ตอนที่ 58 ความนิยมพุ่งกระฉูด
ความรักและมิตรภาพ เป็นหัวข้อหลักในรั้วมหาวิทยาลัยที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงตลอดกาล
เพลงแรกอย่าง ‘ธุลีรักในสายลม’ ของลู่เฉินนั้นเล่าถึงความรัก เพลงที่สองอย่าง ‘เพื่อนที่นอนบนเตียงของฉัน’ เป็นการแสดงถึงมิตรภาพอย่างไม่ต้องสงสัย ซึ่งก็คือมิตรภาพที่แท้จริงของเพื่อนรักนักศึกษาทั้งหลาย
มีคนมากมายตอนที่พวกเขาเรียนหนังสือไม่เคยมีความรัก กระทั่งไม่เข้าใจว่าความรักคืออะไร
แต่คนที่ไม่เคยมีมิตรภาพฉันท์เพื่อนนั้นกลับมีน้อยกว่า!
ท่อนแรกของ ‘เพื่อนที่นอนบนเตียงของฉัน’ ใช้เนื้อเพลงที่เรียบง่ายผสมกับทำนองที่เศร้าระทมทุกข์ สะกิดจุดที่บอบบางที่สุดในก้นบึ้งหัวใจของพวกเขาขึ้นมาเบาๆ โดยไม่รู้ตัว
ความทรงจำที่ฝังอยู่ในก้นบึ้งพลันพุ่งพรวดขึ้นมาในหัวใจ ใบหน้าที่เลือนรางเริ่มชัดเจน เสียงที่ไม่คุ้นค่อยๆ คุ้นเคยขึ้นมาอย่างช้าๆ ปลุกความทรงจำวัยหนุ่มสาวของทุกคนขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย
ความสนุกสนาน ความฮึกเหิม การทะเลาะกันอย่างสุดเหวี่ยงในรั้วมหาวิทยาลัย…จนกระทั่งหลังจากเรียนจบต่างก็แยกย้าย ขาดการติดต่อกันอย่างช้าๆ
ชั้นประถมศึกษา ชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น ชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย มหาวิทยาลัย ร่างเงาของเพื่อนที่เคยคบกันได้หายไปจากความทรงจำกี่คนแล้ว
“…
เพื่อนที่นอนบนเตียงของฉัน
นอนอยู่ในความทรงจำอันเงียบเหงาของฉัน
วันเวลาเหล่านั้นนายชอบพูดถึงสาวคนนั้นบ่อยๆ
เธอได้มอบที่คาดผมให้นายแล้วหรือไม่
นายบอกว่าทุกครั้งที่นายหันไปมองแสงสีแดงยามอาทิตย์อัสดง
ทุกครั้งที่นายได้ยินเสียงนาฬิกาตอนเย็น
สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ในอดีตค่อยๆ เอ่อล้นขึ้นมา
ตอนที่นายยังไม่ทันได้เศร้าใจ
จดหมายที่นายเขียนมาเริ่มเกรงใจมากขึ้นเรื่อยๆ
เกี่ยวกับความรักนายไม่พูดสักคำ
นายบอกว่าตอนนี้มีเพื่อนมากมาย
ไม่ต้องเศร้าระทมเรื่องพวกนั้นอีกแล้ว
นายถามฉันว่าจะกลับไปพร้อมกันเมื่อไร
ไปดูหอพักของพวกเราและอดีตของพวกเรา
คำที่นายสลักฝังอยู่บนกำแพงยังคงชัดเจน
นับตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่มีใครลบมันได้!
…”
ข้อความที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอน้อยลงเรื่อยๆ บรรดาผู้ชมที่ชมการถ่ายทอดสดฟังเพลงที่ตราตรึงหัวใจอย่างตั้งใจ ภาพฉากของภาพยนตร์ผ่านแวบตรงหน้าของพวกเขา เนื้อเพลงกับเสียงร้องแต่ละท่อนราวกับเสียงน้ำที่ไหลริน ค่อยๆ ไหลอยู่ในหัวใจของพวกเขาอย่างช้าๆ ทั้งประทับใจและระทมทุกข์!
“…
เพื่อนที่นอนบนเตียงของฉัน
นอนอยู่ในความทรงจำอันเงียบเหงาของฉัน
นายเคยถามคำถามพวกนั้นกับฉัน
วันนี้กลับไม่มีใครถามอีก
เพื่อนที่แบ่งบุหรี่ให้ฉัน
แบ่งปันความสุขของอดีตให้ฉัน
นายเคยถามคำถามพวกนั้นกับฉัน
วันนี้กลับไม่มีใครถามอีก
วันนี้กลับไม่มีใครถามอีก
วันนี้กลับไม่มีใครถามอีก…
…”
เพลงจบลงแล้ว ทุกคนต่างไร้ซึ่งเสียง!
จากนั้นการระดมส่งข้อความมอบรางวัลก็เริ่มขึ้น
ระบบเตือน: เรียกฉันว่าหลี่ไป๋ (เงินIII) มอบเรือบรรทุกเครื่องบินหนึ่งลำ!
ระบบเตือน: พี่ปลาวาฬ (ทองVI) มอบเรือบรรทุกเครื่องบินหนึ่งลำ!
ระบบเตือน: เจ้าชายหลันหลิง (ทองI) มอบเรือบรรทุกเครื่องบินหนึ่งลำ!
ระบบเตือน: ขี่นกกระเรียนลงหยางโจว (เหล็กดำIX) มอบเรือบรรทุกเครื่องบินหนึ่งลำ!
ระบบเตือน: เสือสู้อู่ซง (ทองIII) มอบเรือบรรทุกเครื่องบินหนึ่งลำ!
…
เรือบรรทุกเครื่องบินแต่ละลำถูกส่งผ่านหน้าจออย่างบ้าระห่ำต่อเนื่องไม่ขาดสาย กลบจำนวนลูกบอลปลาที่เยอะอยู่แล้วให้หมดไปอย่างไร้เยื่อใย นอกจากแฟนคลับมหาเศรษฐีสองสามคนที่ลู่เฉินรู้จักแล้ว ก็ยังมีผู้สนับสนุนคนใหม่อีกหกเจ็ดคนเพิ่มขึ้นมา
การมอบรางวัลเป็นเรือบรรทุกเครื่องบินหนึ่งลำ ระบบของเว็บไซต์ถ่ายทอดสดจะเด้งป็อบอัพเฉลิมฉลองออกมาจากแพลตฟอร์มทั้งหมดโดยอัตโนมัติ ขอเพียงอยู่ในแพลตฟอร์ม ไม่ว่าจะเป็นห้องถ่ายทอดสดหรือฟอรัมของห้องถ่ายทอดสด สมาชิกทุกคนที่ออนไลน์อยู่จะเห็นทั้งหมด
เพียงแค่คลิกข้อความป็อบอัพเฉลิมฉลองเบาๆ ก็จะเข้าไปในห้องถ่ายทอดสดที่มีเนื้อหาคล้ายกันทันที ถือเป็นการเพิ่มประสิทธิภาพของการโปรโมทที่ไม่เลวทีเดียว
เพราะว่ามีกลไกที่เชื่อมโยงกันแบบนี้ ดังนั้นแพลตฟอร์มห้องถ่ายทอดสดต่างๆ มักจะมีผู้แข็งแกร่งที่เก่งขึ้นเรื่อยๆ เมื่อผู้ดำเนินรายการยอดนิยมมีแฟนคลับระดับสูงเป็นผู้สนับสนุนจำนวนมาก ก็จะสามารถดึงความนิยมจากแฟนคลับมากมายได้อย่างง่ายดาย
ทว่าสถานการณ์ของการมอบเรือบรรทุกเครื่องบินติดต่อกันสิบกว่าลำในห้องถ่ายทอดสดแบบนี้ ก็มีให้เห็นน้อยมาก
ในขณะที่จำนวนลูกบอลปลาในห้องถ่ายทอดสดลู่เฟยเพิ่มขึ้นอย่างพุ่งพรวด ความนิยมขณะออนไลน์ก็เพิ่มตามไปด้วย!
แน่นอนว่าผู้ดำเนินรายการที่ร่วมแข่งขันคนอื่นก็ต้องเห็นเช่นกัน ไม่มีใครไม่คิดว่านี่คือการท้าทายพวกเขา ดังนั้นมหาเศรษฐีที่เป็นผู้สนับสนุนของแต่ละคนจึงลงสนาม เรือบรรทุกเครื่องบินมูลค่าหนึ่งพันเหรียญถูกส่งออกมาเต็มหน้าจอ
บรรยากาศของ ‘จิงอวี๋ทีวี’ พุ่งระเบิดถึงจุดสูงสุด!
เกรงว่าสถานการณ์แบบนี้ฝ่ายจัดกิจกรรมเองก็คงคาดไม่ถึง เพราะการแข่งขันเพิ่งจะเริ่มต้นไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ผู้ดำเนินรายการใหญ่ๆ แต่ละคนก็งัดอาวุธออกมาสู้กันจริงจังแล้ว คืนนี้จะเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดแน่นอน!
ปักกิ่งเมืองหลวง ณ เขตผิงอัน
เขตผิงอันตั้งอยู่บนทำเลทองของวงแหวนรอบสอง ที่นี่คือเขตใจกลางหลักของปักกิ่ง แม้แต่ราคาห้องก็ยังโดดเด่นไปทั่วประเทศ คนที่สามารถซื้อบ้านในเขตนี้ได้ล้วนไม่ใช่คนธรรมดา
บ้านหลังเดี่ยวหลังที่เจ็ด ภายในห้องของชั้นสาม ชายหนุ่มผมสั้นอายุประมาณยี่สิบปีคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ สองมือพิมพ์บนคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว และจับเมาส์คลิกสองสามทีเป็นพักๆ
“เสี่ยวไป๋ ตอนนี้นายเก่งนักนะ ไปหาคนคนนี้มาจากไหน น่าสนใจไม่เบา!”
ทันใดนั้น ก็มีข้อความเด้งมาจากไอดีที่ชื่อว่า ‘อาลซัส’
ชายหนุ่มผมสั้นหัวเราะอย่างเย้ยหยัน รีบตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “ทำไม กลัวเหรอ ถ้ากลัวก็รีบยอมแพ้แต่โดยดี!”
อาลซัส “กลัว คนอย่างฉันเคยกลัวอะไร นายทุ่มลูกบอลปลาไปมากขนาดนั้น สุดยอดจริงๆ!”
“ลูกบอลปลาจำนวนแค่นี้ไม่เท่าไรหรอก” ชายหนุ่มผมสั้นทำเป็นดูถูก
“ไม่พอค่าข้าวหนึ่งมื้อของนายด้วยซ้ำ อย่าบอกนะว่านายไม่ได้ทุ่มรางวัลไปที่ตัวของอวี่เก๋อเก๋อ”
อาลซัส “ทุ่มลูกบอลปลาไปเท่าไรเป็นแค่เรื่องจิ๊บจ๊อย แต่ให้เยอะไปก็ไม่สนุก อย่างนั้นก็ต้องปล่อยให้คนอื่นหัวเราะเยาะพวกเราสองคนที่ต้องเสียเงินเปล่าๆ พวกเรามาพูดถึงตัวเลขกันดีไหม”
ชายหนุ่มผมสั้นลังเลเล็กน้อย แล้วจึงตอบว่า “นายจะให้เท่าไร”
อาลซัส “ไม่เกินห้าหลัก และจะให้คนช่วยทุ่มเงินก็ไม่ได้!”
ชายหนุ่มผมสั้น “ไม่มีปัญหา!”
อาลซัส “ฮิๆ อย่างนั้นก็ตามนี้ นายเตรียมจัดเหล้ายอมแพ้ได้เลย!”
ชายหนุ่มผมสั้น “ฝันไปเถอะ!”
พอปิดการสนทนาระหว่างอาลซัสแล้ว ชายหนุ่มผมสั้นก็มองหน้าจอของลู่เฉินแล้วตกอยู่ในภวังค์
ห้าหลักก็คือห้าหมื่น ตอนนี้เขาได้ให้เรือบรรทุกเครื่องบินไปสิบห้าลำแล้ว ก็เท่ากับ 1.5
จำนวนของการมอบรางวัลมีผลกระทบต่อดัชนีความฮอต และดัชนีความฮอตก็จัดอยู่ในลำดับของการแข่งขันการแสดงด้วย ถึงแม้จำนวนของลูกบอลปลาจะไม่สามารถตัดสินอันดับสุดท้ายได้อย่างแท้จริง แต่สัดส่วนที่ครอบครองอยู่ก็ไม่ต่ำเหมือนกัน
จากการสัญญากับคู่แข่ง ชายหนุ่มผมสั้นยังคงมอบเรือบรรทุกเครื่องบินสามสิบห้าลำให้ห้องถ่ายทอดสดลู่เฟย อย่างต่อเนื่อง ถ้าหากเป็นช่วงปกติถือว่าน่าตกใจมาก แต่ตอนนี้เป็นการแข่งขันจึงไม่แปลกอะไร
ผู้ดำเนินรายการสุดฮอตได้รับความนิยมและจำนวนแฟนคลับเกินหนึ่งล้านคนแล้ว ขยับนิดขยับหน่อยก็ได้รับราง วัลหลายหมื่น
เมื่อเทียบกันแล้ว ยอดสะสมของลู่เฉินยังน้อยเกินไป
ชายหนุ่มผมสั้นไม่ได้เสียใจหรือคิดจะโกงอะไร เพราะเขาก็ไม่ใช่คนที่ยอมเสียหน้าอยู่แล้ว และอีกฝ่ายก็เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงยอมทุ่มเงินรางวัล ที่เหลือก็ได้แต่อาศัยความสามารถของลู่เฉินเองแล้ว
อย่างน้อยก็ต้องบรรลุเป้าหมายให้ได้ ข้อมูลของลู่เฉินกำลังไต่ขึ้นไปเป็นลำดับ มีความหวังว่าจะติดห้าอันดับแรก!
เขาจึงพิมพ์สองคำลงบนคีย์บอร์ดอย่างอดใจไม่ไหว
“สู้ๆ!”
“ท่านลู่เฟยสู้ๆ!”
“เพื่อนที่นอนบนเตียงของฉัน เพื่อนที่แบ่งบุหรี่ให้ฉัน!”
“ฉันก็นึกถึงเตียงของฉันออกแล้ว…”
“ถึงแม้จะเป็นผู้หญิง แต่ฉันก็ชอบเพลงนี้มากเหมือนกัน รอคอยเพลงที่สามนะคะ!”
“ชอบอีกหนึ่ง รอคอยอีกหมื่น!”
“เมื่อครู่ไอ้คนแพ้ที่กินคีย์บอร์ดไปไหนแล้ว โพสต์ที่อยู่ถ่ายทอดสดออกมาเลยนะ!”
“ฮ่าๆ ต้องไปนั่งมุงดูด้วยซะแล้ว!”
“ไอ้นั่นหนีไปนานแล้ว…”
เพลงที่สอง ‘เพื่อนที่นอนบนเตียงของฉัน’ ของลู่เฉิน บรรยากาศในห้องถ่ายทอดสดมีความครึกครื้นมากกว่าเพลงแรก ข้อความมากมายนับพันนับหมื่นเด้งขึ้นมาพูดคุยถึงเพลงนี้ มีคนมากมายกำลังย้อนนึกถึงเพื่อนรักสมัยเรียนของพวกเขา
คนที่ชอบดูการถ่ายทอดสดส่วนใหญ่จะเป็นคนโสด เมื่อเทียบกับเพลง ‘ธุลีรักในสายลม’ พวกเขาชอบเพลงที่เล่าถึงมิตรภาพเพลงนี้มากกว่า
เวลาสองทุ่มยี่สิบเจ็ดนาที ห้องถ่ายทอดสดของลู่เฟยใน ‘จิงอวี๋ทีวี’ ได้รับความนิยมขณะออนไลน์คือ 517,922
ข้อมูลความนิยมที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง แสดงว่ากระทั่งตอนนี้หัวข้อฤดูจบการศึกษานั้นประสบความสำเร็จมาก ผู้ชมที่เข้ามาส่วนใหญ่ต่างหยุดดู พวกเขาถูกดึงดูดจากการแสดงร้องและเล่นเพลงของลู่เฉิน และจำนวนของลูกบอลปลาก็เพิ่มขึ้นไปพร้อมๆ กัน
มากกว่าห้าแสน!
รอยยิ้มบนใบหน้าของลู่เฉินยิ่งมั่นใจมากขึ้น
เขาไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า แล้วพูดว่า “ขอมอบเพลงเพื่อนที่นอนบนเตียงของฉันให้กับผู้ชายทุกคนนะครับ เพลงต่อไปแน่นอนว่าต้องมอบให้กับสาวๆ ทุกคนอยู่แล้ว ขอบคุณทุกคนที่อยู่ด้วยกันในคืนนี้ และช่วยสนับสนุนผมอยู่ตรงนี้ครับ”
“ขอมอบเพลงซินเดอเรลล่าให้ทุกคนครับ!”
เพลงที่สามคือ ‘ซินเดอเรลล่า’ เพราะไม่มีเพลงไหนจะเหมาะสมเท่ากับเพลงนี้แล้ว
ถึงแม้จะเคยร้องมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้ลู่เฉินได้เตรียมเซอร์ไพรส์เล็กๆ ให้กับบรรดาแฟนคลับสาวๆ อีกด้วย!
…………………………………………………………………………
