แม้ว่า ดงซูบินพอจะเดาคําตอบได้ แต่เขาก็ยังถามฮซินเยียน
“…เทศมณตรีต้าเฟิงขอโทษหรือเปล่า?”
ฮซินเยียนกัดฟันของเธอ “หลังจากที่ผางโจวถูกพักงาน… เราไม่ได้ยินอะไรจากพวกเขาเลย”
“แค่นั้น?” ใบหน้าของดงซูบินเปลี่ยนไป “พวกเขาสร้างปัญหามากมายให้กับเรา และยังไม่ยอมขอโทษเราอีก!”
“เทศมนตรีต้าเฟิงรู้สึกว่ามันเป็นความเข้าใจผิด และการลงโทษผางโจวก็เพียงพอแล้ว พวกเขาไม่รู้สึกว่าจําเป็นต้องขอโทษ”
หลี่เพิ่งได้แทรกแซงคณะกรรมาธิการเมืองเพื่อการตรวจสอบวินัยเพื่อถอด ดงซูบินออกจากตําแหน่งของเขาด้วยการบังคับและแม้กระทั่งให้หัวหน้ารัฐบาลของเมืองดุด่าผู้นําของหยานไท่ หลังจากค้นพบความจริง เขาก็จากไปพร้อมกับเผิงเคอกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และปล่อยให้ผางโจวเป็นผู้รับผิดแต่เพียงผู้เดียว เวรเอ่ย! เขาไม่รู้สึกขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลย! เขาเป็นคนที่อยากให้ ฉันขอโทษเขาที่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ! เมื่อมีอะไรเกิดขึ้นคุณต้องการคําขอโทษจากเรา! แต่แล้วสิ่งต่างๆ กลับไม่เข้าข้างคุณ แกแสร้งทําเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไอ้สารเลว!
ดงซูบินไม่ได้คาดหวังคําขอโทษจากหล์เพิ่งเนื่องจากเขาเป็นนายกเทศมนตรีของมณฑล เป็นไปไม่ได้ แต่หลังจากสร้างปัญหามากมายขนาดนี้ เขายังยุยงให้อบต. เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจ
การของอําเภอหยานไท่อีกครั้ง! คุณเอาแต่ใจเกินไป! ดงซูบินรู้ว่าเสียวหลาน ไปที่เมืองแล้ว และเซียงดาวได้ร้องเรียนกับรัฐบาลของเมือง ไม่ใช่เพราะพวกเขาต้องการให้การลงทุนของ เพิ่งเคอคืนหรือต้องการให้หลี่เพิ่งถูกลงโทษ พวกเขาต้องการคําขอโทษจากมณฑลต้าเฟิง! ถ้า ไม่อย่างนั้นจะปลอบใจเจ้าหน้าที่เทศมณฑลหยานไปได้อย่างไร! เพียงเพราะคุณมีสายสัมพันธ์ในเมืองและส่วนราชการ คุณไม่จําเป็นต้องขอโทษ?!
“หัวหน้าจะทําอะไร” ตงเสวี่ยงถาม
“นี่จะไม่ใช่จุดจบ ฉันได้ยินว่าเลขาธิการพรรคเซียงและเลขาเฉาโกรธจัด นายกเทศมนตรีเสียว ก็…”
พวกเขาจะไม่โกรธได้อย่างไร? เทศมณฑลต้าเฟิงอีกทึกไปทั่วเขตหยานไก่ครั้งแล้วครั้งเล่า!
ดงซูบินไม่มีอารมณ์ดีตั้งแต่แรกและไม่สามารถระงับได้อีกต่อไป “พี่ฮู เหตุการณ์นี้เริ่มต้นโดยสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของเรา และฉันควรรับผิดชอบเรื่องนี้ ช่วยฉันแจ้งนายกเทศมนตรีเสี่ยว ว่าฉันจะจัดการเรื่องนี้! ฉันสาบานว่าฉันจะทําให้ผู้นําทุกคนได้รับผลลัพธ์ที่น่าพอใจ!”
“คุณ? คุณกําลังจะทําอะไร? ซูบิน คุณต้องไม่…”
ตุ๊ด…ตุ๊ด…ตัด… ดงซูบินวางสายและขับรถกลับไปที่สํานักงานส่งเสริมการลงทุน
ดงซูบินขัดจังหวะลี่ปิงปิง “แจ้งหัวหน้าแผนกทั้งหมดให้มาประชุม!”
ลี่ปิงปิงตกใจและมองไปที่นาฬิกาของเธอ ทุกคนควรรับประทานอาหารกลางวันในโรงอาหาร ในเวลานี้ อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เห็นสีหน้าของดงซูบิน เธอไม่ได้พูดอะไรเลยและไปเรียกคนอื่นๆ
ไม่กี่นาทีต่อมา
ชั้นบนสุด. ห้องประชุมเล็ก
เมื่อหลินผิงผิงบอกคนอื่นๆเกี่ยวกับการประชุม เธอก็บอกกับพวกเขาถึงสิ่งที่พบ ทุกคนคิดว่าเหตุการณ์เมื่อวานจบลงแล้ว เมื่อพวกเขาได้ยินว่าเทศมณฑลต้าเฟิงไม่ได้ขอโทษสําหรับสิ่งที่เกิดขึ้นและแม้กระทั่งใช้สายสัมพันธ์ของพวกเขาในรัฐบาลจังหวัดเพื่อปราบปรามพวกเขา พวกเขาก็โกรธจัด!
นี่ไม่ใช่จุดจบ!
ลี่ปิงปิง ได้ประกาศสงครามกับมณฑลหยานไป!
เมื่อการประชุมเริ่มตซันซูลี่, เจียงไห่เหลียง และคนอื่นๆต้องการแสดงความคิดเห็น
“เทศมณตรีต้าเฟิง…”
ดงซูบินโบกมือเพื่อหยุดพวกเขา “ฉันรู้ว่าคุณทุกคนต้องการจะพูดอะไร หน่วยงานของเราเริ่มต้นเหตุการณ์นี้ และเราต้องรับผิดชอบและจัดการให้กับเคาน์ตี้ของเรา เนื่องจากเทศมณตรีต้าเฟิงปฏิเสธที่จะขอโทษละเอียด! ฉันจะบังคับให้พวกเขาให้คําตอบกับเรา!” ดงซูบินเคยพูดแบบนี้มาก่อนเมื่อเขาโกรธและเขาก็พูดแบบนี้อีกครั้ง!
ทุกคนสับสนและไม่เข้าใจความหมายของ ดงซูบินโดยบังคับให้พวกเขาให้คําตอบกับเรา
ดงซูบินยังคงมอบหมายหน้าที่ “พี่ซัน คุณจะปกป้องฉันเมื่อฉันไม่อยู่แถวนี้ หากจําเป็นต้องทําการตัดสินใจที่สําคัญใดๆ ให้หารือกับส่วนที่เหลือในการประชุม หากคุณไม่สามารถติดต่อฉันได้ทางโทรศัพท์ คุณก็ดําเนินการตัดสินใจต่อไปได้ ทุกคนจะต้องอยู่ในเท้าของคุณ
ซันซูลี่หยุดชั่วครู่หนึ่ง คุณไม่อยู่เหรอ คุณกําลังจะไปไหน?
ดงซูบินพูดต่อ “ผู้อํานวยการหลัว การปฏิบัติการในสํานักงานของเราต้องไม่ผิดลีปิงปิง หัวหน้าแผนกธุรกิจและหัวหน้าแผนกเจียง คุณสองคนต้องลงทุนต่อไปและพยายามให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีกว่าเดือนที่แล้ว”
หลัวไม่ถึงถาม “หัวหน้า คุณคือ…”
ดงซูบินตอบอย่างใจเย็น “งานแสดงการลงทุนของมณฑลต้าเฟิงกําลังจะเริ่มขึ้น ฉันรู้สึกว่า พวกเขาทําได้ดี และนักลงทุนจํานวนมากควรมาเยี่ยมชมงานนี้ ฉันจะลงไปดู”
คุณจะไปที่นั่นเพื่อดู?
แน่ใจนะว่าจะไปดู?
ลี่ปิงปิง, หลัวไห่ถึง และคนอื่น ๆ พูดไม่ออก ไม่มีใครเชื่อว่า ดงซูบินจะไปที่นั่นเพื่อดู หัวหน้าซูบินกําลังจะ…
ซันซูลี่รู้สึกว่านี่ไม่ใช่ความคิดที่ดี “หัวหน้าซุบิน นี่…”
ดงซูบินโบกมือ “เท่านี้แหละ เลิกประชุม. กลับไปทํางาน, ผู้อํานวยการหลัว ฉันจะทิ้งรถของฉันไว้ที่ไหนและจะขับรถโตโยต้าคัมรี่ไป ตกลงไหม! แค่นั้นแหละ!” เขาคว้ากระเป๋าของเขาและลงไปที่รถของเขา
หลัวไม่ถึง,ลี่ปิงปิง และคนอื่น ๆ ได้มองหน้ากันและรู้ว่ามณฑลต้าเฟิงนั้นซวยแล้ว พวกเขาทําให้หัวหน้าซูบินโมโหมาก และทุกคนก็รู้อารมณ์ของเขา พวกเขารู้ว่าหัวหน้าซูบินจะไปงานแสดงการลงทุนของเทศมณฑลต้าเฟิง และใครจะรู้ว่าเขาจะเข้าไปยุ่งอะไรที่นั่น!
เกาแพนเหว่ยวิ่งตาม ดงซูบินและต้องการขับรถให้เขา
แต่ดงซูบินไม่อนุญาตให้ เกาแพนเหว่ยติดตามเขา “แพนเหว่ย อยู่และทําความคุ้นเคยกับงานที่นี่” นี่คือการปกป้องเกาแพนเหว่ย เนื่องจากเขาไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับเขา เขาไม่ได้ไปที่มณฑลต้าเฟิง เพื่อเรียนรู้จากงานลงทุนของพวกเขา เขาจะไปที่นั้นเพื่อตัดสินคะแนน!
“หัวหน้า ฉัน…”
“ไม่ต้องพูดแล้ว กลับไปเดี๋ยวนี้ ถ้าฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ฉันจะโทรหาคุณ”
ดงซูบินขึ้นรถคัมรี่และรีบออกจากหน่วยงานไปยังมณฑลต้าเฟิง
ในเวลาเดียวกัน
อาคารที่ว่าการอําเภอ.เสี่ยวหลานและรองเลขาธิการเฉา กําลังประชุมกันในสํานักงานของเธอ
ฮซินเยียนรอเป็นเวลานาน แต่เลขานุการเฉาไม่ได้ออกไป เธอจําสิ่งที่ตงเสวี่ยปิงพูดทางโทรศัพท์ได้ และเธอก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ เธอเคาะประตูแล้วเข้ามา หากเป็นใคร เธอจะไม่แจ้งเสี่ยวหลานตําแหน่งหัวหน้าแผนกไม่สําคัญที่นายกเทศมนตรีจะต้องกังวล แต่นี่คือดงซูบิน และมันแตกต่างออกไป ฮูซินเยี่ยนสังเกตเห็นเสียวหลานปฏิบัติต่อ ดงซูบินแตกต่างจากคนอื่น นั่นเป็นเหตุผลที่เธอตัดสินใจรายงานต่อเสี่ยวหลานเนื่องจากเธอรู้ว่าดงซูบินจะสร้างความหายนะที่มณฑลต้าเฟิงในครั้งนี้
เสี่ยวหลานเงยหน้าขึ้นมอง ฮูซินเยียนหลังจากถูกขัดจังหวะ
ฮซินเยียนพูดอย่างรวดเร็ว “นายกเทศมนตรีเซีย มีเหตุฉุกเฉิน
“… มันคืออะไร?” เสี่ยวหลานและเฉาซูเผิง มองไปที่เธอ
ฮซินเยียนได้ตอบกลับ “ฉันเพิ่งคุยกับหัวหน้าซูบันทางโทรศัพท์ และเขาบอกว่าเป็นหน่วยงานของเขาที่ควรรับผิดชอบเหตุการณ์เมื่อวาน เขาต้องการให้ฉันบอกคุณว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้”
เฉาซูเผิง ขมวดคิ้ว “เขาจะจัดการเรื่องนี้ยังไง? เขาจะสร้างปัญหาอีกแล้วเหรอ?” เขากลัวดงเสวี่ยปิงเพราะเขาเป็นตัวสร้างปัญหา
เสี่ยวหลานหรี่ตาลง “โทรหาซุบินและบอกเขาว่าฉันต้องการพบเขา”
“ฉันพยายามโทร แต่โทรศัพท์ของเขาปิดอยู่” ฮซินเยียนได้ตอบกลับ
เสี่ยวหลานไม่ได้พูดอะไรและโทรออก “สวัสดี นายกเทศมนตรีจ้าวพยายามติดต่อกับเสี่ยวตง และขอให้เขามาหารัฐบาลเทศมณฑล… ใช่… นั่นคือทั้งหมด”
จ้าวจินหลงรู้ว่าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้นและเรียกโทรศัพท์ของดงซูบินทันที แต่ดงซูบินได้ปิดโทรศัพท์ของเขา และเขาโทรหาสํานักงานส่งเสริมการลงทุน
หลัวไห่ถึง ได้ตอบกลับ “สวัสดี นายกเทศมนตรีจ้าว?”
จ้าวจินหลงถาม “ซูบินอยู่ที่ไหน? พาเขาไปที่โทรศัพท์
“หัวหน้าซูบิน? เขา… ออกไปแล้วและไม่อยู่”
“ออกไป? เขาไปไหน”
“เอ่อ…” หลัวไร่ติงลังเล แต่รู้ว่าเธอไม่สามารถป้องกันสิ่งนี้จากผู้นําได้ พวกเขาจะค้นพบไม่ช้าก็เร็ว “หัวหน้าซูบินไปที่เทศมณฑลต้าเฟิงแล้วหรือ”
“เขาไปที่นั่นทําไม”
“ฉันไม่รู้ เขาไม่ได้พูดอะไร”
หัวใจของจ้าวจินหลงเต้นผิดจังหวะและรีบโทรหาสํานักงานนายกเทศมนตรี “ซูบินเพิ่งไปมณฑลตาเฟิง!”
เฉาซูเผิงตกใจมาก “ทําไมเขาถึงไปเทศมณฑลต้าเฟิง?”
“เขาจะทําอะไรได้อีก” เสี่ยวหลานยิ้ม เธอรู้จักดงซูบินดีเกินไป “คุณควรรู้อารมณ์ของเขา และเขาเชื่อในเรื่องตาต่อตา งานแสดงการลงทุนของมณฑลต้าเฟิงกําลังจะเริ่มขึ้น และพวกเขาได้ฉวยโครงการจากเราไป และเกือบจะทําให้หัวหน้าซูบินเสียตําแหน่ง แต่พวกเขายังคงปฏิเสธที่จะขอโทษ และซูบินจะทนได้อย่างไร? เขาจะต้องไปที่นั่นเพื่อแย่งชิงโครงการของพวกเขา”
“อะไร?!”
จ้าวจินหลง และฮูซินเยียนตกตะลึง!
เฉาซูเผิงยังหายใจเข้าลึก ๆ เขาไม่สงสัยในสิ่งที่นายกเทศมนตรีเสี่ยวกล่าว ในขณะที่ซบินจะทําสิ่งนั้น!
แต่รัฐบาลของเมืองกําลังปฏิบัติต่องานแสดงการลงทุนนี้อย่างจริงจังและถึงกับให้ความสําคัญกับงานในหัวข้อข่าวของหนังสือพิมพ์ของเมืองด้วย!
ซูบินจะฟันหมีด้วยการฉวยการลงทุนของเทศมณฑลต้าเฟิงไว้ใต้จมูกของพวกเขา! เขากําลังจะตบมณฑลต้าเฟิงต่อหน้าคนทั้งเมือง!
หลี่เฟิงอาจฉวยโครงการของพวกเขา แต่นั่นเป็นช่วงเวลาปกติ! หากมณฑลหยานไท่ จัดงานแสดงการลงทุนมณฑลต้าเฟิงจะไม่กล้าฉวยการลงทุนของเรา ทั้งสองสถานการณ์แตกต่างกัน! งานแสดงสินค้าการลงทุนยังมีน้ําหนักทางการเมืองอยู่ด้วย!
แต่ซูบินจะไปที่นั่นเพื่อไปถล่มงานและเพื่อแย่งชิงนักลงทุน!
เวรเอ่ย!
มันผิดจรรยาบรรณ!
