ตอนที่ 170 เพลงใหม่เสร็จอย่างรวดเร็ว
อะไรนะ!
เมื่อเห็นลู่เฉินพูดว่าผลงานของเขายังอยู่ในหัว กู่รุ่ยจึงรู้สึกว่าศีรษะของตัวเองจะระเบิดออกมาแล้ว!
แม่งเอ้ยนี่มันหลอกกันชัดๆ!
ต้องขออภัยที่ผู้อำนวยการเพลงคนเรียบร้อยมีมารยาทคนนี้แอบด่าอยู่ในใจ เพราะเขาโกรธลู่เฉินจริงๆ
ในฐานะผู้อาวุโสของวงการ กู่รุ่ยมีความรู้สึกที่ดีกับลู่เฉินมาตลอด และชื่นชมความสามารถของเขาเป็นอย่างมาก
ลู่เฉินเป็นหนุ่มหล่อ มีพรสวรรค์ด้านการร้องเพลงและแต่งเพลงสูง ยากนักที่ศิลปินหน้าใหม่จะไม่มีความหยิ่งยโสและเสแสร้ง มีความถ่อมตัว สงบไม่มีอามณ์หุนหันพลันแล่น จึงเป็นคนใหม่ที่โดดเด่นที่สุดคนหนึ่งในวงการเพลงป็อปในอนาคตอย่างแน่นอน
ถ้าหากไม่ติดว่าลูกสาวยังเล็กเรียนอยู่ชั้นมันธยมศึกษาตอนต้น มิฉะนั้นเขาก็ยินดีที่จะแนะนำให้ลู่เฉินเป็นอย่างมาก
ดังนั้นหลังจากที่รู้ว่าหวังปินเกิดเรื่อง การตอบสนองอย่างแรกของเขาก็คือให้ลู่เฉินเข้ามาแทน
เดิมทีลู่เฉินร้องเดี่ยวเปลี่ยนเป็นร้องประสานเสียงนั้น กู่รุ่ยไม่เห็นด้วยอย่างมาก เขารู้สึกว่าการทำแบบนี้คือการเอาเปรียบลู่เฉิน และก็ผิดสัญญาระหว่างทั้งสองฝ่าย เขาจึงรู้สึกขอโทษกับคนรุ่นหลังที่ยอดเยี่ยมคนนี้
สถานการณ์ในสถานีโทรทัศน์มีความซับซ้อนมาก เกิดการขัดผลประโยชน์กันหลายฝ่าย ในฐานะผู้อำนวยการเพลงคนหนึ่ง กู่รุ่ยจึงไม่มีสิทธิ์ในการพูดมากนัก ถึงแม้อยากจะช่วยออกหน้าให้ลู่เฉินแต่ก็ทำได้แค่คิด
ครั้งนี้เกิดเรื่องกับหวังปินจึงเป็นโอกาสพอดี ฉะนั้นเขาจึงพยายามเสนอลู่เฉินให้แก่เฉินฉี
เฉินฉีก็ชื่นชมลู่เฉินเป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงเรียกลู่เฉินเข้ามา
ตามความคิดของกู่รุ่ย ก็คือให้ลู่เฉินช่วยร้องเพลงหลักที่มีชื่อเสียงเพลงหนึ่งแทนหวังปิน
คิดไม่ถึงว่าลู่เฉินจะเป็นฝ่ายเสนอผลงานเพลงใหม่ออกมา กู่รุ่ยจึงดีใจมาก
แต่กลับคาดไม่ถึงว่า เพลงใหม่ที่ลู่เฉินกล่าวถึงยังไม่ได้เขียนออกมา
แล้วผู้อำนวยการกู่จะไม่โกรธได้อย่างไร
เฉินฉี ผู้ช่วยผู้กำกับ ผู้อำนวยการทางเทคนิคและคนอื่นๆ ของงานเลี้ยงวันชาติจีน เป็นต้น ต่างก็อยู่ด้วย หน้าตาของเขาแทบจะไม่เหลือแล้ว!
เมื่อเห็นเพื่อนร่วมงานสถานีโทรทัศน์ ต่างแสดงสีหน้าที่ไม่เห็นด้วยออกมา
และกู่รุ่ยที่มีสีหน้าโกรธ ลู่เฉินจึงรีบอธิบายว่า “อาจารย์กู่ ให้เวลาผมสิบนาทีครับ ผมจะเขียนโน้ตเพลงออกมาก่อน แล้วอีกหนึ่งชั่วโมง ก็ทำดนตรีง่ายๆ ประกอบแค่นี้ผมเอาอยู่ครับ”
“คุณลองดูโน้ตเพลงก่อน ถ้าหากคุณไม่พอใจกับผลงานของผม อย่างนั้นจะทำยังไงก็ได้ครับ!”
ตอนที่พูดถึงประโยคสุดท้าย นัยน์ตาของเขามีประกายของความมั่นใจเป็นอย่างมาก
นี่ก็คือความมั่นใจในตัวเองและความประทับใจที่ดีของลู่เฉิน ทำให้ความโกรธของกู่รุ่ยเริ่มสงบลง
เขาจึงหันหน้ามองไปเฉินฉี
เพราะคนที่สามารถตัดสินใจเรื่องนี้ได้ ก็คือเจ้านายใหญ่ที่กุมอำนาจอยู่ในมือคนนี้
เฉินฉีหัวเราะเหอะๆ แล้วเอ่ยว่า “คนหนุ่มสาวมักจะมุทะลุเสมอ อย่างนั้นก็ให้เวลานายสิบนาที!”
พูดตามจริง เมื่อครู่พอได้ยินคำพูด ‘โอหัง’ ของลู่เฉิน ในใจของเฉินฉีก็รู้สึกเคืองนิดๆ เหมือนกัน
เด็กวัยรุ่นสมัยนี้ ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำจริงๆ
แต่เขาเป็นคนน้ำนิ่งไหลลึกมาก จะไม่เปิดเผยอารมณ์ที่อยู่ในใจออกมาได้ง่ายๆ กระทั่งก็อยากจะดูความตลกอยู่เหมือนกัน
ถึงอย่างไรกู่รุ่ยก็เป็นคนสนับสนุนลู่เฉิน
ตอนนี้พอได้ยินการอธิบายของลู่เฉิน รองผู้อำนวยการสถานีโทรทัศน์คนนี้จึงเกิดความรู้สึกสงสัยมาก
ทำไมพ่อหนุ่มคนนี้ถึงมีความมั่นใจนัก
อย่างนั้นก็ให้โอกาสนายแสดงสิบนาที หากแสดงออกมาดีถือว่านายผ่าน ถ้าหากแสดงออกมาไม่ดี…
ฝีมือการตบหน้าของรองผู้อำนวยการเฉินนั้นไม่ใช่เรื่องโม้อย่างเดียว
“ขอบคุณรองผู้อำนวยการเฉิน ขอบคุณผู้อำนวยการกู่ครับ…”
ลู่เฉินถามว่า “อาจารย์กู่ ผมขอยืมคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งได้ไหมครับ ทางที่ดีขอแบบที่ติดตั้งโปรแกรม ‘Songland master’ มาด้วยนะครับ”
‘Songland master’ เป็นโปรแกรมแต่งเพลงที่วิเศษมาก มันมีฟังก์ชันแต่งเพลง เรียบเรียบดนตรี ทำเสียงสังเคราะห์ เอาท์พุต เป็นต้น อยู่ในโปรแกรมเดียว มีเครื่องมือช่วยในการแต่งเพลงอยู่บนร้านค้าออนไลน์ขนาดใหญ่อย่างมืออาชีพและขั้นตอนการทำก็ง่ายมาก ไม่ว่าจะเป็นคนที่ชื่นชอบดนตรีทั่วไปหรือคนทำเพลงที่มีประสบการณ์สูง ก็สามารถใช้โปรแกรมนี้แต่งเพลงได้
นอกจากนี้โปรมแกรม ‘Songland master’ ยังสามารถเชื่อมต่อกับ ‘ห้องสมุดดนตรีจีน’ ได้อีก สามารถยื่นขอลงทะเบียนลิขสิทธิ์ได้สะดวกมาก
ผลงานเพลงทั้งหมดของลู่เฉินก็ใช้โปรแกรม ‘Songland master’ นี้ทำทั้งหมด เดิมทีเขาเรียนคณะวิทยาการคอมพิวเตอร์ประยุกต์ จึงรู้ว่าโปรแกรมนี้สนุกมาก เขียนโน้ตเพลงสิบนาที ทำดนตรีประกอบง่ายๆ อีกหนึ่งชั่วโมงจึงไม่ใช่เรื่องโม้
ตอนนี้ฝึกซ้อมแค่ครั้งเดียว หลังจากผ่านการตรวจสอบแล้ว กลับไปค่อยเรียบเรียงเพลงใหม่ก็ยังไม่สาย
กู่รุ่ยชี้ไปบนโต๊ะทำงานที่อยู่ข้างๆ อย่างไม่สบอารมณ์ แล้วกล่าวว่า “ฉันให้นายยืมคอมพิวเตอร์ของฉัน เครื่องปริ้นเอกสารก็มี”
ออฟฟิศห้องนี้เป็นของกู่รุ่ย
ให้ลู่เฉินยืมคอมพิวเตอร์แล้ว ให้โอกาสเขาแล้ว ถ้าหากยังทำพลาดอีก…
ผู้อำนวยการกู่จะต้องเข้าไปอยู่ในบัญชีดำแน่นอน!
“ขอบคุณครับ!”
ลู่เฉินก็ไม่เกรงใจ รีบวิ่งไปหน้าโต๊ะทำงานแล้วนั่งลงเปิดคอมพิวเตอร์
คอมพิวเตอร์ของกู่รุ่ยมีสเปคสูงมาก ระบบภายในก็ติดตั้งโปรแกรมมืออาชีพหลายตัว แถมยังมีโปรแกรม‘Songland master’ ซึ่งเป็นเวอร์ชั่นขั้นสูงที่ลู่เฉินคุ้นเคยมาก
เขาดับเบิ้ลคลิกไปที่ไอคอน ‘Songland master’ ขณะที่กำลังเริ่มเปิดโปรแกรม ลู่เฉินก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“แค่กๆ!”
เขาเกือบสำลักตายกับควันบุหรี่มือสองที่ฟุ้งกระจายอยู่ในห้อง!
โอเคอย่าแสร้งโง่อีกเลย เขารีบตั้งสมาธิค้นหาความทรงจำทันที แล้วเขียนเพลงที่เหมาะสมเพลงนั้นออกมา
ในโปรแกรม ‘Songland master’ ลู่เฉินทำได้อย่างคล่องแคล่วมาก พิมพ์ตัวหนังสือได้อย่างชำนาญด้วยปลายนิ้ว
เมื่อเห็นลู่เฉินเริ่มทำงาน เฉินฉีกับกู่รุ่ยและคนอื่นๆ จึงคุยกันต่อ แต่เนื้อหาที่คุยกันกลับไม่เกี่ยวกับงานเลย
ถึงอย่างไรก็มีคนนอกอยู่ด้วย มีหลายสิ่งที่พูดไม่ได้ พวกเขาทุกคนมีความรู้สึกที่ไวต่อเรื่องพวกนี้
เรื่องที่พวกเขาคุยกันก็คือเรื่องที่หวังปินถูกจับเมื่อครู่
ผลกระทบจากเรื่องนี้มันแย่มากจริงๆ
เนื่องจากการที่ศิลปินดาราถูกจับเพราะทำผิดกฎหมาย ไม่ใช่ข่าวใหม่อะไร และพวกชาวบ้านก็ถือว่ามีความรู้กว้างขวางพอตัว วงการบันเทิงก็มีเรื่องวุ่นวายที่แก้ไขไม่ได้ในทีเดียว อย่างไรก็ตามลมพัดผ่านมาเดี๋ยวก็ผ่านไป พระอาทิตย์ก็จะขึ้นใหม่ในวันพรุ่งนี้เหมือนเดิม
แต่ศิลปินดังอย่างหวังปิน กับภาพลักษณ์ที่ดีมาโดยตลอด ตอนนี้กลับเจอเรื่องใหญ่เช่นนี้ หน้าที่การงานของเขาคงสิ้นสุดลง หลังจากออกมาก็ไม่มีโอกาสได้ตั้งตัวใหม่
เนื่องจากหน่วยงานสูงสุดของประเทศมีกฎที่เข้มงวดต่อเรื่องนี้มานานแล้ว อย่างน้อยก็ต้องถูกห้ามออกสื่อถึงสิบปี!
ออกอัลบั้มไม่ได้ ออกแสดงไม่ได้ ออกรายการไม่ได้ สร้างกระแสโปรโมทไม่ได้…อย่าว่าแค่สิบปีเลย รากฐานที่สร้างมาหลายปีคงต้องพังลง และค่าตอบแทนที่ได้ก็หนักหนาสาหัสสากรรจ์นัก
แม้แต่สถานีโทรทัศน์ปักกิ่งก็รู้สึกว่าจะโดนผลกระทบไปด้วย เพราะก่อนหน้านั้นได้ให้หวังปินถ่ายโฆษณาไปเยอะเหมือนกัน
“ผลกระทบแย่มากจริงๆ…”
เฉินฉีพูดหน้านิ่วคิ้วขมวด “ซวยโดยไม่มีสาเหตุ”
รองผู้อำนวยการสถานีโทรทัศน์คนนี้เขี่ยก้นบุหรี่อยู่ในที่เขี่ยบุหรี่อย่างกลุ้มใจ ซึ่งในนั้นมีก้นบุหรี่กองเต็มไปหมด
ถึงแม้สถานีโทรทัศน์จะเป็นผู้เคราะห์ร้ายในเรื่องนี้ แต่ในสายตาของคนนอกก็คือความซวย
นั่นคืองานเลี้ยงฉลองวันชาติจีนเชียวนะ ศิลปินรับเชิญคนพิเศษกลับมีข่าวฉาวโด่งดัง ทำให้ชื่อเสียงของสถานีโทรทัศน์เสียหายอย่างไม่ต้องสงสัย
และในฐานะผู้อำนวยการหลักที่แท้จริงของงานเลี้ยงวันชาติจีน เฉินฉีจึงรู้สึกเป็นฝ่ายถูกกระทำเล็กน้อย
ก่อนหน้านั้นเขาทำให้รายการ ‘ขับร้องให้ก้องจีน’ ประสบความสำเร็จ แต่ถูกคัดออกไปกว่าครึ่ง!
“ใช่แล้ว…”
กู่รุ่ยหยิบบุหรี่มวนหนึ่งออกมายื่นให้เฉินฉี “ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือรีบกำจัดผลกระทบพวกนี้ออกไป”
เขากับเฉินฉีถือว่าเป็นเพื่อนร่วมงานกันมานาน จึงเข้าใจความคิดของคนหลัง
คนอยู่ที่สูงชนะความหนาวเหน็บไม่ได้ การเป็นเจ้าหน้าที่ในสถานีโทรทัศน์ที่มีหน่วยงานซับซ้อนแบบนี้จึงเหนื่อยมากเช่นกัน
ไม่แน่อาจจะเป็นเพราะเรื่องเล็กแค่นี้ เขาคงจะต้องลงจากตำแหน่งอย่างงงๆ
เฉินฉีรับบุหรี่มาและกำลังจะจุดมัน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเครื่องพิมพ์ดังติ๊ดๆ และเสียงลมร้อนดังตามมา
หืม
ทั้งสองคนตกตะลึง หันหน้าไปมองพร้อมกัน
และก็เห็นเพียงเครื่องพิมพ์เอกสารเลเซอร์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน กำลังพิมพ์กระดาษใบหนึ่งออกมา
มองเห็นตัวหนังสือที่เรียงกันแน่นขนัดอยู่บนนั้น
เร็วขนาดนี้เชียว!
กู่รุ่ยตกใจทันที รู้สึกเหลือเชื่อ
เมื่อครู่ลู่เฉินบอกว่าขอเวลาเขียนเพลงสิบนาที กู่รุ่ยไม่ค่อยเชื่อ แม้ว่าในหัวจะมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่การเขียนโน้ตเพลงออกมาจำเป็นต้องใช้เวลา…เว้นเสียแต่ว่ารีบทำออกมาโดยไม่ใส่ใจความพิถีพิถัน
เพราะฉะนั้นเขาจึงอยากให้เวลาลู่เฉินมากกว่านี้ ถึงอย่างไรก็ต้องใจดีและให้อภัยแก่เด็กวัยุร่นเสมอ
วงการเพลงป็อปในปัจจุบันนี้ ขาดนักแต่งเพลงที่ยอดเยี่ยมอย่างลู่เฉินจริงๆ
ผลสรุปคือเขากับเฉินฉีเพิ่งจะสูบบุหรี่หมดไปหนึ่งมวน ลู่เฉินก็พิมพ์โน้ตเพลงที่เขียนเสร็จออกมาแล้ว!
กู่รุ่ยไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี…นายจะรีบร้อนไปทำไม
การบ่นก็ส่วนของการบ่น กู่รุ่ยเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว ลุกขึ้นพรวดยื่นมือไปหยิบร่างต้นฉบับที่พิมพ์ออกมา
เขาคิดเรียบร้อยแล้ว ถ้าหากผลงานเพลงนี้ไม่เหมาะสมกับความต้องการ อย่างนั้นเขาก็จะต้องตำหนิลู่เฉินสักหน่อย
บางครั้งการตำหนิก็เป็นแรงกระตุ้นที่ดี สามารถช่วยลดความคิดหุนหันพลันแล่นของเด็กใหม่ได้
เมื่อเห็นการกระทำของกู่รุ่ย เฉินฉีจึงทำเสียงหัวเราะ ‘ฮ่า’ หนึ่งที หัวเราะและส่ายหน้า
กระดาษพิมพ์ยังร้อนอยู่ กระทั่งลวกมือเล็กน้อย กู่รุ่ยกลับไม่สนใจ สายตาของเขาจดจ้องไปบนโน้ตเพลงและเนื้อเพลงที่เขียนเป็นลายลักษณ์อักษรอยู่บนกระดาษ
โน้ตเพลงที่เขียนออกมาชั่วคราวถึงจะเป็นโน้ตง่ายๆ แต่ไม่เป็นไร ประเด็นสำคัญคือกู่รุ่ยต้องการดูท่วงทำนองสไตล์และเนื้อร้องของเพลงต่างหาก
ตอนแรก เขาขมวดคิ้วชัดเจนและไม่พอใจมาก
แต่ไม่ช้าคิ้วของเขาก็คลายลง สีหน้าดีใจค่อยๆ ขึ้นมาอย่างช้าๆ ราวกับค้นพบของล้ำค่า
ผู้อำนวยการเพลงคนนี้ขยับปากไปมา นั่นคือการอ่านและร้องเพลงโดยไม่มีเสียง
“ดี!”
ทันใดนั้น กู่รุ่ยก็ใช้ฝ่ามือตบโต๊ะน้ำชาสองสามทีอย่างแรง แล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “เพลงดี!”
เขาออกแรงอย่างควบคุมไม่ได้ สุดท้ายจึงทำให้ที่เขี่ยบุหรี่ต้องพลิกคว่ำทั้งหมด
ผู้ช่วยผู้กำกับที่นั่งอยู่ข้างๆ กู่รุ่ยก็ตกใจ ปากที่คาบบุหรี่พลันตกลงมา หล่นลงบนกางเกงของเขาพอดี เขากระโดดขึ้นมาด้วยความตกใจโดยสัญชาติญาณ ใช้มือตบติดต่อกันสองสามครั้ง
“เหล่ากู่ พี่เป็นอะไร!”
กู่รุ่ยได้สติกลับมา รีบกล่าวขอโทษ “อ้าว เหล่าหวังขอโทษจริงๆ นายดูนี่สิ…”
กางเกงถูกเผาเป็นรูเล็กๆ ผู้ช่วยผู้กำกับจึงหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ “นายต้องตื่นเต้นขนาดนี้เชียวรึ”
กู่รุ่ยยื่นกระดาษพิมพ์ให้อีกฝ่ายราวกับสมบัติล้ำค่า “เหล่าหวังนายดูเพลงนี้ก็จะเข้าใจ”
ผู้ช่วยผู้กำกับคนนี้ก็เข้าใจเรื่องดนตรีเหมือนกัน อ่านโน้ตเพลงได้ไม่มีปัญหา ดังนั้นจึงเข้าใจอารมณ์ของเขา
ผู้ช่วยผู้กำกับรับโน้ตเพลงมาแบบกึ่งเชื่อกึ่งสงสัย
ต้องโอเวอร์ขนาดนั้นเลยเรอะ
พอยื่นโน้ตเพลงออกไป สายตาของกู่รุ่ยก็มองไปที่ลู่เฉินอีกครั้ง
เขาจึงโกรธขึ้นมาทันที
“นายมองฉันอยู่ทำไม ยังไม่รีบไปทำดนตรีประกอบออกมาอีก บ่ายสามโมงครึ่งจะต้องขึ้นไปซ้อมบนเวทีแล้ว!”
ผู้อำนวยการเพลงของสถานีโทรทัศน์ปักกิ่งคนนี้ ลืมความคิดทุกอย่างที่มีต่อลู่เฉินในตอนแรกไปหมดแล้ว
บทเพลงนี้ ควรค่าที่เขาสนับสนุนลู่เฉิน!
…………………………………………………………………………
นิยายเรื่องนี้เข้าร่วมโปรโมชั่น
อัปเพิ่มต่อ +1
เพิ่มตอนจากปกติ เวลา 18:00 น. ตลอดช่วงแคมเปญ
17-30 ก.ย. 64 เท่านั้น!
ฝากติดตามกันด้วยนะคะ
Ink Stone
ไอคอนเหรียญทอง
