ตอนที่ 427 มาจากจีนแผ่นดินใหญ่
ผู้ชนะเลิศจากรายการ ‘ขับร้องให้ก้องจีน’
อัลบั้มที่ขายดีสองอัลบั้ม ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ และ ‘เส้นทางธรรมดา’
ละครที่สร้างปรากฏการณ์สองเรื่อง ‘รักนี้ชั่วนิรันดร์ ’และ ‘ฟูลเฮ้าส์’
ลู่เฉินเข้าวงการมาเพียงแค่ปีเศษ แต่อาศัยความสามารถและผลงานที่โดดเด่นของตัวเอง เขามีชื่อเสียงโด่งดังไปทั้งวงการบันเทิง มีแฟนคลับติดตามนับไม่ถ้วน ปกติแล้วหากไม่สวมแว่นดำไม่ปลอมตัวไปเดินตามท้องถนน ต้องถูกคนเข้ามารุมล้อมแน่นอน และยังเคยประสบกับเหตุการณ์ที่ถูกรุมล้อมจนปลีกตัวไม่ได้
แต่ที่เซียงเจียง คนที่รู้จักและคุ้นเคยกับเขามีน้อยมาก
ในบรรดาคนเหล่านี้ไม่มีพวกปาปารัสซี่ที่มาซุ่มคอยอยู่หน้าโรงแรมแชงกรีลาแน่นอน พวกเขาเพียงทำตามหน้าที่ในงาน คืนนี้แขกทุกคนที่มางานต้องถูกถ่ายรูป โดยหวังว่าจะได้ขุดคุ้ยข้อมูลของใครคนใดคนหนึ่งขึ้นมาทำข่าว
ลู่เฉินที่เพิ่งถูกเก็บภาพไป ช่างเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเหล่าปาปารัสซี่
ปาปารัสซี่ประสบการณ์สูงคนหนึ่ง ในสมองของเขาเป็นเหมือนฐานข้อมูล ข่าวสารทุกอย่างที่เกี่ยวกับศิลปินของเซียงเจียง คนดังในโลกธุรกิจ และลูกเศรษฐีไฮโซที่หน้าตาสวยหล่อ ขอแค่ได้เห็นหน้าก็จะจำได้ทันที
ลู่เฉินกลับไม่ได้อยู่ในฐานข้อมูลนั้น
ชายคนนี้ดูหนุ่มแน่น รูปร่างสูงใหญ่หล่อเหลาคมคาย รูปลักษณ์ภายนอกดูไร้ที่ติ เป็นยอดชายในฝันคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ดูไม่เหมือนคนธรรมดา
หรือจะเป็นลูกไฮโซที่เพิ่งเรียนจบจากต่างประเทศ? หรือจะเป็นเจ้าของบริษัทรายใหม่ที่เพิ่งเข้ามาเปิด?…
เหล่าปาปารัสซี่ไม่เคยสนใจดาราจากจีนแผ่นดินใหญ่ เพราะคนเซียงเจียงชอบดูข่าวซุบซิบและข่าวลือเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของศิลปินท้องถิ่นเท่านั้น พวกเขาจึงเข้าใจผิดในตัวลู่เฉินอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ถ้าเป็นคนในวงการบันเทิง ศิลปินที่โดดเด่นอย่างลู่เฉินเป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะไม่รู้จัก
จากความลึกลับพิศวง ทำให้บรรดาปาปารัสซี่สนใจถึงที่มาของลู่เฉิน เพราะแขกที่มีสิทธิ์มาร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้ ต้องไม่ใช่คนธรรมดา
ประตูใหญ่ของโรงแรมแชงกรีลามีทางเดินสามทาง ทางเดินตรงกลางเป็นพรมแดงปูไปถึงประตูหมุนให้แขกในงานเลี้ยงเดินผ่าน ยื่นบัตรเชิญให้กับพนักงานที่เปิดประตูแล้ว ลู่เฉินพาหลีเจินผู้ช่วยของเขาเดินผ่านประตูหมุนเข้าไปที่โถงสีทองสุกสว่าง
กระเช้าดอกไม้สองแถวเรียงรายไปตามทางจนถึงทางขึ้นบันไดชั้นสอง ลู่เฉินเหยียบก้าวขึ้นบันไดไปก็ถึงหน้างานเลี้ยงโดยตรง
ตอนที่เดินขึ้นมา เขารู้สึกจิตใจไม่สงบอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนตัวเองลืมอะไรบางอย่างไป
แต่ตอนนี้นึกไม่ออก
โต๊ะหลายสิบตัวถูกจัดวางในฮอลล์หลัก ผ้าปูโต๊ะสีขาวสะอาดตามีดอกไม้สดประดับประดาและเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารสีเงินแวววาว ยังไม่ทันเริ่มงานก็มีแขกนั่งกันหลายคนแล้ว บนเวทีมีวงดนตรีกำลังแสดงอยู่
ลู่เฉินสังเกตเห็นอย่างรวดเร็วว่า หญิงสาวสวยในชุดราตรีสีม่วงที่กำลังยืนอยู่ใต้โคมไฟคริสตัลขนาดใหญ่ พูดคุยอยู่กับสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีสองสามคนอย่างสนุกสนาน ดูเหมือนจะเป็นจุดสนใจของทั้งฮอลล์
ซูจิ้ง!
ลู่เฉินเคยเห็นรูปของซูจิ้ง ฝ่ายนั้นดูสะดุดตาขนาดนี้ เขาจึงจำได้ไม่ยาก
คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วลู่เฉินก็เดินตรงเข้าไปหาซูจิ้ง
ซูจิ้งไวต่อความรู้สึก ลู่เฉินเพิ่งเดินเข้าไปใกล้เธอก็หันมาสนใจเขาทันที สายตาของเธอตกทอดลงบนร่างของลู่เฉิน ประกายตาปรากฏแววสงสัย
แต่รวดเร็วมาก ความสงสัยเปลี่ยนเป็นความดีใจ
“ขอตัวสักครู่นะคะ…”
เธอพูดกับคนที่คุยอยู่ แล้วหันมาต้อนรับลู่เฉิน “ลู่เฉิน!?”
ลู่เฉินพยักหน้า “พี่จิ้งสวัสดีครับ!”
ซูจิ้งอายุ 37 ปีแล้ว แต่เธอดูแลตัวเองดีมาก มองดูเหมือนเพิ่งอายุสามสิบต้นๆ ดวงตาเรียวยาวเหมือนหงส์รับกับคิ้วโก่ง เครื่องหน้าโดดเด่น แต่งหน้าประณีต ดูเหมือนสาวน้อยที่มีวุฒิภาวะ
หากพูดถึงเรื่องรูปโฉมเพียงอย่างเดียวเธอสู้เฉินเฟยเอ๋อร์ไม่ได้ แต่เธอมีความสง่างามและมีสไตล์เป็นของตัวเอง รอยยิ้มที่ดูสดชื่นแจ่มใส ทำให้ทุกคนรู้สึกอยากเข้าใกล้เธอ
“คุณจริงๆ ด้วย ฉันกำลังคิดว่าเมื่อไหร่คุณจะมาถึง!”
ซูจิ้งยื่นมือออกมาให้ลู่เฉินจับก่อน “ความจริงฉันอยากรู้มานานแล้วว่าผู้ชายที่เฟยเอ๋อร์ชอบเป็นยังไง!”
ลู่เฉินจับมือกับเธอ หัวเราะตอบว่า “กลัวจะทำให้พี่ผิดหวังน่ะสิครับ”
ซูจิ้งมองดูลู่เฉินอย่างละเอียดตั้งใจ แล้วตอบว่า “กลับกันเลยทีเดียว คุณดูดีกว่าที่ฉันคิดเอาไว้เยอะเลย สายตาของเฟยเอ๋อร์แหลมคมเหมือนเดิม น่าอิจฉาจริงๆ!”
เธอไม่ได้ล้อเล่นสักนิด แล้วทั้งสองฝ่ายก็เขยิบเข้าหากันมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
“มาเซียงเจียงครั้งแรก รู้สึกยังไงบ้าง”
ลู่เฉินตอบว่า “สวยมากครับ…”
“พี่จิ้ง!”
ตอนที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกดังมาจากด้านหนึ่ง “คุณคนนี้เป็นใคร หน้าไม่คุ้นเลย”
ลู่เฉินหันหน้าไปมอง ก็เห็นว่าคนที่พูดแทรกเป็นชายหนุ่มในชุดสูทสีขาว อายุประมาณ 20 กว่าๆ ไม่ถึง 30 ปี รูปร่างไม่สูง หวีผมเรียบแปล้สังเกตได้จากเจลทาผมที่วาววับ
เมื่อเห็นสายตาของลู่เฉินมองมา ชายสูทขาวส่งสายตาดูถูกให้เขาทีหนึ่ง
ข้างกายของชายสูทขาวมีชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ใบหน้าของเขาแต้มด้วยรอยยิ้มอันหล่อเหลา เขาพยักหน้าให้ลู่เฉินแสดงความเป็นมิตร แต่สายตาก็ไปสนใจอยู่ที่ซูจิ้งอย่างรวดเร็ว
ซูจิ้งขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วรีบคลาย เธอยิ้มเอ่ยว่า “ลู่เฉิน ฉันแนะนำให้คุณรู้จักหน่อย ท่านนี้เป็นท่านประธานของซินเฉิงฟิล์ม คุณเหลียงเจียซิ่ง ท่านนี้คือหลานของประธานเหลียง คุณเหลียงจื้อหาว”
ซินเฉิงฟิล์ม?
ลู่เฉินไม่เคยได้ยินมาก่อน ต้องไม่ใช่หนึ่งในบริษัทผลิตภาพยนตร์ขนาดใหญ่ของเซียงเจียงแน่นอน แต่ในเมื่อซูจิ้งเชิญมา ก็ต้องมีอำนาจอยู่เหมือนกัน
ใบหน้าของเหลียงเจียซิ่งดูเป็นมิตรให้ความรู้สึกที่ไม่เลว ไม่เหมือนกับหลานของเขาที่เหมือนมีคำว่า ‘ตื้นเขินใจร้อน’ แปะอยู่บนหน้า แต่เหตุการณ์เช่นนี้กลับทำให้ลู่เฉินรู้สึกระวังตัวมากขึ้น
คนประเภทนี้ชอบแทงข้างหลังที่สุด รักษาระยะห่างเอาไว้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
เขากล่าวทักทายอย่างเรียบเฉย “ประธานเหลียงสวัสดีครับ”
ลู่เฉินมองข้ามเหลียงจื้อหาวไป ทำให้ฝ่ายหลังโกรธจนหน้าเบี้ยว
ซูจิ้งแนะนำต่อ “คนนี้คือลู่เฉิน เพิ่งมาจากจีนแผ่นดินใหญ่ เป็นแฟนหนุ่มของเพื่อนสาวของฉัน”
เหลียงเจียซิ่งยิ้ม “ดูเป็นคนเก่งคนหนึ่งเลย!”
เขาจับมือกับลู่เฉิน เอ่ยถามเรื่อยเปื่อยว่า “คุณลู่เตรียมจะมาขยายกิจการที่เซียงเจียงเหรอครับ ผมช่วยแนะนำให้คุณรู้จักกับเพื่อนที่มีประโยชน์ต่อคุณได้”
ลู่เฉินยิ้มเล็กน้อยตอบว่า “ขอบคุณครับประธานเหลียง ถ้ามีความจำเป็นละก็ผมจะไปขอรบกวนนะครับ!”
ความจริงแค่พูดส่งๆ
ไม่มีของฟรีในโลก เขายื่นข้อเสนอใหญ่โตมาก็ย่อมหวังผลตอบแทน สัญชาตญาณบอกลู่เฉินว่าประธานเหลียงคนนี้คิดตุกติกกับซูจิ้ง หลานของเขาเป็นเครื่องมือที่ถูกเขาใช้เท่านั้นเอง ที่กระโดดออกมาเพราะเมื่อครู่ซูจิ้งพูดคุยกับลู่เฉินอย่างถูกคอ
หรือเราจะเหมือนหนุ่มหน้ามน?
ลู่เฉินรู้สึกอึ้ง
สุดท้าย ‘เครื่องมือ’ ได้กระโดดออกมาอีกครั้ง ถามเสียงดังอย่างเอาเรื่องว่า “มาจากจีนแผ่นดินใหญ่ คุณมางานเลี้ยงของพี่จิ้ง มีของประมูลอะไรติดมือมาด้วยไหม”
ลู่เฉินขมวดคิ้วแน่น
เขารู้แล้วว่าทำไมจิตใจตัวเองถึงไม่สงบ
……………………………………………………
