงเถาจะตอบอะไรออกไป
หนิงเถาวางโทรศัพท์แล้วหันไปดูหลินชิงและหลินชิงหัว ก่อนที่จะพูดขึ้นว่า “ฉันรู้ว่าพวกคุณมีอิทธิพลมากในเมืองนี้ แต่พวกคุณควรจะฟังคำแนะนำของผมก่อนที่จะคิดทำอะไรลงไป ตั้งแต่สมัยโบราณมาแล้วไม่มีใครสามารถโต้แย้งจักพรรดิได้ ดังนั้นทางที่ดีพวกคุณควรจะรีบเก็บอะไรก็ตามที่สำคัญออกไปก่อนที่ทางนั้นจะมายึดพวกมันไป ”
“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรที่ทางรัฐบาลจะยึดสวนนี้เอาไว้ เพราะยังไงหลังจากนี้พวกเขาก็ต้องคืนมันกลับมาอยู่ดี แต่ที่ฉันไม่พอใจก็คือทำไมพวกเขาไม่แจ้งมาทางเราก่อน” หลินชิงวู่พูดขึ้นมา
หนิงเถาพูดเพิ่มเติมว่า ”ชิงหัว! ผมคิดว่าหลังจากนี้ทางรัฐคงต้องส่งคนมาสอบถามพวกคุณอย่างแน่นอน มันจะเป็นเรื่องที่ดีกว่าถ้าคุณจะให้ความร่วมมือกับพวกเขา”
หลินชิงหัวพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า ” ผมได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ทำโครงการนี้อีกต่อไป ดังนั้นผมจะส่งข้อมูลทั้งหมดที่มีให้พวกเขาทั้งหมด และหลังจากนั้นก็แล้วแต่พวกเขาว่าจะทำยังไงกับพวกมัน”
“ดี! แล้วสมุนไพรพวกนั้นสำหรับผมเหรอ?” หนิงเถาที่เห็นว่าสถานการณ์เรื่องแย่ลงเล็กน้อย เขาก็ได้เปลี่ยนหัวข้อขึ้นมา
“ใช้: ผมได้พบรายชื่อสมุนไพรพวกนั้นมีบางตัวที่มีอยู่ในรายการในสวนพฤกษศาสตร์” หลินชิงหัวพูดต่อว่า “ทำไมหมอหนิงไม่ลองดูพวกมันว่าถูกต้องไหม? “
“ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น” หนิงเถาพูดต่อว่า “ คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญในเรื่องนี้และผมแน่ใจว่าคุณจะไม่ผิดพลาดในเรื่องพวกนี้ เอาล่ะ! เจียงเฮาได้เตือนว่าเร็วๆนี้จะมีคนของทางรัฐบาลมาที่นี้ เราควรจะออกไปจากที่นี้ให้เร็ว”
หลินชิงวู่ได้พูดขึ้นมาว่า “งั้นฉันจะไปเอารถไปเอง”
